Σύμφωνο συμβίωσης για κάθε περίπτωση και παιδιά για ορισμένες περιπτώσεις

Μας ζάλισαν πια με το σύμφωνο συμβίωσης οι μεν και οι δε, από τη μια οι υποστηρικτές και από την άλλη οι πολέμιοι. Το θέμα προκαλεί εντάσεις σε μια κοινωνία σαν τη δική μας που βρίσκεται με το ένα πόδι στον σύγχρονο δυτικό κόσμο και με το άλλο στον μεσαίωνα. Και με αυτό δεν θέλω να δικαιολογήσω τις κραυγές των λεγόμενων προοδευτικών που συχνά είναι το ίδιο εμπαθείς και παράλογες με αυτές των μεσαιωνικών συμπολιτών μας.

Η ζωή προχωρεί, έχουμε οι περισσότεροι αποδεχθεί ότι κάποιοι προτιμούν να ερωτεύονται άτομα του φύλου τους, εντάξει, δικαίωμά τους, κάποιοι μάλιστα θέλουν να ζήσουν μαζί με τον ή την ομόφυλό τους και να γεράσουν παρέα, δικαίωμά τους είναι κι αυτό, και η Πολιτεία καλό είναι να προστατεύει αυτά τα ζευγάρια και να τα αντιμετωπίζει, όπως αντιμετωπίζει και τα ανδρόγυνα.

Τώρα εγώ το πάω και λίγο παρακάτω.

Υποθέτω ότι το σύμφωνο συμβίωσης αφορά ζευγάρια που έχουν μεταξύ τους σεξουαλικές σχέσεις είτε ετερόφυλες είτε ομόφυλες. Μολονότι δεν είναι αυτός ο λόγος για να συναφθεί ένα τέτοιο σύμφωνο, είναι, αν καταλαβαίνω καλά, προϋπόθεση.

Σκέφτομαι λοιπόν τώρα εγώ: αν δυο φίλοι ή δυο φίλες, ετεροφυλόφιλα άτομα, έχουν δεθεί με βαθύ δεσμό φιλίας και οι περιστάσεις της ζωής το έφεραν έτσι, ώστε να καταλήξουν να μείνουν μαζί στο ίδιο σπίτι, να συζήσουν δηλαδή και να μοιραστούν τα πάντα, από τα ειλικρινή συναισθήματα φιλίας ως τα έξοδα για την επιβίωση και τα βάσανα της ζωής , και αν δεν έχουν συγγενείς ή δεν θέλουν να έχουν επαφές με τους συγγενείς τους, γιατί να μη μπορούν να συνάψουν κι εκείνοι ένα σύμφωνο συμβίωσης που θα τους εξασφαλίζει νομικά και θα τους προστατεύει;

Μια και ανοίξαμε την πόρτα, μπορούμε νομίζω να έχουμε διάφορους εναλλακτικούς τρόπους συμβίωσης. Ας δούμε ακόμα μερικούς:

Να συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης όχι δύο αλλά τρία άτομα μαζί (ή και περισσότερα, γιατί όχι;), ασχέτως φύλου ή σεξουαλικής προτίμησης. Μπορούν να το συνάψουν άτομα που έχουν μεταξύ τους σεξουαλικές σχέσεις, αλλά και άτομα που δεν έχουν και είναι απλώς πολύ στενοί φίλοι ή φίλες και θέλουν να ζήσουν μαζί το υπόλοιπο της ζωής τους. Αν μάλιστα επιθυμούν να έχουν και παιδιά, να μπορούν να αποχτήσουν ή να μπορούν να υιοθετήσουν. Μπορούν επίσης να συνάψουν ένα τέτοιο σύμφωνο ένας ή περισσότεροι ηλικιωμένοι -ηλικιωμένες με έναν ή περισσότερους νεότερους- νεότερες σε ποικίλους συνδυασμούς και άσχετα από σεξουαλικές σχέσεις. 

Τέλος πάντων, υπάρχουν νομίζω πολλές παραλλαγές στο μοτίβο αυτό και μια σταθερή προϋπόθεση: οι συμβαλλόμενοι να θέλουν να ζήσουν μαζί και να μοιραστούν τα πάντα.

