Τέχνη και συναισθηματική μετατόπιση

  

Πολλές φορές, πάρα πολλές φορές τελειώνοντας την ανάγνωση ενός ποιήματος μένω σκεφτική. «Αυτό δεν είναι ένα ποίημα», αποφαίνομαι μετά.

Οι στίχοι είναι άρτιοι, το ίδιο και η γλώσσα, η σκέψη του δημιουργού ώριμη, τα λεγόμενα καλολογικά στοιχεία είναι παρόντα, το μήνυμα που εκπέμπεται είναι σαφές (ενίοτε) και (δείχνει) ευαίσθητο. Όμως δεν είναι ένα ποίημα. Είναι ωραίες, καλογραμμένες σκέψεις στην καλύτερη περίπτωση και θολές, μπερδεμένες σκέψεις στη χειρότερη.

"Κυλούν οι μέρες μακριά μου..."

Κυλούν οι μέρες μακριά μου,

το φως τους αγνοώ,

τον ήλιο που μεσουρανεί

κρατώ σε απόσταση,

τον κόσμο που ξεχύνεται στους δρόμους

ποτέ δεν βλέπω,

όλη αυτή την όμορφη βουή,

τρεχάματα ανθρώπων,

λεωφορεία στοιβαγμένα,

κορναρίσματα

και μικροπωλητές,

νεανικές παρέες

που θορυβούν χαρούμενα,

λιακάδες στις πλατείες,

ζητιάνοι στις γωνιές,

γυφτάκια ζωηρά,

κυρίες που χαζεύουν στις βιτρίνες,

συνωστισμός στις λαϊκές,

άνθρωποι κάθε σχήματος

με τσάντες φορτωμένες ψώνια

και μεροκαματιάρηδες

και εργάτες

και τεχνίτες πάνω στα μηχανάκια τους,

μες στις δημόσιες υπηρεσίες

υπάλληλοι ανόρεχτοι

και ουρές γερόντων και μεσόκοπων,

τηλέφωνα χτυπούν αδιάκοπα,

στα φαρμακεία οι συνταξιούχοι

προμηθεύονται τα φάρμακά τους,

στα πάρκα παίζουν τα παιδιά,

στους δρόμους μποτιλιάρισμα

και από πάνω ένας ήλιος μεσογειακός,

ήλιος ελληνικός,

κυρίαρχος του παιχνιδιού

και φως λαμπρό διάχυτο παντού.

Όλα έχουν εντυπωθεί στη μνήμη μου,

τότε που ήμουνα κι εγώ ανάμεσά τους,

μέσα σε ένα κόσμο που φάνταζε

πολυάσχολος, χαρούμενος

και μια ιδέα δικός μου.

Τώρα στο σκοτεινό μου σπίτι

τα ονειρεύομαι όλα αυτά

και ίσως πότε πότε να τα νοσταλγώ,

όμως σαν κάπως να μου έχουν απαγορευθεί,

σαν κάπως μια αόρατη απειλή

να με κρατεί δεμένη

και περιμένω

πότε η πολιτεία θα βουτηχτεί

σε κείνο το ημίφως,

καθώς ο ήλιος μόλις έχει βασιλέψει

και πάνω απλώνεται ο ουρανός

μες στο βαθύ του μπλε

και στον ορίζοντα χορεύουν

ρόδινες, κόκκινες σκιές φλεγόμενες,

τα πρώτα φώτα ανάβουν

κι έχει κατακαθίσει ο κουρνιαχτός της μέρας.

Είναι η ώρα μου αυτή

να βγω στους δρόμους

και να σταθώ εκστατική

στο μεγαλείο που συντελείται

μπρος στα μάτια μου,

η μέρα να βυθίζεται αργά

σε ένα παρελθόν απύθμενο

κι η νύχτα σαν βασίλισσα να κατεβαίνει

μες στο βαρύ μαύρο φουστάνι της

το κεντημένο με αμέτρητα

φώτα ηλεκτρικά.

