Μπούλινγκ

 

 

 

 

Ο σχολικός εκφοβισμός ή μπούλινγκ υπήρχε από πάντα, καθώς τα παιδιά βρίσκονται ακόμα σε ημιάγρια κατάσταση και δεν έχουν κοινωνικοποιηθεί ικανοποιητικά.

 

Η διαφορά είναι ότι το μπούλινγκ επιδρά περισσότερο τραυματικά στα σημερινά παιδιά που είναι πολύ πιο ευαίσθητα λόγω υπερπροστασίας από ό,τι συνέβαινε με τα παιδιά άλλων εποχών.

 

Θυμάμαι ότι πολλά παιδιά στο δημοτικό με φώναζαν «πατάτα», επειδή ήμουν παχιά. Δεν μου άρεσε βέβαια, αλλά δεν ένιωσα ποτέ πληγωμένη. Μάλλον το θεωρούσα φυσικό, αφού πράγματι ήμουν πατάτα.

 

Θυμάμαι επίσης ότι ένα αγόρι με είχε βάλει στο μάτι και με κορόιδευε συστηματικά, επειδή ήμουν ερωτευμένη με ένα συμμαθητή μου – κάτι μάλλον παράδοξο εκείνα τα χρόνια για παιδιά του δημοτικού. Εγώ τον αντιμετώπιζα αγέρωχα, δεν του έδινα καμιά σημασία. (Αυτό το παιδί στα είκοσι χρόνια του σκότωσε τη φίλη του και αυτοκτόνησε, μια πολύ τραγική ιστορία τελικά).

 

Ούτε μαραμένη ήμουν πάντως ούτε πληγωμένη ούτε τίποτα. Παρέμενα ζωηρή και ημιάγρια κι εγώ και μαζί με τις άλλες ημιάγριες φίλες μου κάναμε κι εμείς μπούλινγκ σε άλλα ήσυχα κορίτσια – αυτό, για να είμαι ειλικρινής, βαραίνει ακόμα τη συνείδησή μου.

 

Όσο για τα αγόρια, έπαιζαν ξύλο μεταξύ τους σε όλα τα διαλείμματα, πέφτανε κάτω, έδιναν γροθιές, κλωτσιές ξαναμμένα και σε έξαλλη κατάσταση. Αλλά ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο, κανείς δεν έδινε σημασία.

 

Ήμασταν πολύ πιο σκληρά παιδιά τότε.

 

Στο εξατάξιο Γυμνάσιο Θηλέων, έφηβες πια, μας απασχολούσαν άλλα πράγματα, πώς να είμαστε όμορφες και να αρέσουμε στα αγόρια.

 

Μια φορά όμως (αυτήν θυμάμαι, μπορεί να υπήρξαν κι άλλες), μια συμμαθήτρια από τις αδιάφορες για τα μαθήματα και με βαμμένα ξανθά μαλλιά -τότε κάτι τέτοιο ήταν επιεικώς απαράδεκτο- είχε τη φαεινή ιδέα να σημαδεύει με μια μπάλα τα κεφάλια των συμμαθητριών μας. Έπεφτε η μπάλα με φόρα στο κεφάλι του κοριτσιού κι έβλεπε αυτό αστράκια στον ουρανό. Μετά έβαζε τα κλάματα.

 

Εμείς οι υπόλοιπες κοιτάζαμε απαθείς. Ώσπου η ξανθομάλλα έβαλε στόχο το δικό μου κεφάλι. Κι εκεί που κουβέντιαζα αμέριμνη με τις φίλες μου - ήταν διάλειμμα, αλλά ήμασταν μέσα στην αίθουσα - έφαγα στο κεφάλι τη μπαλιά. Και ήταν δυνατή. Ζαλίστηκα.

 

Πώς αντέδρασα; Και τώρα που το γράφω, δεν το πιστεύω, γιατί ποτέ δεν ήμουν τσαούσα.

 

Έσπρωξα άγρια στην άκρη τα θρανία που με χώριζαν από την ξανθιά και κατευθύνθηκα προς το μέρος της. Ο θόρυβος από τα θρανία που σέρνονταν στο πάτωμα έκανε τις άλλες μαθήτριες που ήταν στην αίθουσα να κοκκαλώσουν. Η πλάκα ήταν ότι δεν ήξερα πώς να χειριστώ την κατάσταση, καθώς προχωρούσα απειλητική προς το μέρος της. Τι διάολο θα έκανα; Ιδέα δεν είχα.

 

Η ξανθιά με είδε να την πλησιάζω αγριεμένη και έχασε το χρώμα της. Αυτό μου έδωσε θάρρος.

 

-Μην τολμήσεις να το ξανακάνεις αυτό σε μένα! Κατάλαβες τι είπα; Μην τολμήσεις!

 

Αυτή βουβάθηκε. Γύρισα πίσω στην παρέα μου, ενώ ακόμα έτρεμα όχι από τα νεύρα μου αλλά από τον φόβο μου. Τα είχα βάλει με ένα ταραχοποιό στοιχείο της τάξης και τα είχα καταφέρει! Δεν μπορούσα να το πιστέψω!

 

Η ξανθιά σταμάτησε τις μπαλιές κι έκατσε έκτοτε φρόνιμα. Το θέμα ήταν ότι δεν έκατσα φρόνιμα εγώ. Μαζί με μια φίλη μου την παίρναμε από πίσω στα διαλείμματα και την κοροϊδεύαμε. Κανονικό μπούλινγκ δηλαδή.

 

Μέχρι που απελπισμένη απευθύνθηκε στη φιλόλογό μας και κλαίγοντας της είπε τι της κάναμε. Η φιλόλογός μας, μια εξαιρετική γυναίκα, μας κοίταξε κατάπληκτη. Ήμουν βλέπετε η συμπάθειά της, καλή μαθήτρια, ήσυχη, επιμελής. Και η φίλη μου όχι τόσο καλή ως μαθήτρια αλλά γενικώς ήσυχη.

 

-Καίτη! Μαίρη! Τι είναι αυτά που ακούω;

 

Εμείς σκύψαμε το κεφάλι. Θα θέλαμε να της πούμε τι έκανε η ξανθιά με τη μπάλα, πριν τη σωφρονίσουμε, αλλά σκεφτήκαμε ότι θα ανοίγαμε άλλες ιστορίες. Έτσι προτιμήσαμε να μείνουμε σιωπηλές.

 

-Δεν το περίμενα από σας! μας είπε η καλή μας φιλόλογος αυστηρά και τρυφερά μαζί.

 

Εννοείται ότι από τότε σταματήσαμε το μπούλινγκ. Η ξανθιά μάς έβλεπε και άλλαζε δρόμο.

 

Αλλά ήμασταν σκληρά παιδιά τότε.

 

Τώρα τα πράγματα έχουν χειροτερέψει. Αλλά και πάλι σκέφτομαι ότι μια σκληρή θεραπεία θα ήταν, να ανέβαζε ο δάσκαλος τον ταραξία ή τους ταραξίες στην έδρα και να έλεγε στους υπόλοιπους μαθητές: όπου τους βρίσκετε αυτούς, να τους κοροϊδεύετε, μέχρι να ζητήσουν συγγνώμη και να συνετιστούν.

 

Η κοινή γνώμη έχει δύναμη. Το ξέρουμε αυτό.