"Όταν θα γίνουν όλα ένα απέραντο λευκό..."

Όταν πεθάνω

(αν ποτέ συμβεί αυτό

αν είναι δυνατόν

ετούτη η ζωή

η αγέρωχη

που δεν διαπραγματεύεται

με τους εχθρούς της

να γονατίσει

και να παραδοθεί

όχι, αυτά τα πράγματα

δεν γίνονται)

όμως

αν είναι να συμβεί

ποτέ αυτό

σε κάποιο χρόνο

μακρινό

εκατομμύρια στιγμές

πιο πέρα από το τώρα

σε βάθος αδιευκρίνιστο

του σύμπαντος

τότε

που ο ήλιος

θα ανατείλει

για στερνή φορά

και το φεγγάρι

θα ξεφύγει απ’ την τροχιά του

τότε που όλα τα ρολόγια

θα πετρώσουν

σε μια ώρα τελική

κι ο Κόσμος θα χαθεί

απότομα

σαν μια ταινία κινηματογράφου

που κόπηκε

στη μέση της υπόθεσης

όταν οι μέρες

θα τερματίσουν

οριστικά τις διαδρομές τους

και οι αναμνήσεις μου

θα διαλυθούν

από το δυνατό οξύ

της αποσύνθεσης

όταν θα γίνουν όλα

ένα απέραντο λευκό

λευκό θανάτου

τότε παρακαλώ

βάλτε φωτιά

σε κείνες τις φωτογραφίες

που φυλάω στα συρτάρια μου

πρόσωπα γελαστά

ανύποπτα

φίλοι

αγαπημένοι

γιορτές

επέτειοι

ταξίδια

εδώ παιδί

εδώ κορίτσι

γυναίκα εδώ

μεσόκοπη

γερόντισσα

εδώ κάτι περίμενα

κι εδώ το βρήκα

το έχασα εδώ

κι εδώ ελπίζω

εδώ όχι

κάνω σχέδια

περιμένω

αγάπησα

ευτυχία

τρέχει ο καιρός

τι όμορφο αυτό το φόρεμα

θυμάσαι αυτό το δαχτυλίδι;

χαμόγελα στο χιόνι

και η δύση του ηλίου

στην ακροθαλασσιά

πολύτιμες στιγμές

που το οξύ

τις εξαφάνισε

και τώρα μένουν

στις φωτογραφίες

τα αποτυπώματα

παρακαλώ

εσείς

που είστε ακόμα

στη διαδρομή

εξαφανίστε τις

είναι απολιθώματα

μιας άσημης ζωής

καμιά αξία πια δεν έχουν

να μην υπάρχει αυτό το βάρος

στις αποσκευές μου

θέλω να ταξιδέψω ανάλαφρη

μέσα στο απέραντο λευκό.