Φέρα, βρωμιάρα φέρα

Το παρόν κείμενο γράφεται:

α) μετά από μια ολόκληρη νύχτα αϋπνίας που προέκυψε ύστερα από μια σειρά κακών νυχτών με λίγο ύπνο

β) με ένα πόνο στο πόδι που με έχει καταστήσει κουτσή εδώ και μια εβδομάδα, με αποτέλεσμα να είμαι έγκλειστη κατ’ οίκον επί οχτώ ημέρες και ανήμπορη για κίνηση πέραν ολίγων βημάτων από το ένα δωμάτιο στο άλλο

γ) με ένα πόνο στο στήθος, αποτέλεσμα των τσιγάρων που κάπνισα αδιάκοπα από χθες το πρωί ως σήμερα το πρωί, χωρίς το διορθωτικό διάλειμμα του νυχτερινού ύπνου

δ) με τα πόδια, χέρια μου σε ανάπαυση επιτέλους μετά από δώδεκα ώρες συνεχούς ταραχής λόγω του συνδρόμου των νευρικών άκρων, του οποίου είμαι ευνοούμενο και πολύ αγαπητό θύμα.

Πριν από καιρό είχα γράψει κάτι σχετικό για το σύνδρομο αυτό και πόσο με ταλαιπωρεί, όταν αποφασίσει να με επισκεφθεί. Κάτι φάρμακα που μου έδωσαν οι γιατροί δεν άλλαξαν την κατάσταση και επιπλέον είχαν και παρενέργειες. Τελικά αποφάσισα να το υπομένω, μόνο που δεν φανταζόμουν ότι θα θέριευε.

Χθες βράδυ ήταν πραγματικά ένα θηρίο που είχε εγκατασταθεί στο νευρικό μου σύστημα αποφασισμένο να μη μου επιτρέψει ούτε ένα λεπτό ύπνου.

Η αρχή έγινε, όταν εγώ αμέριμνη κάθισα να δω την «Τροία» στην τηλεόραση και δεν ξέρω, αν έφταιγε ο οχταήμερος εγκλεισμός και η ολιγοϋπνία μου των τελευταίων ημερών, αλλά συχώρεσα όλες τις διαστρεβλώσεις της Ιλιάδας, αγάπησα τον ευγενικό και γενναίο Έρικ Μπάνα - Έκτορα και εκτίμησα τη φιλοσοφική διάθεση του εκθαμβωτικού Μπραντ Πιτ - Αχιλλέα. Μέχρι που με πήραν τα δάκρυα με τον θάνατο του Έρικ Μπάνα - Έκτορα, λες και δεν το ήξερα. Παραλλήλως με τα δάκρυα και τις άλλες συγκινήσεις του έργου, το αριστερό πόδι μου χόρευε στους ρυθμούς του θηρίου. Το αγνόησα. Εδώ τώρα παιζόταν η τύχη της Τροίας και του βασιλέα Πίτερ Ο' Τουλ - Πριάμου, με το πόδι μου θα ασχολιόμουν; Τα δύο τρίτα της ταινίας τα είδα με το ηλεκτρικό ρεύμα να διαπερνά το πόδι μου και να με αναγκάζει να το κουνώ πέρα δώθε για να ανακουφιστώ. Και ποιο πόδι λέτε; Το πονεμένο! Αυτό που με είχε μετατρέψει σε κουτσή. Εκεί στόχευσε το ανάλγητο θηρίο.

Τέλος πάντων, κάποια στιγμή σταμάτησε το βασανιστήριο και σκέφτηκα, αυτό ήταν, με χόρεψε για τα καλά απόψε, άρα τη νύχτα δεν θα έχουμε περιπέτειες.

Άλλες όμως ήταν οι βουλές του θηρίου.

Πάω για ύπνο και μόλις χαλάρωσα και ετοιμαζόμουν να ρημαδοκοιμηθώ, να το ξανά στο πονεμένο μου πόδι. Η μόνη λύση ήταν να σηκωθώ και να περπατήσω για λίγα λεπτά μέσα έξω, ώστε να υποχωρήσει. Το έκανα αδιαμαρτύρητα και καρτερικά. Μετά γύρισα στο κρεβάτι μου.

Περνούν λίγα λεπτά, να το ξανά. Νέες βόλτες μέσα έξω στα δωμάτια κουτσαίνοντας παράλληλα από τον πόνο. Καπνίζω ένα τσιγάρο να μου φύγει ο εκνευρισμός. Ξαπλώνω. Περιμένω να κοιμηθώ. Το θηρίο αλλάζει πόδι, πάει τώρα στο δεξί μου. Σηκώνομαι, βόλτες στα δωμάτια, κουτσή, τσιγάρο. Ξαπλώνω. Αρχίζει το αριστερό χέρι. Σηκώνομαι, βόλτες, κουτσή, τσιγάρο.

