Αδελφοκτονία

 

 

 

 

Κανονικά, όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση, έπρεπε η Δύση, Αμερική και ΕΕ κυρίως, να βοηθήσει τη Ρωσία να σταθεί στα πόδια της, να στηρίξει τη δημοκρατία σε μια χώρα κι ένα λαό που ελάχιστα τη γνώριζε, να τη δεχτεί στους κόλπους της ως σύμμαχο και φίλο, να την εντάξει, εφόσον θα το ήθελε, στην ΕΕ.

 

Αντί γι’ αυτό, έπεσαν όλοι πάνω της να τη φάνε, να αρπάξει ο καθένας ό,τι μπορούσε, να την κάνουν υποχείριό τους και να τη μετατρέψουν σε ένα κουρελόπανο. (Βλέπε Γιέλτσιν).

 

Πουλί στο κλουβί, λουλούδι στο βάζο

 

Πουλί στο κλουβί,

λουλούδι στο βάζο.

Εγώ θα πεθάνω σύντομα,

λέει το λουλούδι.

Εγώ αργοπεθαίνω,

λέει το πουλί.

Πού είναι ο Θεός;

ρωτά το λουλούδι.

Στη βεράντα,

απαντά το πουλί,

πίνει καφέ.

Η εισβολή των ηλιθίων

 

 

 

Είναι γνωστή η άποψη του Ουμπέρτο Έκο ότι «οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα σε λεγεώνες ηλιθίων να μιλούν, που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ.

Είναι η εισβολή των ηλιθίων».

 

Έτσι ανακαλύψαμε ότι το ποσοστό των ηλιθίων δεν είναι τόσο μικρό, όσο νομίζαμε, καθώς επίσης μεγάλο είναι και το ποσοστό των αφελών, των φανατισμένων, των κακόβουλων, των παραφρόνων, των χυδαίων, των αγράμματων και των ημιμαθών που πιστεύουν ακράδαντα στις στρεβλές τους ιδέες.

 

Δέντρο στραβό

 

Δέντρο στραβό.

Το στρέβλωσε ο αέρας.

Χρόνια το φύσαγε με λύσσα

από τη μια μόνο μεριά.

 

Τώρα μεγάλωσε

και στέκει στρεβλωμένο.

Κανείς δεν το πιστεύει,

όταν λέει πώς το έπαθε.

Κανείς δεν είδε τον αέρα.

Δεν φαίνεται ο αέρας,

αυτή η δύναμη η ύπουλη.

Αντέχω όμως, λέει το δέντρο.

Ο Πλοίαρχος Νέμο και η Φόνισσα Φραγκογιαννού

 

 

 

Δεν ξέρω, αν κανείς έχει προσέξει την ομοιότητα  δύο μυθιστορηματικών χαρακτήρων που εκ πρώτης όψεως δείχνουν να είναι εντελώς άσχετοι μεταξύ τους. Πρόκειται για τον πλοίαρχο Νέμο, τον συμπαθή παράνομο και μισάνθρωπο χαρακτήρα του Ιουλίου Βερν από τα έργα του «20.000 λεύγες υπό την θάλασσαν» και «Η μυστηριώδης νήσος» και για την Φραγκογιαννού, την επίσης συμπαθή και μισάνθρωπο φόνισσα από το ομώνυμο έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

 

Αυτοί οι δύο χαρακτήρες, τόσο ανόμοιοι εξωτερικά, τόσο ξένοι ο ένας προς τον άλλον ως προς την καταγωγή, την εθνικότητα, τη μόρφωση, το φύλο, την κοινωνική τάξη και τον τρόπο ζωής προερχόμενοι από την πένα δυο πολύ ανόμοιων συγγραφέων επίσης ως προς την καταγωγή, την εθνικότητα, τον τρόπο ζωής και το έργο τους, τελικά συμπίπτουν σκανδαλωδώς ως προς τις αρχές που τους διέπουν.

 

Στολίδια

 

Πόσα μπιχλιμπίδια,

σκουλαρίκια, δαχτυλίδια, περιδέραια

μάζευα σ’ όλη τη ζωή μου.

Τα βλέπω τώρα

ωραία ταχτοποιημένα

μες στις κούτες τους,

μου λένε πότε πότε ιστορίες

για περασμένες εποχές,

κάποια μένουν βουβά

με ένα παράπονο ίσως

ότι δεν τα αγάπησα πολύ

κι ότι γι’ αυτό δεν έχουν

ιστορίες να μου πουν.

 

Ψεύτικα λαμπερά στολίδια

αφημένα στην άγνωστή τους μοίρα

και άτυχα,

κανείς δεν πρόκειται μετά από μένα

να τα αγαπήσει.

Δεν γεννήθηκαν χρυσά,

γι’ αυτό κανείς δεν θα τα επιθυμήσει.

Υποψιάζομαι το οικτρό τους τέλος.

"Jackson", στίχοι Τζόνι Κας, σε ελεύθερη μετάφραση

 

 

 

Βάλαμε στεφάνι μες στην κάψα,

κάψα καυτή ακόμα πιο πολύ

κι από την πιπεριά την καυτερή,

ξεθύμανε ύστερα η κάψα

και πιάσαμε να λέμε για το Τζάκσον.

 

 

Αυτός:

Στο Τζάκσον θα πάω,

θα πάω εκεί να κόβω βόλτες,

θα πάω στο Τζάκσον,

θα ξετρυπώσω όλες τις γωνιές του.

 

 

Αυτή:

Άντε, πάγαινε στο Τζάκσον,

τι το λες και δεν το κάνεις,

εκεί να πας και να ψοφολογήσεις,

πάγαινε να το ζήσεις κι αυτό,

ρε καυχησιάρη,

ρεντίκολο να γίνεις.

