"Homo Aeternus" (απόσπασμα)

 

 

Όμως ο Homo Sapiens είχε άλλη άποψη. Θεωρούσε ότι τα συναισθήματά του ήταν ένας μοναδικός πλούτος που διέθετε, αυτό που τον ξεχώριζε όχι μόνο από μας αλλά και από τα άλλα κατώτερα ζώα. Σε σχετικές συζητήσεις μας τονίζαμε ότι και τα ζώα έχουν συναισθήματα και αυτό επομένως δεν είναι πρωτότυπο ούτε μοναδικό κτήμα του. Η απάντηση που παίρναμε ήταν ότι ο συναισθηματικός κόσμος των ζώων είναι απλοϊκός, ενώ του Homo Sapiens είναι πολύπλοκος και σε συνδυασμό με τον πνευματικό του κόσμο μπορεί να δημιουργήσει Τέχνη και να δώσει αριστουργήματα.

Κάπου εκεί χάναμε την επαφή μας με τον Homo Sapiens. Τα ποιήματα που μας απάγγελλε για να μας εντυπωσιάσει μάς άφηναν παγερά αδιάφορους. Τα μυθιστορήματά του ήταν διάφορες φαντασιώσεις που στόχο είχαν να οξύνουν ακόμα περισσότερο τη συναισθηματική του αδυναμία. Το ίδιο και τα θεατρικά του έργα. Πόσο παιδιάστικο μάς φάνταζε να καμώνονται στη σκηνή κάποιους άλλους ανθρώπους και από κάτω το κοινό να γελά ή να συγκινείται! Η ζωγραφική του ήταν μια ανόητη προσπάθεια να μιμηθεί τη φωτογραφία. Η μουσική του είχε μια στοιχειώδη λογική, καθώς βασιζόταν στα μαθηματικά, αλλά το αποτέλεσμα δεν μας έλεγε τίποτα. Το ίδιο και οι χοροί του.

Δεν μπορείτε να τα νιώσετε αυτά, γιατί δεν έχετε συναισθήματα, μας έλεγαν. Με ευγενική υπεροψία πάντα. Εμείς συμφωνούσαμε, αλλά δεν είχαμε την αίσθηση ότι μας λείπει κάτι.

(Ετοιμάζεται).

Τα είπαμε όλα

 

Τα είπαμε όλα,

τα είπαμε πολλές φορές,

τώρα στεκόμαστε στη μέση

μιας λίμνης ήσυχης,

λάμνουμε, αλλά δεν προχωρούμε,

λες κι έχει πήξει το νερό.

 

Αυτό είναι αγάπη,

σου εξηγώ,

μια ατελείωτη ακινησία 

μέσα σε ένα τοπίο παραδείσου

χωρίς αρχή και τέλος.

 

Σιωπή.

Μόνο τα μάτια μας μιλούν

κι ο κόσμος όλος έκθαμβος

κι ο ουρανός βαθιά γαλάζιος

και τα πουλιά στέκουν βουβά

και ο αέρας ακίνητος.

 

Σιωπή.

Τώρα μιλά η μεγάλη αγάπη.

Αλίμονο, τα χρόνια φεύγουν

 

 

Πόστουμε, Πόστουμε, αλίμονο, τα χρόνια φεύγουν

και η ευσέβεια στους θεούς

καμιά αργοπορία δεν φέρνει στις ρυτίδες

ούτε και στα γεράματα που πλησιάζουν απειλητικά

μα ούτε και στον θάνατο

που τίποτε να τον νικήσει δεν μπορεί.

 

Ακόμα, φίλε μου, κι αν κάνεις κάθε μέρα

πλούσιες θυσίες ταύρων,

στον ασυγκίνητο Άδη δεν θα γίνεις αρεστός

που τον τρισώματο Γηρυόνη και τον Τιτυό

κρατά πίσω απ’ τα θλιβερά νερά του.

 

Όλοι μας δηλαδή,

όσοι τρεφόμαστε από της γης τα δώρα

ή βασιλιάδες είμαστε είτε φτωχοί αγρότες

πρέπει οπωσδήποτε να φτάσουμε

στου ταξιδιού το τέρμα.

 

Μάταια αποφεύγουμε τον αιμοβόρο πόλεμο

και της τραχιάς Αδριατικής τις άγριες φουρτούνες,

μάταια ανησυχούμε το φθινόπωρο για τους νοτιάδες

που τα κορμιά μας αρρωσταίνουν.

