Το πρωί της εβδόμης Ιουλίου 2005 η Τζιλ
Χικς πήρε το τρένο στο υπόγειο σιδηροδρομικό δίκτυο του Λονδίνου για να πάει
στη δουλειά της.
Στις 08:50 έγινε μια τρομακτική έκρηξη
στον συρμό και όχι μόνο εκεί. Επρόκειτο για μια σειρά από συντονισμένες
επιθέσεις αυτοκτονίας στο κέντρο της πόλης με στόχο άτομα στα μέσα μαζικής
μεταφοράς κατά τη διάρκεια της πρωινής ώρας αιχμής. 700 άνθρωποι τραυματίστηκαν
και 52 σκοτώθηκαν – ανάμεσά τους και οι τέσσερις βομβιστές, κάποιοι ισλαμιστές.
Η Τζιλ Χικς επέζησε. Την άκουσα να
διηγείται τη φοβερή εμπειρία της προ ημερών στην τηλεόραση.
Τα πάντα στο τρένο βυθίστηκαν στο
σκοτάδι και μια αφύσικη σιωπή επικράτησε. «Δεν ήταν σαν αυτό που βλέπουμε στις
ταινίες», λέει η Τζιλ Χικς, «ο πανικός και οι φωνές και οι κραυγές και όλα
αυτά. Ήμασταν όλοι βουβοί. Σιωπή και σκοτάδι».
Κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι είχε
χάσει τα πόδια της από τα γόνατα και κάτω. Έδεσε με πρόχειρα πανιά τα σημεία
του ακρωτηριασμού της για να σταματήσει την αιμορραγία και αφέθηκε στη μοίρα
της.
Σύντομα εμφανίστηκαν οι διασώστες, οι
τραυματίες μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία και η Τζιλ Χικς μετά από τρεισήμισι
μήνες βγήκε από το νοσοκομείο με τεχνητά πόδια. Η θεραπεία της συνεχίστηκε,
γιατί έπρεπε τώρα να μάθει να ζει ακρωτηριασμένη. Έμαθε. Επανήλθε στη ζωή.
Αργότερα γέννησε και την κόρη της.
Δεν τα γράφω αυτά για να αναφέρω το
τραγικό γεγονός της εβδόμης Ιουλίου 2005 που εννοείται ότι κανείς μας δεν
θυμάται. Τα γράφω, επειδή ένα σημείο στην αφήγηση της Τζιλ Χικς μού προκάλεσε
βαθιά εντύπωση.
Βρίσκεται μέσα σε ένα σκοτεινό τρένο,
μέσα σε συντρίμμια, μέσα σε μια αφύσικη σιωπή μετά τον εκκωφαντικό κρότο της
έκρηξης, ανάμεσα σε άλλους σιωπηλούς επιβάτες νεκρούς ή τραυματίες. Έχει μόλις
ανακαλύψει ότι έχασε τα πόδια της. Έχει μόλις δέσει τις πληγές της και δεν
μπορεί να κάνει τίποτε άλλο. Ξέρει ότι βρίσκεται μεταξύ ζωής και θανάτου.
Και τότε ακούει μια εσωτερική φωνή, μια
γλυκιά, απαλή, τρυφερή φωνή να της μιλά μέσα στο μυαλό της:
«Όλα τέλειωσαν. Μη φοβάσαι, φύγε ήσυχα,
φύγε όμορφα, είναι τόσο απλό, κλείσε τα μάτια και φύγε, έλα μαζί μου, έλα, έλα
και μη φοβάσαι…»
Μια γλυκιά καθησυχαστική φωνή,
παρηγορητική, φιλική, η φωνή του Θανάτου.
Η Τζιλ Χικς αφέθηκε. Ήταν τόσο μαγικά
ήρεμη και τρυφερή αυτή η φωνή που προς στιγμήν αφέθηκε. Ήταν έτοιμη να την
ακολουθήσει.
Αλλά ξαφνικά αντήχησε στο μυαλό της μια
άλλη άγρια φωνή, μια σκληρή, αντρική (έτσι τη χαρακτήρισε) φωνή, μια αυστηρή
φωνή:
«Μην παραιτείσαι! Πάλεψέ το! Μην
κλείσεις τα μάτια! Μείνε εδώ και πάλεψε! Μη φύγεις! Μείνε εδώ! Εδώ είναι η θέση
σου, εδώ!»
Η Τζιλ Χικς υπάκουσε στη δεύτερη φωνή.
Προσπάθησε να κρατήσει ανοιχτά τα μάτια της κι εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να
υπέγραφε ένα δεύτερο συμβόλαιο με τη Ζωή. Έτσι ένιωσε.
Κράτησε ανοιχτά τα μάτια της όσο
μπορούσε και, όταν ήρθαν οι διασώστες, αφέθηκε σ’ αυτούς.
Η Τζιλ Χικς επέζησε. Το δεύτερο
συμβόλαιο με τη Ζωή τέθηκε σε ισχύ. Η Ζωή αργότερα τής χάρισε και το κοριτσάκι
της.
Έχει λοιπόν η Φύση δυο φωνές και, όταν
κανείς φτάνει σε τέτοια ακραία σημεία ύπαρξης, αυτές οι φωνές εμφανίζονται
ταυτόχρονα.
Η μια σε καλεί να παραδοθείς, είναι
ήρεμη και φιλική, είναι τρυφερή, είναι γλυκιά, δεν θέλει να σε τρομάξει. Θέλει
μόνο να αφεθείς, να φύγεις ήσυχα, εξάλλου αυτό θα γίνει οπωσδήποτε κάποια
στιγμή, τώρα είναι μια τέτοια στιγμή, είσαι πάνω από την Άβυσσο, αλλά μη
φοβάσαι, όλα θα γίνουν πολύ εύκολα, θα δεις. Έλα και μη φοβάσαι, μικρό, θνητό
μου πλάσμα.
Η άλλη φωνή είναι άγρια, αρνείται το
τέλος, απαιτεί να κάνεις οτιδήποτε αρκεί να μείνεις ζωντανός, είναι σκληρή,
είναι αυταρχική, δεν σηκώνει αντιρρήσεις, δεν σου χαϊδεύει τα αφτιά, δεν σε
παρακαλεί, σε διατάζει. Μείνε εδώ, σου λέει αυστηρά, εδώ ανήκεις, μην
παρασύρεσαι από Σειρήνες, μείνε εδώ!
Και οι δυο φωνές θέλουν το καλό μας,
έτσι πιστεύω. Η μια θέλει να φύγουμε χωρίς απελπισία, η άλλη θέλει να μείνουμε
όσο ακόμα αντέχουμε.
Για τη δεύτερη όλοι νομίζω έχουμε την
ίδια γνώμη. Για την πρώτη η δική μου γνώμη είναι ότι μέσα στον τρόμο που μας
προκαλεί ο θάνατος η φωνή αυτή μάς πλησιάζει, μας μιλά στοργικά και απαλύνει τον
τρόμο μας. «Δεν είναι τίποτα», μας λέει, «μη φοβάσαι».
Πολλοί την έχουν ακούσει αυτή τη φωνή. Δεν είναι μαζί μας, για να μας αφηγηθούν την εμπειρία τους. Έφυγαν μαζί της.
Ήρεμοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου