Αυτό το παιδί δεν μπορώ να το αντιπαθήσω

Αυτό το παιδί δεν μπορώ να το αντιπαθήσω.

Το βλέπω στην οθόνη μου πόσο χαρούμενο είναι, καθώς περπατά δίπλα στον πατέρα του. Πόσο είναι περήφανο που έχει ένα πατέρα ήρωα, ένα δυσθεώρητο πατέρα.

Αυτός πάλι, ο πατέρας, περπατά, χωρίς να ρίχνει προς το μέρος του καμιά ματιά. Ο μικρός είναι κάτι σαν ακόλουθός του, ίσως και κάτι σαν σωματοφύλακάς του. Ο πατέρας κοιτάζει μπροστά και χαμογελά, κοιτάζει τους θαυμαστές του που περιμένουν να τον σφίξουν στην αγκαλιά τους. Ακούγονται ηρωικά συνθήματα για ελευθερία που δεν χωρά σε κελιά ή κάτι τέτοιο. Οι θαυμαστές αγκαλιάζουν τον πατέρα, επευφημίες, χαρά, χαμόγελα. Είναι μια ευτυχισμένη στιγμή.

Το παιδί του Μεγάλου Πατέρα παρακολουθεί συγκινημένο. Είναι ασφαλώς μεγάλο προνόμιο, μεγάλη εύνοια της τύχης να γεννηθείς από έναν τέτοιο σπουδαίο άντρα, να είσαι εσύ η συνέχειά του.

Αλλά είναι και βαρύ καθήκον. Πώς το έλεγαν στην αρχαία Σπάρτη οι νεαροί στους μεγαλύτερους; «Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες», εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι.

Πρέπει λοιπόν τώρα ο γιος αυτός να αποδείξει πως θα ξεπεράσει τον πατέρα του στην αρετή. Αλλά πώς; Μιμούμενος τα έργα και τις ημέρες του; Δεν είναι εύκολο, καθώς το μάτι της αστυνομίας είναι καρφωμένο πάνω του. Εξάλλου μπορεί και να μην το θέλει.

Μπορεί βέβαια να γίνει ένας σπουδαίος θεωρητικός της τρομοκρατίας. Αλλά ούτε κι αυτό είναι εύκολο. Γιατί το μυαλό του, όσο κοφτερό κι αν είναι -και φαίνεται πως είναι – έχει μπει από πολύ νωρίς στο καλούπι που άλλοι του ετοίμασαν. Συνέβη αυτό πριν από πολλά χρόνια, όταν η εικόνα του πατέρα μπήκε στο εικονοστάσι του σπιτιού.

Έπειτα είναι και το άλλο. Πώς θα αποχτήσει τη δική του αυτόνομη προσωπικότητα, όταν ποτέ, ποτέ, ποτέ δεν θα διανοηθεί να σταθεί απέναντι στον ισχυρό πατέρα; Όταν ποτέ δεν θα καταφέρει να υψώσει τη φωνή, να αμφισβητήσει, να σχηματίσει τη δική του άποψη; Δεν προσβάλλουμε τα όσια και τα ιερά μας, δεν γινόμαστε βέβηλοι, βλάσφημοι, αιρετικοί, δεν αγγίζουμε το ιερό τοτέμ.

Τώρα η σκιά του πατέρα πέφτει πολύ βαριά πάνω του. Και ξέρουμε όλοι πως τα παιδιά των μεγάλων αντρών μεγαλώνουν καχεκτικά κάτω από την τεράστια δόξα του γονέα. Καχεκτική θα είναι μάλλον η ζωή του.

Το βλέπω αυτό το παιδί στην οθόνη μου και όχι, μου είναι αδύνατο να το αντιπαθήσω. Όλη του η ζωή θα κυλήσει με απέραντη λατρεία προς τον τέλειο πατέρα του. Δεν θα μπορέσει φυσικά ποτέ να τον ανταγωνιστεί και να τον ξεπεράσει. Θα είναι πάντα ο γιος του Μεγάλου. Αυτό μόνο θα είναι.

Και τα γλυκά που μοίρασε στους δημοσιογράφους στέλνουν ένα κρυφό μήνυμα: «Θα ήμουν άλλος, αν δεν είχα φορτωθεί αυτή τη βαριά κληρονομιά».