Σχέσεις ιθαγενών Αμερικανών και Αφροαμερικανών: μια άγνωστη ιστορία

Οι σχέσεις ιθαγενών Αμερικανών και Μαύρων δεν αναφέρονται στα σχολικά βιβλία των ΗΠΑ, σήμερα όμως οι Αφροαμερικανοί (και όχι μόνον αυτοί) μάς αποκαλύπτουν κάποιες λεπτομέρειες που αναδεικνύουν μια πιο πολύπλοκη ιστορία της δουλείας στην Αμερική.

"Απλός θεατής"

Έχετε ακόμα δρόμο εσείς μπροστά σας

γι’ αυτό

χρήσιμο είναι να μείνετε στις αυταπάτες σας

-για να' χει λίγο νόημα αυτός ο κόσμος ρε γαμώτο-

κι όταν θα φτάσετε στα χρόνια μου

και δείτε

πως μιαν ολόκληρη ζωή περάσατε με σαπουνόφουσκες

μάταιο είναι να θρηνήσετε

δεν θα προλάβετε εξάλλου

καθώς άλλοι αψίκοροι θα έχουν πιάσει τα ταμπούρια

και θα κραδαίνουν λάβαρα φωτιάς

ούτε και να θυμώσετε όμως

αποδεχτείτε το παιχνίδι

όπως παίζεται

μελαγχολήστε λίγο

κι έπειτα ετοιμαστείτε ψύχραιμα

για το ταξίδι

ελπίδα δεν υπάρχει

θα το καταλάβετε

όταν θα είναι πια

πολύ αργά

αλλ’ όμως το παιχνίδι

έτσι παίζεται

κι εγώ κουράστηκα

κατάντησα εδώ και χρόνια

ένας απλός θεατής

και ως στερνή μου γνώση

έμαθα πως το Κακό

έχει πολλές μορφές

αγαπησιάρικες.

Τι έγινε το 1000 μΧ;

Το έτος 1000 μΧ ξεκίνησε μια Δευτέρα που ήταν μια ημέρα καθόλα όμοια με την προηγούμενή της, Κυριακή.

Μολονότι ο κόσμος έμπαινε στον τελευταίο χρόνο του 10^ου αιώνα και έκλεινε την πρώτη χιλιετία μετά Χριστόν, τίποτε δεν δείχνει ότι κάτι τέτοιο του προκάλεσε ιδιαίτερη συγκίνηση. Για την ακρίβεια ο περισσότερος κόσμος δεν είχε ιδέα σε ποιο έτος βρισκόταν.

Η ζωή μου είναι δική μου υπόθεση

Η ζωή μου είναι δική μου υπόθεση.

Αν αυτό το θεωρείτε αυτονόητο, κάνετε λάθος. Κάποιοι, δηλαδή οι περισσότεροι, οι πλείστοι, πιστεύουν ότι η ζωή δεν ανήκει σ’ αυτόν που τη φέρει.

Σε ποιον ανήκει;

"Όταν θα γίνουν όλα ένα απέραντο λευκό..."

Όταν πεθάνω

(αν ποτέ συμβεί αυτό

αν είναι δυνατόν

ετούτη η ζωή

η αγέρωχη

που δεν διαπραγματεύεται

με τους εχθρούς της

να γονατίσει

και να παραδοθεί

όχι, αυτά τα πράγματα

δεν γίνονται)

