Μαρτιάλης, VII. 25

Ο σατιρικός ποιητής Μαρτιάλης ειρωνεύεται τους ποιητές που γράφουν στίχους τεχνικά άψογους αλλά χωρίς ψυχή. 

Μα τι γλυκά επιγράμματα που γράφεις πάντα,

φτιασιδωμένα κι απ’ την επιδερμίδα πιο λευκά!

Ούτε ένας κόκκος αλατιού,

ούτε σταγόνα λίγης πικρής χολής δεν έχουν,

ανόητε, που όμως θες να σε διαβάζουν!

Κανένα φαγητό δεν είναι νόστιμο,

αν δεν μας ξεγελά με τσίμπημα ξυδιού

ούτε κανένα πρόσωπο έχει χάρη,

αν δεν χαμογελά.

Μήλα γλυκά, χαζόσυκα να δίνουν στα παιδιά.

Γιατί για μένα τα χιώτικα έχουν γεύση

που ξέρουν να κεντούν τη γλώσσα.

Dulcia cum tantum scribas epigrammata semper

et cerussata candidiora cute,

nullaque mica salis nec amari fellis in illis

gutta sit, o demens, vis tamen illa legi!

Nec cibus ipse iuvat morsu fraudatus aceti,

Nec grata est facies, cui gelasinus abest.

Infanti melimela dato fatuasque mariscas:

nam mihi, quae novit pungere, Chia sapit.

(Η μεταφορά στα ελληνικά είναι δική μου).