Ξαπλώνω. Σε λίγο το δεξί πόδι. Βόλτες, κουτσή, τσιγάρο. Ξαπλώνω. Ξανά σε λίγο το δεξί πόδι. Βόλτες, κουτσή, τσιγάρο.

Εν τω μεταξύ αδειάζω σιγά σιγά το ψυγείο. Διότι κάτι πρέπει να μου δώσει ευχαρίστηση μέσα στον εφιάλτη που ζω. Και η δίαιτα; Ας πάει στο διάολο η δίαιτα, εδώ τώρα περνάμε δύσκολες στιγμές.

Να μην τα πολυλογώ, όλη τη νύχτα γινόταν αυτή η ιστορία, μέχρι που είδα ότι είχε πάει εφτά το πρωί. Εν τω μεταξύ το μίσος μου για το θηρίο με είχε πλέον τυφλώσει. Όποια κατάρα, όποια βρισιά ήξερα την είχα εκτοξεύσει εναντίον του, ήθελα να μπορούσα να το πιάσω και να το δείρω αλύπητα, φανταζόμουν ότι πατούσα το λαιμό του και το άφηνα άπνου και μετά ότι του έβαζα φωτιά και το έκανα στάχτη. Σ’ αυτό βοήθησαν και οι σκηνές άλωσης της Τροίας που είχα δει λίγες ώρες πριν.

Στις εφτά αποφάσισα να ανακτήσω την ψυχραιμία μου, ενώ το αριστερό πονεμένο πόδι μου το διαπερνούσαν αλλεπάλληλα ηλεκτρικά ρεύματα. Δεν είχε νόημα να γυρίσω στο κρεβάτι. Το θηρίο δεν είχε χορτάσει ακόμη.

Έφτιαξα καφέ και πήγα στο γραφείο μου να μελετήσω τα λατινικά μου, όπως κάνω κάθε πρωί. Έλεγε ο Οράτιος διάφορα,

nihil supra

deos lacesso nec potentem amicum

largiora flagito,

satis beatus unicis Sabinis

truditur dies die

novaeque pergunt interire lunae

ωραία πράγματα περί του μετρίως ζην, μια απλή ζωή στο κτήμα  και να περνούν οι μέρες η μια μετά την άλλη και ολοένα στον ουρανό να χάνεται η σελήνη και ξανά να έρχεται και να φέγγει.

Κι ενώ εγώ μελετούσα εμβριθώς, το ηλεκτρικό ρεύμα ανελλιπώς διαχεόταν στο πονεμένο πόδι και έπρεπε να το κουνάω συνέχεια για να ανακουφιστώ - αλλά με το λεξικό στο χέρι ταυτοχρόνως, flagito, flagitavi, flagitatum, flagitare, επαιτώ,  trudo, trusi, trusum, trudere ωθώ,  pergo, perrexi, perrectum, pergere πορεύομαι - δεν σου δίνω πανάθεμά σε σημασία, που να σε πάρει ο διάολος και να σε σηκώσει, εγώ τώρα μελετώ, τι θα κάνεις, θα σκάσεις κάποια στιγμή.

Ε, ναι, έσκασε κάποια στιγμή, δεν άντεξε άλλο τα λατινικά, σηκώθηκε κι έφυγε.

Εννέα το πρωί. Καμιά διάθεση πια για ύπνο. Κουρέλι ωστόσο. Μια μέρα χαμένη θα είναι η σημερινή, Οράτιε, πάλι καλά που διάβασα ένα ποίημά σου και να δεις που παρά την εξάντλησή μου έμαθα τις καινούργιες λέξεις και αποστήθισα μερικούς από τους στίχους σου. Πάλι καλά, πάλι καλά.

Το βράδυ με περιμένει νέα ολονυχτία, το θηρίο θα έρθει στην ώρα του, μόλις νυχτώσει. Πώς το λέτε εσείς οι Λατίνοι το θηρίο; Fera;

Βρωμιάρα φέρα, που κακό χρόνο να’ χεις, που να μη σώσεις, την κατάρα μου να έχεις, ανώμαλη, που με παρακολουθείς και μου κάνεις τις νύχτες κόλαση. Να ψοφήσεις να ησυχάσω, βρωμοφέρα!

Πάω να κοιμηθώ τώρα, 11 η ώρα το πρωί.

Καλημέρα στους κανονικούς ανθρώπους.