Στον πατέρα

 

 

Μ’ έχεις στην αγκαλιά σου

και μου λες

λόγια που δεν καταλαβαίνω,

γλυκά βαραίνουν μου τα βλέφαρα,

κοιμάμαι

κι ονειρεύομαι

πως μες στην αγκαλιά σου μ’ έχεις,

λόγια μου λες

που δεν καταλαβαίνω,

όλα όμως γύρω

αποπνέουν ένα καινούργιο νόημα

που δυσκολεύομαι,

που προσπαθώ να καταλάβω.

Τα οράματα

 

Περνούν οι μέρες

και θυμώνουν τα οράματα,

στριφογυρνούν ανήσυχα,

αλλάζουν χρώματα,

στριμώχνονται μονάχα 

σε μια μικρή γωνιά.

 

Περνούν οι μέρες

κι έγιναν φορτικά τα οράματα,

θέλουν εδώ να εισβάλουν,

να αναποδογυρίσουν τη ζωή.

Θέλουν να γίνουν γεγονότα τα οράματα.

Το απαιτούν.

Τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα

 

 

Ας πούμε ότι πέθανα και ελεύθερη πια από τα βάσανα της ζωής πήρα τον δρόμο για τον Παράδεισο. Καμιά θλίψη δεν είχα, αντίθετα ανέβαινα χαρωπή το μονοπάτι που οδηγούσε στον λόφο μπροστά μου, εκεί που βρισκόταν η θύρα του Παραδείσου. Η θέση μου ήταν εκεί στα χλοερά λιβάδια, στα γάργαρα νερά και στα βαθύσκιωτα δέντρα, κάτω από τα οποία θα ξάπλωνα όλη  μέρα, διότι ο ήλιος με πειράζει και τον αποφεύγω.

Μια συνέντευξή μου στο "Παλμός news"

 

https://www.palmosnews.gr/69823/arthrografia-sinentefkseis/eimai-etoimi-na-akouso-ta-pio-spoudaia-katorthomata-kai-ta-pio-apotropaia-apo-enan-anthropo-kaiti-vasilakou-singrafeas/

Σε ποιο περιβάλλον μεγαλώσατε ;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Χανιά, μια όμορφη πόλη που όμως ως παιδί δεν το καταλάβαινα και δεν μπορούσα να το εκτιμήσω. Σίγουρα όμως οι εικόνες που έβλεπαν τα μάτια μου πρέπει να επηρέασαν θετικά τον ψυχισμό μου.

Δεν είμαι ωστόσο Χανιώτισσα. Έζησα εκεί ως τα δεκαέξι μου χρόνια, επειδή ο πατέρας μου ως δασοπόνος είχε μετατεθεί στο Δασαρχείο Χανίων.

  

"Οι Αποκλίνοντες". Απόσπασμα

 

(…)

Αλλά αντί να αρρωστήσω εγώ, αρρώστησε εκείνος.

Ήταν αργά το απόγευμα, παραμονές της μεγάλης γιορτής του Ήλιου που γινόταν στις 25 Δεκεμβρίου.

(…)

Στο τέλος φοβήθηκα πως θα πέθαινε. Μπορεί να μην είχα βρει ακόμα τον Θεό μου, αλλά ο Θεός του Ιουλιανού που ήταν αυτοκρατορικός ίσως να έκανε το θαύμα του. Έτσι σκέφτηκα. Πήγα στον ναό του Διός Ήλιου Μίθρα κι αγόρασα ένα αρνί για να κάνω θυσία. Δεν είχα ιδέα πώς γίνονται αυτά τα πράγματα και στάθηκα με το αρνί στο προαύλιο του ναού περιμένοντας τον ιερέα και χαζεύοντας τους κάθε λογής μάγους, θεραπευτές και ζητιάνους που περιφέρονταν εκεί μαζί με τα πλήθη που συνωστίζονταν λόγω της επικείμενης γιορτής.

(...)

Το τραγούδι

 

Ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης με τίμησε αναρτώντας το ποίημά μου αυτό στον Χαρτοκόπτη του.

https://www.facebook.com/profile.php?id=1391125670

Παράξενη αλήθεια η ανθρώπινη ψυχή.

Να, τώρα δα άκουσα ένα τραγούδι

και ένας άγγελος κατάλευκος φτερούγισε

κι ανοίξανε οι πύλες του ουρανού.

Γέμισαν δάκρυα τα μάτια μου.

Και όσο το τραγούδι προχωρούσε,

βούλιαζα σ’ έναν οδυνηρό παράδεισο

με αγίους που μου ένευαν από μακριά,

με αδικαίωτους νεκρούς

και με λουλούδια μαραμένα

σε ακίνητα λιβάδια

Μα αυτό δεν είναι η ευτυχία,

μονολόγησα.