όμως

αν είναι να συμβεί

ποτέ αυτό

σε κάποιο χρόνο

μακρινό

εκατομμύρια στιγμές

πιο πέρα από το τώρα

σε βάθος αδιευκρίνιστο

του σύμπαντος

τότε

που ο ήλιος

θα ανατείλει

για στερνή φορά

και το φεγγάρι

θα ξεφύγει απ’ την τροχιά του

τότε που όλα τα ρολόγια

θα πετρώσουν

σε μια ώρα τελική

κι ο Κόσμος θα χαθεί

απότομα

σαν μια ταινία κινηματογράφου

που κόπηκε

στη μέση της υπόθεσης

όταν οι μέρες

θα τερματίσουν

οριστικά τις διαδρομές τους

και οι αναμνήσεις μου

θα διαλυθούν

από το δυνατό οξύ

της αποσύνθεσης

όταν θα γίνουν όλα

ένα απέραντο λευκό

λευκό θανάτου

τότε παρακαλώ

βάλτε φωτιά

σε κείνες τις φωτογραφίες

που φυλάω στα συρτάρια μου

πρόσωπα γελαστά

ανύποπτα

φίλοι

αγαπημένοι

γιορτές

επέτειοι

ταξίδια

εδώ παιδί

εδώ κορίτσι

γυναίκα εδώ

μεσόκοπη

γερόντισσα

εδώ κάτι περίμενα

κι εδώ το βρήκα

το έχασα εδώ

κι εδώ ελπίζω

εδώ όχι

κάνω σχέδια

περιμένω

αγάπησα

ευτυχία

τρέχει ο καιρός

τι όμορφο αυτό το φόρεμα

θυμάσαι αυτό το δαχτυλίδι;

χαμόγελα στο χιόνι

και η δύση του ηλίου

στην ακροθαλασσιά

πολύτιμες στιγμές

που το οξύ

τις εξαφάνισε

και τώρα μένουν

στις φωτογραφίες

τα αποτυπώματα

παρακαλώ

εσείς

που είστε ακόμα

στη διαδρομή

εξαφανίστε τις

είναι απολιθώματα

μιας άσημης ζωής

καμιά αξία πια δεν έχουν

να μην υπάρχει αυτό το βάρος

στις αποσκευές μου

θέλω να ταξιδέψω ανάλαφρη

μέσα στο απέραντο λευκό.

Σύνδρομο ανήσυχων ποδιών και καλημέρα

Ανοίγω τον υπολογιστή, μπαίνω στο Face Book, αρχίζω να χαζεύω τις αναρτήσεις. Μια από τα ίδια και σήμερα:

Καλημέρα, καλό μήνα, καλή εβδομάδα, καλή Δευτέρα, καλό φθινόπωρο, να είστε θετικοί, να είστε αισιόδοξοι, μια καινούργια μέρα μάς περιμένει, χαρείτε τον ήλιο, χαρείτε το φως, ο τόπος μας είναι ο πιο όμορφος του κόσμου, αγάπη, η ευτυχία είναι δίπλα μας, φιλία και αγάπη, θάλασσα, μια μέρα ηλιόλουστη, αγάπη, ήλιος, ευτυχία, θετικές σκέψεις...

Ε, άντε στο διάολο πρωί πρωί!

"Το επίμονο φαινόμενο". Κριτική της Νέλλας Συναδινού

Στου μέλλοντος την ανατρεπτική μεταστροφή, στη μετεξέλιξη της κοινωνίας προς ένα εξωλογικό σκηνικό, με σπέρμα στο έλλογα βιωμένο παρόν μας, ελίσσεται το ΕΠΙΜΟΝΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ της Καίτης Βασιλάκου.

Ένα διήγημα και δύο νουβέλες προβάλλουν δυνάμει απολήξεις των ήδη χαραγμένων δρόμων του πολιτισμού μας προς μια βαρβαρότητα: απότοκη οικολογικού αφανισμού και ολιστικά πολιτιστική στο φερώνυμο ΕΠΙΜΟΝΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ και εκφυλιστικά καθεστωτική από την πολιτειακή αποσάθρωση, στα ΕΛΕΓΧΟΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ και ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. Το ευφάνταστο συνδυάζεται με το ρεαλιστικό, όπως απαιτεί μια υποθετική προβολή στο μέλλον, που ανακύπτει όμως από πειστικές συνθήκες και αισθητοποιείται από διαλόγους τόσο φυσικούς, ώστε να απηχούν την αμεσότητα του διπλανού ανθρώπου.

