Αλίμονο, τα χρόνια φεύγουν

 

 

Πόστουμε, Πόστουμε, αλίμονο, τα χρόνια φεύγουν

και η ευσέβεια στους θεούς

καμιά αργοπορία δεν φέρνει στις ρυτίδες

ούτε και στα γεράματα που πλησιάζουν απειλητικά

μα ούτε και στον θάνατο

που τίποτε να τον νικήσει δεν μπορεί.

 

Ακόμα, φίλε μου, κι αν κάνεις κάθε μέρα

πλούσιες θυσίες ταύρων,

στον ασυγκίνητο Άδη δεν θα γίνεις αρεστός

που τον τρισώματο Γηρυόνη και τον Τιτυό

κρατά πίσω απ’ τα θλιβερά νερά του.

 

Όλοι μας δηλαδή,

όσοι τρεφόμαστε από της γης τα δώρα

ή βασιλιάδες είμαστε είτε φτωχοί αγρότες

πρέπει οπωσδήποτε να φτάσουμε

στου ταξιδιού το τέρμα.

 

Μάταια αποφεύγουμε τον αιμοβόρο πόλεμο

και της τραχιάς Αδριατικής τις άγριες φουρτούνες,

μάταια ανησυχούμε το φθινόπωρο για τους νοτιάδες

που τα κορμιά μας αρρωσταίνουν.

 

Θα δούμε θέλουμε δε θέλουμε τον μαύρο Κωκυτό,

τον ποταμό που τα νερά του αργά κυλούν,

και την κακόφημη γενιά του Δαναού,

θα δούμε και τον Σίσυφο, τον γιο του Αίολου,

και τον σκληρό του κάματο.

 

Θα εγκαταλείψουμε οπωσδήποτε

τη γη, το σπίτι, την καλή μας σύζυγο

κι από τα δέντρα που εδώ καλλιεργείς

κανένα εκτός από τα μισητά τα κυπαρίσσια

δεν πρόκειται να ακολουθήσει εσένα,

τον ολιγόζωο  αφέντη του.

 

Θα παραλάβει άξιος ο κληρονόμος σου

τα εκλεκτά κρασιά

που τα φυλάς με εκατό κλειδιά

και το κρασί σου θα χύνει στα πατώματα γλεντώντας,

κρασί πιο ακριβό κι από αυτό

που πίνουν οι ποντίφικες στα δείπνα τους.

 

Ορατίου Ωδές, Βιβλίο ΙΙ, Ωδή 14

 

 

Ποντίφικας: ανώτατο αξίωμα στην αρχαία Ρώμη.

 

Μετάφραση από τα λατινικά: Καίτη Βασιλάκου.

 

 

 

Eheu fugaces, Postume, Postume,

labuntur anni nec pietas moram

rugis et instanti senectae

adferet indomitaeque morti,

 

non si trecenis quotquot eunt dies,

amice, places inlacrimabilem

Plutona tauris, qui ter amplum

Geryonen Tityonque tristi

 

conpescit unda, scilicet omnibus,

quicumque terrae munere vescimur,

enaviganda, sive reges

sive inopes erimus coloni.

 

Frustra cruento Marte carebimus

fractisque rauci fluctibus Hadriae,

frustra per autumnos nocentem

corporibus metuemus Austrum:

 

visendus ater flumine languido

Cocytos errans et Danai genus

infame  damnatusque longi

Sisyphus Aeolides laboris,

 

linquenda tellus et domus et placens

uxor, neque harum quas colis arborum

te praeter invisas cupressos

ulla brevem dominum sequitur.

 

Adsumet heres Caecuba dignior

servata centum clavibus et mero

tinguet pavimentum superbo,

pontificum potiore cenis.