Το βλέμμα της Μέδουσας

 

Δευτέρα Λυκείου, μάθημα αρχαία ελληνικά, Σοφοκλέους «Αντιγόνη».

 

Όλα κυλούσαν ομαλά στην τάξη, η Αντιγόνη τα είχε βάλει με τον Κρέοντα που δεν την άφηνε να θάψει τα αδέλφια της, τα παιδιά παρακολουθούσαν και προσπαθούσαν να εξοικειωθούν με την αρχαία γλώσσα, αλλά δυο αγόρια εκεί πίσω στο τελευταίο θρανίο είχαν ξεκινήσει ψιλή κουβέντα.

 

Έκανα το μάθημα κανονικά εγώ, αλλά το βλέμμα μου κάθε τόσο στρεφόταν στα δυο αγόρια. Ήθελα απλώς να με δουν ότι τα είχα εντοπίσει, αυτό ήταν αρκετό για να σωπάσουν. Αυτά όμως - ποιος ξέρει τι σοβαρό πρόβλημα της  ζωής τους έλυναν, όσο η Αντιγόνη αντιμιλούσε στον θείο της - έμεναν σκυμμένα και συνέχιζαν την κουβέντα.

 

Έκανα υπομονή μερικά λεπτά, η φωνή μου έρρεε κανονική μέσα στην αίθουσα, όλοι ήμασταν ήρεμοι, αλλά η ματιά μου πήγαινε στον βρόντο: τα αγόρια συζητούσαν χαμηλόφωνα και δεν κοίταζαν προς το μέρος μου.

 

Και ξαφνικά έχασα την υπομονή μου. Κι εκεί που έλεγα:

«Τί δῆτα μέλλεις; ὡς ἐμοὶ τῶν σῶν λόγων ἀρεστὸν οὐδέν, μηδ’ ἀρεσθείη ποτέ», πατάω μια φωνή: «Εεεεεεεεε!» που αποκλείεται να έβγαινε από τα χείλη της γενναίας Αντιγόνης. Άλλωστε δεν υπήρχε στο βιβλίο.

 

Κοκάλωσε η τάξη, τα αγόρια στο τελευταίο θρανίο σήκωσαν εμβρόντητα το κεφάλι και είδαν το βλέμμα της Μέδουσας και κοκάλωσαν κι αυτά.

 

Πιο βαριά την πλήρωσε η καλή μαθήτρια της τάξης που καθόταν στο πρώτο θρανίο. Παρακολουθούσε το χρυσό μου το μάθημα απορροφημένη με τα παθήματα της Αντιγόνης, όταν άκουσε στα καλά καθούμενα την αγριοφωνάρα μου και τινάχτηκε λες και τη διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα.

 

Δεν άντεξα κι έβαλα τα γέλια. Η μικρή συνήλθε αμέσως και χαμογέλασε κι αυτή, συνήλθαν όμως και τα αγόρια του τελευταίου θρανίου που έκοψαν μαχαίρι την ιδιωτική τους συζήτηση, την οποία υποθέτω θα συνέχισαν στο διάλειμμα. Συνήλθαν και τα υπόλοιπα παιδιά και το μάθημα συνεχίστηκε απρόσκοπτα.

 

Αυτό το «Εεεεεεεε!» δεν περιείχε θυμό, γι’ αυτό εξάλλου γέλασα αμέσως. Ήταν απλώς ένας τρόπος να υπενθυμίσω την παρουσία μου στα αγόρια που δεν κοίταζαν προς το μέρος μου και να τα φέρω πάλι πίσω στα γνωστά πάθια της Αντιγόνης.

 

 

Τζόνι Κας: "The Cocaine Blues"

 

Σε ελεύθερη μετάφραση.

(Επειδή τραγουδιέται απνευστί, σκόπιμα παρέλειψα 

πολλά σημεία στίξης.)

 

 

Ένα πρωί νωρίς που βόλταρα

πήρα μια δόση κοκαΐνη

και σκότωσα την κυρά μου

πήγα κατ’ ευθείαν σπίτι και το’ ριξα στον ύπνο

έβαλα κάτω απ’ το κεφάλι μου

το αγαπημένο μου 44άρι

 

το άλλο πρωί σηκώθηκα και άρπαξα το όπλο

πήρα μια δόση κοκαΐνη και το’ βαλα στα πόδια

ωραία έτρεχα μα έτρεχα πολύ αργά

με πρόφτασαν στο Χουαρές στο Μεξικό

την ώρα που έπαιρνα τα χάπια μου στο μπαρ

μπήκε μέσα ο σερίφης από το Τζέρικο Χιλ

είπε « Γουίλι Λι, δεν σε λένε Τζακ Μπράουν

είσαι ο βρομιάρης που σκότωσε τη γυναίκα του»

είπα «ναι, ναι, με λένε Γουίλι Λι

αν έχεις ένταλμα, διάβασέ το μου

την πυροβόλησα γιατί μ' έκανε να πονέσω

νόμιζα ότι ήμουν ο μπαμπάκας της

αλλά αυτή είχε άλλους πέντε»

 

όταν μ’ έπιασαν ήμουν ντυμένος στα μαύρα

μ’ έβαλαν σε ένα τρένο και με πήγαν πίσω

φίλους δεν είχα για να δώσω εγγύηση

κοπάνισαν το ξερό κουφάρι μου

σ’ εκείνη εκεί τη φυλακή

το άλλο πρωί γύρω στις εννιάμισι

έκοψα  το σερίφη που ερχόταν

α! και έβηξε καθώς καθάρισε το λαιμό του

είπε «έλα βρομιάρη στο δικαστήριο»

 

μέσα στην αίθουσα άρχισε η δίκη μου

με δώδεκα έντιμους ανθρώπους

που ανέλαβαν την υπόθεσή μου

λίγο πριν ξεκινήσουν οι ένορκοι

είδα τον κοντοστούπη δικαστή

να κοιτάζει γύρω του

 

σε κάπου πέντε λεπτά μπήκε μέσα ο άντρας

κρατώντας την ετυμηγορία στο δεξί του χέρι

η ετυμηγορία διαβάστηκε

φόνος πρώτου βαθμού

ούρλιαξα «θεούλη μου, θεούλη μου, έλεος!»

ο δικαστής χαμογέλασε καθώς έπιασε το στιλό του

ενενήντα εννιά χρόνια στη φυλακή Folsom

ενενήντα εννιά χρόνια κάτω από το χώμα

 

δεν μπορώ να ξεχάσω τη μέρα

που σκότωσα εκείνη τη σκύλα.

 

Εμπρός, ελάτε, ακούστε με

αφήστε το ουίσκι, κάντε πέρα την κοκαΐνη!

 

 

Early one mornin' while makin' the rounds

I took a shot of cocaine and I shot my woman down

Went right home and I went to bed

I stuck that lovin' 44 beneath my head

Got up next mornin' and I grabbed that gun

Took a shot of cocaine and away I run

Made a good run but I ran too slow

They overtook me down in Juarez, Mexico

Late in the hot joints takin' the pills

In walked the sheriff from Jericho Hill

He said, "Willy Lee, your name is not Jack Brown

You're the dirty heck that shot your woman down"

Said, "Yes, oh yes my name is Willy Lee

If you've got the warrant just a-read it to me

Shot her down because she made me sore

I thought I was her daddy but she had five more"

When I was arrested I was dressed in black

They put me on a train and they took me back

Had no friends for to go my bail

They slapped my dried up carcass in that county jail

Early  next mornin' 'bout a half past nine

I spied the sheriff coming down the line

Ah, and he coughed as he cleared his throat

He said, "Come on, you dirty heck, into that district court"

Into the courtroom my trial began

Where I was handled by twelve honest men

Just before the jury started out

I saw the little judge commence to look about

In about five minutes in walked the man

Holding the verdict in his right hand

The verdict read in the first degree

I hollered, "Lawdy Lawdy, have a mercy on me"

The judge he smiled as he picked up his pen

ninety nine years in the Folsom pen

ninety nine years underneath that ground

I can't forget the day I shot that bad bitch down

Come on you've gotta listen unto me

Lay off that whiskey and let that cocaine be.