Πενήντα φράσεις για να βάλεις το παιδί σου στην κόλαση

Διάβασα τυχαία εδώ http://ingossip.gr/paraxena/544463-

μερικές καλές συμβουλές για τους γονείς που θέλουν να ενισχύσουν την αυτοεκτίμηση των παιδιών τους και να αναπτύξουν μαζί τους μια τρυφερή και αγαπητική σχέση.

Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές η μαμά ή ο μπαμπάς είναι κουρασμένοι, εκνευρισμένοι, αφηρημένοι και λένε στο παιδί άσκεφτες κουβέντες που δεν τις εννοούν. Μετά βέβαια αναγνωρίζουν το λάθος τους και συνήθως επανορθώνουν. Το παιδί έχει ένστικτο. Καταλαβαίνει πότε οι γονείς του πετάνε μια άστοχη φράση που δεν την εννοούν, εφόσον βέβαια η συνολική συμπεριφορά τους απέναντί του είναι σε γενικές γραμμές σωστή. Δεν πρόκειται το παιδί να γίνει, όταν μεγαλώσει, κανένας κατά συρροήν δολοφόνος, αν η μαμά του τού είπε ένα μεσημέρι, κουρασμένη καθώς ήταν από τη δουλειά: «φάε το φαγητό σου και μη με ζαλίζεις, έχω τα νεύρα μου σήμερα». Το παιδί που μεγαλώνει σε ένα αγαπητικό και υποστηρικτικό περιβάλλον, δεν θα δώσει σημασία, αν καμιά φορά οι γονείς πουν και καμιά κουβέντα παραπάνω.

"Το επίμονο φαινόμενο" στο culturenow.gr

Μια συνέντευξή μου στην κ. Πηνελόπη Πετράκου στο culturenow.gr σχετικά με το τελευταίο μου βιβλίο «Το επίμονο φαινόμενο».

http://www.culturenow.gr/51293/kaith-vasilakoy-toylaxiston-h-dhmokratia-den-afairei-thn-elpida-gia-mia-kalyterh-zwh

Στο διήγημα «Έλεγχος πληθυσμού» ο ήρωάς σας, μόλις αποσύρεται από την εργασία λόγω ηλικίας, αρνείται την ευθανασία που του υποδεικνύει η Πολιτεία και επιλέγει να συνεχίζει να ζει με μηδενικούς πόρους. Το μήνυμα είναι η αντίσταση ή το ρίσκο της;

    

Το δίλημμα που τίθεται στο διήγημα είναι, αν θεωρείται η οικονομική ευρωστία μιας κοινωνίας σημαντικότερη από τη ζωή των μελών της κοινωνίας αυτής.

Στα χρόνια της κρίσης που περνάμε έτυχε να ακούσω κάποιες  περίεργες απόψεις,  όπως ότι οι ηλικιωμένοι είναι βάρος για την οικονομία και εμπόδιο για την εξέλιξη των νέων και ότι καλό θα ήταν να μας άδειαζαν τη γωνιά.

Αλλά πώς θα ήταν μια κοινωνία, όπου οι γέροντες ως περιττοί πλέον θα όφειλαν να αποχωρήσουν οικειοθελώς από τη ζωή; Κάποιες πρωτόγονες ομάδες στο μακρινό παρελθόν – δεν ξέρω μήπως και σήμερα συμβαίνει αυτό κάπου μακριά από τον πολιτισμό – εγκατέλειπαν στην τύχη τους τους ηλικιωμένους γονείς τους που πλέον δεν ήταν χρήσιμοι σε τίποτα. Από τις πηγές μαθαίνουμε ότι κατά την αρχαιότητα στην Κω όσοι ήταν πάνω από εξήντα χρονών αυτοκτονούσαν υποχρεωτικά βάσει του νόμου πίνοντας κώνειο. Ο Στράβων αναφέρει παρόμοια έθιμα στη Σαρδηνία και στην Κασπία. Το ίδιο έκαναν και οι Μασσαγέτες Σκύθες.

