Απογοήτευσέ με

 

Απογοήτευσέ με,

τώρα που είναι ακόμα καιρός,

τώρα που φτιάχνω το μύθο σου

και ετοιμάζομαι

να γονατίσω και να σε προσκυνήσω,

 

απογοήτευσέ με τώρα,

δείξε μου πόσο καθημερινός

και πόσο λίγος είσαι,

φέρε με ξανά στα λογικά μου,

κάνε με κρύα,

κάνε με ψυχρή, αδιάφορη,

 

απογοήτευσέ με τώρα,

πριν οι δυο σπίθες μέσα μου

γίνουν φωτιά

και κάψουν το μυαλό μου,

πριν περιπλανηθώ στις παραισθήσεις μου,

 

απογοήτευσέ με,

σώσε με.

 

Μουσική και αριθμοί

 

 

Αν ο ζωγράφος βάλει μια δυο πινελιές παραπάνω στο έργο του που περισσεύουν ή αν αφαιρέσει μια δυο πινελιές που θα ήταν απαραίτητες, πάλι το έργο του θα μπορεί να σταθεί και οι πινελιές που λείπουν ή περισσεύουν μάλλον θα περάσουν απαρατήρητες.

 

Αν ο λογοτέχνης προσθέσει μια δυο λέξεις αχρείαστες στη γραφή του ή αν τις αφαιρέσει, αν και θα ήταν χρήσιμες, πάλι το έργο του μπορεί να σταθεί και κανείς δεν θα προσέξει τη μικρή απουσία ισορροπίας σε κάποιο σημείο του.

 

Το ίδιο και στον χορό: δυο τρία βηματάκια περισσότερα ή λιγότερα περνούν απαρατήρητα μέσα σε ένα άρτιο κατά τα άλλα σύνολο.

 

Δοκιμάστε να το κάνετε αυτό στη μουσική: το έργο θα καταρρεύσει αμέσως. Το αφτί μας θα συλλάβει τη δυσαρμονία και θα νιώσουμε ενόχληση και δυσαρέσκεια.

 

Με τα μαθηματικά δεν τα πήγα ποτέ καλά, ωστόσο, επειδή κάποτε διδάχτηκα μουσική, μπόρεσα να καταλάβω πόσο απόλυτα είναι συνδεδεμένα αυτά τα δύο. Μια λάθος νότα είναι περίπου σαν να λέμε ότι 2+2= 3. Η μουσική δεν μπορεί να αγνοήσει τους νόμους των μαθηματικών. Μια περισσευούμενη ή μια απούσα νότα καταστρέφει αμέσως το μουσικό έργο και όλοι το καταλαβαίνουμε αυτό την ίδια στιγμή.

 

Έτσι έφτασα να πιστεύω ότι όλα τα άρτια μουσικά έργα του παρελθόντος, του παρόντος και αυτά που περιμένουν να γεννηθούν μελλοντικά στον κόσμο μας είναι ήδη έτοιμα κάπου, σε μια άλλη διάσταση, εκεί που υπάρχουν έτοιμοι και οι νόμοι και η αρμονία των αριθμών. Όταν είναι πρόσφορος ο καιρός, ο συνθέτης κατεβάζει από εκείνη την άγνωστη διάσταση το μουσικό έργο που περιμένει έτοιμο να έρθει στον κόσμο μας.

 

Παράξενη σκέψη που δεν την είχα μοιραστεί με κανέναν. Ώσπου διάβασα προ ημερών μια συνέντευξη του Βαγγέλη Παπαθανασίου που έλεγε το ίδιο πράγμα. «Η μουσική είναι ήδη δημιουργημένη», είχε πει. Ο ίδιος ένιωθε ότι απλώς την κατέβαζε στον κόσμο μας.

 

Στη μουσική κανείς δεν ξεγελιέται. Μια μόνο λάθος νότα είναι ικανή να παραμορφώσει όλο το μουσικό έργο. Καμιά τέχνη δεν είναι τόσο απόλυτα αυστηρή με τον εαυτό της.

 

Γι’ αυτό εξακολουθώ να πιστεύω ότι η μουσική μάς έρχεται από μια άλλη, απρόσιτη σε μας, διάσταση. Δεν την ορίζουμε, μας ορίζει. Όπως ακριβώς και οι αριθμοί. Δεν τους ορίζουμε, μας ορίζουν.