Μας φαίνονται αρκετά παράξενες τέτοιες μορφές νόμιμης συμβίωσης, αλλά σίγουρα θα υπάρξουν κάποιοι που θα ήθελαν να ζήσουν έτσι. Γιατί να μη ζήσουν, όπως τους αρέσει; Γιατί πρέπει το σύμφωνο συμβίωσης να συνάπτεται μόνο μεταξύ δύο (ενηλίκων εννοείται) ατόμων, τα οποία θα έχουν απαραιτήτως σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ τους;

Βλέπουμε λοιπόν, ότι άπαξ και άνοιξε η πόρτα, μπορούν να υπάρξουν πολλές μορφές συμβίωσης που θα ήθελαν να διεκδικήσουν τον τίτλο της οικογένειας.

Ας επιστρέψουμε τώρα στον αρχικό τύπο οικογένειας που μας είναι οικείος. Δηλαδή στο ανδρόγυνο που κάνει παιδιά.

Ο δυτικός κόσμος είναι εξοικειωμένος μόνο με αυτή τη μορφή της οικογένειας, όμως σε άλλα μέρη του κόσμου ο σύζυγος μπορεί να έχει περισσότερες από μία συζύγους και σε κάποια πολύ λίγα μέρη η σύζυγος έχει περισσότερους του ενός συζύγους. Αυτές οι μορφές της οικογένειας υπαγορεύτηκαν από τις κοινωνικές, οικονομικές και ιστορικές ανάγκες ενός τόπου και είναι νόμιμες στον τόπο τους.

Σκοπός της οικογένειας οποιασδήποτε μορφής είναι η ασφάλεια, η αλληλοπροστασία και η αλληλοβοήθεια των μελών της για καλύτερη επιβίωση και η γέννηση νόμιμων τέκνων.

Το μοντέλο λειτούργησε σε όλο το ιστορικό μας παρελθόν σχετικά καλά, αν και υπήρχαν και παρατράγουδα ( παλλακίδες, μαιτρέσες, νόθα παιδιά κλπ).

Σήμερα στον ανεπτυγμένο κόσμο η παραδοσιακή μορφή της οικογένειας δεν είναι απαραίτητη, μια και οι πολίτες προστατεύονται ποικιλοτρόπως από τη νομοθεσία της χώρας τους, οι γυναίκες έχουν εξισωθεί με τους άνδρες και τα παιδιά που γεννιούνται δεν διακρίνονται πια σε νόμιμα και νόθα.

Για το λόγο αυτό έχουν αυξηθεί τα διαζύγια – κανείς (και κυρίως καμιά) δεν αισθάνεται εκτεθειμένος σε ένα κόσμο επικίνδυνο και ανασφαλή – έχουν αυξηθεί οι μονογονεϊκές οικογένειες σε διάφορες παραλλαγές και πολλοί είναι αυτοί που ζουν μόνοι είτε επειδή χώρισαν είτε επειδή δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Άλλοι πάλι παντρεύονται και χωρίζουν κάμποσες φορές δημιουργώντας μια κάπως πολύπλοκη σχέση με τους προηγούμενους συντρόφους τους ( διατροφές, επιμέλεια παιδιών, μητριές, πατριοί, ετεροθαλή αδέλφια κλπ).

Με άλλα λόγια η παραδοσιακή οικογένεια, αν και ακόμα αντέχει, έχει υποστεί αρκετές μεταλλάξεις για να προσαρμοστεί στις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής.

Το σύμφωνο συμβίωσης, όπως και ο πολιτικός γάμος, είναι μια ακόμα μετάλλαξη για να μπορέσει η οικογένεια να συνεχίσει να υπάρχει. Η ευλογία της Εκκλησίας που στο παρελθόν ήταν απαραίτητη, σήμερα είναι προαιρετική και, αν δεν τη δώσει, δεν πειράζει, η οικογένεια θα συνεχίσει να υφίσταται.

Το γεγονός ότι οι ομοφυλόφιλοι απαιτούν και την ευλογία της Εκκλησίας σημαίνει είτε ότι είναι πολύ συντηρητικοί –και κρίμα, εφόσον αυτοπροβάλλονται ως προκεχωρημένα φυλάκια της σημερινής κοινωνίας- είτε νιώθουν μειονεκτικά, διότι δεν μπορούν να εξισωθούν με τους ετεροφυλόφιλους ακόμα και σε αυτό το απολίθωμα που λέγεται θρησκευτικός γάμος.

Τώρα, τα ζευγάρια αυτά θέλουν να έχουν το δικαίωμα να αποχτούν και παιδιά και εδώ εγείρονται κάποια ερωτήματα, αλλά έχουμε και τις ανάλογες απαντήσεις. Ωστόσο, εφόσον είναι φανερό ότι τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους, θα γίνει κι αυτό κάποια στιγμή και θα το αποδεχθούμε.

