Τρεις παρατηρήσεις από την τρέχουσα επικαιρότητα

Α

Η επίσκεψη του Πούτιν στην Ελλάδα ήταν πάλι μια καλή αφορμή για να διχαστούμε οι Έλληνες με βάση: α) αν είμαστε ευρωπαϊστές ή ευρωφοβικοί β) αν συμπαθούμε ή αντιπαθούμε το κόμμα που μας κυβερνά  και γ) αν υποφέρουμε ή όχι από τα σύνδρομα του παρελθόντος (προστάτιδα Ρωσία επί Τουρκοκρατίας, χριστιανική ορθοδοξία και άλλα παρόμοια).

"Ήταν λέμε μια Δευτέρα..."

Τι σημαίνει Κυριακή

και τι Δευτέρα

ο Ήλιος δεν γνωρίζει απ’ αυτά

βγαίνει απ’ την ανατολή

δύει από τη δύση

ακούραστα πηγαινοέρχεται στον ουρανό

εμείς κάτω εδώ

βάζουμε ονόματα στο Χρόνο

ήταν λέμε μια Δευτέρα

ήταν μια Κυριακή

αλλά ο Ήλιος  αδιάφορος

πηγαινοέρχεται στον ουρανό

δεν ξέρει από Κυριακές κι από Δευτέρες

Δευτέρα γεννηθήκαμε

και Κυριακή πεθάναμε

την άλλη μέρα πάλι ανέτειλε ο Ήλιος

δεν πρόσεξε τη διαφορά.

«Ρομάντσο», «Θησαυρός» και παραλογοτεχνία

Η πρώτη μου επαφή με τη λογοτεχνία – το ομολογώ ανερυθριάστως- ήταν μέσα από τα λαϊκά εβδομαδιαία περιοδικά «Ρομάντσο» και «Θησαυρός» που κυκλοφορούσαν κάποτε στη φτωχή, αμόρφωτη και ανυποψίαστη Ελλάδα.

Οι γονείς μου, αν και σχετικά ευκατάστατοι, θεωρούσαν σπατάλη την αγορά εξωσχολικών βιβλίων, έτσι έπρεπε να ικανοποιήσω τη φιλομάθειά μου μέσω αυτών των λαϊκών περιοδικών που δανειζόμουν από τα κορίτσια της γειτονιάς -μια και ο μπαμπάς μόνο την Καθημερινή αγόραζε που όμως εγώ δεν τη χώνευα, γιατί δεν καταλάβαινα τι έλεγε. 

"Πολύ λυπάμαι τους ανθρώπους στις εικόνες..."

Δεν θέλω να σας απογοητεύσω,

όμως καθόλου δεν σας αγαπώ,

τελείως αδιάφοροι μού είστε.

Δεν ξέρω πώς να σας φερθώ,

ανατριχιάζω,

αν μου πιάσετε το χέρι,

αν μ’ αγκαλιάσετε,

κάνω απλώς υπομονή

και βιάζομαι να απομακρυνθώ,

στις φλυαρίες σας κουράζομαι,

βαριέμαι αφόρητα,

όταν μιλάτε για τις στενοχώριες σας

και οι χαρές σας

με αφήνουν απαθή.

Για τις εικόνες, ναι,

δεν το αρνούμαι,

εκεί στις συγκινήσεις είμαι επιρρεπής,

πολύ λυπάμαι τους ανθρώπους στις εικόνες,

αλλά μπροστά μου, αν βρεθείτε,

σας το λέω ξεκάθαρα,

θα προσπεράσω.

Μη με μισήσετε ωστόσο.

Φερθείτε μου μονάχα,

όπως φέρομαι εγώ σε σας.

Φύγετε,

απομακρυνθείτε από μένα,

ένα τομάρι είμαι

που ούτε ο εαυτός του

δεν το αγαπά.

Διαβάστηκε στην ποιητική εκδήλωση που οργάνωσε το λογοτεχνικό περιοδικό "Μανδραγόρας" στις 21/3/2016 στο art Cafe Πόλις με θέμα: "Φτώχεια και κρίση".

http://mandragoras-magazine.gr/%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82-2016-%CF%86%CF%84%CF%8E%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/10089

«Το Επίμονο Φαινόμενο», τρεις ιστορίες

«Το Επίμονο Φαινόμενο» ετοιμάζεται. 

Αποτελείται από τρεις ιστορίες  που αναφέρονται στο μέλλον, σε ένα μέλλον που θα μπορούσε κάποια στιγμή, αν όλα πάνε στραβά, να γίνει πραγματικότητα. Θα εκδοθεί τον Ιούνιο από τις εκδόσεις "Απόπειρα".

Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από την πρώτη ιστορία «Έλεγχος πληθυσμού»:

Μη φροντιστηριακή ανάπτυξη της ανιαρής έκθεσης των Πανελλαδικών

Η  «έκθεση» γράφτηκε ως απάντηση στην κακομοιριά που υπολανθάνει στο συγκεκριμένο θέμα και που ψυχαναγκαστικά οδηγεί τα παιδιά να «ομολογήσουν» πόσο κακό και επικίνδυνο είναι το διαδίκτυο.

"Σε ομιλία 500-600 λέξεων που θα γράψετε για να εκφωνήσετε σε εκδήλωση του σχολείου σας, με θέμα τις ανθρώπινες σχέσεις στη σύγχρονη εποχή, να εκθέσετε:

α) τα χαρακτηριστικά της γνήσιας φιλίας, όπως εσείς την αντιλαμβάνεστε

και

β) την άποψή σας σχετικά με τον ρόλο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης/διαδικτύου στη δημιουργία σχέσεων φιλίας".

Η  φιλία, παρά την απαισιοδοξία πολλών που αναμασούν κλισέ φράσεις, υπήρχε πάντα και θα συνεχίσει να υπάρχει. Ο προσδιορισμός «γνήσια» είναι μάλλον περιττός, διότι η λέξη «φιλία» εξ ορισμού περιέχει την ιδιότητα της γνησιότητας, αλλιώς δεν είναι φιλία, είναι κάτι άλλο.

Να καπνίζω ή να πίνω;

Ο οίνος ευφραίνει την καρδίαν ανθρώπου, το γνώριζαν αυτό οι αρχαίες γενιές και γι’ αυτό πολύ τον τιμούσαν σε κάθε ευκαιρία. Αν γνώριζαν και τον καπνό, το ίδιο πάνω κάτω θα έλεγαν.

Εννοείται ότι αμφότερα, αλκοόλ και καπνός βλάπτουν την υγεία μας, όταν κάνουμε κατάχρηση. Όπως αμφότερα δίνουν ευχαρίστηση στη ζωή μας, όταν τα καταναλώνουμε με μέτρο.

"Στη μητέρα μου"

Γλυκά ποιήματα

δεν έχω να σου γράψω

αυτό που μ’ έδεσε μαζί σου

δεν είναι η αγάπη

βρίσκεται πέρα

από τη γλώσσα των ανθρώπων

και είναι από την αγάπη 

πιο συντριπτικό

μια άγρια ανάγκη είναι

να ξανανιώσω  τη σκιά σου

μια επιθυμία να ζήσω πάλι

εκείνες τις ανείπωτες στιγμές

όταν με διαπερνούσε η ματιά σου

γιατί, μητέρα, εγώ

ποτέ μου δεν αποκολλήθηκα

από το σώμα σου.

Συνείδηση και σώμα

Τι εννοούμε, όταν λέμε «εγώ»;

Φιλόσοφοι και επιστήμονες έχουν καταπιαστεί με αυτό το ζήτημα και πολλές απαντήσεις έχουν δοθεί, αλλά το «εγώ» έχει τον τρόπο του να ξεφεύγει κάθε φορά και να απομονώνεται σε μια απροσδιόριστη περιοχή, όπου μας είναι δύσκολο να εισχωρήσουμε.

Βέβαια στην καθημερινή μας ζωή έχουμε εύκολη την απάντηση: Όταν λέμε «εγώ», εννοούμε τον εαυτό μας. Αλλά, όταν λέμε «ο εαυτός μου», είμαστε άραγε σίγουροι ότι ξέρουμε για ποιον μιλάμε; Φαίνεται ότι οι περισσότεροι από μας είμαστε σίγουροι.

"Και υψώνονται μέσα απ' τα χώματα..."

Και υψώνονται μέσα απ’ τα χώματα

σε συναυλίες παράτονες

φωνές οργής ανάκατες με κλάματα

και με παράπονα

και με πνιχτά αναφιλητά

ο κόσμος των Αοράτων

που θρηνεί τη ματαιότητα

ζωές που χάθηκαν για πάντα

πόνοι που ξέμειναν και στοίχειωσαν

και μες την παραζάλη της παραφωνίας

αίφνης ακούς

έναν ψιθυρισμό

μια επίμονη επίκληση

σε σταθερό ρυθμό

σαν ήχο μηχανής

που κάποιος ξέχασε να βγάλει από την πρίζα:

Ηλί ηλί λαμά σαβαχθανί

γιατί με εγκατέλειψες...