 

Μπούλινγκ

 

 

 

 

Ο σχολικός εκφοβισμός ή μπούλινγκ υπήρχε από πάντα, καθώς τα παιδιά βρίσκονται ακόμα σε ημιάγρια κατάσταση και δεν έχουν κοινωνικοποιηθεί ικανοποιητικά.

 

Η διαφορά είναι ότι το μπούλινγκ επιδρά περισσότερο τραυματικά στα σημερινά παιδιά που είναι πολύ πιο ευαίσθητα λόγω υπερπροστασίας από ό,τι συνέβαινε με τα παιδιά άλλων εποχών.

 

Θυμάμαι ότι πολλά παιδιά στο δημοτικό με φώναζαν «πατάτα», επειδή ήμουν παχιά. Δεν μου άρεσε βέβαια, αλλά δεν ένιωσα ποτέ πληγωμένη. Μάλλον το θεωρούσα φυσικό, αφού πράγματι ήμουν πατάτα.

 

"Ίαση"

 

 

 

Μετά από χρόνια θλίψης

και μελαγχολίας

να ξέρετε εσείς οι μελαγχολικοί

πως κάπως κάποτε αυτομάτως

θα ιαθείτε

και θα αναφανεί αυτό μέσα στο χρόνο

αργά και ανεπαίσθητα.

 

Ποιήματα θα πάψετε να γράφετε,

λυπητερά τραγούδια

δεν θα τραγουδάτε

-για την ακρίβεια

καθόλου δεν θα τραγουδάτε πια –

σε όποιους φίλους

σας έχουν απομείνει

δεν θα παραπονιέστε,

θα καλυφθεί η καθημερινότητά σας

από παχιά ρουτίνα

όπως η σκόνη σε έπιπλα

που έχουν από χρόνια στο υπόγειο ξεχαστεί.

 

Λίγο μονόχνωτοι θα είστε βέβαια

και κάπως ιδιόρρυθμοι,

αλλά η θλίψη

θα σας έχει εγκαταλείψει

και αντ’ αυτής

θα έχετε αποχτήσει

μια σιδερένια απάθεια,

κανένας πόνος δεν θα είναι ικανός

να τη διαπεράσει.

Θα γίνετε ένα καλό αντίγραφο

κανονικού ανθρώπου.

Περιμένετε.

Στη φωτογραφία: Pablo Picasso "The Absinthe Drinker".

"There's a little bird"

 

 

Αφιερωμένο με πολλά δάκρυα  στον Βαγγέλη Παπαθανασίου.

 

 

Είναι ένα μικρό πουλί που Κάποιος

κάτω στη Γη το στέλνει

να ζήσει μες στον άνεμο,

γεννημένο μες στον άνεμο,

κοιμάται μες στον άνεμο

αυτό το μικρό πουλί που Κάποιος στέλνει.

 

Είναι ελαφρύ και διάφανο

κι έχει φτερά στο χρώμα του ουρανού,

τόσο λεπτό, με τόση χάρη

που οι ηλιαχτίδες περνάνε από μέσα του,

αυτό το μικρό πουλί που ζει μέσα στον άνεμο

αυτό το μικρό πουλί που Κάποιος στέλνει.

 

Πετά τόσο ψηλά στον ουρανό

που δεν το βλέπει ανθρώπου μάτι

και η μόνη φορά που αγγίζει το χώμα,

η μοναδική φορά που αγγίζει το χώμα,

η μια και μόνη φορά που αγγίζει το χώμα

είναι, όταν αυτό το μικρό πουλί

πεθαίνει.

 

https://www.youtube.com/watch?v=71JKBUK-um8

 

 

 There's a little bird that somebody sends

Down to the earth to live on the wind.

Born on the wind and he sleeps on the wind

This little bird that somebody sends.

 

He's light and fragile and feathered sky blue,

So thin and graceful the sun shines through.

This little bird who lives on the wind,

This little bird that somebody sends.

 

He flies so high up in the sky

Out of reach of human eye.

And the only time that he touches the ground

Is when that little bird

Is when that little bird

Is when that little bird dies.

Μετάφραση από τα αγγλικά: Καίτη Βασιλάκου.