 

Θα δούμε θέλουμε δε θέλουμε τον μαύρο Κωκυτό,

τον ποταμό που τα νερά του αργά κυλούν,

και την κακόφημη γενιά του Δαναού,

θα δούμε και τον Σίσυφο, τον γιο του Αίολου,

και τον σκληρό του κάματο.

 

Θα εγκαταλείψουμε οπωσδήποτε

τη γη, το σπίτι, την καλή μας σύζυγο

κι από τα δέντρα που εδώ καλλιεργείς

κανένα εκτός από τα μισητά τα κυπαρίσσια

δεν πρόκειται να ακολουθήσει εσένα,

τον ολιγόζωο  αφέντη του.

 

Θα παραλάβει άξιος ο κληρονόμος σου

τα εκλεκτά κρασιά

που τα φυλάς με εκατό κλειδιά

και το κρασί σου θα χύνει στα πατώματα γλεντώντας,

κρασί πιο ακριβό κι από αυτό

που πίνουν οι ποντίφικες στα δείπνα τους.

 

Ορατίου Ωδές, Βιβλίο ΙΙ, Ωδή 14

 

 

Ποντίφικας: ανώτατο αξίωμα στην αρχαία Ρώμη.

 

Μετάφραση από τα λατινικά: Καίτη Βασιλάκου.

 

 

 

Eheu fugaces, Postume, Postume,

labuntur anni nec pietas moram

rugis et instanti senectae

adferet indomitaeque morti,

 

non si trecenis quotquot eunt dies,

amice, places inlacrimabilem

Plutona tauris, qui ter amplum

Geryonen Tityonque tristi

 

conpescit unda, scilicet omnibus,

quicumque terrae munere vescimur,

enaviganda, sive reges

sive inopes erimus coloni.

 

Frustra cruento Marte carebimus

fractisque rauci fluctibus Hadriae,

frustra per autumnos nocentem

corporibus metuemus Austrum:

 

visendus ater flumine languido

Cocytos errans et Danai genus

infame  damnatusque longi

Sisyphus Aeolides laboris,

 

linquenda tellus et domus et placens

uxor, neque harum quas colis arborum

te praeter invisas cupressos

ulla brevem dominum sequitur.

 

Adsumet heres Caecuba dignior

servata centum clavibus et mero

tinguet pavimentum superbo,

pontificum potiore cenis.

 

 

Ο "Λίαμ Νίσον" κι εγώ

 

 

 

Προ καιρού, τι μ’ έπιασε και μένα, έψαξα στο φέις μπουκ να βρω, αν είχε κάποια σελίδα ο Λίαμ Νίσον.

 

Βεβαίως και είχε: Liam Neeson, Oficial.

 

Έριξα μια ματιά και αντί να δω χιλιάδες ακόλουθους, είδα καμιά εκατοπενηνταριά, κυρίως γυναίκες. Περίεργο προφίλ, σκέφτηκα, αλλά αφού είναι official, πάει να πει ότι δεν το έφτιαξε καμιά θαυμάστρια τρελαμένη από την ομορφιά του. Τέλος πάντων, τώρα πρόσφατα το είχε ανεβάσει ο άνθρωπος και φαίνεται ότι ακόμα δεν έχουν προλάβει να τρέξουν τα μιλιούνια να γίνουν ακόλουθοί του.

 

Έβαλα δυο τρία λάικ σε κάποιες φωτογραφίες του κι έφυγα.

 

Πέρασαν κάπου είκοσι μέρες και ξαφνικά χθες το απόγευμα μού ήρθε αίτημα φιλίας από τον Liam Neeson Personal.

 

Personal; Δεν είμαστε με τα καλά μας. Πάω, κοιτάζω τη σελίδα του, πάλι καμιά εκατοπενηνταριά γυναίκες φίλες και ανάμεσά τους και ένας εξαθλιωμένος άντρας.

 

Τι γίνεται εδώ πέρα; Το πράγμα μύριζε απάτη, αλλά από την άλλη είναι δυνατόν ένας διάσημος ηθοποιός να μην ξέρει ότι είναι απάτη και να έχει λάβει τα μέτρα του; Ή μήπως είναι κανένας ανώμαλος, περίεργος, ψυχοπαθής που τη βρίσκει να επικοινωνεί με τις θαυμάστριές του;

 

Τέλος πάντων, έκανα αποδοχή του αιτήματος φιλίας και περίμενα. Δέκα λεπτά αργότερα εμφανίστηκε ο περί ου στο ίνμποξ:

-Χελόου.

