"Θυμάσαι;"

Κάποτε θα βρεθούμε

σ’ ένα αλλόκοσμο τοπίο

-ω, είμαι σίγουρη γι’ αυτό.

«Θυμάσαι»,

θα σου πω,

«τότε που σου μιλούσα ατελείωτα,

τότε που αγκαλιαζόμασταν

με δάκρυα στα μάτια,

θυμάσαι»,

θα σου πω,

«την ευτυχία εκείνη;»

Όμως εσύ δεν θα θυμάσαι τίποτα,

γιατί τα είχα όλα μόνη ζήσει.

«Μα τώρα»,

θα σου πω,

«ήρθε ο καιρός

να αναλάβεις την ευθύνη

της ευτυχίας μας εσύ.

Τόσο καιρό

εγώ τη συντηρούσα

κρυμμένη στο σκοτάδι.

Τώρα είναι η σειρά σου

να μου πεις

τα λόγια της αγάπης

που σου ετοίμασα».