Διαμαρτία περί την διάπλαση (διήγημα)

Ο Ηλίας σπάνια βγαίνει έξω, ντρέπεται, νομίζει ότι είναι ένα σκουπίδι. Όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη, έχει αντιφατικά συναισθήματα. Είναι ωραίος, αλλά είναι και άσχημος. Πώς γίνεται αυτό, δεν μπορεί να καταλάβει. Το πρόσωπό του είναι συμπαθητικό, εντάξει, αλλά με το σώμα του έχει πρόβλημα. Είναι μάλλον χοντρός κι έχει πολύ αδύνατα πόδια. Και χέρια κοντά με λεπτά δάχτυλα. Δεν είναι χέρια άντρα αυτά, σκέφτεται και τα χώνει στις τσέπες του για να μην τα βλέπει.

Κορίτσια δεν τολμά να κοιτάξει.  Πότε-πότε κάποια στο δρόμο τού ρίχνει ένα εξεταστικό βλέμμα και τότε ο Ηλίας θέλει να ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Στρίβει αμέσως στο πρώτο στενό, εξαφανίζεται από το οπτικό της πεδίο. Πάει και κρύβεται σ’ ένα μοναχικό καφέ και καπνίζει απανωτά τσιγάρα βουβός και κατηφής. Μολύνει τον κόσμο με τη αντιαισθητική του παρουσία, έτσι πιστεύει.

Άλλοτε κάτι τον πιάνει και δεν βγαίνει καθόλου έξω. Κάθεται κλεισμένος στο σπίτι του και περνά την ώρα του με βιβλία και με την τηλεόραση. Ακούει και ραδιόφωνο για ποικιλία πότε-πότε. Όποτε παθαίνει αυτή την κρίση, δυσκολεύει πολύ η ζωή του, ούτε για τσιγάρα δεν θέλει να βγει. Ευτυχώς που έχει τη Σκούρτε, την αλβανή που μένει στο ημιυπόγειο, και τη στέλνει να του ψωνίσει διάφορα.

"Αγαπημένε μου ψυχίατρε, πες μου...". Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής.

Απόψε θα γίνει η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής μου "Αγαπημένε μου ψυχίατρε, πες μου..." στο καφέ-βιβλιοπωλείο Έναστρον, Σόλωνος 101, στις 7.30 μμ. Την εκδήλωση οργανώνουν οι εκδόσεις Μανδραγόρας.
Θα μιλήσουν: Θεοδωράτου Κατερίνα, θεατρολόγος, Αντωνία Μπελίκα Κουμπαρέλη, μεταφράστρια και συγγραφέας, Μίνα Ξηρογιάννη, ποιήτρια και θεατρολόγος. Ποιήματα θα απαγγείλει ο Μάκης Πανώριος, ηθοποιός και συγγραφέας.

Κριτική του Κ. Τσιαχρή στην εφημερίδα το Βήμα:
http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=495258

"Θέλω να σου πω λόγια αγάπης..."

Θέλω να σου πω λόγια αγάπης,

αλλά μπερδεύονται στη γλώσσα μου μαχαίρια.

"Αγαπημένε μου ψυχίατρε, πες μου...", εκδόσεις Μανδραγόρας.

Δυσμορφία και δυσμορφοφοβία

Το αντίθετο του εύμορφος είναι δύσμορφος, άσχημος δηλαδή.

Λίγοι είναι οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν δύσμορφοι, οι περισσότεροι μπορεί να μην είναι όμορφοι, έχουν όμως μια εμφάνιση ανεκτή.

Το να γεννηθεί κανείς όμορφος ή άσχημος είναι καθαρά θέμα τύχης, όπως θέμα τύχης είναι να γεννηθεί άνδρας ή γυναίκα, μελαχρινός ή ξανθός, ψηλός ή κοντός. Βέβαια εδώ τα γονίδια παίζουν καθοριστικό ρόλο, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν επιλέγουμε εμείς αυτό που είμαστε. Αν τα μάτια μας είναι παραδείγματος χάριν καστανά ή πράσινα, δεν το επιλέξαμε εμείς.

Η τυχαιότητα – ας το πούμε έτσι για να μη μπλέξουμε με τη βιολογία – είναι αυτή που μας δίνει τη μορφή που έχουμε. Οι όμορφοι επαίρονται για την ομορφιά τους και οι άσχημοι ντρέπονται για την ασχήμια τους, αλλά και στις δύο περιπτώσεις η αντίδρασή τους είναι λάθος, επειδή ούτε οι μεν ούτε οι δε είναι υπεύθυνοι για την εξωτερική τους εμφάνιση.

"Πού είναι εκείνες οι μέρες..."

Αχ, πού είναι εκείνες οι μέρες

της νιότης

με τον πόνο της ψυχής,

την απελπισία,

τα δάκρυά τους,

με την άγρια στέρηση.

Πού είναι εκείνες οι ημέρες

που ονειρευόμουν

τις καλύτερες μέρες.

"Αγαπημένε μου ψυχίατρε". Κριτική.

Κριτική της φιλολόγου κ. Νέλλας Συναδινού στη νουβέλα και τα πέντε συναφή διηγήματα που περιέχονται στο βιβλίο μου «Αγαπημένε μου ψυχίατρε», εκδόσεις Απόπειρα.

''Αγαπημένε μου ψυχίατρε'': Η βαθύτερη αναδίφηση στον έρωτα που έχω διαβάσει για χρόνια και ένα από τα συναρπαστικότερα βιβλία στη σπάνια κατηγορία του καινοτόμου, του διαφορετικού.

Ο έρωτας διατρέχει τη ραχοκοκαλιά ολόκληρου του βιβλίου, τόσο της φερώνυμης νουβέλας, όσο και των πέντε διηγημάτων που ακολουθούν, όμως όχι ως έρωτας - ειδύλλιο, προπομπός σχέσης - συμβίωσης, πορεία φθοράς και αποσύνθεσης, θλιβερό ξέφτισμα...

Ο έρωτας αυτός είναι ο πρωτογενής θεός, ο γενεσιουργός των πάντων, καταλύτης και αναπλάστης, βασανιστής και ευεργέτης, αδυσώπητος και συγγνωμονικός, ανεκπλήρωτος κι όμως τα πάντα πληρών. Σε αποσαθρώνει και σε αναγεννά δυνατότερο σαν φοίνικα από τη στάχτη ή σε καταβυθίζει δια παντός, αν επιμένεις να τον αρνείσαι.

''Αγαπημένε μου ψυχίατρε'', μια ιστορία ανεκπλήρωτου έρωτα ή ονειρικά εκπληρωμένου, βαθιά, ολοκληρωτικά, τραυματικά. Ηδονικά και βασανιστικά βιωμένου στο φαντασιακό, αυτοκαταστροφικά αυτοτροφοδοτούμενου μέσα στο φορμαρισμένο σχήμα των τριών τετάρτων ψυχιατρικής συνεδρίας της ''ασθενούς'', άψογα διεκπεραιούμενης από επιστημονική άποψη.

Κι έπειτα αυτή ξεχνούσε τη μορφή του, ενώ ταυτόχρονα οι στιγμές της καθορίζονταν από την απόλυτη πληρότητα της παρουσίας του. Μια λεπτομέρεια - αντίφαση -, αυτή, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.

Οι ανατροπές έρχονται, όμως εκ των έσω, την ώρα που εκλύονται τα πρώτα δάκρυα, λίγο-λίγο που μεταβάλλεται υφολογικά το βίαιο πάθος και όλο γλυκαίνει και όλο προλειαίνει τον δρόμο της απεξάρτησης. Ανατροπή είναι το τέλος, που δικαιώνει τη βασανιστική διαδικασία, δηλαδή τον έρωτα που ενέπνευσε την επιθυμία για τη διεκπεραίωση της διαδικασίας.

Εξαιρετικό όμως ενδιαφέρον έχει και η ίδια η πορεία προς το τέλος, τόσο ουσιαστικά ψυχαναλυτική, που ο αναγνώστης βρίσκεται στην καρέκλα της ''ασθενούς'' και άλλοτε ταυτίζεται ανακαλύπτοντας το ομώνυμό του, άλλοτε ετεροκαθορίζεται από το ετερώνυμο είδωλο, και στις δύο περιπτώσεις αυτογνωσιακά.

Και ανατροπές γίνονται, γιατί πλήθος φιλοσοφικά ερωτήματα τίθενται και όλα τα στερεότυπα και τα κοινότοπα επανεξετάζονται, περί της προσήκουσας στάσης στην κοινωνία, περί των δυσδιάκριτων ορίων καθορισμού του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού, περί των γκρίζων ζωνών του εντός και του εκτός φυσιολογικού.

Μια γυναίκα που υπερέχει δυναμικά ως ψυχοπνευματική οντότητα, και το ξέρει, κι ένας ψυχίατρος που εμφανίζεται βαρετά συμβατικός, κι όμως μεθοδικά επιτυγχάνει το στόχο του. Μια ανατροπή κι αυτή...

Τα διηγήματα αποτελούν συνέχεια ή τμήμα εμβόλιμο ή ανάστροφη εκδοχή της νουβέλας, έκδηλα εστιασμένα στο μοτίβο του έρωτα. ''Ο θεός που αμάρτησε'', μια όψη της εκπλήρωσης του ανεκπλήρωτου σε επίπεδο υπέρβασης των εσκαμμένων. ''Ο κήπος με τα αγάλματα'', ένας τρόπος βίωσης της επιθυμίας μέσα από την απόσυρση και το πάγωμα. ''Οι εκατόν ογδόντα χτύποι'', αγώνας από έναν μόνο μαχόμενο, αυτόν που μάχεται την παράλογη σύμβαση και υπακούει στην αφοπλιστικά απόλυτη αλήθεια του. ''Με τα μάτια κλειστά'', η ονειρική ανατροπή της λυτρωτικής ανατροπής της αρχικής νουβέλας (''Αγαπημένε μου ψυχίατρε'') και η τελική αποκατάστασή της. Και ''Ο δαίμονας'', πάλι σε σχέση με τη νουβέλα, τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, αν το ανεκπλήρωτο εκπληρωνόταν.

Ο κρυστάλλινα καθαρός λόγος της Καίτης Βασιλάκου, η απλή σύνταξη - μικροπερίοδη, με ασύνδετο σχήμα και παρατακτική -, η ομοδιηγητική αυτοδιηγητική αφήγηση, η πρωτοπρόσωπη άμεση γραφή, οι φυσικοί αβίαστοι διάλογοι, τα πολλαπλά επίπεδα ερμηνείας που αναδύοντα απροσποίητα, όλα μαγεύουν... Δηλώνω σαγηνευμένη!

Είμαστε η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης

Είναι πολύς καιρός τώρα που έχω πάψει να παρακολουθώ τα οικονομικά σκάνδαλα που έρχονται κάθε τόσο στο φως, καταχρήσεις, αυθαιρεσίες, απατεωνιές, πλαστογραφήσεις, εξαπατήσεις και από δημόσια πρόσωπα και από ιδιώτες. Πονηροί όλοι τους, ανήθικοι, χωρίς αιδώ κλέβουν το δημόσιο χρήμα και οι απλοί πολίτες ιδέα δεν έχουν. Πώς εξάλλου να τους ελέγξει κανείς όλους αυτούς;

Το δε κράτος μού θυμίζει ένα πλαδαρό παχύδερμο σώμα που κείτεται στο έδαφος και δεν κάνει τίποτα. Έρχονται μύγες, έρχονται σφήκες, κουνούπια, σκνίπες, σκουλήκια, λεπιδόπτερα κάθε είδους και το σιγοτρώνε ζωντανό κι αυτό τίποτα δεν κάνει, κείτεται εκεί αναίσθητο και γεμάτο έλκη.

Μια ολόκληρη χώρα βουτηγμένη στη διαφθορά, με διεφθαρμένους ιθύνοντες και διεφθαρμένους πολίτες. Κατηγορούμε τους ιθύνοντες και καλά κάνουμε. Αλλά και οι απλοί πολίτες, εμείς δηλαδή, δεν είμαστε καλύτεροι. Και πώς να είμαστε καλύτεροι, όταν όλοι γύρω μας είναι διεφθαρμένοι; Η διαφθορά είναι σαν κολλητική αρρώστια. Μεταδίδεται από τον έναν στον άλλον και σε λίγο ολόκληρη η χώρα έχει αρρωστήσει.

"Όσο δεν μ' αγαπάς..."

Όσο δεν μ’ αγαπάς, θα κομματιάζομαι.

Κι αν μ’ αγαπήσεις, πάλι θα κομματιάζομαι.

"Αγαπημένε μου ψυχίατρε, πες μου..." , εκδόσεις Μανδραγόρας.

"Στη σιωπή ο λόγος"

Στη σιωπή ο λόγος,

στο χρόνο η ακινησία,

στο χώρο η άβυσσος,

στην απουσία η παρουσία,

στη στέρηση η πλήρωση,

στη λαχτάρα ο χορτασμός,

στην έλλειψη η ευτυχία,

στη φαντασία η σάρκα,

στη μνήμη το παρόν,

στη μονάδα το δύο.

Στο μηδέν όλα.

1987

Η απαξιωμένη αστυνομία

Για ένα μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης η αστυνομία είναι κάτι κακό που πρέπει να το αντιμετωπίζουμε με εχθρότητα και να το περιφρονούμε.

Πολλοί είναι οι λόγοι που στη χώρα μας έχει απαξιωθεί η αστυνομία και οι κυριότεροι από αυτούς έχουν σχέση με το πρόσφατο ιστορικό παρελθόν μας. Σ’ αυτούς τους λόγους μπορούμε να προσθέσουμε και μια σύγχρονη στρεβλή αντίληψη ότι γενικώς όσοι είναι αστυνομικοί είναι «εχθροί».

Προσωπικά δεν τους θεωρώ εχθρούς. Εχθρούς θεωρώ τους κλέφτες, τους διαρρήκτες, τους ληστές, τους δολοφόνους, τους εκβιαστές, τους εμπόρους ναρκωτικών, τους πάσης φύσεως παράνομους που αναγκάζουν την κοινωνία να χωλαίνει και δεν την αφήνουν να τραβήξει μπροστά. Οι αστυνομικοί δεν είναι εχθροί, είναι αυτοί που έχουν να αντιμετωπίσουν όλα αυτά τα κατακάθια και που συχνά διακινδυνεύουν τη σωματική τους ακεραιότητα  και τη ζωή τους για να τα συλλάβουν.

Θ' αρχίσουν σε λίγο οι αποτρόπαιες περιγραφές...

Θ’ αρχίσουν σε λίγο οι αποτρόπαιες περιγραφές,

ποτάμια αίματος ανάμεσά μας θα κυλήσουν,

το πύο θα τινάζεται, θα πιτσιλίζονται οι τοίχοι,

(εσύ διακριτικά θα βγάζεις τα γυαλιά σου,

θα τα καθαρίζεις),

θ’ αραδιαστούν επάνω στο γραφείο σου

τα όργανα του μαρτυρίου,

θ’ αναδυθούν ωραίοι πόνοι από τα βάθη της αβύσσου,

κραυγές γεμάτες έκσταση θ’ ακούγονται,

μια νέα αλλόκοτη Πραγματικότητα θα ορθωθεί

σαν σκηνικό θεάτρου

και αδιαμφισβήτητη πρωταγωνίστρια του έργου

η εξαίσια Ενοχή.

Κι εμείς οι δυο πρέπει να δούμε την παράσταση,

 αδάκρυτοι ως το τέλος να την υπομείνουμε.

"Αγαπημένε μου ψυχίατρε, πες μου..." Εκδόσεις Μανδραγόρας.

"Αγαπημένε μου ψυχίατρε, πες μου..." Τα ποιήματα.

Αίθουσα αναμονής.

Ακούω ψιθυρίσματα από δίπλα.

Κάποιος μπορεί να κλαίει, δεν είμαι σίγουρη.

Βλέπω μια γλάστρα με λουλούδια στη γωνία.

Στους τοίχους πίνακες ζωγραφικής.

Μια διαφανής κουρτίνα, απρόσωπη.

Ένας μπλε καναπές.

Τίποτα το αξιοπρόσεχτο.

Εκτός απ’ το κουτί που είναι πάνω στο τραπέζι.

Κουτί με χαρτομάνδηλα.

Για τυχόν δάκρυα.

Για τυχόν αίματα.

Είναι ο προθάλαμος του Πόνου εδώ.

 Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.

Η "Τριλογία" του Σωτήρη Παστάκα.

Η ποίηση του Σωτήρη Παστάκα μου αρέσει.

Μου αρέσει, επειδή δεν προσπαθεί να με θαμπώσει  με περίτεχνες λέξεις και φράσεις που θα με στείλουν στο πουθενά. Επειδή είναι ποίηση βαθιά και αυθόρμητη και έχει την αρετή της γνησιότητας. Δεν θα βρει κανείς εδώ την κουραστική εκζήτηση, την προσεχτική αοριστία και την ασάφεια που βασανίζει πολλούς σύγχρονους ποιητές και τους αναγνώστες τους. Θα βρει αντίθετα ποίηση εκφρασμένη με απλότητα και διαποτισμένη από ζεστό ποιητικό συναίσθημα:

«Να σπάσω τον κουμπαρά.

Να βγάλω ένα-ένα τα φιλιά

που είχα θησαυρίσει,

για την έκτακτη ανάγκη

που έχω τώρα».

(Ροή Ρακής)

Αναμονή

Πεντακόσιες ώρες περίμενα

για να ζήσω δυόμιση.

1987

¨Στον Αρχαίο Κόσμο Βραδιάζει Πια Νωρίς", της Χλόης Κουτσουμπέλη

«...όσο μεγαλώνω

διαλέγω πιο αιχμηρούς κονδυλοφόρους».

Στην τελευταία ποιητική συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη «Στον Αρχαίο Κόσμο Βραδιάζει Πια Νωρίς» ο κονδυλοφόρος της μπορεί να είναι πιο αιχμηρός – ο χρόνος ακονίζει πάντα τον ποιητικό οίστρο και τον διατηρεί κοφτερό – όμως η ποίησή της, τραυματισμένη ίσως από την ίδια της την αιχμηρότητα, είναι μια ποίηση βαθιάς ευαισθησίας. 

Από τα ποιήματα ξεχώρισα ιδιαίτερα:

Γιατί τόσο μονότονη απαγγελία σήμερα;

Είναι χρόνια τώρα που ακούω τους ποιητές αλλά και τους ηθοποιούς μας να απαγγέλλουν σύγχρονη ποίηση με τον ίδιο και απαράλλαχτο τρόπο, λες και απαγγέλλουν πάντα το ίδιο ποίημα.

Το πράγμα έχει αρχίσει να με προβληματίζει. Τι ακριβώς συμβαίνει εδώ;

Για ποιο λόγο οι ποιητές μας αλλά και οι ηθοποιοί  που καλούνται να διαβάσουν ένα ποίημα ενώπιον του κοινού παίρνουν όλοι τους το ίδιο περίφροντι ύφος και συντονίζουν τη φωνή τους στην ίδια πάντα συχνότητα;

Έναν άλλο κόσμο ζητώ

Έναν άλλο κόσμο ζητώ.

Εκεί που ό,τι θέλεις γίνεται

κι ό,τι δεν θέλεις, σβήνει.

Μιαν άλλη διάσταση ζητώ.

Εκεί που του μυαλού οι σκιές

αποχτούν σώματα

και ό,τι δεν είναι όραμα

καταρρέει.

Να αναποδογυρίσουν οι αξίες ζητώ.

Το κρυμμένο να αστράψει στο φως

και να ντραπεί το φανερό,

να χαθεί στην άβυσσο.

Έναν άλλο κώδικα ζητώ.

Που μ’ αυτόν εσύ θα με ακουμπήσεις

και στέρεα θα κολλήσεις πάνω μου.

1987