Αύγουστος στην Αθήνα

Πολλά καλοκαίρια, ίσως τα περισσότερα, τα έχω περάσει ήσυχα στο σπίτι μου με τις δικές μου ενασχολήσεις μέσα στην ερημία της πόλης που οι φίλοι έχουν εγκαταλείψει.

Η πόλη δεν είναι όμορφη, όταν αδειάζει από τους κατοίκους της. Ας λένε πολλοί ότι τους αρέσει έτσι. Δεν είναι όμορφη, γιατί η πόλη δεν είναι φτιαγμένη για να είναι άδεια και βουβή, μια απέραντη έκταση κτιρίων που στέκουν κλειστά, οι μεγάλες λεωφόροι άδειες και να αναβοσβήνουν ματαίως τα φανάρια και πού και πού κανένας διαβάτης μοναχικός ή κανένα τσούρμο τουριστών αλλόγλωσσων και αλλόφυλων που περνά και χάνεται.

Η πόλη είναι όμορφη, όταν μέσα της ζουν οι κάτοικοί της. Γι’ αυτό η Αθήνα τον Αύγουστο είναι μια πόλη μελαγχολική.

Από την άλλη τα θέρετρά μας μέσα στο κατακαλόκαιρο δεν είναι, για μένα τουλάχιστον, ελκυστικά μέρη. Είναι κι αυτά κάπως θλιβερά και είναι και αγχωτικά, καθώς όλοι συνωστίζονται για μια θέση στον ήλιο, στίφη περιφέρονται στις παραλίες, στους δρόμους, στα ταβερνάκια, στα μπαρ και παντού, όπου κι αν πέσει το μάτι, κυριαρχεί αυτή η κουλτούρα των διακοπών, τόσο ομοιόμορφη, τόσο πανομοιότυπη, τόσο συμβατική σε όλα.

Δεν είναι κακό, αρκεί να σου αρέσει να ζεις έτσι. Αν δεν σου αρέσει, τότε καλύτερα να μείνεις στην άδεια πρωτεύουσα και να περιμένεις υπομονετικά να περάσει ο Αύγουστος για να γυρίσουν πίσω οι κάτοικοί της και να ξαναμπεί η Αθήνα στους γνωστούς ρυθμούς της.

Εν τω μεταξύ τα τηλεοπτικά κανάλια οργιάζουν. Μόλις πιάσει η πρώτη ζέστη και μέχρι να μπει το φθινόπωρο άλλο δεν βλέπει κανείς κάθε μέρα στην οθόνη του από παραλίες με συνωστισμένους ευτυχισμένους νέους – καμιά φορά και μεσήλικες – αγοράκια και κοριτσάκια δροσερά με πλατιά χαμόγελα και κορμιά φιδίσια αραχτά κάτω από τον καυτό ήλιο, μια χαρά και μια απίστευτη ξεγνοιασιά να κυριαρχεί στις ελληνικές θάλασσες και ακτές.

Λέγε-λέγε τόσα χρόνια μάς έχουν πείσει όλους ότι καλοκαίρι ίσον θάλασσα, μπάνια και ηλιοθεραπεία και, αν εσύ θέλεις κάτι άλλο εκτός από αυτό, δεν πρέπει να είσαι και πολύ στα καλά σου.

Και τελικά θέλεις δε θέλεις, νιώθεις άσχημα. Διότι δεν σου αρέσει να συμμετέχεις σ’ αυτό το νταβαντούρι του ελληνικού καλοκαιριού στις παραλίες. Διότι ο ήλιος σε μαραίνει, σε τυφλώνει και σε καίει αλύπητα. Διότι δεν αντέχεις τον θόρυβο, τα στίφη και την παραθεριστική πολυκοσμία. Διότι ξεβολεύεσαι, όταν βγαίνεις από τους συνήθεις ρυθμούς σου. Άρα δεν είσαι σαν τους άλλους, είσαι διαφορετικός. Και μάλλον είσαι για λύπηση, άνθρωπέ μου.

Για λύπηση σίγουρα. Αφού δεν πας διακοπές και κάθεσαι στην έρημη, την άδεια, τη μελαγχολική Αθήνα με τα κλειστά μαγαζιά, τις υποτονικές δημόσιες υπηρεσίες, την αφύσικη ησυχία των λεωφόρων, παρέα με τις αδέσποτες γάτες, τους περιθωριακούς και τους τουρίστες. Και τα βράδια στην τηλεόραση βομβαρδίζεσαι από τις γνωστές εικόνες των χαρούμενων παραθεριστών που τεμπελιάζουν με τις ώρες στην παραλία κάτω από τον ήλιο.

Είσαι αφύσικος, άνθρωπέ μου, παραδέξου το.

Αλλά, επειδή όλα τα καλά και τα άσχημα τελειώνουν κάποτε, τελειώνει και η περίοδος των διακοπών, γυρίζουν κατηφείς οι παραθεριστές στην Αθήνα, η πόλη ζωντανεύει, οι δρόμοι γεμίζουν αυτοκίνητα και τα πεζοδρόμια πεζούς, ανοίγουν πάλι τα μαγαζιά, κίνηση, ζωή, τρεχάματα, να την η πόλη που ήξερες και που τόσο αγαπάς.

Και οι μετεωρολόγοι στα κανάλια μάς ενημερώνουν μελαγχολικοί ότι πέφτει η θερμοκρασία και έρχονται βροχές.

Για λύπηση είναι τώρα οι άλλοι, εσύ, ο αφύσικος, είσαι μια χαρά.