Τελεσίνα, Martialis, II.49

 

Την Τελεσίνα δεν τη θέλω για γυναίκα μου.

Γιατί; Διότι είναι μοιχαλίδα.

Ναι, όμως πάει με αγοράκια η Τελεσίνα.

Α, τη θέλω!

 

 

Uxorem nolo Telesinam ducere: quare?

Moecha est. Sed pueris dat Telesina. Volo.

 

Martialis, II. 49

(Η μετάφραση δική μου)

«The ring of fire» του Τζόνι Κας ( σε ελεύθερη μετάφραση)

 

 

 

Καίει , καίει ο έρωτας,

φτιάχνει ένα δαχτυλίδι πύρινο,

ένα δεμένο με άγριο πόθο δαχτυλίδι.

 

Έπεσα μέσα σ’ ένα δαχτυλίδι από φωτιά,

έπεσα μέσα σ’ ένα δαχτυλίδι από φωτιά που καίει

κι όλο κατέβαινα, κατέβαινα μες στη φωτιά

κι οι φλόγες όλο ανέβαιναν και πιο ψηλά

και πόσο καίει,

πόσο με καίει,

με καίει

αυτό το δαχτυλίδι από φωτιά.

 

 

Αν αγγιχτούν καρδιές σαν τις δικές μας,

τότε έχει γλύκα στην αρχή ο έρωτας.

Έπεσα σαν παιδί στον έρωτά σου

και τώρα έγινε φωτιά,

άγρια φωτιά που καίει.

 

Έπεσα μέσα σ’ ένα δαχτυλίδι από φωτιά,

έπεσα μέσα σ’ ένα δαχτυλίδι από φωτιά που καίει

κι όλο κατέβαινα, κατέβαινα μες στη φωτιά

κι οι φλόγες όλο ανέβαιναν και πιο ψηλά

και πόσο καίει,

πόσο με καίει,

με καίει

αυτό το δαχτυλίδι από φωτιά.

Εδώ το τραγούδι με τη φωνή του Χοακίν Φίνιξ: 

https://www.youtube.com/watch?v=7kQkxCKKmnk

 

Ο αμερικανικός κινηματογράφος

 

 

Ο αμερικανικός κινηματογράφος επελαύνει. Οι αμερικάνικες ταινίες έχουν κατακλύσει τις οθόνες του πλανήτη. Είναι αμέτρητες και είναι κακές, μέτριες, καλές, εξαιρετικές, αριστουργήματα.

 

Ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος το παλεύει, φτιάχνει ωραίες ταινίες χαμηλού συνήθως κόστους, απευθύνεται σε ψαγμένους θεατές που όλο και λιγοστεύουν, φτιάχνει όμως και πολλές ανοησίες. Δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τον αμερικανικό κινηματογράφο που διαθέτει πολύ χρήμα και μπορεί να μας δώσει υπερθέαμα.

 

Το υπερθέαμα δεν είναι κακό. Μερικές φορές μένει μόνο στις εντυπώσεις και τότε μάς είναι μάλλον αδιάφορο (εμάς των ψαγμένων). Συνήθως όμως το υπερθέαμα συνοδεύεται από δυνατό σενάριο, καλή σκηνοθεσία και καλούς ηθοποιούς και το αποτέλεσμα είναι μια εξαιρετική ταινία.

 

Καλές ταινίες χαμηλού κόστους γυρίζονται σήμερα σε όλο σχεδόν τον κόσμο: Ιράν, Ιαπωνία, Κίνα, Κορέα, Ισραήλ, Τουρκία (της Ελλάδος εξαιρουμένης). Εμείς οι ψαγμένοι τις βλέπουμε, αλλά δεν παθαίνουμε και υστερία. Είναι καλοβαλμένες ταινίες.

 

Καλώς ή κακώς ο αμερικανικός κινηματογράφος κυριαρχεί. Εκτός από το άφθονο χρήμα που ξοδεύει για να γυρίσει μια άρτια ταινία, έχει και εξαιρετικούς σκηνοθέτες, δυνατούς σεναριογράφους, ικανότατους τεχνικούς και πολύ καλούς ηθοποιούς.

 

Ο βασικός του στόχος ήταν και είναι η ψυχαγωγία του κοινού  και όχι το κατηχητικό. Από την ψυχαγωγία προχώρησε και εξελίχθηκε σε έναν κινηματογράφο με μηνύματα και αξίες. Ωστόσο μια αμερικανική ταινία αντιμετωπίζεται ως εμπορικό προϊόν που πρέπει να αποφέρει κέρδος.

