"Έχει μια γοητεία η αρρώστια στα ποιήματα..."

 

Έχει μια γοητεία η αρρώστια στα ποιήματα.

 

Τα πρόσωπα χλομά,

η σάρκα με κάποια απελπισία

να αγκαλιάζει τα οστά,

βλέμμα θολό,

μια θλίψη ευγενική

κι ο Θάνατος λίγο πιο πίσω

να καρτερεί χωρίς βιασύνη.

 

Απάτη!

Μη σας ξεγελούν οι στίχοι!

Τον τρόμο η ποίηση απεχθάνεται.

Ποτέ δεν θα σας μεταδώσει

τη φρίκη της αρρώστιας.

 

Όλα τα θέλει γύρω της λεπταίσθητα

η ξεπεσμένη αυτή αριστοκράτισσα.

Και τον ετοιμοθάνατο ακόμα

θα τον στολίσει με τις ωραίες λέξεις της

η απατεώνισσα.

 

"Τότε που φύτευα δεντράκια..."

 

Τότε που φύτευα δεντράκια μιας μηλιάς

και αχλαδιάς,

χάραξα πάνω στη φλούδα τους

το όνομα του βαρύ καημού μου.

Και από τότε τέλος δεν έχει ούτε ησυχία

ο πόθος μου.

Το δέντρο μεγαλώνει,

φουντώνει ο καημός μου.

Και η ψυχή μου γεμίζει το κενό

ανάμεσα στα γράμματα.

 

Quando ponebam novellas arbores mali et piri

cortici summae notavi nomen ardoris mei.

Nulla fit exinde finis vel quies cupidinis:

crescit arbor, gliscit ardor: animus implet litteras.

 

 

P. Annius Florus

Anth. Lat. 248 R, 241 SB

Η μεταφορά στα ελληνικά είναι δική μου.

Στα μυστικά δωμάτια

 

                              Έργο της Victoria Dubovyk

Μέσα στα μυστικά δωμάτιά μου

ο χρόνος

σαν ζελατίνα είναι χυμένος.

Κοινότυπα πραγματάκια που κάποτε υπήρξαν καινοφανή

 

 

 

Πολύ λίγοι υποθέτω χρήστες του φβ έχουν την εμπειρία του καινοφανούς για πράγματα που σήμερα όλος ο κόσμος θεωρεί κοινά και πολύ συνηθισμένα.

 

Κάποιοι μεγαλύτεροι έχουμε αυτή την εμπειρία και μερικές φορές έχουμε και την αίσθηση ότι ο κόσμος χωρίζεται σε δύο εποχές, σε εκείνη προ του καινοφανούς και σε αυτή μετά το καινοφανές.

 

Κλαίει το παιδί

 

Κλαίει το παιδί,

κλαίει ασταμάτητα

και σε κοιτάζει με λαχτάρα,

αλλά εσύ κλείνεις την πόρτα,

φεύγεις

και το παιδί

μονάχο στο δωμάτιο

ουρλιάζει από τρόμο,

γιατί ο κόσμος χάθηκε

και αυτό είναι τώρα το Κενό,

αυτή είναι η τέλεια Αδειοσύνη,

τρομαχτική απελπισία βασιλεύει

μέσα στο άδειο,

στο κλειστό δωμάτιο

μ’ ένα παιδί που ουρλιάζει

από μοναξιά.

 

Θα το πληρώσεις όμως κάποτε,

θα το πληρώσεις ακριβά

αυτό που έκανες.

 

 

Ελληνικές λέξεις που έχουμε εγκαταλείψει

 

Μελετώ ξανά εδώ και τρία χρόνια τη λατινική γραμματεία, γιατί θεωρώ ντροπή μου να έχω ξεχάσει μια κλασική γλώσσα που σπούδασα, αλλά που δεν έτυχε να διδάξω ποτέ.

 

Μέσα στα πολλά χρόνια που κύλησαν, ξέχασα τα λατινικά και κάθε φορά που έπεφτα πάνω σε κανένα λατινικό ρητό, το κοίταζα και το ξανακοίταζα, αλλά νόημα δεν έβγαζα. Αποφάσισα λοιπόν να φρεσκάρω αυτή τη γλώσσα και το κάνω  σχεδόν καθημερινά και με πολλή όρεξη.

 

Τι τα θέλουμε τόσα "αχρείαστα" μαθήματα στο σχολείο;

 

Τι τα θέλουμε τα αρχαία ελληνικά, τη λογοτεχνία, τα λατινικά, τη φιλοσοφία και δεν ξέρω τι άλλο, αφού δεν πρόκειται να μας χρησιμεύσουν στην ενήλικη ζωή μας;

 

Θέλουμε μαθήματα που να μας διδάσκουν πρακτικά πράγματα, χρήσιμα.

 

Και τα μαθηματικά τι χρειάζονται, η χημεία και η φυσική; Δεν μας προσφέρουν τίποτα ωφέλιμο, εφόσον εμείς σκοπεύουμε να πιάσουμε μια θέση σε κάποιο γραφείο και να ανακατεύουμε χαρτιά.

Ο ποιητής Λουξώριος, ένας "νέος της Σιδώνος" στην Καρχηδόνα

 

 

 

Βρισκόμαστε στην Καρχηδόνα, την αρχαία φοινικική αποικία που έγινε η ισχυρή πρωτεύουσα των Καρχηδονίων, που αργότερα έγινε η τέταρτη σημαντικότερη πόλη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και τώρα, τον 6^ο μΧ αιώνα, είναι η πρωτεύουσα των Βανδάλων στο εφήμερο κράτος που ίδρυσαν στη Βόρεια Αφρική.

Χωρίς τίτλο

 

Συνωστίζεται,

σπρώχνει,

δίνει αγκωνιές,

κλωτσιές,

γροθιές,

έφτασε,

είναι πρώτος.

 

Ύστερα πέθανε.

Η μοιχαλίδα

 

Γυρίζει πίσω η μοιχαλίδα αμόλυντη

με σώμα καθαρό

και σκέψη μιασμένη

-εκείνος δεν την άγγιξε

ούτε για μια στιγμή -

κι ο άντρας της σφάζει

το καλύτερο γουρούνι

για να την υποδεχτεί.

Όχι

 

Και συμφωνίες με τον διάβολο έκανα.

Του έδωσα ό,τι αγαπούσα

ως εκείνη τη στιγμή:

ζωές, χαρές,

 

δόξες μελλοντικές,

χρόνια απ’ τα χρόνια μου,

ακόμα και το ιερότερό μου,

τα δάκρυά μου

για τον πόνο των ανθρώπων.

 

Κι ο διάβολος

μού είπε «όχι».

 

Τα Πρωτότυπα

 

Κάπου σε μια άλλη διάσταση,

πίσω από ατσάλινες πόρτες κλειδωμένα

βρίσκονται ολοκληρωμένα,

τέλεια

τα Πρωτότυπα.

 

Κανείς δεν τα έχει δει.

 

Μονάχα οσμίζονται κάποιες ψυχές

την ύπαρξή τους

και μέσα από τυχαίες σχισμές

γλιστρούν

και θαμπωμένες από τόσο φως

βλέπουν αχνά το σχήμα τους.

 

Γυρίζουν ύστερα κοντά μας

και μας αφηγούνται

οράματα, όνειρα,

σκιές από ένα κάλλος άρρητο.

Μας περιγράφουν τα ανείπωτα

ευτυχισμένες

και τα αντιγράφουν,

όπως τα θυμούνται,

λίγο ατελή,

λίγο περικομμένα,

όμως πανέμορφα ασφαλώς.

 

Μόνο οι ψυχές που άκουσαν τις μουσικές

τις πέρασαν ατόφιες και αλάθητες

μέσα στον κόσμο μας

με συμμετρία απόλυτη.

Εδώ η αρμονία διώχνει αμέσως

κάθε νότα περιττή.

 

 

Φύκια του βυθού

 

Αλίμονο,

αυτά τα δισεκατομμύρια

που πάλλονται

σαν φύκια του βυθού

σε κάθε δόνηση απαλή της θάλασσας,

 

πώς έτσι αφρόνως

πολλαπλασιάστηκε ο άνθρωπος

κι έγινε η ζωή

φτηνό προϊόν

προς κατανάλωση.

 

Καμιά θεομηνία πια δεν είναι ικανή

να μας αναχαιτίσει.

Παιδική Πρωτοχρονιά

 

Οι μεγάλοι μιλάνε,

λένε λέξεις παράξενες,

λένε ιστορίες, ονόματα,

βάζουν ένα κομμάτι μήλο

στο κρασί τους,

έξω φυσά και βρέχει,

στο ραδιόφωνο

άρχισε η αντίστροφη μέτρηση

για τη νέα χρονιά.

 

Το παιδί παρατηρεί βουβό

και αντιγράφει εικόνες

και συσσωρεύει αναμνήσεις,

 θα γυρίσουν αυτές στοιχειωμένες

κάποια μέρα μακρινή

για να το τυραννήσουν,

αλλά κανείς δεν το υποπτεύεται αυτό,

κανείς δεν δίνει σημασία στο παιδί,

γελούν,

λένε ευχές, αστεία

και την ίδια στιγμή

εγγράφονται όλα

ως φαντάσματα του μέλλοντος

στη χλωρή του σκέψη.

Από την ποιητική μου συλλογή "Νυχτώνει αργά", εκδ. Μανδραγόρας.