"Λόγω εορτών"

Λόγω εορτών

η θλίψη θα σιγήσει

το αίμα θα πήξει

θα κλείσουν οι πληγές προσωρινά.

Εξάλλου έχουμε μπροστά μας

όλον τον καιρό

για τις καινούργιες συμφορές

που ήδη το μέλλον ετοιμάζει.

Αδημονεί το νέον έτος.

Θα το καλωσορίσουμε  εμείς

με ευχές, με ξόρκια και πυροτεχνήματα.

Αλλά εκείνο ξέρει τη δουλειά του.

Γι’ αυτό χαμογελά

κρυφά από μας.

Ας μιλήσουμε για τους Αχιγιάβα

 Υποθετική αναπαράσταση του στρατού των Αχιγιάβα με αρχηγό τον Tawagalawa και με τον μισθοφόρο του  Piyamaradu σε διαπραγματεύσεις με τον κυβερνήτη του Wilusa (Alaksandu;) και τον πρεσβευτή των Χετταίων στη χώρα του Wilusa.

This plate reconstructed by A. Salimbeti and R. D'Amato and drawn by G. Rava is published by Osprey in the warrior serie n. 153 BRONZE AGE GREEK WARRIOR 1600-1100 BC

Η Ανατολία, γνωστότερη από την Ιστορία ως Μικρά Ασία, είναι το δυτικότερο άκρο της δυτικής Ασίας. Στο έδαφός της κατοίκησαν λαοί και λαοί από την παλαιολιθική ακόμα εποχή, λαοί προϊστορικοί, λαοί ιστορικοί, λαοί ισχυροί με ακτινοβολία αιώνων που μετά έσβησαν, αλλά άφησαν πίσω τα ίχνη τους που μελετούν σήμερα οι αρχαιολόγοι.

"Διάφανο"

Δεν ξέρω τι είναι,

δεν καταλαβαίνω,

στέκεται εκεί στην άκρη

διάφανο,

χωρίς μορφή,

μου λέει,

έλα να με πάρεις,

όμως δεν ξέρω,

πρώτα πρέπει να μάθω

τι είναι αυτό,

μπορεί και να’ ναι κάτι φοβερό

που με καλεί  με ύπουλη φωνή,

έλα να με πάρεις,

έλα,

έλα,

δεν ξέρω,

στέκομαι αμήχανη,

αυτό σχεδόν μ' αγγίζει,

σχεδόν τρίβεται πάνω μου,

πάρε με,

βγάλε με στο φως...

Εγώ φοβάμαι,

αν είναι σκιά από τον Άδη,

αν είναι Μέδουσα και με απολιθώσει,

αν είναι φάντασμα από αλλοτινούς καιρούς,

πόνος αβάσταχτος

και τρόμος,

δεν ξέρω,

στέκομαι αμήχανη

κι αυτό απογοητεύεται,

γέρνει,

μαραίνεται,

έχασες την ευκαιρία,

λέει με φωνή που σβήνει,

δεν θα μάθεις ποτέ

τι δώρα έφερνα μαζί μου.

"Παράξενη μέρα"

Σήμερα είναι παράξενη η μέρα

ξύπνησα μεσημέρι

κι έφτασε κιόλας απόγευμα

νομίζω πως είναι Τετάρτη

αλλά είναι Τρίτη

απέξω τσιρίζουν νευρικά παιδιά

τα τηλέφωνα σιγούν

πέθανε πάλι κάποιος σπουδαίος

είμαι καλά στην υγεία μου

αλλά χωρίς σκοπό

ο χωροχρόνος μου αποτελείται

από ίνες διαχωρισμένες

η ζωή ένα πλεκτό που χάνει πόντους

η ώρα είναι έξι

αλλά τι σημασία έχει...

Ένα παιδί από τα Χανιά στην Αθήνα του ’50

Τη δεκαετία του ’50 οι Έλληνες δεν ταξίδευαν. Κάθονταν στον τόπο τους όλο το χρόνο, γιατί τα χρήματα δεν τους περίσσευαν και άρα η μόδα των διακοπών ήταν έξω από τη λογική της εποχής.

