Τόσο ωραίος άντρας!

 

«Τόσο ωραίος άντρας! Ε, όχι, δεν της αξίζει!»

 

Ωραίος ήταν χωρίς αμφιβολία. Και καλό παιδί. Και ήθελε και να την παντρευτεί.

 

Οι φίλες της το μουρμούριζαν πίσω από την πλάτη της. «Τόσο ωραίος άντρας! Του άξιζε μια καλύτερη».

 

Σίγουρα του άξιζε μια καλύτερη. Μια πιο όμορφη, πιο φανταχτερή. Πιο απαιτητική.

 

Αυτή δεν ζητούσε τίποτα. Όχι από ταπεινότητα. Από αδιαφορία. Ήταν στο πρώτο σκαλοπάτι μιας δυστυχίας που θα την ξετίναζε τα επόμενα χρόνια. Ακόμα όμως δεν το είχε καταλάβει.

 

Οχτώ μήνες κράτησε η σχέση. Μετά του είπε:

 

«Ξέρεις κάτι; Βαρέθηκα. Χωρίζουμε».

 

Τη μίσησε βαθιά.

 

Δυο χρόνια αργότερα βρέθηκαν τυχαία σε ένα καφέ. Σε χωριστές παρέες. Αυτός την κοίταζε με μίσος, ακόμα δεν μπορούσε να το χωνέψει.

 

Εκείνη τότε ήταν βυθισμένη στη δυστυχία της. Τον κοίταζε σαν ένα χαμένο όνειρο.

Ήταν τυχερός τελικά που τον εγκατέλειψε, πριν παντρευτούν. 

Αν και ο ίδιος δεν το έμαθε ποτέ.

(Μικρές ιστορίες)