-Χελόου, του λέω κι εγώ.

 

Ακολουθούν ευχαριστίες εκατέρωθεν, αυτός γιατί δέχτηκα το αίτημα φιλίας του, επειδή του αρέσει να επικοινωνεί με τους φαν του κι εγώ για τη φιλία του που μου πρόσφερε.

 

Αμέσως μετά:

-Ας μιλήσουμε λίγο για σένα, αν δεν σε πειράζει.

 

Και αρχίζουν οι ύποπτες ερωτήσεις: από πού είσαι, πόσων χρονών είσαι, είσαι παντρεμένη, έχεις παιδιά; Εγώ απαντούσα κάπως αόριστα και τελικά του λέω:

 

-Αγαπητέ Λίαμ, νομίζω ότι αντιγράφεις τον πραγματικό Λίαμ. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι ο διάσημος ηθοποιός χάνει την ώρα του συζητώντας με μια άγνωστη γυναίκα.

 

Η απάντησή του:

«it is rare for me to chat with fans so cherish the moments a bug is planted here and i am not allowed to make video calls with anyone yet from my management teams but i am gonna risk it for you are you ready for a short video  call so that you can believe that i am real?»

 

Και για όσους δεν καταλάβατε, ο Λίαμ ήταν πρόθυμος να μιλήσουμε στο μέσεντζερ, να τον δω με τα μάτια μου στην οθόνη του υπολογιστή μου να κουβεντιάζει μαζί μου κι έτσι να βεβαιωθώ.

 

Εδώ, ομολογώ ότι κοκάλωσα. Λες; Σκέφτηκα. Μετά σκέφτηκα ότι έχω μονίμως καλυμμένη την τρυπούλα του υπολογιστή που μεταφέρει την εικόνα του χώρου μου, ότι δεν ξέρω να τη χειριστώ, γιατί δεν το έχω κάνει ποτέ και ότι, κυρίως αυτό, δεν είχα καμιά διάθεση να με δει ο Λίαμ αναμαλλιασμένη και τυλιγμένη στη ρόμπα μου.

 

-Ας το κάνουμε αύριο, είπα.

 

Αυτός συνέχισε τις ερωτήσεις του που ήταν όλες βλακώδεις, όπως τι μου αρέσει  να τρώω και τέτοια και τότε εγώ τον ρωτάω:

 

-Τι ώρα είναι εκεί;

-Είναι πολύ νωρίς.

 

Χμ, υπεκφεύγει.

 

-Πόσο νωρίς δηλαδή;

 

Μέχρι να μου απαντήσει, πετάγομαι στο γκουγκλ και βλέπω την ώρα στην Καλιφόρνια: 6.33 το πρωί.

 

-9.34 πμ, μου λέει.

-Λάθος, είναι 6.34.

 

Σ’ έπιασα, παλιοαπατεώνα, σκέφτομαι. Αυτός όμως συνεχίζει ατάραχος:

 

-Πίνεις καφέ το πρωί; Τι θα κάνεις σήμερα;

-Θα τα πούμε αύριο, αγαπητέ, του λέω, γιατί μόλις ήλθε μια φίλη για επίσκεψη.

 

Μετά επικοινώνησα αμέσως με ένα φίλο μου και του είπα τα καθέκαστα. «Είναι ψεύτικο προφίλ», μου απάντησε. «Ναι, εντάξει, αλλά, αν τον δω να εμφανίζεται στην οθόνη μου και να μου μιλά;» «Κι αυτό μπορεί να γίνει με τη σύγχρονη τεχνολογία, να τον βλέπεις να μιλά και να νομίζεις ότι απευθύνεται σε σένα».

 

Κατόπιν τούτου κατέφυγα ξανά στο γκουγκλ και πληκτρολόγησα, αν υπάρχει ψεύτικο προφίλ του Λίαμ Νίσον στο φέις μπουκ. Και ήρθε ένας ποταμός πληροφοριών, ότι όλα τα προφίλ του εν λόγω είναι ψεύτικα και ότι ποτέ ο εν λόγω δεν έχει ανοίξει λογαριασμό στο φέις μπουκ. Κι από κάτω ατέλειωτα σχόλια παθόντων και παθουσών που κατέθεσαν τον οβολό τους για "φιλανθρωπικούς σκοπούς".