Και εννοείται ότι δεν υπήρχαν τα μπάνια του λαού. Τα Χανιά είναι παραθαλάσσια πόλη, έτσι οι νέοι της εποχής και οι λίγο μεγαλύτεροι έκαναν τα μπάνια τους, άλλοι όμως και ίσως οι περισσότεροι, απέφευγαν τη θάλασσα όπως ο διάολος το λιβάνι.

Κατά τα άλλα το καλοκαίρι ήταν απλώς μια εποχή που ο κόσμος φύλαγε τα χειμωνιάτικα ρούχα του και φόραγε τα καλοκαιρινά.

"Σκοτεινοί άγγελοι"

Κουράστηκα

πώς να το πω αλλιώς

κουράστηκα

ορίστε

καταθέτω τα όπλα μου

την αντοχή την καρτερία την υπομονή

παραδίνομαι στους σκοτεινούς μου αγγέλους

γίνομαι παίγνιο στα χέρια τους

οι σκοτεινοί μου άγγελοι χαίρονται

οι σκοτεινοί μου άγγελοι θριαμβεύουν

κι εγώ συμφωνώ

με απάθεια με αδιαφορία με παραίτηση

έτσι είναι

συμφωνώ

αποδέχομαι τον εξευτελισμό

αφήστε με τώρα

είμαι πολύ κουρασμένη

κερδίσατε

έχασα 

εντάξει.

Συνέντευξη στο Fractal από τον Δημήτρη Βαρβαρήγο και τη Νιόβη Ιωάννου.

 

·        Η Καίτη Βασιλάκου, σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία στο πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια διορίστηκε στη Μέση Εκπαίδευση ως φιλόλογος. Από μικρή της άρεσε να σκαρώνει στιχάκια και ιστορίες, κάτι που συνέχισε σε όλη τη ζωή της. Από τότε έχει εκδώσει οχτώ βιβλία πέντε πεζά, ένα θεατρικό και δύο ποιητικές συλλογές.

·        Κυρία Βασιλάκου… Θα ξεκινήσω από το παρελθόν στα παιδικά σας χρόνια. Από πότε νιώσατε ότι θα ακολουθήσετε την τέχνη της λογοτεχνίας;

Όπου ανισότητα των φύλων, εκεί πολεμικές συγκρούσεις. Τυχαίο;

Το 2016 μάς αφήνει με μια μικρή μεν αλλά ανησυχητική έκπτωση στα θέματα της κοινωνικής και εθνικής ασφάλειας σε σύγκριση με το 2015. Μόνο δέκα χώρες στον κόσμο σήμερα μπορούν να θεωρηθούν ότι είναι πλήρως απαλλαγμένες από συγκρούσεις.

Ο πόλεμος και οι συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή εντάθηκαν το 2016. Το ίδιο συνέβη και με το μεταναστευτικό πρόβλημα που κι αυτό εντάθηκε επικίνδυνα τη χρονιά αυτή. Τέλος οι θάνατοι από τα τρομοκρατικά χτυπήματα αυξήθηκαν σε σχέση με πέρυσι κατά 80%.

Β. Κατσικονούρη: «Καγκουρό». Μια αφανής τραγωδία.

Η τραγωδία δεν είναι προνόμιο των βασιλιάδων. Δεν εκφέρεται πάντα με θρήνους και ολοφυρμούς. Δεν είναι πάντα περίοπτη. Δεν γίνεται πάντα θρύλος και παραμύθι για τις νεότερες γενιές. Μπορεί να συμβεί σε ταπεινούς ανθρώπους και να εκτυλιχθεί χαμηλόφωνα και ύπουλα. Μπορεί να είναι η αφανής τραγωδία της διπλανής πόρτας που θα περάσει στα ψιλά των εφημερίδων και σύντομα θα ξεχαστεί. Το τέλος όμως της τραγωδίας είναι σταθερά το ίδιο: θάνατος.

