Διαχειρίστρια πολυκατοικίας

Αν υποθέσουμε ότι ερχόμαστε στη ζωή για κάποιο σκοπό, τότε ο δικός μου ήταν να γίνω διαχειρίστρια πολυκατοικίας.

Χρόνια πριν, στην Αγία Παρασκευή που έμενα, με φόρτωσαν με τη διαχείριση για κάμποσα χρόνια, «επειδή εμείς λείπουμε συχνά, ενώ εσύ είσαι συνέχεια εδώ» και τότε μόνο γλίτωσα, όταν ξενιτεύτηκα στην Παλλήνη ως ενοικιάστρια και βρήκα την ησυχία μου.

Μετά κατέβηκα στο πατρικό μου σπίτι, στο κέντρο της Αθήνας, και πώς έγινε πάλι και δεν το κατάλαβα, βρέθηκα ξανά διαχειρίστρια της πολυκατοικίας, «επειδή, καθώς βλέπετε, οι περισσότεροι είναι ενοικιαστές και κανείς άλλος ιδιοκτήτης δεν είναι ικανός». 

"Αντέχουν οι άνθρωποι"

Αντέχουν οι άνθρωποι,

αυτό είναι το θαύμα.

Θάνατοι και καταστροφές,

ερείπια, βόμβες και φωτιές

κι αυτοί ακάματοι

μετά το θρήνο

απ’ την αρχή αρχίζουν,

ξαναφτιάχνουν τις φωλιές τους,

γεννούν παιδιά,

σκάβουν τη γη

και δρέπουν τους καρπούς της,

όλα με νοικοκυροσύνη

τα ταχτοποιούν.

Κι ύστερα έρχεται ξανά η συμφορά,

γίνεται ο κόσμος στάχτη,

όμως εκείνοι

ξανά από την αρχή.

Αυτό είναι λοιπόν το θαύμα:

που δεν καταλαβαίνουν τίποτα οι άνθρωποι,

που δεν πιστεύουν

ούτε σε δαίμονες ούτε σε θεούς,

που ακούραστα παλεύουν

για το χαμένο τους παράδεισο.

"Ένα λουλούδι άνθισε..."

Ένα λουλούδι

άνθισε μέσα στο χειμώνα,

σε λάθος χώμα φύτρωσε

και τώρα γέρνει μαραμένο.

Σε λίγο θα πεθάνει.

Πρωτότυπο δεν είναι,

θα μου πείτε.

Όμως ρωτήστε το λουλούδι,

ακούστε

τους τελευταίους του ψιθυρισμούς:

«Κανένας δεν μ’ αγάπησε,

άδικα άνθισα,

άδικα πεθαίνω».

Πλαστικές επεμβάσεις

Δεν έχω τίποτα κατά των πλαστικών επεμβάσεων που δίνουν στη γυναίκα αλλά και στον άνδρα ένα φρέσκο, νεανικό πρόσωπο, το οποίο με τη σειρά του δίνει στον κάτοχό του αισιοδοξία και όρεξη να συνεχίσει τη ζωή του.

Βέβαια είναι μια ταλαιπωρία για τον οργανισμό να τον ναρκώνουν και να τον μαχαιρώνουν και μετά να μπαίνει σε μια μακρά περίοδο ανάρρωσης για να συνέλθει από το σοκ της επέμβασης. Και υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μην πάνε καλά τα πράγματα και να έχουμε και κανέναν αδόκητο θάνατο ή, το πιο συνηθισμένο, μια παραμόρφωση ή άλλες παρενέργειες που θα συνοδεύουν το άτομο σε όλη τη ζωή του. Διότι η χειρουργική πλαστική είναι κανονικό χειρουργείο. Εδώ μια απλή χολοκυστεκτομή πρέπει να κάνουμε και τρέμει το φυλλοκάρδι μας. Και να μπούμε τώρα στο χειρουργείο, χωρίς να συντρέχουν λόγοι υγείας, μόνο από ματαιοδοξία;

"Προσευχή γερόντων"

Οι γέροντες μπροστά στα εικονίσματα προσεύχονται,

λόγια κρυφά και ικεσίες ταπεινές προφέρουν

με τρόμο μέσα στην καρδιά τους,

τώρα που η ώρα πλησιάζει

και  προ του φοβερού βήματος

άοπλοι θα σταθούν,

τέλη ειρηνικά αιτούνται,

συχώρεση,

βαθιά μετανοημένοι

που χάρηκαν τη νιότη τους,

που τόσο όμορφα αμάρτησαν.

"Μητέρα χωρίς την κόρη της"

«Την έχασα την κόρη μου,

τη μοναχοκόρη μου,

τώρα παρέα έχω τα

ψυχοφάρμακά μου».

Έπειτα έλεγε διάφορα

και κάθε τόσο

κάτι θυμόταν πάλι,

«η κόρη μου», έλεγε

και σε λίγο πάλι

«η κόρη μου».

Δεν έκλαιγε.

«Πονά η μέση μου»,

είπε,

«ακούω ραδιόφωνο,

πήγα σε κάτι μέντιουμ.

Αλήθεια, πες μου εσύ»,

με κοίταξε με αγωνία,

«πιστεύεις στις ψυχές;

Κάπου γυρνούν στο Σύμπαν

και ξέρουνε για μας τα πάντα».

«Πιστεύω», είπα.

Έπρεπε να το πω.

Έδειχνε τόσο μόνη

χωρίς την κόρη της.

Αύγουστος στην Αθήνα

Πολλά καλοκαίρια, ίσως τα περισσότερα, τα έχω περάσει ήσυχα στο σπίτι μου με τις δικές μου ενασχολήσεις μέσα στην ερημία της πόλης που οι φίλοι έχουν εγκαταλείψει.

Η πόλη δεν είναι όμορφη, όταν αδειάζει από τους κατοίκους της. Ας λένε πολλοί ότι τους αρέσει έτσι. Δεν είναι όμορφη, γιατί η πόλη δεν είναι φτιαγμένη για να είναι άδεια και βουβή, μια απέραντη έκταση κτιρίων που στέκουν κλειστά, οι μεγάλες λεωφόροι άδειες και να αναβοσβήνουν ματαίως τα φανάρια και πού και πού κανένας διαβάτης μοναχικός ή κανένα τσούρμο τουριστών αλλόγλωσσων και αλλόφυλων που περνά και χάνεται.