 

Εννοείται ότι μπλόκαρα αμέσως και τα δύο ψεύτικα προφίλ, αλλά, βρε παιδί μου, κι αυτός ο ευλογημένος ηθοποιός που σίγουρα γνωρίζει ότι εκμεταλλεύονται το όνομά του, δεν κάνει τίποτα; Liam Neeson Oficial βλέπει ο άλλος, Liam Neeson Personal, πού να πάει το μυαλό του σε απάτη;

 

Χθες έμαθα ότι με αυτή τη νέα τεχνολογία πήραν λέει συνέντευξη από τον Σουμάχερ – ο οποίος μετά το ατύχημά του δεν μπορεί πια να μιλήσει.

 

 

 

Ράγισες την καρδιά μου

 

Ράγισες την καρδιά μου,

δεν πειράζει.

Γλυκά θα σε ξεπροβοδίσω

και ύστερα με κρύα μάτια

στην πόρτα θα γυρίσω το κλειδί.

Κάποιες σταγόνες αίμα που θα πέσουν

θα τις σκουπίσω ψύχραιμα.

Δεν ήσουν δα και ο μεγάλος έρωτας,

θα ψιθυρίσω

και θα σε διαγράψω

με ένα πόνο μικρό,

πολύ μικρό,

ελάχιστο.

 

Μη σε παραπλανούν τυχόν δάκρυά μου.

Άλλος είναι ο πόνος που τα προκαλεί.

Πολύ βαθύς.

 

Άσε, δεν ξέρεις.

 

Il Mondo (Ο Κόσμος)

 

Όχι, αγάπη μου, απόψε

έπαψα να σε σκέφτομαι,

άνοιξα τα μάτια

και κοίταξα γύρω μου

και όπως πάντα

γύρω μου γύριζε ο κόσμος.

 

Γυρίζει ο κόσμος,

ατέλειωτα  περιστρέφεται στο διάστημα,

με έρωτες που μόλις γεννήθηκαν,

με έρωτες που πια έσβησαν,

με τη χαρά και με τη θλίψη των ανθρώπων,

όπως απόψε νιώθω εγώ.

 

Αχ, κόσμε, μονάχα τώρα

σε βλέπω, όπως είσαι.

Στη σιωπή σου χάνομαι,

δίπλα σου είμαι ένα τίποτα.

 

Ποτέ ο κόσμος δεν σταμάτησε,

ούτε για μια στιγμή,

τη νύχτα πάντα ακολουθεί η μέρα

και το Αύριο θα έρθει σίγουρα.

 

Απόψε, αγάπη μου,

έπαψα πια να σε σκέφτομαι,

έπαψα πια…

 

No, stanotte amore,

Non ho più pensato a te.

Ho aperto gli occhi

Per guardare intorno a me,

E intorno a me

Girava il mondo come sempre.

 

Gira, il mondo gira

Nello spazio senza fine,

Con gli amori appena nati,

Con gli amori già finiti,

Con la gioia e col dolore

Della gente come me.

 

Oh, mondo, soltanto adesso,

Io ti guardo.

Nel tuo silenzio io mi perdo

E sono niente accanto a te.

 

Νo, stanotte amore,

Non ho più pensato a te.

A te...

 

Σε ελεύθερη μετάφραση από τα ιταλικά: Καίτη Βασιλάκου

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=29mREYhpcj4

 

 

Διατάζοντας τον Χάρο

 

 

Μια και η Μεγάλη Εβδομάδα είναι μια εβδομάδα αφιερωμένη στον θάνατο ( η έκπληξη έρχεται στο τέλος με την Ανάσταση), μπορώ νομίζω να εκφραστώ πιο ελεύθερα και να πω τη βαθύτερη σκέψη μου, ότι δηλαδή θα ήθελα να είμαι εγώ που θα αποφασίσω πότε και πώς θα πεθάνω και όχι αντί εμού να αποφασίσει ο Χάρος.

 

Φυσικά αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Γιατί μπορεί εκεί που περπατάς αμέριμνος φτιάχνοντας σχέδια του μέλλοντός σου, να βρεθείς ξαφνικά νεκρός από διάφορες αιτίες. Σε μια τέτοια περίπτωση ο Χάρος ήρθε απρόσκλητος και σε άρπαξε κι εσύ, χωρίς τη δική σου θέληση, έγινες από άνθρωπος ένα τίποτα.

