Το γερμανικό πουλί

Επρόκειτο για ένα ηρώο τρία χιλιόμετρα δυτικά της πόλης των Χανίων. Το είχαν στήσει εκεί οι Ναζί Γερμανοί το 1941 για τους πεσόντες αλεξιπτωτιστές ομοεθνείς τους στη Μάχη της Κρήτης.

Ήταν ένα εντυπωσιακό γλυπτό που παρίστανε έναν αετό να εφορμά ακάθεκτος πάνω στο υποτιθέμενο αδύναμο θήραμά του, δηλαδή το νησί της Κρήτης.

Μετά τον πόλεμο κανείς δεν σκέφτηκε να απομακρύνει το υπεροπτικό γλυπτό από τη θέση του. Ο κόσμος που περνούσε αποκεί το έβλεπε αδιάφορα ή ίσως και με κάποια ενδόμυχη ευχαρίστηση για την υπεροψία που ταπεινώθηκε και εξευτελίστηκε.

Ο χρόνος και οι κακοκαιρίες το γκρέμισαν τελικά από τη θέση του. Σήμερα έχει απομείνει μόνο η βάση του.

Να πάνε εκεί να χορέψουν οι χαζούλες. Να στηλιτεύσουν τον μιλιταρισμό.

Συνέβη στην Κρήτη

Είχε οικονομήσει η μητέρα μου ένα αλεξίπτωτο στην Κατοχή, δεν ξέρω πού το βρήκε, χρήσιμο πράγμα πάντως, μπορούσε να το κόψει κομμάτια, να τα ράψει, να φτιάξει πολλά από αυτό, έλα όμως που βγήκε διαταγή να ελεγχθούν όλα τα σπίτια των Ελλήνων, μήπως υπάρχουν τίποτε όπλα και άλλα παρόμοια επικίνδυνα αντικείμενα, η μάνα μου τρελάθηκε, δεν ήξερε πού να το κρύψει.

Το έκρυβε εδώ, φοβόταν, το έκρυβε εκεί, φοβόταν, θα το έβρισκαν οι Γερμανοί και τότε αλί και τρις αλί της, Είδε κι αποείδε, της ήρθε τελικά η φαεινή ιδέα. Έφτιαξε μια μαξιλαροθήκη και το έχωσε εκεί μέσα, το έσιαξε όμορφα, το έστρωσε, μια χαρά μαξιλάρι έγινε το αλεξίπτωτο.

Το πήρε, ανέβηκε στον πρώτο όροφο που είχαν επιτάξει οι Γερμανοί και έμενε κάποιος δικός τους και του το πρόσφερε.

-Danke sehr! είπε ο Γερμανός και το έβαλε στον καναπέ του.

-Παρακαλώ! είπε η μητέρα μου.

Ήρθαν οι Γερμανοί στρατιώτες, έψαξαν, δεν βρήκαν τίποτε ύποπτο. Το αλεξίπτωτο αναπαυόταν στον καναπέ στον από πάνω όροφο. Στο στόμα του λύκου.

Μαρτιάλης, VII. 25

Ο σατιρικός ποιητής Μαρτιάλης ειρωνεύεται τους ποιητές που γράφουν στίχους τεχνικά άψογους αλλά χωρίς ψυχή. 

Μα τι γλυκά επιγράμματα που γράφεις πάντα,

φτιασιδωμένα κι απ’ την επιδερμίδα πιο λευκά!

Ούτε ένας κόκκος αλατιού,

ούτε σταγόνα λίγης πικρής χολής δεν έχουν,

ανόητε, που όμως θες να σε διαβάζουν!

Κανένα φαγητό δεν είναι νόστιμο,

αν δεν μας ξεγελά με τσίμπημα ξυδιού

ούτε κανένα πρόσωπο έχει χάρη,

αν δεν χαμογελά.

Μήλα γλυκά, χαζόσυκα να δίνουν στα παιδιά.

Γιατί για μένα τα χιώτικα έχουν γεύση

που ξέρουν να κεντούν τη γλώσσα.

Dulcia cum tantum scribas epigrammata semper

et cerussata candidiora cute,

nullaque mica salis nec amari fellis in illis

gutta sit, o demens, vis tamen illa legi!