Γιατί αγάπησα τους Αλβανούς

Στο ισόγειο της πολυκατοικίας μένει με την οικογένειά της η Σκούρτε, η Αλβανή που μου καθαρίζει το σπίτι. Στο ημιυπόγειο μένει μια άλλη οικογένεια Αλβανών. Πολλά-πολλά με αυτούς τους τελευταίους δεν έχω, μια καλημέρα και αυτό είναι όλο. Ταπεινοί άνθρωποι και ήσυχοι, ούτε που τους προσέχει κανείς.

Πάνω από μένα, στον τέταρτο,  μετακόμισαν προσφάτως δυο νεαρές Ιταλίδες, καλές κοπέλες φαίνονται και η μία από αυτές δεν ακούει καλά και πρέπει να σε κοιτάζει για να καταλάβει τι λες.

Αυτά ως εισαγωγή. Πάμε τώρα στο κυρίως θέμα.

"Εκείνα τα φωτισμένα παράθυρα"

Κρυώνει το παιδί,

με τι να το σκεπάσω;

Μια κουβερτούλα έχω μόνο.

Πίσω δεν πάω στο στρατόπεδο,

εκεί  νταήδες και μαχαιροβγάλτες

γυροφέρνουν.

Καλύτερα εδώ, στο δρόμο,

κοντά στα σπίτια,

να βλέπω τα φωτισμένα τους παράθυρα.

Είναι καιρός που έχω αφήσει την πατρίδα,

για το παιδί κυρίως ανησυχούσα,

εμένα ας με σκότωναν,

τι σημασία έχει πια

τώρα που φίλοι κι αδελφοί χαθήκαν

κι η πόλη μου έχει γίνει ρημαδιό.

Αλλά είναι βλέπεις το παιδί.

Μας είπαν,

είμαστε καλοί άνθρωποι εμείς,

τα σπίτια μας είναι ζεστά

και τα κελάρια μας γεμάτα,

σας συμπονέσαμε πολύ,

γι’ αυτό

ανοίξαμε τις πόρτες μας διάπλατα,

ελάτε,

είμαστε καλοί άνθρωποι εμείς.

Εγώ για το παιδί κυρίως ήρθα.

Τώρα εδώ στο δρόμο,

κάτω από ένα ξένο ουρανό κοιμόμαστε

και έχει παγωνιά,

έχει υγρασία,

δυο βήματα πιο πέρα

βλέπω τα φωτισμένα τους παράθυρα.

Θα είναι το τζάκι αναμμένο,

χορτάτα τα παιδιά τους και ζεστά.

Σαν να τα βλέπω

πόσο αθώα και αμέριμνα κοιμούνται

στα μαλακά κρεβάτια τους,

η μάνα τα σκεπάζει

κι ο πατέρας τους χαμογελά.

Έχασα την πατρίδα μου,

τα πάντα έχω χάσει,

μονάχη μου περιουσία

ετούτο το παιδί,

αλλά φοβάμαι

τους μαχαιροβγάλτες στο στρατόπεδο.

Καλύτερα εδώ στο δρόμο.

Μόνο που βλέπω εκείνα τα παράθυρα

τα φωτισμένα

και ζηλεύω,

αρχόντοι αυτοί

κι εγώ ένας αλήτης

μ’ ένα παιδί στην αγκαλιά.

Πώς θα’ θελα μια σούπα τώρα,

μια ζεστή σούπα

για το αγόρι μου.

Σκοτώθηκαν, μας είπαν,

δυο δικοί μας από λάθος χθες.

Ξεχασμένοι τηλεαστέρες της πολιτικής

Τους θυμάται κανείς αυτούς;

Εμείς οι μεγαλύτεροι τους θυμόμαστε, αλλά μόνο, αν κατά τύχη δούμε καμιά φωτογραφία τους στα ΜΜΕ. Καθόμαστε τότε και χαζεύουμε τη φωτογραφία, εισβάλλει στη μνήμη μας με ορμή μια εποχή όχι και τόσο μακρινή χρονολογικά, όσο συναισθηματικά, τι έγιναν όλοι αυτοί, αναρωτιόμαστε, όλοι αυτοί που πριν δυο δεκαετίες και κάτι κυριαρχούσαν στα ΜΜΕ, κυρίως στην τηλεόραση, μιλούσαν με έμφαση, μιλούσαν με σιγουριά και αυτοπεποίθηση, έδειχναν ότι ήξεραν τι έλεγαν κάθε φορά, επετίθεντο με σφοδρότητα στον ιδεολογικό αντίπαλο και χρωμάτιζαν όχι μόνο το καθημερινό τηλεοπτικό τοπίο, αλλά (δυστυχώς) και την ίδια τη ζωή μας, τη σκέψη μας, τη νοοτροπία μας.

"Υπάρχω"

Γεννήθηκα

από ένα μάταιο καπρίτσιο

άγνωστων θεών

και μέσα σε βουή και σκόνη

εξαπλώθηκα,

βγήκαν από τα σπλάχνα μου

ο Χρόνος και ο Χώρος

και αμέσως υποτάχτηκαν

σε Νόμους παντοδύναμους και απαρασάλευτους

και ιδού το Φως

που ξάφνου άστραψε εντός μου,

ιδού η Κίνηση

που σμίλεψε την ύλη

σε ήλιους στρογγυλούς,

ιδού οι Γαλαξίες μου

που πάλλονται ολόλαμπροι

στριφογυρίζοντας με μέθη

γύρω από το διάπυρο εαυτό τους,

ιδού η Ύπαρξη

εκεί που πριν κυριαρχούσε το Μηδέν.

Έξω από μένα τίποτα δεν είναι.

Απλώνομαι αέναα

κάνοντας το μηδέν πραγματικότητα

και ήμουν μέχρι χθες

τυφλό, κωφό και ασύνειδο,

ώσπου μια μέρα

άνοιξαν τα μάτια μου

και είδα τον εαυτό μου

και αναρωτήθηκα

ποιος μ΄ έφτιαξε;

όμως απάντηση δεν βρήκα,

γιατί υπάρχω;

ούτε και αυτό το ξέρω

το μόνο που γνωρίζω

είναι πως θα μείνω αθάνατο,

θα οδεύω προς το εμπρός του Χρόνου

χωρίς τέλος

και ύστερα από μια νιότη λαμπερή,

γεμάτη ήλιους, φως και θέρμη,

θα αρχίσω αργά να καταπέφτω,

οι ήλιοι μου θα αποκολληθούν

από τους γαλαξίες τους

και θα σκορπίσουν,

άστρα σβησμένα

που θα περιπλανιώνται

άσκοπα

στα χάη,

μέχρι να αποσυντεθούν

και να χαθούν για πάντα

μες στις γιγάντιες μαύρες τρύπες

του κορμιού μου.

Μόνο αυτές θα είναι πια το σώμα μου,

στόματα αδηφάγα

που θα καταβροχθίσουν

ό,τι έχει ύπαρξη.

Κι έπειτα θα διαλυθούν κι αυτές,

το σώμα μου θα ξαναγίνει σκόνη.

Όμως εγώ ακόμα θα υπάρχω.

Θα έχω χάσει πάλι τη συνείδησή μου

κι έτσι τυφλό, κωφό και ασύνειδο

σαν τρελαμένο από δυνάμεις μυστικές

θα εξαπλώνομαι στο Άπειρο,

θα καταπίνω το Μηδέν,

θα δίνω υπόσταση στο τίποτα,

θα φτιάχνω νέο Χρόνο,

νέο Χώρο,

ολοένα νέο Χώρο,

ολοένα νέο Χρόνο,

το σώμα μου θα είναι παγωμένο

και κάθε ελπίδα για δημιουργία

θα έχει οριστικά εξαφανιστεί,

όμως εγώ θα φτιάχνω

νέο Χρόνο,

νέο Χώρο,

πάντα αυτό θα κάνω

παγωμένο

και άδειο

και μοναχικό,

νέο Χώρο,

νέο Χρόνο,

αυτό θα κάνω πάντα.

Και δεν θα υπάρξει

ένας συμπονετικός θεός

για να με ξεκουράσει

από τον άσκοπο αγώνα μου.

(Σύμφωνα με τον αστροφυσικό κ. Σιμόπουλο, η πιο πιθανή εξέλιξη του Σύμπαντος είναι η αέναη διαστολή (λόγω σκοτεινής ενέργειας), μέχρις ότου επέλθει ο λεγόμενος "θερμικός θάνατος" του Σύμπαντος, όταν με την πάροδο του χρόνου η Εντροπία θα αυξάνεται συνεχώς, έως ότου κάποτε δεν θα υπάρχει πια άλλη ενέργεια για να μετατραπεί σε θερμότητα. Η Εντροπία θα

Κατάλογος νεών: το πανόραμα μιας αρχέγονης Ελλάδας

«Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει», λέει ο Ρίτσος στα Λιανοτράγουδά του και μερικές φορές μπαίνουμε στον πειρασμό να τον πιστέψουμε, αν και οι στίχοι του ελάχιστα ανταποκρίνονται σήμερα στην κατάσταση που βρισκόμαστε.

Αν όμως κατά τύχη πέσει στα χέρια μας η Ιλιάδα του Ομήρου και αν πάλι κατά τύχη βρεθούμε να διαβάζουμε τη ραψωδία Β με τον κατάλογο των νεών που παραθέτει ο ποιητής, τότε ανοίγεται μπροστά μας το πανόραμα μιας Ελλάδας νεανικής, γεμάτης σφρίγος και όρεξη για ζωή, με πολιτείες και χωριά που σφύζουν από δυναμισμό και ορμή για δημιουργία, με λαούς που δουλεύουν τη γη τους και προκόβουν και που ξέρουν να μάχονται με απίστευτη γενναιότητα, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις.

"Τα πράγματα έτσι είναι..."

Σήμερα ξύπνησα

μες σε βαθύ ρεαλισμό

είπα

τα πράγματα έτσι είναι

να τα αγαπήσεις δεν μπορείς

ούτε να τα μισήσεις

μια περιφρόνηση την έχεις βέβαια

μια κούραση επίσης

είπα

δεν θα ασχοληθώ μαζί τους

δεν έχει νόημα εξάλλου

κάτι κουρέλια

που σαλεύουν στο περιθώριο

καμιά αξία δεν έχουν

ωστόσο αναπνέω

αυτό θα το εκλάβω ως θετικό.

Ανοησίες με νόημα

Διαβάστε παρακαλώ με προσοχή το κείμενο που ακολουθεί:

«Από την απέραντη πλατεία των επικρεμάμενων εντευκτηρίων ως τα άσπρα τετράδια της ελευθέριας σχολής των ανεπάγγελτων διαφημίσεων μπορούμε να χαιρόμαστε ανερυθρίαστα την εντροπία των βλεμμάτων μας ως κουνούπια ελώδους πυρετού με μια δόση αιθέριων αρωμάτων που κατακρημνίζονται στην επιφάνεια μιας βραχώδους πολυκατοικίας με χυτά παραθυρόφυλλα και διακοπτόμενες μεταφράσεις, ενόσω οι τερμίτες οραματίζονται θεσπέσια θυέστεια δείπνα και ο γείτονας ασκείται στη μάταιη εκφώνηση παραγγελμάτων προς αρχάριους υδραυλικούς που εμπαθώς χλευάζουν άγνωστα αθλήματα θρήνων και χαιρετισμών».

"Τόπος μου είναι το σπίτι μου"

Τόπος μου είναι το σπίτι μου

αυτό είναι το βασίλειό μου

έξω

οι άνομοι έχουν θεριέψει

βρίζουν και καταστρέφουν

και ωρύονται

έχει μίσος πολύ εκεί έξω

έμεινα άπατρις τελικά

τόπος μου είναι

το μικρό μου σπίτι

η σκέψη μου

το παρελθόν μου.

Μα τι άγγελοι είμαστε όλοι εμείς εδώ πέρα!

Δεν χωρά αμφιβολία ότι στο ελληνικό φέις μπουκ έχουν συρρεύσει χιλιάδες χιλιάδων εξαιρετικοί άνθρωποι, σοβαροί, μορφωμένοι και γνώστες παντός επιστητού, έντιμοι αγωνιστές, πολέμιοι της αδικίας, φίλοι της παγκόσμιας αγάπης, άνθρωποι που δεν ανέχονται και καταγγέλλουν τα στραβά του κόσμου τούτου, πολέμιοι του κακού κάθε μορφής, ακέραιοι με λίγα λόγια χαρακτήρες.

Πάντα το πίστευα αυτό και μάλιστα η πεποίθησή μου  εδραιώθηκε ακόμα περισσότερο, τώρα που διάβασα τις απαντήσεις σε μια ερώτηση που έθεσε μια φίλη στο διαδίκτυο:

Πατέρας-Κρόνος

(Η ιστορία που ακολουθεί στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα).

Η αστυνομία με βρήκε στον τάφο σου, είχα κόψει τις φλέβες μου και πυροβολούσα στον αέρα.

Μου είπαν μετά πως παραμιλούσα, πως έλεγα ασυναρτησίες και πυροβολούσα.

Με έπιασαν εύκολα, εξάλλου δεν ήξερα τι μου γινόταν, γυρόφερνα στον τάφο σου και ήθελα να πεθάνω.

Εξισώσεις

Ένας θάνατος ίσον δέκα θάνατοι

ίσον εκατό θάνατοι

ίσον εκατό χιλιάδες θάνατοι

ίσον αμέτρητοι θάνατοι

ίσον ένας θάνατος.

Ένας φόνος ίσον δέκα φόνοι

ίσον εκατό φόνοι

ίσον εκατό χιλιάδες φόνοι

ίσον όλοι οι φόνοι του κόσμου

ίσον ένας φόνος.

Ένας νεκρός ίσον τίποτα

ίσον δέκα νεκροί

ίσον τίποτα

ίσον εκατό νεκροί

ίσον τίποτα

ίσον εκατό χιλιάδες νεκροί

ίσον τίποτα

ίσον όλοι οι νεκροί

ίσον τίποτα.

Ένας δικός μου νεκρός ίσον δέκα άλλοι νεκροί

ίσον εκατό άλλοι νεκροί

ίσον εκατό χιλιάδες άλλοι νεκροί

ίσον όλοι οι νεκροί του κόσμου

ίσον κανείς άλλος νεκρός.

Πρόκειται για έννοιες που πολλαπλασιαζόμενες επί οποιονδήποτε αριθμό μάς δίνουν πάντα το Άπειρο. 

Μια βόλτα στη ρωμαϊκή Έφεσο

Οι ελληνικές πόλεις στα χρόνια της Ρωμαιοκρατίας συνέχισαν να ζουν λίγο πολύ όπως και πριν, τότε που τις κυβερνούσαν οι βασιλείς των ελληνιστικών βασιλείων. Δεν μπορούσαν να ασκούν εξωτερική πολιτική, αλλά εξέλεγαν τους τοπικούς τους άρχοντες που φρόντιζαν για τα εσωτερικά ζητήματα της πόλης.

Αυτές οι γενιές των Ελλήνων που ήρθαν στη ζωή μετά τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου είχαν μεν συνείδηση του μεγάλου πολιτισμού τους, αλλά είχαν ξεχάσει πώς είναι να ζει κανείς ελεύθερος και ανεξάρτητος στην πόλη του. Αυτό  ήταν ήδη μια μακρινή ανάμνηση που δεν νομίζω ότι τους προκαλούσε θλίψη. Με λίγα λόγια οι Έλληνες επί Ρωμαιοκρατίας ήταν καλά προσαρμοσμένοι στα δεδομένα της εποχής τους.

