"Μονάχος περπατώντας..."

Μονάχος περπατώντας

σε λεωφόρους με βουή

στις διαβάσεις

να αναβοσβήνουν τα φανάρια

μπαίνοντας σε πλατείες

στα τραπεζάκια ο κόσμος

έπινε καφέ και συζητούσε

πάρκα διασχίζοντας

μέσα στις πρασινάδες

στα παγκάκια

κάθονταν οι αλλοδαποί

με τα παιδιά τους

στρίβοντας στα στενάκια

με την ερημική σιγή τους

τα πεζοδρόμια πού και πού

βρεγμένα

και στα μπαλκόνια να θάλλουν τα φυτά

έπειτα βγαίνοντας ξανά στις λεωφόρους

με την ατέλειωτη βουή

λεωφορεία

τρόλεϊ

ταξί και γιωταχί

άνθρωποι διασταυρώνονταν μαζί του

οι νεαροί μιλούσαν

ατελείωτα στα κινητά

ο ήλιος είχε βαρεθεί

και πήγαινε να βασιλέψει

κι ήταν ο ουρανός βαθύς

ένα βελούδο σκούρο μπλε

όμως αυτός σκυφτός

βαθιά μέσα στις σκέψεις του

δεν έβλεπε

δεν άκουγε

και μέσα του

βάραινε μαύρο σύννεφο η οργή

εικόνες από χρόνους μακρινούς

που αρνούνταν να εξατμιστούν

μικρές εικόνες κόλασης

που διαδέχονταν η μια την άλλη

και ξεπηδούσε από μέσα του η οργή

μια δυστυχία ένας πόλεμος

ήταν ολόκληρο το σώμα του

οι άλλοι όμως τίποτε από αυτά

δεν έβλεπαν

έβλεπαν έναν άνθρωπο κανονικό

που προχωρούσε σιωπηλός στο δρόμο του

μόνο που ήταν τυλιγμένος

από μια παγωνιά ασυνήθιστη 

για τέτοια εποχή.

Δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό "Μανδραγόρας", τεύχος 56..

Η ελληνική κοινωνία, όπως απεικονίζεται στις κωμωδίες του ’50 και του ’60

Στις κωμωδίες του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’50 η μικροαστική και μεσοαστική τάξη παρουσιάζονται λίγο πολύ όπως είναι στην πραγματικότητα, με την αναμενόμενη φυσικά υπερβολή που απαιτούν οι κωμωδίες.

Οι έμμεσες καταγγελίες σε όσες ταινίες ασχολούνται με τη μεσαία τάξη έχουν σχέση με κοινωνικά και όχι με οικονομικά προβλήματα:

"Στοχαστικοί και ευαίσθητοι"

                                              Σ. Νταλί: Η μεταμόρφωση του Νάρκισσου 

Είμαστε σοβαροί,

ενίοτε θλιμμένοι

κι όταν μιλάμε,

έχουμε κάτι βαρυσήμαντο να πούμε

-τα μάτια μας

μένουν στεγνά ωστόσο,

γυάλινα μάτια,

αβαθή,

ας είναι-

καταγγέλλουμε

-αυτός εξάλλου είναι ο προορισμός μας-

ό,τι άδικο επιπλέει

στην επιφάνεια της θάλασσας,

κήρυκες είμαστε

ενός Ωραίου ασύλληπτου

για τους κοινούς θνητούς,

περιφερόμαστε

μια αποφορά αναδίνοντας

χαρακτηριστική

-κοινό σημείο των ομοτέχνων όλων μας-

προορισμός μας είναι

να φωτίσουμε τον κόσμο τούτο

που παραδέρνει μέσα στα σκοτάδια του,

στοχαστικοί εμείς,

δέκτες ευαίσθητοι

πανομοιότυπων τραγωδιών

-για τραγωδίες ξένες

προς τις δυνατότητές μας

μένουμε σιωπηλοί φρονίμως-

γενικά συλλέγουμε κραυγές

και τις μορφοποιούμε

-έργο επώδυνο για ένα καλλιτέχνη-

αλλά τα μάτια μας

-γυάλινα,

αβαθή- 

αρνούνται να δακρύσουν.

«Μήνις Αχιλλέως» και ένας τυπικός ομηρικός καβγάς

 Στη σκηνή του Αχιλλέα. Η Βρισηίδα οδηγείται στον Αγαμέμνονα. Τοιχογραφία από την Πομπηία, 1ος αι. μΧ.

Αν οι τσακωμοί των βουλευτών μας στη Βουλή μάς κάνουν μερικές φορές κακή εντύπωση, ας μην ξεχνάμε πως αυτοί οι τσακωμοί των πολιτικών μας αρχόντων έχουν πολύ βαθιές τις ρίζες τους και φτάνουν μέχρι τα χρόνια του Ομήρου. Το έχουν αυτό το ελάττωμα όσοι κυβερνούν: είναι αλαζόνες και ανησυχούν πολύ για το προσωπικό τους γόητρο.

Στο Α της Ιλιάδας, στους στίχους 59 – 303 έχουμε τον πρώτο και τον πιο διάσημο ομηρικό καβγά του έπους ανάμεσα στον Αχιλλέα και τον Αγαμέμνονα που λίγο ακόμα και θα κατέληγε σε φονικό. Ο λόγος; Το ατομικό γόητρο του καθενός.

"Ήμουν εκεί..."

Ήμουν εκεί

από την αρχή

από το πρώτο δευτερόλεπτο

του χρόνου

εκεί βρισκόμουν

σαν υπόσχεση

ή σαν ανταμοιβή

ή ίσως και σαν απειλή

απ’ τη στιγμή

που έσκασε ο χρόνος

και κίνησε τα σύμπαντα

ήμουν εκεί

ανύπαρκτος ακόμα

μα προγραμματισμένος

ένα μοιραίο γεγονός

που επρόκειτο να υλοποιηθεί

όταν θα διασταυρώνονταν

εκατομμύρια αναπόφευκτες

τυχαιότητες

ήμουν ήδη σχεδιασμένος

με πρόσωπο και σώμα

με αναμνήσεις έτοιμες

που κάποτε θα ζούσα

δεν ήμουν τίποτα ακόμα

αλλά ήμουν κάτι σίγουρο

που κυοφορούσε ανύποπτα

το μέλλον

απλά περίμενα

το πλήρωμα του χρόνου

να έρθω

σ’ αυτό εδώ το φως

τα μάτια μου να ανοιγοκλείσω

κι έπειτα να φύγω

ολοκληρωμένος

ματωμένος  

αγνώριστος.

Δημοσιεύτηκε στο έντυπο λογοτεχνικό περιοδικό "Μανδραγόρας", τεύχος 56.

Η επέτειος της 17 Νοέμβρη στο σχολείο

Πολλά χρόνια πριν, στη δεκαετία του ’80, μοιράζαμε, όπως είθισται, στην αρχή της σχολικής χρονιάς οι καθηγητές του Λυκείου τις διάφορες γραφειοκρατικές αγγαρείες και τις εθνικές εορτές και επετείους, ποιος θα αναλάβει τι και με ποιον.

Αυτό το παιδί δεν μπορώ να το αντιπαθήσω

Αυτό το παιδί δεν μπορώ να το αντιπαθήσω.

Το βλέπω στην οθόνη μου πόσο χαρούμενο είναι, καθώς περπατά δίπλα στον πατέρα του. Πόσο είναι περήφανο που έχει ένα πατέρα ήρωα, ένα δυσθεώρητο πατέρα.

Ευτυχισμένη γαλήνη

Όταν σταματάς να είσαι άλογο κούρσας.

Όταν η ζωή δεν είναι πια ο λυσσασμένος αναβάτης σου.

Όταν σε αφήνει να πορεύεσαι με το δικό σου νωχελικό βηματισμό.

Όταν τα μεγάλα όνειρα, τα μεγάλα σχέδια, οι μεγάλοι προγραμματισμοί είναι πλέον νεκρά.

Όταν έχουν κοπάσει οι θύελλες και οι καταιγίδες, όταν ο ήλιος δεν σου καίει το κορμί κι εσύ ρουφάς με ευγνωμοσύνη τη δροσιά του δειλινού.

Όταν τα πάθη έχουν χλομιάσει και το αίμα σου ατάραχο κυλά στις φλέβες σου.

Όταν οι άλλοι γίνονται σκιές που ζωντανεύουν μόνο με το δικό σου νεύμα.

Όταν τα καθημερινά γεγονότα δεν έχουν βάρος.

Όταν οι μέρες και οι νύχτες σου κυλούν μέσα σε βελούδινη σιωπή.

Όταν κάθε βράδυ πας για ύπνο, χωρίς να σκέφτεσαι το αύριο.

Όταν κάθε πρωί ξυπνάς γερός και παραδίνεσαι στη μέρα άνευ όρων.

Όταν ο χρόνος έχει σταματήσει απροσδιόριστα κάπου πίσω και τα ρολόγια δείχνουν μόνο τις καθημερινές κινήσεις σου.

Όταν αδιαφορείς για τους καθρέφτες.

Όταν ο χτύπος και ο πάταγος του κόσμου φτάνει στ’ αφτιά σου σαν νερό από ποτάμι που κάπου τρέχει μακριά.

Όταν μετράς τα χρόνια σου και τα βρίσκεις πολλά.

Και όταν ξέρεις πως επιτέλους έφτασες εκεί που ήθελες, εκεί που η ζωή καμιά απαίτηση δεν έχει από σένα. Ούτε κι εσύ από αυτήν. 

Ο Εωσφόρος και η πάλη του Καλού με το Κακό

 

Η «Μετάλλαξη» είναι το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας του Γιώργη Ζτρέκου Παπανικολάου που φέρει τον γενικό τίτλο «Η γένεση του Κακού».

Πρόκειται για μια ακόμα προσπάθεια του ανθρώπου να εξηγήσει το ανεξήγητο, πώς δηλαδή, εφόσον ο ανθρώπινος νους έχει συλλάβει το Αγαθό, πώς είναι δυνατόν να συνυπάρχει αυτό με το Κακό και μάλιστα να μην μπορεί να το εξαλείψει. Και ακόμα πιο πέρα, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει το Κακό, γιατί να υπάρχει, για ποιο λόγο, εφόσον το Αγαθό από μόνο του μπορεί να κρατήσει σε αρμονία και ισορροπία τον Κόσμο.

Σεξουαλική παρενόχληση

-Κύριε, με παρενοχλείτε σεξουαλικά.

-Εγώ;

-Μάλιστα, εσείς.

-Πώς σας παρενοχλώ δηλαδή;

-Κοιτάτε επίμονα το ντεκολτέ μου.

-Συγγνώμη, δεν το κατάλαβα.

Ο τρομοκράτης - θύμα

Δειλά αποδώ κι αποκεί εμφανίζονται κάποιοι που μιλούν με συγκρατημένη συμπάθεια για τον εικοσιεννιάχρονο τρομοκράτη που έπεσε στα χέρια της αστυνομίας.

Δεν είναι άνθρωποι του περιθωρίου και δεν συμπαθούν την τρομοκρατία. Σε γενικές γραμμές είναι καλοπροαίρετοι και προσπαθούν να εξηγήσουν, γιατί ένα νεαρό παιδί γλίστρησε έξω από τα όρια και μεταμορφώθηκε σε εχθρό της κοινωνίας.

Κυκλοφορούν ανάμεσά μας

(Επειδή το θέμα, με το οποίο καταπιάνομαι σήμερα, είναι πολύ άγριο, θα προσπαθήσω να το παρουσιάσω με ένα κάπως ελαφρό τρόπο, ώστε να μπορέσουμε να το αντέξουμε - όσο είναι δυνατό δηλαδή).

Κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Μας μοιάζουν τόσο πολύ που είναι αδύνατο να καταλάβουμε ότι πρόκειται για ένα είδος alien, για όντα με αλλότριο τρόπο αντίληψης και σκέψης. Υπολογίζω ότι έχουν μέτρια μόρφωση, λίγη ή και καθόλου. Στις συναλλαγές μας μαζί τους δεν παίρνουμε είδηση τα καζάνια της κόλασης που βράζουν μέσα τους. Φέρονται λίγο πολύ φυσιολογικά. Εμφανίζονται ως αμύντορες της ηθικής, αλλά είναι ο διάβολος μεταμορφωμένος.

Είναι άρρωστοι; Ίσως. Είναι ηλίθιοι; Πολύ πιθανό. Είναι ακατέργαστοι; Σίγουρα. Ψηφίζουν; Δυστυχώς ναι.