 

Αυτό εκτός από τραγικό είναι και πολύ ταπεινωτικό. Ο θάνατος που έρχεται, όποτε θέλει και όπως θέλει, χωρίς να σε ρωτά, σε ταπεινώνει βαθιά, σου λέει με τον δικό του τρόπο ότι δεν είσαι τίποτε περισσότερο από ένα κουνούπι που το λιώνεις στον τοίχο, χωρίς να σε απασχολεί, αν αυτό θέλει να πεθάνει ή όχι. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για άνθρωπο – την κορωνίδα της Δημιουργίας, εδώ γελάμε- που έχει αυτοσυνειδησία και παράγει σκέψη, τέχνη, επιστήμη και τέλος πάντων είναι το αρτιότερο θηλαστικό του πλανήτη μας, πράγμα που γνωρίζουμε πολύ καλά και γι’ αυτό είμαστε πολύ περήφανοι.

 

Αλλά η περηφάνεια μας αυτή γίνεται ένα κουρέλι, όταν ο θάνατος μάς ρίχνει κάτω και μας αφαιρεί τη ζωή, ενώ εμείς θέλουμε να ζήσουμε ακόμα, θέλουμε να ζήσουμε, να δούμε, να νιώσουμε, να φτιάξουμε πράγματα ή έστω να καθόμαστε και να παρατηρούμε τον κόσμο, αυτό μας φτάνει.

 

Ακάλεστος έρχεται λοιπόν ο Χάρος, κακός επισκέπτης, δολοφόνος και ποδοπατά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

 

Εκτός, αν εμείς τον καλέσουμε, πριν αυτός προλάβει να αυτοπροσκληθεί. Αν ετοιμάσουμε την Έξοδό μας με την ανάλογη επιμέλεια και σοβαρότητα, αν έχουμε ταχτοποιήσει προηγουμένως τις εκκρεμότητές μας, αν έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αρκετά ζήσαμε ή ότι από εδώ και πέρα η ζωή που μας περιμένει θα είναι κακής ποιότητας, υποβαθμισμένη, ντροπιαστική για την προσωπικότητά μας.

 

Τότε με τη γενναιοδωρία, με την ευγένεια και την ευπρέπεια ενός άρχοντα, μπορούμε να καλέσουμε τον θανάσιμο Επισκέπτη στον οίκο μας, να σηκώσουμε το ποτήρι και να πιούμε το τελευταίο μας κρασί και μετά να του επιτρέψουμε να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά.

 

Να μην του αφήσουμε το περιθώριο να μας επιλέξει αυτός και να μας ταπεινώσει. Αντίθετα, να τον καλέσουμε εμείς, να του δώσουμε εμείς την εντολή να μας προσφέρει τις υπηρεσίες του, να τον κάνουμε ένα θεράποντα που θα υπηρετήσει τη δική μας θέληση.

 

Κι αυτός μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά, θα υπακούσει και θα εκτελέσει την επιθυμία μας.

Αντίο, αγαπημένη μου πάμπα

 

 

Αντίο, πάμπα μου!

Φεύγω, πάω σε ξένα μέρη.

Αντίο, δρόμοι που περπάτησα,

ποτάμια, βουνά, φαράγγια,

φτωχό καλύβι που γεννήθηκα.

 

Αν δεν ιδωθούμε ξανά,

αγαπημένη γη μου,

θέλω να ξέρεις

ότι φεύγω

κι αφήνω πίσω τη ζωή μου.

Αντίο!

 

Τώρα που σ’ αφήνω, πάμπα μου,

τα μάτια κι η ψυχή μου είναι γεμάτα

με τα πράσινα λιβάδια σου,

με το τρεμούλιασμα των άστρων,

με το τραγούδι των ανέμων σου

και το λυγμό απ’ τις κιθάρες

που άλλοτε μού έδιναν χαρά

κι άλλοτε μ’ έκαναν να κλαίω.

 

Αντίο, πάμπα μου,

φεύγω, αγαπημένη πάμπα,

φεύγω!

https://www.youtube.com/watch?v=m_8L6MWgbc8

 

 

 

¡Adiós, pampa mía!

 

¡Adiós, pampa mía!

Me voy, me voy a tierras extrañas!

Adiós, caminos que he recorrido,

ríos, montes y cañadas,

tapera donde he nacido.

Si no volvemos a vernos,

tierra querida,

quiero que sepas

que al irme dejo la vida.

¡Adiós!

 

Al dejarte, pampa mía,

ojos y alma se me llenan

con el verde de tus pastos

y el temblor de las estrellas,

con el canto de tus vientos

y el sollozar de vihuelas

Que me alegraron a veces

y otras me hicieron llorar.

 

Me voy, pampa querida, me voy…

Μετάφραση από τα ισπανικά: Καίτη Βασιλάκου