 

 

 

"Σκοτεινοί Έρωτες": άρεσε στον Γιώργο Χ. Θεοχάρη

 "Δηλώνω γοητευμένος από τη γραφή σου, ιδιαίτερα στη δεύτερη νουβέλα βρήκα και το θέμα αλλά και την διαπραγμάτευσή του εξαιρετικά, μάλιστα το κλείσιμο της αφήγησης είναι μοναδικά υπέροχο αφήνοντας στον αναγνώστη τη διερώτηση, αν ήταν συνουσία και πόθος ακράτητος μεσήλικα και μικρούλας ή πατέρα και κόρης... Σου σφίγγω με θαυμασμό το άξιο χέρι..."

Ο μικρός τραγουδιστής

 

Εγώ κρυμμένο

μέσα στα φυλλώματα,

μακριά από ανθρώπου μάτι,

 

εσύ περιφερόμενο καμαρωτά

σε κήπους ανοιχτούς,

βασιλικούς.

 

Εγώ ένα ασήμαντο πουλί,

μια τόση δα μικρή, μουντή κουκίδα,

 

εσύ αστραφτερό,

με παραδείσια χρώματα

και αργό, αυτοκρατορικό βηματισμό.

 

Τις νύχτες κελαηδώ,

όταν εσύ κοιμάσαι,

τις νύχτες όλη η φύση στέκει

κι ακούει μαγεμένη το τραγούδι μου,

 

εσύ τις μέρες σου αργοκίνητα περνάς

σείοντας βαρετά τη χρυσοστόλιστη ουρά σου.

 

Εμένα οι άνθρωποι με είπανε αηδόνι,

εσένανε παγώνι.

Η αδελφή Αμερική

 

 

                                     Απόβαση στη Νορμανδία

 

Οι Αμερικανοί καλά τα πήγαν μέχρι τον Β΄ΠΠ. Χάρη στη δική τους συμβολή κέρδισαν οι Σύμμαχοι και στους δύο παγκόσμιους πολέμους και το αμερικανικό έθνος ήταν συμπαθέστατο στην πλειονότητα των Ευρωπαίων.

 

Αν παρακολουθήσει κανείς αμερικάνικες ταινίες της δεκαετίας του ’50, θα παρατηρήσει ότι οι Αμερικανοί έβλεπαν την Ευρώπη ως τη μεγάλη αδελφή, τη μορφωμένη, την καλλιεργημένη, την πολιτισμένη. Όνειρό τους ήταν να έλθουν στη Ρώμη, στο Παρίσι, στη Μαδρίτη. (Στις πρωτεύουσες του ανατολικού μπλοκ δεν γινόταν καμιά αναφορά εννοείται). Το Λονδίνο το ένιωθαν  δικό τους. Γενικά αισθάνονταν ένα σεβασμό, κάτι σαν δέος απέναντι στη μεγάλη αδελφή που ακόμα εκείνα τα χρόνια συνέχιζε να παράγει κουλτούρα, ήταν ακόμα στην πρωτοπορία στα θέματα της τέχνης και των γραμμάτων.

 

Οι Αμερικανοί ένιωθαν κάπως σαν επαρχιώτες απέναντι στους Δυτικοευρωπαίους, πλούσιοι όμως επαρχιώτες, με τη γνωστή νοοτροπία του νεόπλουτου που οι αριστοκράτες τού ανοίγουν τα σαλόνια τους, αλλά τον βλέπουν με κάποια ευγενική συγκατάβαση.

 

Μαύρη ψυχή

 

Να ζήσεις

και να κουβαλάς

αυτή τη μαύρη σου ψυχή

ως τα βαθιά γεράματα,

να ζήσεις

μ’ αυτό το βάρος το ασήκωτο.

Αυτό επιθυμείς;

 

Ερωτευμένη με τη γραφή

 

 

 

Η επιθυμία να γράψεις είναι ίδια με την επιθυμία να κάνεις έρωτα.

Κάτι μέσα σου σε ξεσηκώνει, νιώθεις ανήσυχος, νευρικός, στο μυαλό σου περιφέρεται η επιθυμία αδιευκρίνιστη ακόμα, κάνεις διάφορα άλλα, άσχετα πράγματα, αλλά δεν ηρεμείς, η επιθυμία μέσα σου σε καλεί να κάνεις κάτι άλλο και μερικές φορές δεν ξέρεις τι είναι αυτό το άλλο. 

Και όπως η φύση οδηγεί το οιστρηλατημένο ζώο στο ζευγάρωμα και την ανακούφιση, το ίδιο και η ανάγκη να γράψεις σε οδηγεί ασυνείδητα πολλές φορές να πιάσεις το μολύβι και να βγάλεις από μέσα σου ένα λεκτικό χείμαρρο που θα σου χαρίσει ηδονή και μετά ανακούφιση.

Η φωνή της Ζωής και η φωνή του Θανάτου

 

 

 

 

 

Το πρωί της εβδόμης Ιουλίου 2005 η Τζιλ Χικς πήρε το τρένο στο υπόγειο σιδηροδρομικό δίκτυο του Λονδίνου για να πάει στη δουλειά της.

 

Στις 08:50 έγινε μια τρομακτική έκρηξη στον συρμό και όχι μόνο εκεί. Επρόκειτο για μια σειρά από συντονισμένες επιθέσεις αυτοκτονίας στο κέντρο της πόλης με στόχο άτομα στα μέσα μαζικής μεταφοράς κατά τη διάρκεια της πρωινής ώρας αιχμής. 700 άνθρωποι τραυματίστηκαν και 52 σκοτώθηκαν – ανάμεσά τους και οι τέσσερις βομβιστές, κάποιοι ισλαμιστές.

 

Η Τζιλ Χικς επέζησε. Την άκουσα να διηγείται τη φοβερή εμπειρία της προ ημερών στην τηλεόραση.

 

Τα πάντα στο τρένο βυθίστηκαν στο σκοτάδι και μια αφύσικη σιωπή επικράτησε. «Δεν ήταν σαν αυτό που βλέπουμε στις ταινίες», λέει η Τζιλ Χικς, «ο πανικός και οι φωνές και οι κραυγές και όλα αυτά. Ήμασταν όλοι βουβοί. Σιωπή και σκοτάδι».

 

Ευτυχία

 

Η ευτυχία μου έχει μια ποιότητα πόνου,

ταξιδεύω στην κόψη του ξυραφιού

και φτάνω κομματιασμένη στον παράδεισο.

Από την ποιητική συλλογή μου "Νυχτώνει Αργά", εκδ. Μανδραγόρας.

Η γιορτή της μητέρας

 

 

Όταν βρεθούμε εκεί

στον άλλο κόσμο,

η μάνα μου θα αγκαλιάζει κλαίγοντας

τη μάνα τη δική της

κι εκείνη πάλι κλαίγοντας

θα αγκαλιάζει τη δική της

κι έτσι όλο προς τα πίσω

το πράγμα θα πηγαίνει.

 

Όλες οι κόρες

μοναχές θα μείνουμε.

Lydia Davis: Η Μητέρα

 

Το κορίτσι έγραψε μια ιστορία.  «Αλλά πόσο καλύτερα θα ήταν να έγραφες ένα μυθιστόρημα», είπε η μητέρα της. Το κορίτσι έχτισε ένα κουκλόσπιτο.  «Αλλά πόσο καλύτερα, αν ήταν ένα αληθινό σπίτι», είπε η μητέρα της. Το κορίτσι έφτιαξε ένα μικρό μαξιλάρι για τον πατέρα της.  «Αλλά δεν θα ήταν πιο πρακτικό ένα πάπλωμα;», είπε η μητέρα της. Το κορίτσι έσκαψε μια μικρή τρύπα στον κήπο. «Αλλά πόσο καλύτερα, αν έσκαβες μια μεγάλη τρύπα», είπε η μητέρα της.  Το κορίτσι έσκαψε μια μεγάλη τρύπα και έπεσε για ύπνο μέσα σε αυτήν.  «Αλλά πόσο καλύτερα, αν κοιμόσουν για πάντα», είπε η μητέρα της...

 

The collected stories of Lydia Davis - απόδοση Konstantinos Loukopoulos,  Έναστρον Εκδόσεις.

Βλάχοι και βλάχοι

 

 

Βγήκαμε ένα βράδυ εμείς οι χειραφετημένες, δυο γυναίκες χωρίς πολλά ταμπού (μπορεί και χωρίς καθόλου ταμπού, αυτό θα το κρίνει η Ιστορία 😊) και φέραμε μαζί και τους φίλους μας. Είπαμε να τους γνωρίσουμε μεταξύ τους, ο ένας Θεσσαλονικιός, ο άλλος κάπου από τα Γιάννενα.