 

Εδώ τραγουδά ο Χοακίν Φίνιξ  

(από την ταινία: "Walk the Line"):

https://www.youtube.com/watch?v=_VkgWI0irR0

 

 

Το μοιρολόι του Σάκη

 

 

 

-Την αγαπώ κι αυτή ούτε που με λογαριάζει, σημασία δεν μου δίνει, είπε πικραμένος ο Σάκης και κατέβασε το δέκατο ποτήρι κρασί. Δεν με λογαριάζει σας λέω! Μόνο το δικό της θέλει να γίνεται!

 

Εμείς οι υπόλοιποι παρακαθήμενοι στο δείπνο ξεροκατάπιαμε. Η Εύα, η γυναίκα του, με αινιγματικό βλέμμα πηγαινοερχόταν σιωπηλή και μας σερβίριζε.

 

-Γυναίκα δολοφόνος, δολοφονεί ψυχές αυτή, δεν είναι άνθρωπος! Συνέχισε ο Σάκης και γέμισε πάλι το ποτήρι του.

 

Βαθμολογώντας τη Δημιουργία

 

Έγινε κάποτε μια έρευνα σχετικά με το πώς βλέπουν οι άνθρωποι τη Δημιουργία. Βαθμολογήστε τη Δημιουργία από το Μηδέν ως το Δέκα, είπαν σε όσους συμμετείχαν, και αιτιολογήστε τη βαθμολογία σας.

 

Αρκετοί έβαλαν 10/10. Είπαν ότι η Δημιουργία είναι τέλεια, αψεγάδιαστη, γεμάτη ομορφιά, αρμονία, ισορροπία και σοφία και της αξίζει να πάρει άριστα.

 

Λίγο περισσότεροι ήταν αυτοί που έβαλαν 9/10. Συμφωνούσαν κι εκείνοι ότι η Δημιουργία έχει όλες τις προηγούμενες ιδιότητες, αλλά έχει και κάποιες αρνητικές όψεις, όπως σεισμούς, μετεωρίτες, υγρασία και ενοχλητικά έντομα.

 

Πίσω από την κουρτίνα

 

                             Inanda Page: "girl behind the curtain"

 

Στεκόμουν πίσω απ’ την κουρτίνα

κι έβλεπα,

εσύ πηγαινοερχόσουν,

φορούσες τα ωραία σου φορέματα

και τα χρυσαφικά σου,

αδιάφορη όπως πάντα,

περιφρονητική,

εγώ

πίσω από την κουρτίνα

έκλαιγα βουβά,

χρόνια ολόκληρα έκλαιγα,

αλλά εσύ

καθόλου δε νοιαζόσουν,

πηγαινοερχόσουν,

κρατούσες τη ζωή γερά,

την όριζες,

με τα βραχιόλια σου να κουδουνίζουν

και τα μετάξια σου να φουρφουρίζουν

κι εγώ πίσω από την κουρτίνα

ασταμάτητα έκλαιγα.

 

Και τώρα

που όλα γίναν παρελθόν

κι εγώ πηγαινοέρχομαι

ντυμένη στα μετάξια σου

φορώντας τα βραχιόλια σου,

κοιτάζω την κουρτίνα.

 

Εσύ εκεί τώρα στέκεσαι

σαν αποτύπωμα

στο σχήμα των δακρύων μου.

 

Όμως,

ας ήμουν

πίσω απ’ την κουρτίνα εγώ

κι εσύ εδώ

να πηγαινοερχόσουν,

να κλαίω εγώ

κι εσύ ας μη με πρόσεχες.

 

 

Ανταρσία ανήμπορη

 

                                 Christo Coetzee: "Janus"

Κάποιος πήρε τηλέφωνο.

Θα έρθει, είπε.