Τα πράγματα στη ζωή είναι απλά, τι δεν καταλαβαίνεις;

Έπεσα πάνω σε μια εικόνα που έλεγε τα γνωστά, πόσο εύκολα είναι όλα, αν έχουμε καλή προαίρεση, εμπιστοσύνη στους άλλους και στη ζωή, αισιοδοξία, θετική σκέψη και καλή καρδιά.

Ναι, η ζωή είναι απλή και όλα τα εμπόδια ξεπερνιούνται, αρκεί εμείς να ακολουθήσουμε τις συμβουλές της εικόνας. Και έτσι ξαφνικά ο κόσμος θα γίνει βατός, καμιά στενοχώρια, καμιά θλίψη ή αμηχανία, όλα θα είναι πλέον εύκολα και θα τη βγάλουμε αυτή τη ζωή τη ρημάδα απαλά και πολύ γλυκά.

"Σ' αυτό τον κόσμο..."

Σ’ αυτό τον κόσμο

των παλουκωμένων και των σταυρωμένων

των σφαγμένων

των αποκεφαλισμένων

των πνιγμένων

των θαμμένων ζωντανών

των ακρωτηριασμένων

των πουλιών με τις σπασμένες φτερούγες

της γάτας με το βγαλμένο μάτι

της αρκούδας με την αλυσίδα

των σφαγείων

στον κόσμο αυτό που εξ ορισμού

οι ποιητές εμπνέονται

από

το φίδι που εξοντώνεται

το τζιτζίκι που ανασκολοπίζεται

την πεταλούδα που πεθαίνει από ασφυξία

το ψάρι που σπαρταρά στο καλάθι

στον κόσμο αυτό

τον παλουκωμένο

το σταυρωμένο

τον απαγχονισμένο

τον καρατομημένο

καλούμαστε να ζήσουμε.

Με όχι μεγάλη σκληρότητα

για να μην ξαναγίνουμε θηρία.

Με όχι μεγάλη ευαισθησία

για να μην καταντήσουμε τρελοί.

Πόσο «ίσες» νιώθουμε οι γυναίκες σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο;

Ψυχολόγος δεν είμαι, άρα το τεστ που ετοίμασα δεν έχει κανένα επιστημονικό κύρος. Μπορούμε όμως από τις απαντήσεις που θα δώσουμε να σχηματίσουμε μια ιδέα για το πόσο χειραφετημένες νιώθουμε σε μια κοινωνία που ακόμα ανδροκρατείται. Και επειδή δεν πρόκειται για κανονικό τεστ, κάτω από κάθε ερώτηση, δίνω τη δική μου προσωπική απάντηση. Συμφωνήστε ή διαφωνήστε ελεύθερα.

Μια συνέντευξή μου στο akamas wordpress.com

Πριν από λίγες ημέρες είχα την ευκαιρία να διαβάσω το βιβλίο της Καίτης Βασιλάκου με τίτλο «Το επίμονο φαινόμενο». Σήμερα έχω τη χαρά να παρουσιάσω μια συνέντευξη της συγγραφέως, την οποία ευχαριστώ πολύ.

Λαός για παραμύθια. Η κηδεία του βασιλιά Παύλου

Από το 1964 μάς χωρίζουν μισός αιώνας και δύο χρόνια. Πολλοί από όσους ζούσαν τότε, δεν ζουν πια. Πολλοί από όσους διαβάζετε αυτές εδώ τις γραμμές, δεν είχατε ακόμα γεννηθεί Και πολλοί επίσης που ζούσαμε τότε εξακολουθούμε να είμαστε ζωντανοί. Εμείς οι τελευταίοι όμως έχουμε ξεχάσει πώς ζούσαμε εκείνα τα χρόνια. Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι, μολονότι πολλά άλλαξαν ενδιαμέσως, όμως μερικά πράγματα παρέμειναν σταθερά.

Τα «like»

Η ευγένεια απαιτεί, όταν κάποιος σε χαιρετά στον δρόμο, να τον αντιχαιρετάς. Αν περνάς από δίπλα του βουβός και ανέκφραστος, ενώ εκείνος σού έχει απευθύνει τον χαιρετισμό του, είσαι ένα αγενέστατο τομάρι.

Στο φέις μπουκ συμβαίνει κάτι ανάλογο, όταν δημοσιεύουμε κάτι. Εδώ, αντί χαιρετισμού έχουμε το λάικ. Βέβαια το λάικ δεν είναι μόνο χαιρετισμός. Συχνά είναι κάτι περισσότερο: «μου αρέσει αυτό που δημοσίευσες».

"Το επίμονο φαινόμενο" στο "Ποιείν"

«Το Κράτος» (Απόσπασμα)

Ακόμα να μιλήσει ο Σταυρόπουλος. Ο Ιατρίδης όλο μού λέει να κάνω υπομονή, είμαστε πολύ κοντά στο τέλος. Με συμβουλεύει να σταματήσω να δείχνω δύσπιστη, να φαίνομαι προβληματισμένη και να δίνω δίκιο στον Σταυρόπουλο.
Μετά τα γεγονότα με τις προκηρύξεις είχαμε συναντηθεί σε μια απόμερη καφετέρια στα Νέα Λιόσια. Πρώτη μου φορά πήγαινα εκεί πέρα και δυσκολεύτηκα να προσανατολιστώ. Καθυστέρησα μάλιστα είκοσι λεπτά στο ραντεβού μας.
— Με συγχωρείτε για την αργοπορία, είπα καθίζοντας λαχανιασμένη απέναντί του, αλλά κατά λάθος κατέβηκα μια στάση πιο πριν.
— Δεν πειράζει, κυρία Ιωάννου, μην απολογείστε. Θα πάρετε ένα καφέ ;
— Ένα καφεδάκι θα το έπινα ευχαρίστως.
Ο Ιατρίδης έδωσε την παραγγελία στον σερβιτόρο και ξαναγύρισε προς το μέρος μου :
— Είδατε τι ωραία συνοικία που έγιναν τα Νέα Λιόσια ;
— Δεν μπορώ να ξέρω. Πρώτη φορά έρχομαι σ’ αυτήν εδώ την περιοχή.
— Θα ξέρατε όμως τι γινόταν εδώ στο παρελθόν. Σήμερα οι Ρομά κατοικούν σε διαμερίσματα και εργάζονται όλοι. Κανείς τους δεν είναι άνεργος.
— Χαίρομαι που το ακούω. Είναι πάντως εντυπωσιακό πώς πείστηκαν να αλλάξουν ζωή. Οι Ρομά είναι πολύ προσκολλημένοι στις παραδόσεις τους, από όσο ξέρω.
— Το Κράτος έχει τον τρόπο του να πείθει τους πολίτες.
Εκτελώντας ίσως μερικούς ; αναρωτήθηκα, αλλά δεν είπα τίποτα.
Ο σερβιτόρος έφερε τον καφέ μου και απομακρύνθηκε διακριτικά.
— Η αλήθεια είναι ότι ο αριθμός των Ρομά έχει μειωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, συνέχισε αυτός.
— Πώς έτσι ; Αυτοί γεννοβολάνε συνέχεια.

"Τα βρώμικα"

Ωραία περάσαμε

ποιήματα ανταλλάξαμε

με προσοχή και τέχνη

τα σώψυχά μας περιγράψαμε

τα βρώμικα καλά φυλάξαμε

αυτά

τις νύχτες που κανείς δεν βλέπει

με το μαχαίρι

σκίζοντας τις σάρκες μας

τα βγάζουμε στο φως

κι αναστενάζουμε βαθιά

ποιήματα δεν γίνεστε εσείς

τους λέμε

έμβρυα τερατόμορφα θα μείνετε

όμως σας αγαπάμε πιο πολύ

απ’ τα περίτεχνα ποιήματά μας

σας αγαπάμε πιο πολύ

από το καθετί

γιατί εσείς

ποτέ το φως του ήλιου

δεν θα δείτε

ποτέ κανείς για σας

δεν πρόκειται να πει

μια συμπονετική

καλή κουβέντα.