Nec cibus ipse iuvat morsu fraudatus aceti,

Nec grata est facies, cui gelasinus abest.

Infanti melimela dato fatuasque mariscas:

nam mihi, quae novit pungere, Chia sapit.

(Η μεταφορά στα ελληνικά είναι δική μου). 

Μαρτιάλης, VII. 3

Το πρόβλημα είναι πολύ παλιό, είναι αρχαίο.

Ο Μαρτιάλης (40- 104 μΧ) είχε φαίνεται βαρεθεί να διαβάζει στίχους αδέξιων ποιητών που του έστελναν τα βιβλία τους:

Γιατί, Ποντιλιάνε, δεν σου στέλνω τα βιβλία μου;

Μα για να μη μου στείλεις, Ποντιλιάνε, τα δικά σου.

Cur non mitto meos tibi, Pontiliane, libellos?

Ne mihi tu mittas, Pontiliane, tuos.

( Η μεταφορά στα ελληνικά δική μου).

"Η προγονική εντολή". Παρουσίαση της νουβέλας

Στον ωραίο χώρο του Βιβλιοκαφέ Έναστρον, Σόλωνος 101, θα μιλήσουμε σήμερα για τις περιπέτειες της ιδιόρρυθμης θείας Αναστασίας και του κρυψίνοου ανιψιού της Στέφανου, για τις παραξενιές και τα κρυφά αμαρτήματα των συγγενών τους και θα αναρωτηθούμε, γιατί τόσοι αποκλίνοντες χαρακτήρες βρέθηκαν μαζεμένοι σε ένα σόι.

Όλοι μπορούμε να πάρουμε μέρος στη συζήτηση και είμαι βέβαιη ότι δεν θα πλήξουμε.
Στις 7.30 μμ.

"Την άνοιξη ξανά οι νεραντζιές θα ανθίσουν"

Κι όμως την άνοιξη

ξανά οι νεραντζιές θα ανθίσουν.

Τα πεζοδρόμια θα είναι πάντα βρόμικα,

μες στους πολύβουους δρόμους

θα φρακάρουν τα αυτοκίνητα,

λίγο πιο πάνω θα διαδηλώνουν

κάποιοι νεαροί

κι οι λωποδύτες επιδέξια

θα χώνονται μέσα στο πλήθος.

Θα έχει η ατμόσφαιρα  παρ' όλα αυτά

κάποια παράξενη ζωντάνια,

κάποια ευθυμία ανεξήγητη.

Οι νεραντζιές  θα στέκονται ανθισμένες,

θα στέλνουν το δικό τους μήνυμα.

Αλλά οι διαβάτες αδιάφοροι θα προσπερνούν.

Φέρα, βρωμιάρα φέρα

Το παρόν κείμενο γράφεται:

α) μετά από μια ολόκληρη νύχτα αϋπνίας που προέκυψε ύστερα από μια σειρά κακών νυχτών με λίγο ύπνο

β) με ένα πόνο στο πόδι που με έχει καταστήσει κουτσή εδώ και μια εβδομάδα, με αποτέλεσμα να είμαι έγκλειστη κατ’ οίκον επί οχτώ ημέρες και ανήμπορη για κίνηση πέραν ολίγων βημάτων από το ένα δωμάτιο στο άλλο

γ) με ένα πόνο στο στήθος, αποτέλεσμα των τσιγάρων που κάπνισα αδιάκοπα από χθες το πρωί ως σήμερα το πρωί, χωρίς το διορθωτικό διάλειμμα του νυχτερινού ύπνου

δ) με τα πόδια, χέρια μου σε ανάπαυση επιτέλους μετά από δώδεκα ώρες συνεχούς ταραχής λόγω του συνδρόμου των νευρικών άκρων, του οποίου είμαι ευνοούμενο και πολύ αγαπητό θύμα.