 

Και τώρα εμπρός,

να αλλάξουν οι ισορροπίες,

να κατεβεί στα υπόγεια η Ανταρσία,

να ανέβει πάλι αυτή η ξένη

να εγκατασταθεί στο θρόνο της.

 

Με λένε Λογική

κι όλα τα διαφεντεύω,

λέει.

 

Ακούω την Ανταρσία ανήμπορη,

όλο λύσσα,

να κλαίει με μαύρο δάκρυ

κάτω στο υπόγειο.

Εγώ και τα φυτά

 

 

Κλασικός τύπος κοπέλας που αγαπά τα λουλούδια δεν υπήρξα ποτέ. Η μητέρα μου είχε γλάστρες με φυτά, αλλά ανήκαν στη δική της δικαιοδοσία, όπως όλα τα πράγματα του σπιτιού, εγώ επομένως κρατούσα τις αποστάσεις μου.

 

Ως παντρεμένη, κάποια φυτά που είχαμε τα φρόντιζε ο σύζυγος, αυτός είχε την ευθύνη. Όμως τότε πρόσεξα ότι είχα μια ευαισθησία απέναντί τους, ήθελα να τα βλέπω γερά και ακμαία. Αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να αγοράσω γλάστρες με φυτά.

 

Κάποιος μάς είχε χαρίσει ένα γλαστράκι με ένα μικρούλι φυτό εσωτερικού χώρου – πώς το έλεγαν δεν ήξερα. Το συμπάθησα αυτό το φυτό με τα μεγάλα πράσινα φύλλα του και με ένα μοβ ανθάκι στο κέντρο. Το κοίταζα πολύ τρυφερά, όποτε το βλέμμα μου έπεφτε πάνω του.

 

Το σύνδρομο

 

Πέρασε από δίπλα μου

πάλι και χθες ο Θάνατος,

μου’ ριξε μια χλευαστική ματιά,

όσο εγώ πάλευα να μείνω ζωντανή,

κι απομακρύνθηκε.

 

Δεν είναι ακόμα η ώρα σου,

σαν να μου έλεγε,

να ξέρεις όμως

πως εδώ γύρω περιφέρομαι

και σου φυλάω ακόμα

αρκετές λαχτάρες.

 

Κι εγώ που είμαι όμηρος

με σύνδρομο Στοκχόλμης

του είπα ευχαριστώ.

"Σκοτεινοί Έρωτες": κριτική της Λίλιας Τσούβα στο culturebook

 

Η σκοτεινή όψη του έρωτα/Καίτη Βασιλάκου, Σκοτεινοί Έρωτες - Παρουσίαση από την Λίλια Τσούβα

 Κριτική - Παρουσίαση  Πέμπτη, 27 Οκτωβρίου 2022  

   Το βιβλίο της Καίτης Βασιλάκου Σκοτεινοί έρωτες (Τύρφη 2022) περιέχει δύο νουβέλες με τίτλους: Γιόα, Κέβιν. Θέμα τους ο έρωτας, ο ρόλος της libido και των ενστίκτων, της σεξουαλικότητας.

   Στην νουβέλα Γιόα, περιγράφεται η σχέση ανάμεσα σε δύο ετεροφυλόφιλους εραστές με διαφορά ηλικίας, εμφάνισης και κοινωνικού status. Η σαρανταοκτάχρονη Κάτια είναι ανύπανδρη, μέτριας εμφάνισης και δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερη από τον Γιόα, ο οποίος είναι παντρεμένος, νέος, ωραίος, αλλά δραστηριοποιείται στον υπόκοσμο (έμπορος όπλων).

   Στη νουβέλα Κέβιν, εξιστορείται η συμβίωση του πενηνταπεντάχρονου Κέβιν με τη θετή του κόρη Κέητ, δεκαεπτά ετών, την οποία ανέθρεψε και μεγάλωσε μόνος μετά την εγκατάλειψη της συζύγου. Ανάμεσά τους αναπτύσσεται έντονος ερωτισμός που βάζει σε δοκιμασία την ψυχική ισορροπία και τις ηθικές του αξίες.