"Τότε που φύτευα δεντράκια..."

 

Τότε που φύτευα δεντράκια μιας μηλιάς

και αχλαδιάς,

χάραξα πάνω στη φλούδα τους

το όνομα του βαρύ καημού μου.

Και από τότε τέλος δεν έχει ούτε ησυχία

ο πόθος μου.

Το δέντρο μεγαλώνει,

φουντώνει ο καημός μου.

Και η ψυχή μου γεμίζει το κενό

ανάμεσα στα γράμματα.

 

Quando ponebam novellas arbores mali et piri

cortici summae notavi nomen ardoris mei.

Nulla fit exinde finis vel quies cupidinis:

crescit arbor, gliscit ardor: animus implet litteras.

 

 

P. Annius Florus

Anth. Lat. 248 R, 241 SB

Η μεταφορά στα ελληνικά είναι δική μου.