Ευχαριστώ τον ποιητή Σωτήρη Παστάκα που παρουσίασε τη νουβέλα μου «Η προγονική εντολή» στην ωριαία εκπομπή του «Συσσίτιο» στη Δημοτική Ραδιοφωνία Λάρισας.

https://www.mixcloud.com/syssitio/%CF%83%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AF%CF%84%CE%B9%CE%BF-219-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%AE-081019-%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85/?fbclid=IwAR3cYKFNGJ8NT72cADwGHQ_ZjF8dhquDVk-HhgYXN1MfH1Vs7Udp944ZSYA

Η φιλόλογος και ποιήτρια Νέλλα Συναδινού σχολιάζει τη νουβέλα μου «Η προγονική εντολή»

Συνήθως ό,τι σύγχρονο παίρνω στα χέρια μου ως μυθιστόρημα, ακροβατεί στην κόψη της φιλοσοφίας ή της ποίησης ή του προσχήματος για την ανάπτυξη θεωριών. Στην «Προγονική Εντολή» ανακαλύπτω καθαρή αφηγηματικότητα μυθιστορηματικής υφής.

Σκιαγραφούνται μορφές που συνυφαίνουν τον μύθο πάνω σε ένα μυθοπλαστικό εύρημα, αυτό της οικογενειακής γονιδιακής κατάρας. Η «γονιδιακή κατάρα» είναι τεχνική που μετέρχεται η συγγραφέας, για να πλέξει ολόγυρά της τον μύθο.

Εκφραστικά, διακρίνεται το έργο από τη γλωσσική λιτότητα που διαπνέει το σύνολο του συγγραφικού έργου της Καίτης Βασιλάκου.

Έχοντας μελετήσει τα έργα της συνολικά και έχοντάς τα αναλύσει διεξοδικά σε παρουσιάσεις, βρίσκω θεματική διαφοροποίηση, όχι όμως υφολογική. Δε συναντώ εδώ τον ανελέητο, συχνά υποδόριο, φιλοσοφικό στοχασμό, που αίρει τον εφησυχασμό του αναγνώστη. Συναντώ όμως τη νατουραλιστική της ματιά, που σαρκαστικά κλείνει ματάκι στις αρνητικές όψεις αυτού του κόσμου και τις φωτίζει απροκάλυπτα.

Δηκτικά, σαρκαστικά, νατουραλιστικά ιδωμένα, τα θέματα που επιλέγει η συγγραφέας να αγγίξει, φωτίζονται ενώπιον του αναγνώστη. Η γραφίδα της αδράχνει τον αναγνώστη. Δεν του χαρίζει ροζ συννεφάκια. Η νουβέλα κρατεί την εκκρεμότητα και τη διακύμανση.

Νέλλα Συναδινού

(με όμορφες ευχές όμορφης διαδρομής...)

"Απομακρύνεται αδιόρατα ο κόσμος..."

Απομακρύνεται αδιόρατα

ο κόσμος από μένα,

τα οράματά του έχουν πια αποχρωματιστεί,

δεν έχουν τώρα χάρη οι μελωδίες του

κι ο έρωτας έγινε μια αδύναμη ορμή

που εξαντλείται από το πρώτο κιόλας βήμα.

Τις νύχτες κάθομαι ακίνητη

μετρώντας τις αναπνοές μου

- μια μέρα ακόμα πιο κοντά στο θάνατο

έχει ολοκληρωθεί.

Αλλά με ξεγελούν πανούργα και ύπουλα

κάποτε εκείνες οι ματιές,

με απορρυθμίζουν,

ξύνουν αρχαία στρώματα ψυχής

που έχουν πια πετρώσει.

Ποιοι ζουν χωρίς σκοπό;

Μια και οι άνθρωποι, όσο κι αν προσπαθούμε, δεν μπορούμε να βρούμε νόημα στη ζωή - ή άλλοι μεν βρίσκουν το ένα νόημα και άλλοι το άλλο - πολλοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ναι μεν η ζωή γενικά δεν έχει νόημα, αλλά ο καθένας από μας μπορεί να βάλει ένα σκοπό στη ζωή του και να ζήσει για να τον πραγματώσει.

Αυτό φυσικά δεν αλλάζει την κατάσταση: ξέρουμε ότι η ζωή δεν έχει νόημα, παρηγοριόμαστε όμως δίνοντας ένα σχετικό νόημα στη δική μας προσωπική ζωή, δηλαδή θέτοντας σκοπούς.