Χρηστός και Ακίνδυνος

Ο Ακίνδυνος και ο Χρηστός, τα αδέλφια,

ελεεινά όμως παιδιά,

με τις κακές συνήθειές τους

λάθος τα έχουν τα ονόματα.

Ούτε χρηστός είναι ο ένας

ούτε ακίνδυνος ο άλλος.

Μπορεί ένα γράμμα όμως

να διορθώσει και τους δυο.

Αν έχει ο Χρηστός το άλφα

από τον αδελφό του τον Ακίνδυνο,

θα γίνει κίνδυνος αυτός

κι ο αδελφός του άχρηστος.

Χρηστός, Ακίνδυνος, αυτοαδέλφεοι, οικτρά δε τέκνα,

moribus ambo malis nomina falsa gerunt:

ούθ’ ούτος χρηστός, ούθ’ ούτος ακίνδυνός εστιν.

Una potest ambos littera corrigere.

Αι κεν Χρηστός έχη παρ’ αδελφόν Ακινδύνου άλφα,

κίνδυνος hic fiet, frater άχρηστος erit

Decimus Magnus Ausonius, 41

Η μετάφραση από τα (ελληνο)λατινικά είναι δική μου.

Ανταμοιβή

Απ’ τις απλές χαρές των άλλων δεν δοκίμασα καμιά.

Δεν έτρεξα χαρούμενη στις εξοχές,

δεν έπαιξα στη θάλασσα με τον αγαπημένο μου,

δεν ήπια,

δεν ξενύχτησα με την παλιοπαρέα

και με τους φίλους δεν τραγούδησα.

Στους δρόμους δεν περπάτησα ανέμελα,

σε συναυλίες δεν πήγα ούτε και σε διαδηλώσεις.

Απόψεις, διαφωνίες και επιχειρήματα

με τους συντρόφους δεν αντάλλαξα

ούτε αποστήθισα βιβλία του συρμού.

Ο κόσμος μου γκρεμίστηκε και ξαναχτίστηκε μονάχος του

κι εγώ για χρόνια πήγαινα σκυφτή και τοίχο-τοίχο

κοιτάζοντας με ζήλια τα φωτεινά παράθυρα στις γειτονιές.

Τώρα που όλα αυτά  έχουν πια γίνει παρελθόν

και οι άλλοι  γέρασαν γεμάτοι αναμνήσεις

και γέρασα κι εγώ γεμάτη στέρηση,

ήρθε, νομίζω,  η ώρα της ανταμοιβής μου.

Τώρα  που οι άλλοι γέρνουν σαπισμένοι από τα χρόνια

και χώνονται σιγά-σιγά στη γη,

εγώ είμαι εδώ αλύγιστη να τους ξεπροβοδίσω.

Αγαπημένο μου παιδί

Αγαπημένο μου παιδί, δεν έχω νέα να σου πω. Εδώ τα ίδια, όπως πάντα, πόλεμοι, φτώχεια, αδικίες , αρρώστιες, βία και θάνατος.

Εγώ καλά είμαι πάντως, γερνώ σιγά- σιγά και είμαι μόνη, αλλά, αγαπημένο μου παιδί, δεν με πειράζει. Αρκεί που εσύ είσαι εκεί πέρα ευτυχισμένο, προστατευμένο από το κακό και ήσυχο.

Αγαπημένο μου παιδί, δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι κάθε φορά που σκέφτομαι πως δεν σε γέννησα.

Ο Στέλιος, ο σερβιτόρος

Ο Στέλιος, ο σερβιτόρος, είναι μελαχρινός, λεπτός, κι έχει εκείνη την ερεθιστική αμάθεια, εκείνη την ερεθιστική απουσία μόρφωσης που αυτή  αγαπά στους νεαρούς.

Ο Στέλιος καπνίζει κι αυτή τον ακτινογραφεί κάτω από τα ρούχα του, διακρίνει ένα γεροδεμένο, σφιχτό σώμα και προβλέπει ποιες θα είναι οι ερωτικές του κινήσεις. Τρυφερές στην αρχή, μπορεί δισταχτικές, βίαιες κατόπιν, περίπου κινηματογραφικές. Καλός επιβήτορας, φτιαγμένος για τις ηδονές. Είναι διαχυμένη η τεστοστερόνη στο σχήμα του προσώπου και στα χέρια του.

