Συνήθως ό,τι σύγχρονο παίρνω στα χέρια μου ως μυθιστόρημα,
ακροβατεί στην κόψη της φιλοσοφίας ή της ποίησης ή του προσχήματος για την
ανάπτυξη θεωριών. Στην «Προγονική Εντολή» ανακαλύπτω καθαρή αφηγηματικότητα
μυθιστορηματικής υφής.
Σκιαγραφούνται μορφές που συνυφαίνουν τον μύθο πάνω σε ένα
μυθοπλαστικό εύρημα, αυτό της οικογενειακής γονιδιακής κατάρας. Η «γονιδιακή
κατάρα» είναι τεχνική που μετέρχεται η συγγραφέας, για να πλέξει ολόγυρά της
τον μύθο.
Εκφραστικά, διακρίνεται το έργο από τη γλωσσική λιτότητα που
διαπνέει το σύνολο του συγγραφικού έργου της Καίτης Βασιλάκου.
Έχοντας μελετήσει τα έργα της συνολικά και έχοντάς τα
αναλύσει διεξοδικά σε παρουσιάσεις, βρίσκω θεματική διαφοροποίηση, όχι όμως
υφολογική. Δε συναντώ εδώ τον ανελέητο, συχνά υποδόριο, φιλοσοφικό στοχασμό,
που αίρει τον εφησυχασμό του αναγνώστη. Συναντώ όμως τη νατουραλιστική της
ματιά, που σαρκαστικά κλείνει ματάκι στις αρνητικές όψεις αυτού του κόσμου και
τις φωτίζει απροκάλυπτα.
Δηκτικά, σαρκαστικά, νατουραλιστικά ιδωμένα, τα θέματα που
επιλέγει η συγγραφέας να αγγίξει, φωτίζονται ενώπιον του αναγνώστη. Η γραφίδα
της αδράχνει τον αναγνώστη. Δεν του χαρίζει ροζ συννεφάκια. Η νουβέλα κρατεί
την εκκρεμότητα και τη διακύμανση.
Νέλλα Συναδινού
(με όμορφες ευχές όμορφης διαδρομής...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου