«...όσο μεγαλώνω
διαλέγω πιο αιχμηρούς κονδυλοφόρους».
Στην τελευταία ποιητική συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη «Στον Αρχαίο Κόσμο Βραδιάζει Πια Νωρίς» ο κονδυλοφόρος της μπορεί να είναι πιο αιχμηρός – ο χρόνος ακονίζει πάντα τον ποιητικό οίστρο και τον διατηρεί κοφτερό – όμως η ποίησή της, τραυματισμένη ίσως από την ίδια της την αιχμηρότητα, είναι μια ποίηση βαθιάς ευαισθησίας.
Από τα ποιήματα ξεχώρισα ιδιαίτερα:
Το «Είδωλο» που ζει τη μοναχική του ζωή μέσα στον καθρέφτη και ουρλιάζει μήπως το ακούσουν κάποια ευαίσθητα αυτιά.
«Η Σκιά μου» που κρύβει μια μελαγχολική φιλοσοφική διάθεση.
«Η Σφίγγα» που πετρώνει και διαλύεται μπροστά στον απελπισμένο θνητό.
«Ο Θησέας» που φέρει το πένθος του ακόμα και στις στιγμές της χαράς.
«Η Παραίτηση» με έναν Οδυσσέα που ο χρόνος αδιόρατα τον έχει μετατρέψει σε Κανένα.
«Της Νεκρής Πριγκίπισσας» όπου καθετί εύθραυστο κινδυνεύει μέσα στο σκληρό μας κόσμο.
«Η Αιώνια Προδοσία» με τους προδότες-σύμβολα του συλλογικού μας ασυνείδητου.
«Η Συγγνώμη» που είναι μια πληγή που δεν λέει το όνομα της.
«Η Πηνελόπη ΙΙΙ» όπου οι άνθρωποι χάνονται μέσα σ’ ένα κόσμο πολύπλοκο που δεν μπορούν να διαχειριστούν.
«Σε Αγαπώ», ( εξαιρετικό το εύρημα) με την αγάπη να ξεδιπλώνεται αργά και δύσκολα και στο τέλος να θριαμβεύει.
«Αγαπά» (ή «Αγάπα»;) όπου το σκοτεινό θήλυ Λίλιθ με ό,τι ακατάληπτο και φοβερό σέρνει μαζί του είναι ο βαθύς πόθος του άνδρα.
«Οι Άδειες Μέρες», όπου ο μακελλάρης χρόνος σκοτώνει μέρα με τη μέρα την άδεια ζωή μας.
«Ο Τελευταίος Λουόμενος» με μια καταπληκτική τελευταία εικόνα ενός κόσμου που πεθαίνει.
«Αντιγόνη ΙV», μια εξαιρετική ψυχογραφία-πινελιά της γυναίκας.
Αναφέρω σκόρπιους στίχους με ξεχωριστό ποιητικό κάλλος:
Στην τελευταία ποιητική συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη «Στον Αρχαίο Κόσμο Βραδιάζει Πια Νωρίς» ο κονδυλοφόρος της μπορεί να είναι πιο αιχμηρός – ο χρόνος ακονίζει πάντα τον ποιητικό οίστρο και τον διατηρεί κοφτερό – όμως η ποίησή της, τραυματισμένη ίσως από την ίδια της την αιχμηρότητα, είναι μια ποίηση βαθιάς ευαισθησίας.
Από τα ποιήματα ξεχώρισα ιδιαίτερα:
Το «Είδωλο» που ζει τη μοναχική του ζωή μέσα στον καθρέφτη και ουρλιάζει μήπως το ακούσουν κάποια ευαίσθητα αυτιά.
«Η Σκιά μου» που κρύβει μια μελαγχολική φιλοσοφική διάθεση.
«Η Σφίγγα» που πετρώνει και διαλύεται μπροστά στον απελπισμένο θνητό.
«Ο Θησέας» που φέρει το πένθος του ακόμα και στις στιγμές της χαράς.
«Η Παραίτηση» με έναν Οδυσσέα που ο χρόνος αδιόρατα τον έχει μετατρέψει σε Κανένα.
«Της Νεκρής Πριγκίπισσας» όπου καθετί εύθραυστο κινδυνεύει μέσα στο σκληρό μας κόσμο.
«Η Αιώνια Προδοσία» με τους προδότες-σύμβολα του συλλογικού μας ασυνείδητου.
«Η Συγγνώμη» που είναι μια πληγή που δεν λέει το όνομα της.
«Η Πηνελόπη ΙΙΙ» όπου οι άνθρωποι χάνονται μέσα σ’ ένα κόσμο πολύπλοκο που δεν μπορούν να διαχειριστούν.
«Σε Αγαπώ», ( εξαιρετικό το εύρημα) με την αγάπη να ξεδιπλώνεται αργά και δύσκολα και στο τέλος να θριαμβεύει.
«Αγαπά» (ή «Αγάπα»;) όπου το σκοτεινό θήλυ Λίλιθ με ό,τι ακατάληπτο και φοβερό σέρνει μαζί του είναι ο βαθύς πόθος του άνδρα.
«Οι Άδειες Μέρες», όπου ο μακελλάρης χρόνος σκοτώνει μέρα με τη μέρα την άδεια ζωή μας.
«Ο Τελευταίος Λουόμενος» με μια καταπληκτική τελευταία εικόνα ενός κόσμου που πεθαίνει.
«Αντιγόνη ΙV», μια εξαιρετική ψυχογραφία-πινελιά της γυναίκας.
Αναφέρω σκόρπιους στίχους με ξεχωριστό ποιητικό κάλλος:
«...κάποια βράδια το ίδιο το νησί
ξεκολλούσε από το σώμα της
και χανόταν στη μαύρη θάλασσα που άχνιζε»
(Πηνελόπη ΙV).
ξεκολλούσε από το σώμα της
και χανόταν στη μαύρη θάλασσα που άχνιζε»
(Πηνελόπη ΙV).
«...οι άνθρωποι με τα κεριά
που πενθούν βουβά
ενώ βρέχει σκοτάδι
(Φωτογραφία)
«...σήμερα δεν είναι παρά ένα δρόμος ταχείας αδιαφορίας
ανθρώπων την ώρα της αιχμής»
(Οδός Αριστοτέλους).
«Αφήνουν πάντα το κλειδί κάτω απ’ την ψάθα
Και μία μπαλκονόπορτα ανοιχτή
μήπως κάποιος θελήσει να πηδήξει»
(Οι Ευγενικοί Ξένοι Της Οδού Καραολή).
«Τώρα στο σώμα της κυλάει ο χρόνος
συχνά διαστέλλονται οι στιγμές
και την πονούν»
(Η Γυναίκα –Κλεψύδρα).
που πενθούν βουβά
ενώ βρέχει σκοτάδι
(Φωτογραφία)
«...σήμερα δεν είναι παρά ένα δρόμος ταχείας αδιαφορίας
ανθρώπων την ώρα της αιχμής»
(Οδός Αριστοτέλους).
«Αφήνουν πάντα το κλειδί κάτω απ’ την ψάθα
Και μία μπαλκονόπορτα ανοιχτή
μήπως κάποιος θελήσει να πηδήξει»
(Οι Ευγενικοί Ξένοι Της Οδού Καραολή).
«Τώρα στο σώμα της κυλάει ο χρόνος
συχνά διαστέλλονται οι στιγμές
και την πονούν»
(Η Γυναίκα –Κλεψύδρα).
Συνολική εκτίμηση: έχουμε εδώ αυθεντική ποίηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου