Η εισβολή των ηλιθίων

 

 

 

Είναι γνωστή η άποψη του Ουμπέρτο Έκο ότι «οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα σε λεγεώνες ηλιθίων να μιλούν, που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ.

Είναι η εισβολή των ηλιθίων».

 

Έτσι ανακαλύψαμε ότι το ποσοστό των ηλιθίων δεν είναι τόσο μικρό, όσο νομίζαμε, καθώς επίσης μεγάλο είναι και το ποσοστό των αφελών, των φανατισμένων, των κακόβουλων, των παραφρόνων, των χυδαίων, των αγράμματων και των ημιμαθών που πιστεύουν ακράδαντα στις στρεβλές τους ιδέες.

 

Αυτό το ανακάλυψαν και τα ΜΜΕ και, εφόσον τα ποσοστά όλων αυτών είναι σημαντικά, προσανατόλισαν τα προγράμματά τους προς αυτή την κατεύθυνση. (Τα πολιτικά κόμματα το ήξεραν αυτό από πριν, καθόσον συναλλάσσονταν με τους ψηφοφόρους τους και άκουγαν τι τους έλεγαν).

 

Εκτός από αυτούς ή μάλλον ανάμεσά τους συμβιώνει και μια κατηγορία επιθετικών τύπων που γράφουν ορθογραφημένα και χωρίς συντακτικά λάθη, αλλά είναι και πολύ μυστήριοι, τίποτε δεν τους ευχαριστεί και περιφρονούν τους πάντες και τα πάντα. Τους διαβάζεις την πρώτη φορά και λες, κάτι λογικό γράφουν αυτοί. Παρακολουθείς στη συνέχεια και σιγά σιγά αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για άτομα που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να γκρινιάζουν και να φτύνουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Μπαίνεις στον πειρασμό και αναρωτιέσαι: με τέτοιο ψυχισμό γιατί δεν αυτοκτονούν;

 

Είναι βέβαια πολύ αποθαρρυντικά όλα αυτά και είναι και ένα δυνατό χαστούκι προς τους υπόλοιπους που ζούσαν μέχρι προ τινος με την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος γενικά έχει λογική και ορθή κρίση.

 

Μεγάλη ψευδαίσθηση αυτή και αρκούσε μια προσεχτική ματιά στον τρόπο που οδεύει ο κόσμος, για να καταλάβουν ότι κυρίαρχοι στο παιχνίδι είναι οι ηλίθιοι και όλοι οι σχετικοί που ανέφερα πιο πάνω.

 

Μάταια η μειονότητα των λογικών και ψύχραιμων προσπαθεί με επιχειρήματα να επαναφέρει τον παραληρηματικό όχλο στην πραγματικότητα. Τα επιχειρήματα αντιμετωπίζονται στην καλύτερη περίπτωση με ψευδοεπιχειρήματα, με επιχειρήματα που αποπροσανατολίζουν τη συζήτηση και την πάνε αλλού και στη χειρότερη περίπτωση με ύβρεις και χυδαιότητες.

 

Το πράγμα χειροτερεύει, όσο περνά ο καιρός, και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θεριεύει ο όχλος που τελικά αναγκάζει όσους κινούν τα νήματα (πολιτικούς, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες και άλλους) να του κάνουν τα χατίρια για να μη χάσουν τη θέση τους ή ακόμα και για να μη λιντσαριστούν, έτσι και βρεθούν μόνοι μέσα στον όχλο.

 

Γράφει κάποιος τη γνώμη του, είναι σαφής, σαφέστατος, τη γράφει κόσμια και συγκρατημένα και εμφανίζεται αμέσως ο όχλος για να σχολιάσει: ειρωνικά, σαρκαστικά, οργισμένα, υβριστικά, χυδαία, χωρίς να έχει καταλάβει τι ακριβώς διάβασε. Δεν τον ενδιαφέρει εξάλλου. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να ακυρώσει αυτό που έγραψε ο συγκεκριμένος, γιατί τον έχει σταμπάρει. Ό,τι κι αν έχει γράψει, ο όχλος θα το ακυρώσει με ύβρεις ή με αποπροσανατολιστικά σχόλια ή με επιθέσεις ad hominem ή με αρλούμπες ανορθόγραφες και φυσικά ανιστόρητες ή με φήμες που δεν έχουν καμιά βάση.

 

Ας μην αποθαρρυνόμαστε ωστόσο. Εκτός από αυτό τον πολτό, στο διαδίκτυο κυκλοφορούν και άνθρωποι λογικοί, ψύχραιμοι και κόσμιοι. Επειδή δεν αφήνουν κραυγές, δεν σημαίνει ότι δεν βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν.

 

Και εξάλλου τι νομίζετε; Ότι τώρα εμφανίστηκε ο πολτός; Πάντα υπήρχε, όπως λέει και ο Έκο, απλά στις μέρες μας αναδύθηκε από τα υπόγεια και θέλει να ακούγονται οι απόψεις του.

 

Χρειάζεται πάντως προσοχή: αν αυξηθεί ο πολτός, μπορεί να επικρατήσουν στο τέλος οι απόψεις του. Και τότε ο σώζων εαυτόν σωθήτω.