Αναπνοές

 

Εν αρχή ην

η πρώτη αναπνοή.

Από τότε πολλές αναπνοές, αμέτρητες

συνόδεψαν τα γεγονότα της ζωής μου,

βαριές αναπνοές του πόθου ή του πόνου,

ανάλαφρες του γέλιου,

γρήγορες, αυτές της αγωνίας,

νυχτερινές του ύπνου, ασυνείδητες.

Οξυγόνο! φωνάζει μέρα νύχτα το κορμί μου,

θέλω οξυγόνο!

Τα άλλα τα δικά σου δεν με ενδιαφέρουν,

κλαις ή γελάς, δικό σου πρόβλημα,

δώσε μου οξυγόνο!

 

Έπειτα, κάποτε

η ύστατη αναπνοή.

Τελειώσαν όλα,

σκόρπισαν οι ψευδαισθήσεις.