Τον θεωρώ σπουδαίο και χωρίς ανταγωνιστή.

Προς το παρόν τουλάχιστον.

 

"Ανθολογία λατινικής ερωτικής ποίησης" των Ανδρέα Μιχαλόπουλου και Χαρίλαου Μιχαλόπουλου. Κριτική μου στο περιοδικό Μανδραγόρας, τεύχος 64

 

 

Όταν μιλάμε για ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, εμείς οι Έλληνες έχουμε την τάση να εννοούμε κυρίως τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και συγκαταβατικά δεχόμαστε ότι η συνέχειά του είναι ο ρωμαϊκός.

Έχοντας ήδη ένα βαρύ αρχαιοελληνικό παρελθόν, δεν έχουμε τον χρόνο και τη διάθεση να ασχοληθούμε ιδιαίτερα με τον αδελφό πολιτισμό που ανέπτυξαν οι Ρωμαίοι, με την καλλιτεχνική τους παραγωγή και κυρίως με τη γραπτή κληρονομιά τους, μεγάλο μέρος της οποίας καλύπτει η ποίησή τους.

 

Ο δικτάτορας (Πείραμα σε φυσικές συνθήκες)

 

 

 

-Δεν με καταλαβαίνουν, αναστέναξε ο Πρόεδρος και κάθισε  στην πολυθρόνα του.

 

Άναψε το πούρο του και κοίταξε έξω από το παράθυρο.

 

-Δεν θέλουν να με καταλάβουν.

 

Έκανα ένα μικρό βήμα προς τα δεξιά και μπήκα εν μέρει στο οπτικό του πεδίο. Αυτός δεν μου έδωσε σημασία.

 

-Τι νομίζουν τέλος πάντων, πως είμαι Θεός; Ρώτησε το κενό.

 

Σκέφτηκα  να του πετάξω καμιά έξυπνη ατάκα, όμως αυτός με πρόλαβε:

 

-Αλλά κι ένας Θεός ακόμα χρειάζεται τη συμπαράσταση των πιστών του.

 

-Έτσι είναι, συμφώνησα.

 

Δεν μου έδωσε σημασία.

 

-Λαός ηλίθιος, μουρμούρισε. Κυβερνώ ένα λαό ηλιθίων.

 

-Μην απογοητεύεστε, κύριε Πρόεδρε, είπα και μετακινήθηκα λίγο ακόμα προς την κατεύθυνση του βλέμματός του. Με κοίταξε σαν να έβλεπε ένα ιστό αράχνης.

 

-Φύγετε από το παράθυρο. Μου κρύβετε τη θέα.

 

Μετακινήθηκα προς την αντίθετη μεριά.

 

-Μ’ αρέσει αυτό το τοπίο, μου εξήγησε κοιτάζοντας πάντα έξω από το παράθυρο. Όταν θέλω να ηρεμήσω, κάθομαι εδώ και ρεμβάζω.

 

Για λίγο έμεινε σιωπηλός  χαζεύοντας τους κήπους του προεδρικού μεγάρου και μακριά στο βάθος τα δασωμένα βουνά.

 

-Σας αρέσει η χώρα μας; Ρώτησε ξαφνικά γυρίζοντας προς το μέρος μου.

 

Η ερώτηση με βρήκε απροετοίμαστο.

 

-Είναι μια θαυμάσια χώρα, είπα.

 

-Είναι μια ελεεινή χώρα. Πέντε χρόνια προσπαθώ να τη βάλω σε τάξη και  ιδού: βόμβες και τρομοκράτες παντού. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;

 

Cras amet...

 

Cras amet qui nunquam amavit; quique amavit cras amet.

Μακάρι αύριο να ερωτευτεί όποιος δεν ερωτεύτηκε ποτέ.

Και όποιος ερωτεύτηκε, μακάρι αύριο (ξανά) να ερωτευτεί.

 

Αγνώστου

Η μετάφραση είναι δική μου.