Όποιος σκοτώνει δεν είναι στα καλά του

Κάποτε, σε χρόνους παλαιολιθικούς, ο άνθρωπος σκότωνε τον άλλον άνθρωπο, χωρίς αυτό να έχει επιπτώσεις στη ζωή του. Σήμερα όποιος κάνει κάτι τέτοιο έχει κατά την άποψή μου σοβαρό πρόβλημα κοινωνικής προσαρμογής, άρα δεν είναι εντελώς στα καλά του. Ακόμα και σε περιπτώσεις πωρωμένων δολοφόνων θα έλεγα ότι υπολανθάνει ψυχική ανωμαλία, εφόσον δεν θεωρούν τον φόνο ως τη βαρύτερη εγκληματική πράξη μέσα στη σύγχρονη κοινωνία. 

Τα αστικά επαγγέλματα στο Βυζάντιο

Στο μνημειώδες έργο του Φαίδωνος Κουκουλέ «Βυζαντινών βίος και πολιτισμός» υπάρχει ένα κεφάλαιο αφιερωμένο στα επαγγέλματα των ανθρώπων της εποχής.

Εννοείται ότι η αριστοκρατία δεν ασκούσε κανένα επάγγελμα, όσοι όμως ανήκαν στη μεσαία και την κατώτερη τάξη έπρεπε να δουλέψουν για να ζήσουν. Μαζί με τους λαϊκούς και οι κληρικοί και οι μοναχοί καταπιάνονταν με δουλειές, μολονότι η Εκκλησία δυσανασχετούσε και συχνά τους το απαγόρευε.

Βρωμερή κοινωνία, προηγμένη και ένοχη

Νιώθω ένοχη.

Επειδή έχω ηλεκτρικό ψυγείο, ηλεκτρική κουζίνα, τηλέφωνο, μπάνιο και τρεχούμενο νερό.

Επειδή δεν κυκλοφορώ με μπαλωμένα παπούτσια και ρούχα εικοσαετίας που συνεχώς επιδιορθώνω.

Νιώθω ένοχη που δεν ζω σε μιαν αυλή παρέα με άλλες δέκα οικογένειες που ξέρουν ποια ακριβώς στιγμή πάω να κατουρήσω.

Που όταν αρρωσταίνω, δεν κάθομαι στο κρεβάτι μου να περιμένω να γίνω καλά ή να πεθάνω.

Που δεν κυνηγώ, δεν βασανίζω, δεν δέρνω, δεν αφήνω νηστικά και δεν σκοτώνω τα σκυλιά και τα γατιά της γειτονιάς μου.

Που δεν έχω μια βέργα να σπάω στο ξύλο τα παιδιά μου.

Πώς να πετύχετε στις εξετάσεις

Τότε το έλεγαν «Ακαδημαϊκό απολυτήριο». Μόλις είχαν ξεκινήσει οι δοκιμές «στου κασίδη το κεφάλι» που συνεχίζονται μέχρι σήμερα με τη γνωστή κατρακύλα που τέλος δεν έχει ως φαίνεται. Τέλος πάντων.

Καλή μαθήτρια εγώ αλλά και τρία πουλάκια κάθονταν, πιο πολύ με ενδιέφεραν οι έρωτες παρά τα πανεπιστήμια και οι σπουδές. Όσο για τους γονείς μου, σημασία δεν έδιναν. Έκαναν φροντιστήριο οι συμμαθήτριές μου από την Πέμπτη τάξη του εξατάξιου τότε Γυμνασίου, εγώ πέρα έβρεχε. Κάπου στη μέση της Έκτης τάξης άρχισαν οι φίλες μου να με πιέζουν. «Θα δώσουμε εξετάσεις εμείς και δεν θα δώσεις εσύ που είσαι καλή μαθήτρια;» Λέγε- λέγε με έπεισαν.

"Αγάπη είναι..."

Η αγάπη είναι μία,

οι πόλοι της αγάπης δύο.

Αλλιώς δεν είναι αγάπη,

είναι αγωνία.

Βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου

κι εσύ τον βλέπεις μέσα από τα δικά μου.

Αυτό που βλέπουμε είναι πάντα το ίδιο.

Είμαι ό,τι είμαι, επειδή κι εσύ είσαι ό,τι είσαι.

