Ιστορίες λαγνείας

Μετά από μια μάλλον ήσυχη και πληκτική ζωή πέθανα αισίως στα 98 μου χρόνια. Ήμουν βέβαιη ότι θα πήγαινα στον παράδεισο, αλλά είχα κάνει λάθος. Ο άγιος Πέτρος στην πύλη του γνωστού κήπου με κοίταξε καχύποπτα από πάνω ως κάτω και με ρώτησε:

Η τύχη των μιγάδων στα χρόνια της δουλείας στην Αμερική

Την εποχή της μαύρης δουλείας στην Αμερική γεννήθηκαν πολλά παιδιά μιγάδες. καθώς οι λευκοί κύριοι είχαν συχνά σεξουαλικές σχέσεις με τις μαύρες σκλάβες τους, Η τύχη αυτών των παιδιών ήταν φυσικά προκαθορισμένη: ήταν κι αυτά σκλάβοι.

Φίλοι δεξιοί, φίλοι αριστεροί

Δεκαετία του ’50.

Ο πατέρας μου, δημόσιος υπάλληλος, ψήφιζε ΕΡΕ και Κωνσταντίνο Καραμανλή, όχι επειδή φοβόταν μη χάσει τη θέση του, αλλά επειδή ήταν δεξιός. Και η μητέρα μου ψήφιζε κι εκείνη ΕΡΕ, μια και αυτή ήταν η ιδεολογία του πατέρα μου. Αυτό ήταν το μόνο σημείο, στο οποίο τον υπάκουε. Κατά τα άλλα ήταν μια γυναίκα αυταρχική που έκανε ό,τι ήθελε. Είχε μάλιστα μερικές φορές κάτι ιδέες που σήμερα θα θεωρούνταν αναρχικές, τότε ήταν απλώς περίεργες. Ο πατέρας μου όμως την ανεχόταν, επειδή την αγαπούσε υποθέτω.

Δυτικοί που μισούν τη Δύση

Ας κάνουμε μια προσπάθεια να καταλάβουμε τον εαυτό μας:

Είμαστε υπέρ της δημοκρατίας.

Υπέρ της εξίσωσης των γυναικών με τους άνδρες.

Κατά της κακοποίησης των παιδιών.

Υπέρ της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών.

Υπέρ της ελευθερίας του λόγου.

Υπέρ της ανεξιθρησκίας.

Κατά της κακοποίησης και εκμετάλλευσης των ζώων.

Υπέρ της σεξουαλικής ελευθερίας.

Υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων.

Κατά της λογοκρισίας στην καλλιτεχνική δημιουργία.

Κατά των διακρίσεων με βάση το χρώμα του δέρματος, το θρήσκευμα, τη φυλή.

Υπέρ της μόρφωσης και της γενικής καλλιέργειας.

Υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων.

Και:

Κατά της Δύσης.

"Τους γέροντες κοιτούσα"

Τους γέροντες κοιτούσα από μικρή,

τότε που με μαστίγωνε ανελέητα

και με ταπείνωνε η ζωή:

Τι κάθεσαι;

Το χρέος  σου είναι έξω να γυρνάς,

να ερωτεύεσαι,

από το πάθος να δονείσαι ολόκληρη,

να πίνεις,

να μεθάς,

να ξενυχτάς παρέα με ωραία σώματα,

σε παραλίες νυχτερινές

γύρω από τις φωτιές

να ονειρεύεσαι

και να χορεύεις

και να τραγουδάς.

Τι κάθεσαι;
Να με τιμήσεις είναι χρέος σου,

να δώσεις νόημα στη νιότη σου

κι όχι αποκομμένη από τους άλλους

να μετράς το χρόνο σου,

να τον αφήνεις μάταια να κυλά.

Τους γέροντες κοιτούσα εγώ

που ήσυχοι πια

με τη ζωή βαριεστημένη

να ακολουθεί τα βήματά τους

-ό,τι ήτανε να γίνει έγινε-

είχανε πια τελειώσει

με τις ηδονές

και με τις άλλες τους υποχρεώσεις.

Πολιτικά μαγειρέματα

-Και τι κάνουμε τώρα, ρε Παναγιώτη;

-Ξέρω’ γω, ρε Αλέκο; Τι κάνουμε;

-Μήπως να έκανες ακόμα μια παραχώρηση, λέω τώρα, μην το πάρεις προσωπικά, αλλά εδώ που φτάσαμε, βλέπεις, υπάρχει πρόβλημα.

-Χοντρό. Εγώ, ξέρεις, σε στηρίζω με όλη μου την καρδιά, χατίρι δεν θέλω να σου χαλάσω, όμως ο κόσμος έχει καρφωμένο πάνω μου το μάτι του, περιμένει μια αδεξιότητά μου, μια υπαναχώρησή μου για να με ρίξει στα τάρταρα.

Σκοτώνοντας τους ομοίους μας

Ένας πολύ δημοφιλής μύθος που μας αρέσει μαζοχιστικά να επαναλαμβάνουμε είναι ότι μόνο ο άνθρωπος σκοτώνει άτομα του είδους του.

Ίσως θέλουμε με αυτό τον τρόπο να δείξουμε ότι απομακρυνόμενοι από τη φύση μεταμορφωθήκαμε σε τέρατα. Εμμέσως πλην σαφώς κατηγορούμε τον πολιτισμό που όχι μόνο επιτίθεται στη φύση και την καταστρέφει, αλλά έχει καταστρέψει και τον άνθρωπο που θα ήταν πιο ευτυχισμένος, αν ζούσε σε άγρια κατάσταση, όπως πχ κάποιοι ιθαγενείς του Αμαζονίου ή κάποιες ξεχασμένες φυλές στην καρδιά της Αφρικής.