Η κακιά η ώρα και η καλή η ώρα

 

 

 

 

Μένουμε μερικές φορές άφωνοι μπροστά σε μια τραγωδία που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν ο άτυχος συνάνθρωπος περνούσε από ένα σημείο ένα δευτερόλεπτο αργότερα ή νωρίτερα και  έτσι θα γλίτωνε από το αυτοκίνητο που έπεσε πάνω του και τον σκότωσε, θα γλίτωνε από τον σεισμό που έριξε πάνω του ένα τοίχο και τον σκότωσε, θα γλίτωνε από ένα παράφρονα που πυροβολούσε όποιον έβρισκε μπροστά του και τον σκότωσε, θα γλίτωνε από την ετοιμόρροπη σκεπή που έπεσε και τον καταπλάκωσε, επειδή μπήκε στο σπίτι του ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα.

 

Πόσο ταυτιζόμαστε με τους λογοτέχνες του παρελθόντος;

 

 

 

 

Πόσο κοντά νιώθουμε ότι είμαστε με κάποιον σπουδαίο συγγραφέα ή ποιητή που έζησε αιώνες πριν από μας;

 

Τα μεγάλα, τα διαχρονικά έργα μάς αρέσουν, ακόμα κι αν μας χωρίζουν από τον δημιουργό αιώνες αιώνων. Νιώθουμε - ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε - την ίδια συγκίνηση με εκείνον και με τους αναγνώστες του καιρού τους. Νιώθουμε - ή έτσι πιστεύουμε - ότι ταυτιζόμαστε μαζί του και με τους αρχαίους αναγνώστες του.

 

Η ταύτιση όμως αυτή και η συγκίνηση έχει νομίζω τα όριά της. Για την ακρίβεια, διαβάζοντας έργα τόσο πολύ παλιά, επικοινωνούμε με το πνεύμα του δημιουργού και ίσως μοιραζόμαστε μαζί του τα ίδια συναισθήματα, αν και θα έλεγα, για να είμαστε σαφέστεροι, ότι μοιραζόμαστε μαζί του παρόμοια, όχι ίδια συναισθήματα.

 

In memoriam 2

 

Πέθανες.

Τώρα στερεώθηκες

στην Ιστορία,

στη μνήμη.

Έγινες κάτι ολόκληρο.

«Viva Maria!» του Λουί Μαλ

 

 

 

 

Παρακολούθησα χθες στην τηλεόραση το «Βίβα Μαρία!», μια χαζοχαρούμενη, εντελώς ξεπερασμένη ταινία, απλοϊκή, με χοντροκομμένα μηνύματα που ήθελε να είναι και κωμική σε ορισμένες στιγμές της.

 

Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα τη χαρακτήριζα ως ανώδυνη φάρσα με ένα και μόνο προσόν: τις δυο Γαλλίδες πρωταγωνίστριες, δυο σταρ-μύθους: την Μπριζίτ Μπαρντό και την Ζαν Μορό στα νιάτα τους.

 

Επέμεινα να τη δω ως το τέλος, επειδή ήταν σκηνοθετημένη από τον Λουί Μαλ. Δεν μπορεί, σκεφτόμουν, κάπου, από κάποιο σημείο και μετά θα βελτιωθεί η κατάσταση. Έκανα λάθος.

 

Χωρίς αγάπη

 

Γεννήθηκα χωρίς αγάπη.

 

Και λοιπόν;

 

Άλλοι γεννήθηκαν

 

χωρίς χέρια,

 

χωρίς πόδια.

Αυτό ΔΕΝ είναι ένα ποίημα

 

 

Τραντάζεται ο ήλιος

Απέξω διατρέχουν τους αμπελώνες

Κύκλοι ατελείωτοι

Μυστικές φλόγες δονούν τις αρτηρίες μου

Και  ο κόσμος αναδιπλώνεται

Σαν κάμπια όταν την αγγίζει

Ανθρώπου χέρι

Πέφτω από ανείπωτα ύψη

Γίνομαι σύννεφο

Ανθοφορώ

Κάθε καινούργια ύπαρξη

 

Αυτό δεν είναι ένα ποίημα. Αυτό προσπαθεί να μιμηθεί ένα ποίημα. Αυτά που λέει είναι ασυναρτησίες σε μορφή ποιήματος.

Μαρτιάλης, X. 84 "Miraris, quare..."

 

Απορείς, Καικιδιανέ,

γιατί δεν πάει για ύπνο ο Άφερ;

Για δες με ποιαν πλαγιάζει.

 

Miraris, quare dormitum non eat Afer?

Accumbat cum qua, Caecidiane, vides.

 

Μαρτιάλης, Χ.84

(Η μετάφραση στα νέα ελληνικά είναι δική μου).