Γι’ αυτό και η αγάπη μας είναι ό,τι είναι.

Δεν έχουν σύνορα τα σώματά μας,

δεν είμαστε δύο, ένα είμαστε σε δύο.

Κι ένα σε ένα, όταν σμίγουμε.

Από τα σπλάχνα μου βγαίνεις εσύ

κι εγώ απ’ τα δικά σου σπλάχνα.

Κάθε λαγνεία μέσα στην αγάπη

γίνεται αιθέριο όνειρο.

Έξω από την αγάπη ο χρόνος κυλά,

χωρίς η αγάπη να νοιάζεται γι’ αυτόν.

Όταν κοιταζόμαστε,

ο κόσμος είναι στέρεος σαν βράχος.

 Δεν λέμε λόγια αγάπης.

Είμαστε ήσυχοι όπως η νύχτα,

όπως ο ουρανός ο φορτωμένος άστρα.

Ακούμε μόνο την αναπνοή μας

όπως το θρόισμα στις φυλλωσιές.

Σιωπηλοί αγκαλιαζόμαστε.

Είναι ο αέρας γύρω μας 
γεμάτος μηνύματα.

Πέρα, πολύ μακριά η βουή του κόσμου.

Εδώ η αγάπη ατάραχη.

Δεν έχει θάνατο η αγάπη,

δεν ξέρει από τέτοια παιχνίδια

με αρχή και τέλος.

Δεν έχει πόνο η αγάπη,

δεν έχει πόνο ο παράδεισος.

Πώς ήταν δυνατό να μην αγαπηθούμε;

Μπορεί ο χείμαρρος να κάνει πίσω;

Λάμπει ο ήλιος,

τα χωράφια πράσινα,

εσύ στον κήπο στέκεσαι σε μια αιώνια στιγμή,

εγώ απ’ το παράθυρο κοιτάζω.

Η εικόνα μεγεθύνεται ως το άπειρο.

Στο σπίτι όλα βουβά.

Το διατρέχουν ρεύματα αγάπης,

όλα τα αντικείμενα αγαπούν το ένα το άλλο.

Αυτό που αιωρείται γύρω μας

είναι η πνοή ενός θεού

που αποκαλύπτεται με νεύματα.

Έρχεσαι εσύ και όλα γύρω τρέμουν.

Σε κοιτάζω, με κοιτάζεις.

Γύρω ιερή σιωπή.

Γιατί υπάρχουν οι άλλοι, αναρωτιέμαι.

Ειρηνεύουν οι ψυχές μας, 

όταν τα σώματά μας μέσα σε θύελλα

αγκαλιάζονται.

Κρατώ τη σφαίρα του κόσμου

σαν αρχαία αυτοκράτειρα,

ορίζω το μέλλον μας.

Μια αρχέγονη δύναμη μάς κρατά ενωμένους.

Αν ποτέ χωριζόμασταν,

τα άτομα θα διασπώνταν,

η έκρηξη θα ήταν τρομερή.

Όλα είναι αυτονόητα,

κάθε πράγμα στη θέση του,

εσύ κι εγώ μαζί.

Οι σειρήνες μπαινοβγαίνουν στα δωμάτια,

οι μουσικές τους δονούν τον αέρα.

Εγώ σου το δείχνω, εσύ γιατί το κοιτάζεις;

-Καλησπέρα, χρυσή μου, είσαι υπέροχη απόψε.

-Βρίσκεις, χρυσέ μου;

-Μα ναι, ξεχωρίζεις από όλες εδώ μέσα. Είσαι πανέμορφη!

-Σ’ ευχαριστώ, χρυσέ μου. Κάνε λίγο πιο πέρα να με φωτογραφίσουν.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάνουν καλό στην υγεία

Καταλαβαίνω την απογοήτευση που νιώθει πολλές φορές ο κόσμος για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μέσα στα οποία κυκλοφορούν και εκφράζονται δημόσια λογής λογής αποκλίνοντες, παλαβοί, κακοήθεις, φανατικοί, μισαλλόδοξοι, πρόστυχοι, πληρωμένοι και τρολ.