Πάλι εδώ θα έχουμε τη γνωστή επανάληψη, σκέφτεται αυτή. Μια, ας πούμε, ανανέωση  του συμβολαίου με το Αρσενικό, κάποιες ώρες μέθης, έπειτα η γνωστή ανία. Μια από τα ίδια τελικά.

Δεν έχει αποφασίσει τι θα κάνει.

"Δεμένος είμαι..."

Δεμένος είμαι και με μαχαιρώνουν,

αλλά πιστεύω σ’ ένα παντοδύναμο θεό,

πατέρα παντοκράτορα.

που όλα τούτα κάποτε

θα τα συντρίψει,

θα’ ρθει μια μέρα

που αυτά τα αίματα

θα έχουν γίνει παρελθόν.

Χρόνε, θεέ μεγαλοδύναμε,

σε σένα μόνο ελπίζω.

Όσο πιο ευφυής τόσο πιο δυστυχής

Ας υποθέσουμε ότι γεννιέσαι με ένα πολύ υψηλό δείκτη ευφυΐας, με ένα πάρα πολύ υψηλό δείκτη ευφυΐας, ας πούμε έχεις IQ που κυμαίνεται ανάμεσα στο 250 και στο 300 -  το υψηλότερο που έχει ποτέ καταγραφεί. Είσαι δηλαδή ο πιο έξυπνος άνθρωπος του κόσμου.

Τι χάρισμα κι αυτό, ε; Τι εύνοια της φύσης! Και τι απίστευτες δυνατότητες ανοίγονται μπροστά σου, τι είσαι ικανός να καταφέρεις στη ζωή σου!

Κακομοίρης κι ερωτιάρης

-Μ’ έπεισες, Αφροδίτη, εγώ ο άτυχος στον έρωτα,

δυο να ερωτευτώ γυναίκες.

Καμιά τους δεν με θέλει. Δώσε μου τώρα άλλη συμβουλή.

-Να τις κερδίσεις και τις δυο με δώρα.

-Το θέλω, όμως τα οικονομικά μου είναι στενάχωρα στ’ αλήθεια.

-Δελέασέ τις με υποσχέσεις.

-Μα τον φτωχό καμιά δεν τον πιστεύει.

-Μάρτυρες φέρε τους θεούς.

-Σωστό δεν είναι τους θεούς να κοροϊδεύω.

-Ξενύχτησε στην πόρτα τους.

-Φοβάμαι μη με συλλάβουν μες στη νύχτα.

-Τραγούδια γράψε τους.

-Άπειρος είμαι εγώ από Απόλλωνα και Μούσες.

-Την πόρτα τους να σπάσεις.

-Του δικαστή την τιμωρία φοβάμαι.

-Βρε ανόητε, εσύ από έρωτα οπωσδήποτε θα πας. Δεν θέλεις να πεθάνεις για τον έρωτα;

-Καλύτερα έχω να με λένε κακομοίρη παρά και κακομοίρη και ένοχο.

-Εγώ αυτά μπορούσα να σου πω. Βρες τώρα άλλους να συμβουλευτείς.

-Για πες μου, ποιους;

-Τη συμβουλή που έδωσαν η Φαίδρα και η Ελίσσα στον εαυτό τους 
και η Κανάκη και η Φυλλίδα κι εκείνη η περιφρονημένη από τον Φάωνα.

-Αυτή τη συμβουλή μού δίνεις;

-Μια τέτοια συμβουλή δίνουν στους κακομοίρηδες.

“Suasisti, Venus, ecce duas dyseros ut amarem.

Odit utraque; aliud  da modo consilium”.

“Vince datis ambas”. “Cupio, verum arta domi res”.

“Pellice promissis”. “Nulla fides inopi”.

“Attestare deos”. “Non fas mihi fallere divos”.

“Pervigila ante fores”. “Nocte capi metuo”.

“Scribe elegos”. “Nequeo Musarum et Apollinis expers”.

“Frange fores”. “Poenas iudici metuo”.

“Stulte, ab amore mori pateris, non vis ob amorem?”

“Malo miser dici quam miser atque reus”.

“Suasi quod potui: tu alios modo consule”. “Dic quos”.

“Quod sibi suaserunt Phaedra et Elissa dabunt,

quod  Canace Phyllisque et fastidita Phaoni”.

“Hoc das consilium?” “Tale datur miseris”.