Και τότε το τραγούδι σώπασε,

χωρίς να δώσει απάντηση καμιά,

και χάθηκε ο άγγελος,

κλείσαν οι πύλες του ουρανού

κι έμεινα πάλι μόνη

με τα δάκρυά μου.

Τώρα εσύ...

 

Τώρα που η ψυχή μου

έγινε γκρίζα πέτρα

με στάχτες σκεπασμένη

κι αναζητά,

με αδημονία περιμένει

το λιγοστό σου φως,

τώρα εσύ

πίσω απ’ τα σύννεφα έχεις κρυφτεί

και άλλους ουρανούς φωτίζεις.

"Οι Αποκλίνοντες". Απόσπασμα από το ιστορικό μυθιστόρημά μου.

 

 

Την επόμενη άνοιξη ο Ιουλιανός έφυγε από την πόλη μας για να πάει να χτυπήσει τους Πέρσες και συνέχισε κι εκεί τα παράξενα καμώματά του.

 

Είχα κατέβει ένα απόγευμα  στο καπηλειό και συζητούσα με έναν έμπορο κρασιού που  δεν ήθελε να κάνει τη συναλλαγή  με τον Μπααράμ και επέμενε να την κάνει απ’ ευθείας μαζί μου. Ο Ιουλιανός έδειχνε να τα πηγαίνει καλά στον πόλεμο με τους Πέρσες και ο κόσμος στο μαγαζί συζητούσε για την άλωση της Βισουχίδας.

"Οι Αποκλίνοντες", ιστορικό μυθιστόρημα. Μόλις κυκλοφόρησε.

 

Στα ταραγμένα χρόνια του τέταρτου μ.Χ. αιώνα, η Αντιόχεια, η πιο μεγάλη και η πιο πλούσια πόλη της ρωμαιοβυζαντινής αυτοκρατορίας, βιώνει αργά και επώδυνα τη μεταμόρφωσή της από πόλη ποικίλων λατρειών, πίστεων, δοξασιών και αιρέσεων σε μια πόλη αυστηρά ορθόδοξη χριστιανική.

Παράλληλα με τα μίση, τις θρησκευτικές έριδες, τις συγκρούσεις και τους διωγμούς των αντιφρονούντων η Αντιόχεια βιώνει και τις μεγάλες πολιτικές συγκρούσεις της αυτοκρατορίας, τους πολέμους εναντίον των εχθρών της, τους εμφυλίους πολέμους, τις αυθαιρεσίες των αρχόντων, τις συνωμοσίες και τις σφαγές τους.

Ο Σωσίθεος, ο κεντρικός χαρακτήρας του μυθιστορήματος, τα αφηγείται όλα αυτά, καθώς ξεδιπλώνει τη ζωή του στη γενέτειρά του Αντιόχεια αλλά και στα ταξίδια του στις ανατολικές επαρχίες της αυτοκρατορίας.

Μέσα από το μυθιστόρημα καταδεικνύεται το πλήθος των Γνωστικών ομάδων και γενικότερα των αλληλοσυγκρουόμενων θρησκευτικών ομάδων της εποχής, ο τρόπος σκέψης των πρώτων εκείνων Χριστιανών, η πολυπλοκότητα και οι ιδιορρυθμίες των ιδεών και αξιών τους, καθώς αναμειγνύουν στις δοξασίες τους ανατολικές και ελληνικές θεότητες, φιλοσοφικές ιδέες και δεισιδαιμονίες.

Όλοι εκείνοι οι αποκλίνοντες Χριστιανοί αλλά και οι άλλοι ετερόδοξοι έσβησαν σιγά σιγά μετά την αυστηρή επιβολή σε όλη την αυτοκρατορία του Συμβόλου της Νίκαιας, όπως αποφάσισε ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος περί το τέλος του τέταρτου αιώνα.

Θα το βρείτε στην Πολιτεία, τον Ιανό και την Πρωτοπορία.

Λίγη μαυρίλα ακόμα: πότε θα αυτοκτονήσω

 

 

 

Μ’ αρέσει που είμαι ζωντανή, αυτό το θεωρώ φυσιολογικό, το να μ’ αρέσει δηλαδή που ζω.

 

Δεν ξέρω, αν θα μου αρέσει πάντα. Μακάρι να συμβεί έτσι. Μακάρι μέχρι την τελευταία μου πνοή να λέω: μ’ αρέσει που είμαι ακόμα ζωντανή.