Άντε, πάγαινε στο Τζάκσον,

χτένισε ρε και το μαλλί.

 

Αυτός:

Αγάπη, στο Τζάκσον θα τα φέρω όλα άνω κάτω.

 

Αυτή:

Δεκάρα δε δίνω!

 

Αυτός:

Έτσι και ρουφήξω τον αέρα αυτής της πόλης,

όλοι θα γονατίσουν και θα με προσκυνήσουν.

 

Αυτή:

Χα!

 

Αυτός:

Όλα τα γυναικάκια θα με παρακαλούν

κι όσα δεν ξέρουν εγώ θα τους τα μάθω.

Θα πάω στο Τζάκσον

κι άσε τη γκρίνια πια,

εγώ θα πάω στο Τζάκσον.

 

Αυτή:

Βρε άντε στο καλό!

Μόνο που πέρα εκεί στο Τζάκσον

όλος ο κόσμος θα σε πάρει στο ψιλό,

θα σε τραβολογούν στην πόλη

σαν το ζεματισμένο κυνηγόσκυλο

με την ουρά στα σκέλια

κι εγώ θα βλέπω και θα χοροπηδώ τρελά

πίνοντας μπίρα πάνω σ’ ένα βαρέλι.

Ναι, ρε καυχησιάρη, πάγαινε στο Τζάκσον,

θα είμαι κι εγώ εκεί και θα σε περιμένω

κρυμμένη στη γωνιά να σπάω πλάκα.

 

Αυτός:

Θα πάω στο Τζάκσον, είπα.

Πάει και τελείωσε.

 

 

Βάλαμε στεφάνι  μες στην κάψα,

κάψα καυτή ακόμα πιο πολύ

κι από την πιπεριά την καυτερή,

ξεθύμανε ύστερα η κάψα

και πιάσαμε να λέμε για το Τζάκσον.

 

Ναι, ναι, θα πάμε στο Τζάκσον,

δεν θα ξαναγυρίσουμε ποτέ εδώ.

----------------------------------------------------------

Το τραγούδι το τραγουδούν εδώ ο Χοακίν Φίνιξ 

και η Ριζ  Γουΐδερσπουν από την ταινία 

"Walk the Line" που αναφέρεται στη ζωή του Τζόνι Κας,

τραγουδιστή της κάντρι.

https://www.youtube.com/watch?v=_gWqrGWpx9Y

Ξύπνησα κι έλειπες

 

Ξύπνησα κι έλειπες.

Μα πώς;

Αφού χθες βράδυ

κοιμηθήκαμε μαζί,

πού πήγες;

 

Άπλωσα το μακρύ μου χέρι,

σ’ έφερα πάλι δίπλα μου.

 

Πού πας και φεύγεις,

όταν εγώ κάπως ξεχνιέμαι,

σε ποιες κρυφές γωνιές του νου μου

πας και τρυπώνεις;

 

Συνέχεια σε θέλω εδώ,

ακόμα κι όταν σε ξεχνώ,

εσύ να  περιμένεις,

όμορφος, ήσυχος,

πότε θα σε κοιτάξω.

 

Ωραίο είδωλό μου,

μη χάνεσαι,

πόσες φορές θα σου το πω:

δεν βγαίνει η ζωή

χωρίς εσένα.

 

Εκφυλισμός ή πρόοδος;

 

 

Ζούμε σε εποχή προόδου ή σε εποχή εκφυλισμού;

Η απάντησή μας εξαρτάται από την πολιτική θέση μας και από τις ιδέες που έχουμε ενστερνισθεί.

 

Νομίζω όμως ότι όλοι θα συμφωνήσουμε ότι ζούμε σε μια μεταβατική περίοδο. Το κακό με τις μεταβατικές περιόδους δεν είναι μόνο ότι κάνουν άνω κάτω τη ζωή μας, αλλά και ότι διαρκούν πολύ, πολύ περισσότερο από μια ανθρώπινη ζωή. Συνήθως διαρκούν έναν, δυο ή και τρεις αιώνες και έτσι μας είναι αδύνατο να ξέρουμε από τώρα πώς θα είναι η εποχή που θα διαδεχτεί τη μεταβατική μας εποχή.

 

Θα είναι καλύτερη; Θα είναι χειρότερη; Θα ζουν οι άνθρωποι με περισσότερες ελευθερίες και δικαιώματα ή θα έχουν χάσει κι αυτά που έχουν και θα περνούν τη ζωή τους σκυφτοί και φοβισμένοι;

 

Γέλιο μέχρι δακρύων

 

 

Αν υπάρχει κάτι δαιμονικό μέσα μας, κάτι πολύ δαιμονικό, χειρότερο από τη βία, τους πολέμους, τους φόνους και τα παρόμοια, αυτό είναι το γέλιο.

 

Οι σοφοί προσπαθώντας να το εξηγήσουν μάς λένε ότι είναι η γενναία στάση του ανθρώπου μπροστά στο τραγικό, ο μεγαλόπρεπος τρόπος του να το αντιμετωπίσει αναποδογυρίζοντας την τραγωδία και μεταβάλλοντάς την σε κωμωδία.

 

Δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Πόση γενναιοφροσύνη πχ κρύβει το αυθόρμητο γέλιο μας, όταν βλέπουμε έναν φουκαρά να γλιστρά και να πέφτει στο πεζοδρόμιο; Ή όταν δένουμε ένα τενεκεδάκι στην ουρά της γάτας και σκάμε στα γέλια παρακολουθώντας την πώς χοροπηδά για να το ξεφορτωθεί; Ή όταν κάποιος τραυλίζει και μπερδεύει τα λόγια του από αμηχανία; Ή όταν κάποιος γράφει ανορθόγραφα;