Αναμνήσεις που γίνονται σκουπίδια

Από τις ωραιότερες κινηματογραφικές σκηνές που έχω δει στη ζωή μου είναι αυτή στην ταινία «Blade Runner», όπου το ανδροειδές Ρόι Μπάτι που υποδυόταν ο Ρούτγκερ Χάουερ πεθαίνει μονολογώντας πάνω σε μια σκοτεινή ταράτσα κτιρίου και καθώς οι στάλες της βροχής πέφτουν στο πρόσωπό του:

Ψυχή στην έρημο

Δημοσιεύτηκε στο «Πλανόδιον», στις ιστορίες Μπονζάι, και το ευχαριστώ πολύ.

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/

Ψυ­χὴ στὴν ἔ­ρη­μο

 ΨΥΧΗ ΕΝΟΣ ΑΣΚΗΤΗ ποὺ πέ­θα­νε στὴν ἔ­ρη­μο πε­ρι­πλα­νι­ό­ταν ἐ­δῶ κι ἐ­κεῖ καὶ δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ βρεῖ τὸν δρό­μο της. Πέ­ρα­σαν ἔ­τσι πολ­λὲς μέ­ρες καὶ ἡ ψυ­χὴ ἐ­ξαν­τλη­μέ­νη καὶ χω­ρὶς ἄλ­λα κου­ρά­για φώ­να­ξε δυ­να­τὰ μέ­σα στὴν καυ­τὴ ἐ­ρη­μιά:

— Δὲν ἀν­τέ­χω ἄλ­λο! Ἂν ὑ­πάρ­χει ὁ Θε­ός, ὁ Πα­ρά­δει­σος καὶ ἡ Κό­λα­ση, ἄς μὲ ἀ­κού­σουν. Ζη­τῶ βο­ή­θεια!

          Πε­ρί­με­νε λί­γη ὥ­ρα μέ­σα στὴ σι­ω­πή, ἀλ­λὰ κα­νεὶς δὲν τῆς ἀ­πάν­τη­σε.

        — Εἶ­μαι σί­γου­ρη πὼς μὲ ἀ­κοῦ­τε, φώ­να­ξε ξα­νά. Εἶ­μαι μιὰ ψυ­χὴ χω­ρὶς σῶ­μα καὶ γι' αὐ­τὸ πρέ­πει οἱ ἀ­ό­ρα­τες δυ­νά­μεις νὰ ἐμ­φα­νι­στεῖ­τε καὶ νὰ μὲ βο­η­θή­σε­τε.

              Πε­ρί­με­νε πά­λι λί­γο, ἀλ­λὰ ἡ ἔ­ρη­μος ἔ­με­νε βου­βή.

        — Θὰ πε­θά­νω χω­ρὶς βο­ή­θεια! Φώ­να­ξε γιὰ τρί­τη φο­ρά. Τί­πο­τα, σι­γή. Τό­τε ἡ ψυ­χὴ κα­τά­λα­βε πὼς ἦ­ταν πράγ­μα­τι ὁ­λο­μό­να­χη.

        — Δὲ βα­ρι­έ­σαι! Μουρ­μού­ρι­σε. Πέ­θα­να ἤ­δη μιὰ φο­ρά. Τώ­ρα ξέ­ρω πῶς εἶ­ναι.

        Καὶ πέ­θα­νε.

        Τὴν ἴ­δια ὥ­ρα οἱ ἀ­ό­ρα­τες δυ­νά­μεις τῆς Φύ­σης συ­ζη­τοῦ­σαν με­τα­ξύ τους.

        — Γιὰ δές! εἶ­πε μί­α. Ἐ­κεί­νη ἡ ψυ­χὴ ποὺ πέ­θα­νε στὴν ἔ­ρη­μο εἶ­χε με­γά­λη ἰ­δέ­α γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό της. Νό­μι­ζε πὼς θὰ ζοῦ­σε αἰ­ώ­νια.

        — Πράγ­μα­τι, εἶ­πε μιὰ ἄλ­λη. Αὐ­τὲς οἱ ἀν­θρώ­πι­νες ψυ­χὲς εἶ­ναι πο­λὺ ἀ­νό­η­τες.

        — Τέ­λος πάν­των, εἶ­πε μιὰ τρί­τη. Ἄς φρον­τί­σου­με τώ­ρα τὸ σῶ­μα της, τὸ μό­νο ποὺ εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κὰ αἰ­ώ­νιο.

        Πῆ­γαν κον­τά του καὶ τὸ βο­ή­θη­σαν νὰ ἀ­πο­δο­μη­θεῖ.

Πηγή: Ἀπὸ τὴν συλλογὴ διηγημάτων Ὁ Τέταρτος Κλῶνος (Αἴολος, Ἀθήνα, 2011).

Τα φυτά

Αυτά τα δυο φυτά είναι τώρα μαζί μερικά χρόνια.

Κάποιοι κάποτε μας τα χάρισαν με την ευκαιρία μιας γιορτής και βρέθηκαν στο σπίτι μας παρέα. Έμοιαζαν και μεταξύ τους, είχαν φύλλα πράσινα με μικρές κιτρινωπές κηλίδες, ίδια σχεδόν στο σχήμα και στο μέγεθος. Έτσι άθελά μας τα συνδέσαμε στο μυαλό μας, τα κάναμε κάτι σαν αδελφάκια και βάλαμε τις γλάστρες τους δίπλα-δίπλα.

"Sit mihi talis amica velim"

Την ερωμένη μου τέτοια τη θέλω,

να ξεκινά καβγάδες χωρίς λόγο

κι όχι να σκέφτεται

 πώς να μιλήσει σαν παρθένα,

όμορφη, αυθάδη, με θρασύ χέρι,

να επιτίθεται και να ανταποδίδει

και στα φιλιά να καταφεύγει,

αφού έχει φάει τις ξυλιές της.

Γιατί, αν δεν έχει τέτοιο χαρακτήρα

και είναι αγνή και κόσμια και ντροπαλή

-μισώ και που το λέω –

σύζυγος τότε θα είναι.

Sit mihi talis amica velim,

iurgia quae temere incipiat

nec studeat quasi casta loqui,

pulchra, procax, petulante manu,

verbera quae ferat et regerat

caesaque ad oscula confugiat.

Nam nisi moribus his fuerit,

casta modesta pudenter agens

dicere abominor, uxor erit.

Decimus Magnus Ausonius, 89

Η μετάφραση δική μου.

Μαορί στη Μάχη της Κρήτης

Ήρθαν από τη μακρινή Νέα Ζηλανδία, την Πολυνησία και τα νησιά Κουκ μαζί με το εκστρατευτικό σώμα των Αυστραλών και των Νεοζηλανδών για να πολεμήσουν στο πλευρό των συμμάχων. Πολέμησαν με πάθος, με δύναμη και με εξαιρετικό θάρρος και πολλοί από αυτούς αναδείχθηκαν ήρωες πολέμου. Υπερασπίστηκαν ξένα γι' αυτούς εδάφη σαν να είναι η πατρίδα τους.

"Μόνος έχεις τη κτήματα..."

Μόνος έχεις τα κτήματα, μόνος και τα λεφτά

και το χρυσάφι, Κάντιντε, μόνος το έχεις,

μόνος και τα πολύτιμα αγγεία

και τα πανάκριβα κρασιά,

μόνος και την καρδιά σου έχεις

μόνος και τις αξιοσύνες σου.

Μόνος τα έχεις όλα

-και πίστεψέ με, θα’ θελα να το αρνηθώ –

όμως τη σύζυγό σου, Κάντιντε,

με όλο το λαό την έχεις.

Praedia solus habes et solus, Candide, nummos,

aurea solus habes, murrina solus habes,

Massica solus habes et Opimi Caecuba solus,

et cor solus habes, solus et ingenium.

Omnia solus habes – hoc me puta velle negare –,

uxorem sed habes, Candide, cum populo.

Μαρτιάλης   ΙΙΙ.26

Η μετάφραση είναι δική μου.

"Θυμάσαι;"

Κάποτε θα βρεθούμε

σ’ ένα αλλόκοσμο τοπίο

-ω, είμαι σίγουρη γι’ αυτό.

«Θυμάσαι»,

θα σου πω,

«τότε που σου μιλούσα ατελείωτα,

τότε που αγκαλιαζόμασταν

με δάκρυα στα μάτια,

θυμάσαι»,

θα σου πω,

«την ευτυχία εκείνη;»

Όμως εσύ δεν θα θυμάσαι τίποτα,

γιατί τα είχα όλα μόνη ζήσει.

«Μα τώρα»,

θα σου πω,

«ήρθε ο καιρός

να αναλάβεις την ευθύνη

της ευτυχίας μας εσύ.

Τόσο καιρό

εγώ τη συντηρούσα

κρυμμένη στο σκοτάδι.

Τώρα είναι η σειρά σου

να μου πεις

τα λόγια της αγάπης

που σου ετοίμασα».

"Σαλώμη"

Η καημένη η Σαλώμη,

τόσα πολλά που της φορτώσανε

και την παραμορφώσανε.

Κανείς δεν σκέφτηκε

πως ήταν κόρη της φοβερής Ηρωδιάδας
με το αρπακτικό της τίγρης βλέμμα,

άρα ένα ηλίθιο και άβουλο παιδί.

"Animula vagula blandula"

Ψυχούλα, μικρή περιπλανώμενη, γλυκούλα,

φιλοξενούμενη του σώματος και σύντροφός του,

σε ποιους τώρα θα φύγεις τόπους,

χλομούλα, παγωμένη και γυμνούλα,

κι ούτε αστεία πια θα λες, όπως το έκανες.

Animula vagula blandula,

hospes comesque corporis,

quae nunc abibis in loca,

pallidula, rigida, nudula,

nec ut soles dabis iocos?

Imperator Hadrianus, III

Η μετάφραση δική μου.