Το Πεδίο του Άρεως πεθαίνει κι αυτοί χτενίζονται

Δεκαέξι χρονών, όταν ήρθα στην Αθήνα, το τελευταίο μέρος που θα ήθελα να επισκεφθώ ήταν το Πεδίο του Άρεως, το πάρκο που βρισκόταν δέκα λεπτά πιο κάτω από το σπίτι μου.

Μεγαλωμένη δίπλα στη θάλασσα, σε μια μικρή, όμορφη πόλη, όπως ήταν τα Χανιά τη δεκαετία του ’50 και του ’60, αυτό που με θάμπωνε στην Αθήνα ήταν η αίσθηση ότι ζούσα τώρα σε μια μεγάλη πόλη, με φώτα, με κίνηση, με μεγάλες λεωφόρους, με ανωνυμία – αυτό κυρίως, η ανωνυμία που ακόμα μου αρέσει – με αμέτρητα μαγαζιά και προ πάντων με αμέτρητες καφετέριες.

«Με λένε Αρτέμη»: δυο τύποι Νεοελλήνων του 1982 που σήμερα έχουν γίνει καθεστώς

Ποτέ δεν συμβάδισα με τις πολιτικές απόψεις του Χάρρυ Κλυνν  και οι σχετικές δημόσιες δηλώσεις του τα τελευταία χρόνια μού είχαν προκαλέσει απογοήτευση και θυμό. Αυτό όμως δεν αναιρεί το μεγάλο του ταλέντο και την αξία του ως σατιρικού καλλιτέχνη.

Ανάμεσα στους τύπους του Νεοέλληνα που σατίρισε θεωρώ ότι κατέχει μοναδική θέση ο Αρτέμης, ο καλοζωισμένος αριστερός διανοούμενος που ούτε αριστερός είναι ούτε διανοούμενος.

Κατάσταση res

Τι ακριβώς είσαι, όταν βρίσκεσαι ξαπλωμένος, αναισθητοποιημένος στο χειρουργικό κρεβάτι και από πάνω σου στέκονται διάφοροι ξένοι και άγνωστοι άνθρωποι, γιατροί, νοσοκόμοι και άλλοι που κρατούν παράξενα εργαλεία στα χέρια τους, μιλούν μεταξύ τους με οικειότητα και ανοίγουν τρύπες στο σώμα σου; Τι ακριβώς είσαι εκείνη την ώρα;

Οι μάζες, τα είδωλα και η πραγματικότητα

Καλά είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και για άλλους λόγους και γιατί παίρνουμε μια ιδέα για το πώς σκέφτονται οι μάζες, όταν ερεθίζονται από τα έργα και τις ημέρες των διασήμων.

Οι διάσημοι το ξέρουν αυτό και προσέχουν τι θα πουν και πώς θα σταθούν, όταν οι δημοσιογράφοι τούς περιτριγυρίζουν. Τι κάνουν, όταν είναι μακριά από τη δημοσιότητα, δεν γνωρίζουμε και δεν μας πέφτει και λόγος. Παρ’ όλα αυτά οι μάζες είναι σαρκοβόρες και αλίμονο σε κείνον που θα βρεθεί στα σαγόνια τους.

"Όμορφος νεαρός παίζει"

Κόλλαγε το κορμί του πάνω της,

ωραίο, γερό κορμί, νεανικό,

τάχα τη μάθαινε να κάνει τις ασκήσεις,

όμως εκείνος έπαιζε

σίγουρος για την ομορφιά του.

Πίσω απ’ τα γελαστά του μάτια

τρεμόπαιζε η πρόκληση:

«Κι εσύ θα προσκυνήσεις»,

έλεγαν τα μάτια του.

Έπαιρνε τρυφερά το χέρι της,

το ακουμπούσε πάνω του,

«προσκύνα,

θέλω να δω την ήττα σου,

μία κι εσύ ακόμα

που δεν άντεξε

που έσπασε στην αγκαλιά μου μέσα.

Έλα λοιπόν,

σε περιμένω να παραδοθείς».

Μάλλον απογοητεύτηκε μετά,

δεν είδε τίποτα στο πρόσωπό της

κι έγινε κάπως ταπεινός.

Νέο παιδί, δεν ξέρει,

δεν υποψιάστηκε

τα κύματα της τρέλας

που την είχαν περιλούσει.

Κύπρος, πατρίδα

Αυτός ο γυάλινος τοίχος

πρέπει ορισμένως να θραυσθεί,

να περάσει ελεύθερος ο αέρας,

οι μυρωδιές του,

να πλημμυρίσουν την ατμόσφαιρα

οι φωνές,

να αγγιχτούν τα σώματα,

όταν ο άνεμος θα σηκώνεται,

να ανταλλάσσονται τα χώματα,

να ακούγονται τα τιτιβίσματα πουλιών,

το κύμα που σκάει στην παραλία.

Αυτός ο γυάλινος τοίχος

είναι ψεύτικος,

δεν υπάρχουν δυο καρδιές

σε ένα σώμα.

Αθήνα

Βόλος

Λάρισα

Λευκωσία

Δράμα

Καβάλα

Λεμεσός

Ηράκλειο

Άρτα

Θεσσαλονίκη

Λάρνακα,

μια πατρίδα είναι.

Τα «παρακατιανά» τραγούδια του ’60 που ξεπέρασαν την εποχή τους

Μπορεί να τα σνομπάραμε ελαφρώς εμείς που ακούγαμε Χατζιδάκι και Θεοδωράκη και λίγο μετά και Σαββόπουλο και Ξαρχάκο και γενικά όλους αυτούς τους τραγουδοποιούς του «επιπέδου» μας, όμως τα ακούγαμε κι αυτά, δεν αλλάζαμε σταθμό στο ραδιόφωνο, όταν τα μετέδιδαν. Μπορεί να μην κοσμούσαν τη δισκοθήκη μας και να μην τα αναζητούσαμε ποτέ, όμως μας ήταν οικεία, δεν τα αποστρεφόμασταν. Μπορεί να γελούσαμε απαξιωτικά, όμως τα τραγουδούσαμε, άμα τύχαινε.

"Με εγκατέλειψαν οι αμαρτίες μου..."

Με εγκατέλειψαν οι αμαρτίες μου

κι έγινε ο κόσμος ξαφνικά πολύ βατός

και βαρετός

και τα δαιμονικά μου πλάσματα

με αγνοούν,

με εγκατέλειψαν κι αυτά,

αφού μου ρούφηξαν όλο το αίμα,

πάνε σε άλλους ευνοούμενούς τους τώρα,

σε σώματα γενναία και γερά

που αντέχουν κακουχίες.

Παράπονο δεν πρέπει να έχω,

πολύ μ’ αγάπησαν οι δαίμονές μου,

ό,τι τους ζήτησα μου το έδωσαν.

Καιρός να δοκιμάσουν την αγάπη τους

καινούργια πλάσματα, νεαρά,

γεμάτα ικμάδα,

καιρός να αντηχήσουν νέα ουρλιαχτά

μέσα στις σκοτεινές αβύσσους.