Decimus Magnus Ausonius, 103

Η Φαίδρα, η Ελίσσα (Διδώ), η Κανάκη και η Φυλλίς αυτοκτόνησαν από έρωτα. Ο θρύλος λέει ότι και η Σαπφώ αυτοκτόνησε, επειδή την απέρριψε ο Φάων.

Η μετάφραση από τα λατινικά είναι δική μου.

"Θυμάσαι;"

Έρχεσαι κάθε μέρα

να με χαιρετήσεις

κι εγώ κάθε φορά

κάτι θα σου θυμίσω,

μια ξεχασμένη λεπτομέρεια

από το παρελθόν.

Θυμάσαι,

σε ρωτώ,

τότε που μπήκαμε στο πλοίο

να πάμε για μια νύχτα στο  νησί;

Θυμάμαι ,

μου απαντάς.

Και την επόμενη,

θυμάσαι, σε ξαναρωτώ,

όταν σου έδωσα κρυφά

ένα χρυσό σταυρό,

δώρο στην αδελφή σου;

Θυμάμαι,

λες εσύ.

Πάλι την άλλη μέρα,

θυμάσαι

τη νύχτα εκείνη με το χιόνι

που κατεβαίναμε την Εθνική;

Θυμάμαι.

Και κάθε μέρα εσύ

έρχεσαι και με χαιρετάς

κι εγώ σου λέω

κι από μια ανάμνησή μας.

Και είμαι θλιμμένη,

όπως ταιριάζει,

αφού πολύ σ’ αγάπησα,

ενώ εσύ είσαι απαθής και μακρινός,

όπως ταιριάζει στους νεκρούς.

Ευθανασία γερόντων

Μολονότι η θανατική ποινή έχει πάψει να εφαρμόζεται σε πολλές χώρες του κόσμου, δεν έχει γίνει ακόμα ταμπού στη συνείδηση των πολιτών. Πολλοί ακόμα επιθυμούν να επιβάλλεται σε διάφορες περιπτώσεις  και το απαιτούν. Αντίθετα η ευθανασία παραμένει ταμπού ακόμα και στις πιο προχωρημένες κοινωνίες.

"Αναρωτιέμαι"

Αναρωτιέμαι,

αν έχει υπάρξει έστω και μια μέρα

απ’ τη ζωή μου

που να μην πέρασαν απ’ το μυαλό μου

εικόνες φευγαλέες

της πόλης που γεννήθηκα,

δρόμοι και σπίτια

και εκείνη η θάλασσα,

η θάλασσα η μεγάλη,

η συντρόφισσα

κάτω απ’ το πατρικό μου

που άλλοτε άφριζε και βόγκαγε

κι άλλοτε ξαπλωνόταν μισοκοιμισμένη

χαϊδεύοντας γλυκά τα βράχια,

αναρωτιέμαι,

αν έχουνε υπάρξει κάποιες μέρες

που δεν περάσατε εσείς

σαν σκηνικό από ταινία,

διαβάτες βιαστικοί,

συνήθως σιωπηλοί

ή άλλοτε μια ατάκα ρίχνοντας

την τελευταία στιγμή

βγαίνοντας από το πεδίο της μνήμης μου,

εσείς

που τώρα με κοιτάτε απ’ τις φωτογραφίες

που έχετε γίνει ζωγραφιές,

διακοσμητικά του χώρου μου,

αν λέω πέρασε μια μέρα έστω,

χωρίς να σας κοιτάξω,

να θυμηθώ

και να ξεχάσω την επόμενη στιγμή,

αναρωτιέμαι,

έχει υπάρξει κάποια μέρα

που εσείς οι δυο κι η θάλασσα μαζί

κι η πόλη μου ολόκληρη

δεν έχετε κεντρίσει

με ένα μικρό νυστέρι

το μισοξεχασμένο παρελθόν μου.

"Κλείνω τα μάτια μου..."

Κλείνω τα μάτια μου, 

αλλά δεν χάνεται αυτός ο κόσμος.

Κλείνει τα μάτια του ο κόσμος, 

αλλά δεν χάνομαι εγώ.

Κλείνει ο Θεός τα μάτια του, 

αλλά εγώ κι ο κόσμος δεν χανόμαστε.

Εδώ δηλαδή που βρεθήκαμε όλοι, 

πρέπει υποχρεωτικώς να συμβιώσουμε.