 

Πήγαμε σε μια ταβέρνα, καταχαρούμενες εμείς, φίλες από παιδιά τότε στα Χανιά, τρώγαμε και πίναμε και λέγαμε αστεία, οι άλλοι δύο πιο συγκρατημένοι, εντάξει, λογικό ήταν, δεν ήταν και μαθημένοι οι άνθρωποι να τους βγάζουν βόλτα οι φιλενάδες τους.

 

Κι εκεί που εμείς χαζογελούσαμε πανευτυχείς, λέει σοβαρά σοβαρά ο Σαλονικιός στον Γιαννιώτη:

 

-Βλάχος είσαι;

 

Μας κόπηκε μαχαίρι το γέλιο. Αυτοί οι δυο αρσενικοί μάλλον το πήραν κάπως στραβά το πράγμα και τώρα νιώθουν ανταγωνιστές. Τώρα θα γίνει μακελειό, τώρα θα πέσει πολύ ξύλο, τώρα εμείς οι χειραφετημένες θα δούμε τι πάει να πει μάτσο άντρας εις διπλούν.

 

Επικράτησε μια παγερή σιωπή ολίγων δευτερολέπτων. Μετά ο Γιαννιώτης είπε ήσυχα:

 

-Ναι. Βλάχος είμαι.

 

Έτσι δεν γίνεται και στο σινεμά; Πετάνε τις ατάκες τους οι αντίπαλοι ήρεμα ήρεμα και μετά ξαφνικά βγαίνουν τα πιστόλια κι όποιον πάρει ο χάρος.

 

Κρατούσαμε την αναπνοή μας οι χειραφετημένες και περιμέναμε ποιος θα αρπάξει πρώτος τον λαιμό του άλλου.

 

Κι ενώ περιμέναμε να ξεκινήσει το ξύλο, αυτοί οι δύο συνέχισαν ήρεμοι την κουβέντα τους, «από ποιο μέρος ακριβώς είσαι;», «από το τάδε», «έχει πολλούς βλάχους εκεί», «ναι», «έχω φίλους πολλούς βλάχους από τα μέρη σου», «έτσι, ε;» και συνέχισαν την κουβέντα περί Βλάχων, διότι για Βλάχους μιλούσαν οι άνθρωποι και όχι για βλάχους και ήρθε η καρδιά μας σιγά σιγά στη θέση της.

 

Κατά τα άλλα, περάσαμε πολύ ωραία, η βραδιά κύλησε ομαλά και μάθαμε και μερικά πράγματα περί Βλάχων.

 

 

 

Περδικόβρυση, το χωριό του πατέρα

 

 

 

 

Δυο μέρες ταξίδι. Τόσο χρειαζόμασταν ξεκινώντας από τα Χανιά για να φτάσουμε στο χωριό του πατέρα μου, την Περδικόβρυση, ένα χωριό μέσα στα βουνά της Αρκαδίας.

 

Μιλάμε για τη δεκαετία του ’50, για μια Ελλάδα που κανείς πλην αυτών της τρίτης ηλικίας δεν θυμάται, δεν γνώρισε, δεν έζησε και δεν καταλαβαίνει.

 

Ο πατέρας, δασονόμος, διορίστηκε αμέσως στην Κρήτη. Αυτό εκείνα τα χρόνια σήμαινε αποδημία, μετανάστευση, τι Κρήτη, τι Αμερική, το ίδιο ήταν. Εκεί έμεινε και εργάστηκε μέχρι τη σύνταξή του. Εκεί γνώρισε και παντρεύτηκε τη μητέρα μου. Εκεί έγινε πατέρας μιας κόρης που μεγάλωσε σε κρητικό περιβάλλον και που ένιωθε πως μια από τις ρίζες της υπήρχε ζωντανή κάπου μακριά, σ’ ένα χωριό της Αρκαδίας.

 

Επικοινωνία μόνο με επιστολές. Καμιά φορά και κάποιο τηλεφώνημα από το γραφείο του πατέρα στο ραφτάδικο του αδελφού του που είχε και το τηλέφωνο του χωριού.