Πολιτικά μαγειρέματα

-Και τι κάνουμε τώρα, ρε Παναγιώτη;

-Ξέρω’ γω, ρε Αλέκο; Τι κάνουμε;

-Μήπως να έκανες ακόμα μια παραχώρηση, λέω τώρα, μην το πάρεις προσωπικά, αλλά εδώ που φτάσαμε, βλέπεις, υπάρχει πρόβλημα.

-Χοντρό. Εγώ, ξέρεις, σε στηρίζω με όλη μου την καρδιά, χατίρι δεν θέλω να σου χαλάσω, όμως ο κόσμος έχει καρφωμένο πάνω μου το μάτι του, περιμένει μια αδεξιότητά μου, μια υπαναχώρησή μου για να με ρίξει στα τάρταρα.

-Ξέρω, ξέρω, σε καταλαβαίνω.

-Δεν γίνεται να πω "ναι" στη συμφωνία. Θα με κατασπαράξουν. Είναι θέμα αρχών εδώ πέρα, κόκκινες γραμμές, καταλαβαίνεις. Δεν μπορώ, ρε Αλέκο, να γίνω αριστερός. Εγώ δεν βγήκα με ψήφους των αριστερών.

-Ναι, ναι, έχεις δίκιο, φίλε. Αλλά, αν πεις "όχι", πάει, το διαλύσαμε το μαγαζί, πάμε σε εκλογές.

-Κάπως πρέπει να βρούμε μια λύση, εγώ μαζί σου, το ξέρεις αυτό, δεν το ξέρεις;

-Ναι, ρε Παναγιώτη, το ξέρω.

-Έχεις παράπονο από μένα;

-Κανένα και μάρτυς μου ο Θεός. Αλλά χρειάζομαι 151 βουλευτές, ρε Παναγιώτη. Αν μου φύγεις εσύ, πού θα τους βρω;

-Κάτσε να σκεφτούμε…

-…

-…

-…

-…

-Σκέφτηκες τίποτα;

-Όχι.

-Κοίτα, μεταξύ μας τώρα, άμα γίνουν εκλογές, εσύ δεν πρόκειται να βγεις που να’ χεις το Χριστό βοήθεια.

-Ε, όχι, ρε Αλέκο, τώρα γίνεσαι πολύ σκληρός. Με πληγώνεις.

-Ας είμαστε ρεαλιστές, φίλε μου. Σ’ αγαπώ, σε εκτιμώ, αλλά δεν πρόκειται να βγεις. Δεν ψηφίζεις "ναι" να τελειώνουμε;

-Ούτε γι’ αστείο. Θέλεις να χάσω κι αυτούς που έχω; Βρες άλλη λύση.

-Ας σκεφτούμε.

-…

-…

-…

-Δεν μου λες, κάτι δικοί σου, μήπως είναι πρόθυμοι να ψηφίσουν "ναι";

-Είναι δυο τρεις, αλλά τους έχω τρίξει τα δόντια.

-Γιατί, ρε Παναγιώτη; Άσε τους ανθρώπους να αποφασίσουν κατά συνείδηση.

-Κατά συνείδηση το λες αυτό εσύ;

-Τέλος πάντων, πες το, όπως θέλεις.

-Έτσι και το κάνουν, θα τους διαγράψω από το κόμμα.

-Καλά, τους διαγράφεις για λίγους μήνες και μετά τους ξαναπαίρνεις. Εν τω μεταξύ εγώ θα βολιδοσκοπήσω και άλλους από άλλα κόμματα. Όλο και κάποιος πρόθυμος θα βρεθεί να πει το "ναι". Να μείνουμε 151, αυτό έχει σημασία.

-Κι εγώ;

-Εσύ παραιτείσαι αξιοπρεπώς, αυξάνεις τα ποσοστά σου, διότι πολλοί θα συγκινηθούν από την ηρωική σου στάση και στις επόμενες εκλογές μπαίνεις στη Βουλή και τα ξαναβρίσκουμε.

-Ναι, ωραία τα λες, Αλέκο, να μείνω εγώ στην απέξω κι εσύ να συνεχίσεις να το παίζεις αφεντικό.

-Έλα, ξεκόλλα! Κερδισμένος θα βγεις και μετά θα συγκυβερνήσουμε πάλι. Τι λες;

-Μα πήγες κι εσύ, ευλογημένε, να λύσεις τώρα το σκοπιανό. Κοίτα σε τι μπελάδες μάς έβαλες.

-Εγώ; Οι φίλοι σου οι δυτικοί με πιέζουν. Τι να έκανα;

-Είναι κάτι κουμάσια αυτοί…

-Λοιπόν, τι λες; Να το προχωρήσουμε έτσι; Θα ψηφίσουν "ναι" μερικοί δικοί σου, θα βγούμε μετά δημόσια και θα αλληλοβριστούμε, να φανεί ότι τα σπάσαμε, θα βρω εν τω μεταξύ και κάνα δυο άλλους για να μείνουμε 151 και στις επόμενες εκλογές πάλι μαζί θα είμαστε. Ε; Πώς σου φαίνεται;

-Ξέρω γω, τι να πω…

-Κοίτα, αν δυο τρεις δικοί σου θέλουν να ψηφίσουν "ναι", δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Κι αν τους διώξεις, θα τους πάρω εγώ.

-Τώρα, ρε φίλε, το χοντραίνεις κι άλλο.

-Δεν το χοντραίνω εγώ. Τα πράγματα μιλάνε μόνα τους. Κοίτα, μη χολιάζεις τώρα, έτσι που είναι η κατάσταση, αυτή είναι η καλύτερη λύση. Εμείς φιλαράκια θα είμαστε πάντα, άλλο τι θα λέμε στους δημοσιογράφους, αυτά θα είναι για κατανάλωση.

-Άντε, ρε Αλέκο, τα έκανες θάλασσα με το σκοπιανό και θα την πληρώσω τώρα εγώ.

-Κάλμα, ρε φίλε, σε λίγους μήνες θα είμαστε πάλι μαζί στη νέα κυβέρνηση. Θα παραιτηθείς τώρα, θα με βρίσεις όσο θέλεις και θα αυξήσεις τα ποσοστά σου. Σε καλό θα σου βγει. Ε; Τι λες;

-Ας όψονται οι δυτικοί που μας έβαλαν σε τέτοιο λούκι. Τέλος πάντων. Εντάξει.

-Γεια σου, ρε Παναγιώτη, ντερμπεντέρη και καραμπουζουκλή! Και να ξέρεις, εγώ τους φίλους μου δεν τους ξεχνώ.

-Καλά, καλά, αυτό θα το δούμε.