"Αναρωτιέμαι"

Αναρωτιέμαι,

αν έχει υπάρξει έστω και μια μέρα

απ’ τη ζωή μου

που να μην πέρασαν απ’ το μυαλό μου

εικόνες φευγαλέες

της πόλης που γεννήθηκα,

δρόμοι και σπίτια

και εκείνη η θάλασσα,

η θάλασσα η μεγάλη,

η συντρόφισσα

κάτω απ’ το πατρικό μου

που άλλοτε άφριζε και βόγκαγε

κι άλλοτε ξαπλωνόταν μισοκοιμισμένη

χαϊδεύοντας γλυκά τα βράχια,

αναρωτιέμαι,

αν έχουνε υπάρξει κάποιες μέρες

που δεν περάσατε εσείς

σαν σκηνικό από ταινία,

διαβάτες βιαστικοί,

συνήθως σιωπηλοί

ή άλλοτε μια ατάκα ρίχνοντας

την τελευταία στιγμή

βγαίνοντας από το πεδίο της μνήμης μου,

εσείς

που τώρα με κοιτάτε απ’ τις φωτογραφίες

που έχετε γίνει ζωγραφιές,

διακοσμητικά του χώρου μου,

αν λέω πέρασε μια μέρα έστω,

χωρίς να σας κοιτάξω,

να θυμηθώ

και να ξεχάσω την επόμενη στιγμή,

αναρωτιέμαι,

έχει υπάρξει κάποια μέρα

που εσείς οι δυο κι η θάλασσα μαζί

κι η πόλη μου ολόκληρη

δεν έχετε κεντρίσει

με ένα μικρό νυστέρι

το μισοξεχασμένο παρελθόν μου.