"Μοναχικά πεθαίνουν τα λουλούδια"

Στα ανθοδοχεία

αργοπεθαίνουν τα λουλούδια

με ένα θάνατο σιωπηλό,

μοναχικά πεθαίνουν

και αδικαίωτα,

ενώ εμείς,

θολές και μεγαλόσωμες φιγούρες,

περνάμε από μπροστά τους

αδιάφορα,

ήχους αφήνοντας παράξενους

που ανακατεύονται

με το ύστατο άρωμά τους.

Αυτό που είμαστε

Αυτό που είμαστε, αυτό που καμαρώνουμε πως είμαστε ή αυτό που μας θλίβει ότι είμαστε βρίσκεται εντελώς έξω από την προσωπική μας ευθύνη.

Αυτό που θεωρούμε «εαυτό» μας είναι ένα συνονθύλευμα τυχαίων παραγόντων που συμπλέχθηκαν κάποια συγκεκριμένη στιγμή και παρήγαγαν εμάς. Είναι σαν να βάλαμε το χέρι σε μια τεράστια γυάλα με λαχνούς και τραβήξαμε στην τύχη έναν.

Αυτό που είμαστε είναι ο λαχνός που μας έλαχε, ο κλήρος ή αλλιώς η μοίρα.

"Ψυχή δραπέτισσα"

Δραπέτευσε η ψυχή μου.

Ξέρω,

έτρεξε  στου Θεότιμου,

καθώς το συνηθίζει.

Έτσι είναι,

αυτό το καταφύγιο έχει.

Τι κι αν το απαγόρεψα,

να μην αφήσει να’ μπει μέσα εκεί

η δραπέτισσα,

μα να την αποδιώξει.

Θα πάω να τη γυρέψω.

Αλήθεια όμως φοβάμαι,

μήπως  κι εγώ ο ίδιος

αιχμαλωτιστώ.

Τι να κάνω;

Δώσε μου, Αφροδίτη,’

κάποια συμβουλή.

                              

Aufugit mi animus; credo, ut solet ad Theotimum

devenit. sic est: perfugium illud habet.

Quid si non interdixem, ne illunc fugitivum

mitteret ad se intro, sed magis eiceret?

Ibimus quaesitum. Verum, ne ipsi teneamur,

formido. quid ago? da, Venus, consilium.

Κουίντος Λουτάτιος Κάτουλλος

(150-87 πΧ)

Σπούτνικ, Λάικα, Γκαγκάριν

1957

Οι περισσότεροι από σας δεν είχατε γεννηθεί, πολλών από σας ούτε οι γονείς δεν είχαν γεννηθεί, εγώ όμως είχα ήδη έρθει στον κόσμο τούτο και τον απολάμβανα με παιδική αφέλεια.

Εκείνη λοιπόν τη χρονιά ο κόσμος ήταν ανάστατος, καθώς οι Σοβιετικοί πρώτοι στην Ιστορία της Ανθρωπότητας κατάφεραν να στείλουν στο διάστημα τον δορυφόρο Σπούτνικ σπάζοντας το φράγμα της βαρύτητας.

"Odi et amo"

Odi et amo. Quare id faciam fortasse requiris.

Nescio, sed fieri sentio et excrucior.

Μισώ και αγαπώ.

Ίσως ρωτήσεις, πώς το κάνω.

Δεν ξέρω, όμως το νιώθω να συμβαίνει

και τυραννιέμαι.

Κάτουλλος

Κουίντος Λουτάτιος Κάτουλλος (150-87 πΧ): "Ένα φιλάκι σού έκλεψα"

Ένα φιλάκι, όταν έπαιζες, σου έκλεψα,

μελένιε μου Γιουβέντιε,

φιλάκι πιο γλυκό κι απ’ τη γλυκιά αμβροσία.

Μα δεν το πήρα ατιμώρητα,

γιατί θυμάμαι ότι πάνω από μια ώρα

με είχες σταυρωμένο στον πιο ψηλό σταυρό,

όσο εγώ συγγνώμη σού ζητούσα

και με τα δάκρυά μου δεν μπορούσα

να λιγοστέψω το θυμό σου.

Καθώς, μόλις συνέβη αυτό, εσύ και με τα δυο σου χέρια

ξέπλενες τα βρεγμένα χείλια σου με άφθονο νερό

για να μη μείνει ίχνος απ’ το άγγιγμα του στόματός μου,

λες και ήταν σάλια σιχαμένα της πιο βρωμιάρας πόρνης.

Κι ακόμα, δεν σταμάτησες

εμέ τον άθλιο να κατηγορείς για έρωτα κακοποιό

και με όλους τους τρόπους να με βασανίζεις,

ώστε εκείνο το φιλάκι μου έγινε από αμβροσία

πιο πικρό κι απ’ τον πικρό ελλέβορο.

Αφού μια τέτοια τιμωρία έβαλες στο δύστυχο έρωτά μου,

ποτέ πια αποδώ κι εμπρός εγώ φιλιά δεν πρόκειται να κλέψω.

Surripui tibi, dum ludis, mellite Iuventi,

suaviolum dulci dulcius ambrosia.

Verum id non impune tuli: namque amplius horam

suffixum in summa me memini esse cruce,

dum tibi me purgo nec possum fletibus ullis

tantillum vestrae demere saevitiae.

nam simul id factum est, multis diluta labella

guttis abstersisti omnibus articulis,

ne quicquam nostro contractum ex ore maneret,

tamquam commictae sprurca saliva lupae.

praeterea  infesto miserum me tradere Amori

non cessasti omnique excruciare modo,

ut mi ex ambrosia mutatum iam foret illud

suaviolum tristi tristius elleboro.

quam quoniam poenam misero proponis amori,

numquam iam posthac basia surripiam.

(Η μετάφραση δική μου)

Η παρουσίαση της νουβέλας μου «Η προγονική εντολή» στο βιβλιοκαφέ Έναστρον από την υπεύθυνη του βιβλιοπωλείου κ. Πηνελόπη Πετράκου.

  

Την Καίτη Βασιλάκου είχαμε την τύχη να τη γνωρίσουμε μερικά χρόνια πριν, στην παρουσίαση, εδώ στο Έναστρον, της ποιητικής της συλλογής «Αγαπημένε μου ψυχίατρε, πες μου...» από τις εκδ. Μανδραγόρας. Κι είχαμε εντυπωσιαστεί γιατί η γραφή της φανέρωνε ένα συναίσθημα που έχει δοκιμαστεί αλλά κυρίως ένα μυαλό που έχει δοκιμαστεί και δεν έχει φοβηθεί να σκεφτεί. Έτσι αναζητήσαμε και τα προηγούμενα βιβλία της και συνεχίσαμε και με τα επόμενα, και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διαβάσαμε το προτελευταίο της βιβλίο, το «Επίμονο Φαινόμενο» από τις εκδ. Απόπειρα, όπου επιχειρεί μια προσέγγιση στα σοβαρά ζητήματα της παγκόσμιας πολιτικής κρίσης και της κλιματικής αλλαγής, αναδεικνύοντας το φαινόμενο Ζωή ως ένα επίμονο φαινόμενο που δεν χαμπαριάζει ούτε πτοείται απ’ την ανθρώπινη συμπεριφορά και συνεχίζει ακάθεκτο.

Οι Παρθενίαι

Για την περίεργη έως και αφύσικη κοινωνία της αρχαίας Σπάρτης έχουμε μιλήσει ξανά στο παρελθόν.

http://ketivasilakou.blogspot.com/2012/06/blog-post.html

 Σε μια τέτοια ιδιότυπη κοινωνία δεν είναι παράξενο που σε κάποια στιγμή της ιστορίας της εμφανίστηκαν οι «Παρθενίαι», τα ενοχλητικά νόθα παιδιά που γεννήθηκαν από Σπαρτιάτισσες μητέρες και μη Σπαρτιάτες πατέρες.

"Ποικιλία νεκρών"

Τη φράση την είδα σε κάποιο σχόλιο και θα σας πω στο τέλος τι εννοούσε ο συντάκτης, αφού πρώτα γράψω εγώ τα δικά μου, όσα προκάλεσαν τη σκέψη μου, όταν τη διάβασα.

Συνήθεις ποικιλίες:

Ποικιλία κρεατικών που συνοδεύει τις μπίρες μας σε κάποια ταβέρνα. Επίσης ποικιλία θαλασσινών. Για τους χορτοφάγους ποικιλία λαχανικών.

Άλλες ποικιλίες: ποικιλία πορτοκαλιού, ντομάτας, σταφυλιού πατάτας κλπ.

Ποικιλία γκαζόν, βαμβακιού, ρίγανης.

Ποικιλία χρωμάτων, προϊόντων, παιχνιδιών.

Ποικιλία δραστηριοτήτων.

Ποικιλία συμπτωμάτων (συν-πτωμάτων), έστω.

Κάτουλλος: άλλο αγάπη, άλλο έρωτας

Έλεγες κάποτε, Λεσβία,

πως έναν μόνο αγάπησες, τον Κάτουλλο,

και πως για χάρη μου

ούτε το Δία δεν ήθελες στην αγκαλιά σου.

Σε είχα αγαπήσει τότε,

όχι έτσι όπως μια ερωμένη ο όχλος,

αλλά όπως ο πατέρας αγαπά

τους γιους και τους γαμπρούς του.

Τώρα σε έχω μάθει:

Γι’ αυτό, κι αν καίγομαι χειρότερα,

είσαι για μένα όμως

πολύ πιο πρόστυχη και πιο φτηνή.

Πώς είναι δυνατό, ρωτάς;

Γιατί

μια τέτοια αδικία σπρώχνει τον εραστή

να ερωτεύεται ακόμα περισσότερο,

αλλά τον κάνει να αγαπά λιγότερο.

Dicebas quondam solum te nosse Catullum,

Lesbia, nec prae me velle tenere Iovem.

dilexi tum te non tantum ut vulgus amicam,

sed pater ut gnatos diligit et generos.

nunc te cognovi: quare etsi impensius uror,

multo mi tamen es vilior et levior.

qui potis est, inquis? quod amantem iniuria talis

cogit amare magis, sed bene velle minus.

Γάιος Βαλέριος Κάτουλλος (84-54 πΧ).

Άλλο πόθος ερωτικός και άλλο αγάπη. Και καθώς ο ερωτικός πόθος κανόνες δεν κοιτά, δεν έχει λογική και ανάβει περισσότερο, όταν αυτός που επιθυμούμε μάς φέρεται απαίσια, ο ποιητής εδώ ομολογεί πως μετά την αισχρή συμπεριφορά της αγαπημένης του, την ποθεί τώρα περισσότερο. Όμως πια δεν την αγαπά.

Το «Λεσβία» είναι γυναικείο όνομα, δεν έχει τη σημασία που αποδίδουμε εμείς σήμερα στη λέξη.

(Η μετάφραση δική μου).

Μάρκου Πακούβιου επιτύμβιο επίγραμμα

Νεαρέ,

κι αν είσαι βιαστικός,

αυτή η πέτρα η μικρή

ζητά να την κοιτάξεις

κι ύστερα να διαβάσεις

την επιγραφή.

Κείτονται εδώ

του ποιητή Μάρκου Πακούβιου

τα οστά.

Αυτό ήθελα να ξέρεις.

Χαίρε.

Adulescens, tan etsi properas, hoc te saxulum

rogat, ut se aspicias, deinde, quod scriptum est, legas.

hic sunt poetae Pacuvi Marci sita

ossa. hoc volebam, nescius ne esses. vale.

Ένα συγκινητικό ταφικό επίγραμμα που απευθύνεται στους νέους που ακόμα δεν ξέρουν, δεν έχουν μάθει, δεν μπορούν να εκτιμήσουν τους σημαντικούς δημιουργούς του παρελθόντος.

Ο Μάρκος Πακούβιος (220-130 πΧ περίπου) υπήρξε μεγάλος τραγικός ποιητής.

(Η μετάφραση δική μου)