Ο τρόμος του θανάτου

Ο άνθρωπος φοβάται τον θάνατο.

Όχι μόνο αυτός, όλα τα ζωντανά πλάσματα τον φοβούνται, μολονότι μόνο ο άνθρωπος έχει συνείδηση του θανάτου. Τα άλλα πλάσματα αντιδρούν ενστικτωδώς, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για το ίδιο πράγμα: η ζωή φοβάται τον θάνατο. Λογικό: αν η ζωή δεν τον φοβόταν, θα ακυρωνόταν από μόνη της. Γιατί ο θάνατος είναι το αντίθετο της ζωής.

Το πανηγύρι της ζωής και οι ηλικιωμένοι

Οι γέροι βαριούνται τα πολλά-πολλά, δεν τους αρέσουν τα σουλάτσα και οι συναναστροφές, η φασαρία και το πήγαιν’ έλα, οι φωνές, τα τραγούδια και οι διασκεδάσεις και οι γιορτές και οι κάθε είδους κοινωνικές εκδηλώσεις.

Οι νεότεροι το εξηγούν αυτό πολύ εύκολα: γέροι είναι, έχουν χάσει τα κουράγια και τη δύναμή τους, αυτοί τώρα χρειάζονται ανάπαυση και ησυχία και να παίρνουν τα φάρμακά τους τακτικά.

Σωστή εξήγηση αυτή, αν πρόκειται για γέροντες που δεν μπορούν να σύρουν τα πόδια τους, αν και νομίζω ότι ακόμα κι αν μπορούσαν να τα σύρουν, πάλι αδιάφοροι θα ήταν για όλη αυτή τη χαρούμενη φασαρία των νέων.

"Κρυμμένο μήνυμα"

Μου έστειλε την καρδιά του ένα παιδί

δειλά

προσεχτικά

ίσως μην ξέροντας τι κάνει

μια σιωπηλή καρδιά

μ’ ένα κρυμμένο μήνυμα

«έχω ανάγκη από αγάπη»

ένα παιδί που όλο σαρκάζει

την αγάπη

που την περιφρονεί

ένα χαρούμενο παιδί

χωρίς αγάπη.

"Οι κοιμώμενοι"

Σ’ αυτήν εδώ την Πολιτεία

οι κάτοικοι  αιώνες τώρα

έπεσαν για να κοιμηθούν

και πια αρνούνται να ξυπνήσουν

συχνά ανήσυχοι στριφογυρίζουν

στα κρεβάτια τους

λέγοντας λόγια ασυνάρτητα

και άλλοτε γελούν

πέφτουν μετά σε μια παράξενη ακινησία

ώρες πολλές

κάτι σαν κώμα

κάπως σαν νεκροί

αχνά αναπνέουν

κι είναι τα πρόσωπά τους

προσωπεία

χλωμά και απαθή

όλοι το ίδιο ακατανόητο όνειρο βλέπουν

παρθένες κατεβαίνουν

από τα βουνά

τοξότες αναπαύονται

πλάι σε λίμνες

ζώα παράξενα που κρύβονται

στις φυλλωσιές

και μια ψιλή βροχή

να τα έχει μουσκέψει όλα

κάπου από μακριά

ακούγονται πολεμικά τραγούδια

από στρατούς που πάνε

μεθυσμένοι να αναμετρηθούν

διαταγές των αρχηγών

βρισιές και προσευχές

και καραβάνια αιχμαλώτων

η γη γεμάτη πτώματα

κομμένα χέρια

μάτια βγαλμένα

ένα μωρό που σκούζει ολομόναχο

κι εκεί θαμπά

στο βάθος του ορίζοντα

βλέπουν αθόρυβα να ανατέλλει 

το σκοτεινό τους Μέλλον.