Η άποψή μου είναι ότι τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών της πρώτης γενιάς θα περάσουν πολύ δύσκολα μεγαλώνοντας σε μια κοινωνία που ακόμα απαρτίζεται από παραδοσιακές οικογένειες. Τα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών δεύτερης γενιάς θα είναι καλύτερα προσαρμοσμένα, γιατί εν τω μεταξύ η κοινωνία θα έχει αποδεχθεί και τις ομόφυλες οικογένειες.

Σχετικά με το θέμα αυτό βρίσκω πάντως υπερβολική την ευαισθησία ορισμένων. Ναι μεν μπορώ να κατανοήσω εν μέρει τις ενστάσεις τους, ότι ίσως αυτά τα παιδιά δεν θα είναι ευτυχισμένα – η δική μου άποψη είναι ότι αυτό θα ισχύει μόνο για την πρώτη γενιά αυτών των παιδιών – από την άλλη όμως δεν κατανοώ την αναισθησία τους για τα άλλα παιδιά που γεννιούνται από όντως προβληματικούς γονείς και η δυστυχία τους είναι εγγυημένη.

Αν η κοινωνία απαγορεύει στα ομόφυλα ζευγάρια το δικαίωμα να γίνουν γονείς, γιατί το επιτρέπει σε: ναρκομανείς, δολοφόνους, εγκληματίες, ανώμαλους, διανοητικά καθυστερημένους και ανισόρροπους;

Σε αυτές τις πολύ επικίνδυνες για την ανατροφή παιδιών περιπτώσεις η κοινωνία κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Και όχι μόνο αυτό. Έχουμε και κάτι υπερευαίσθητους που φωνάζουν ότι το δικαίωμα να γίνει κάποιος γονιός είναι απαραβίαστο και κανείς δεν μπορεί να το αφαιρέσει από κανένα.

Το δικαίωμα όμως του παιδιού να γεννηθεί και να μεγαλώσει σε μια φυσιολογική οικογένεια δεν το σκέφτονται αυτοί οι υπερευαίσθητοι. Το δικαίωμά του να μη γεννηθεί από ελαττωματικούς γονείς που θα του κληροδοτήσουν γονιδιακό ελάττωμα ή κληρονομική ασθένεια που θα το κάνει δυστυχισμένο σε όλη τη ζωή του, δεν το σκέφτονται.

Το δικαίωμα του παιδιού να μη γεννηθεί από ναρκομανείς, γιατί θα γεννηθεί εξαρτημένο και γιατί οι ναρκομανείς γονείς του είναι ανίκανοι να το φροντίσουν, δεν το σκέφτονται.

Το δικαίωμα του παιδιού να μη γεννηθεί από ανισόρροπους ή βαριά καθυστερημένους γονείς που δεν μπορούν ούτε τον εαυτό τους να φροντίσουν, δεν το σκέφτονται.

Αν το δικαίωμα να γίνει κανείς γονιός είναι φυσικό και απαραβίαστο, και το δικαίωμα της προσωπικής ελευθερίας είναι εξίσου φυσικό και απαραβίαστο. Δεν βλέπω όμως αυτούς τους υπερευαίσθητους να διαμαρτύρονται, όταν η Πολιτεία κλείνει στη φυλακή τους παράνομους και τους στερεί τη φυσική τους ελευθερία για κάποια χρόνια. (Η Πολιτεία βέβαια καλά κάνει και βγάζει από την κυκλοφορία τους ελαττωματικούς αυτούς πολίτες. Διότι δεν ζούμε στη φύση, όπου κανείς μπορεί να κάνει ό,τι θέλει ακολουθώντας απλά το ένστικτό του).

Η κοινωνία μας είναι γεμάτη από δυστυχισμένους ανθρώπους που υπήρξαν παιδιά ακατάλληλων γονέων, κανείς όμως δεν ενοχλείται.

Και υπάρχουν ακατάλληλοι γονείς που δεν φαίνονται και εδώ δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αλλά υπάρχουν και εκείνοι που κυκλοφορούν με τη σφραγίδα του απολύτως ακατάλληλου να αναθρέψει παιδιά. Αλλά το φυσικό και απαραβίαστο δικαίωμα και μπλα μπλα μπλα... και γεννιούνται αβέρτα δυστυχισμένα παιδιά.

Μετά, αν το πάρει είδηση η Πολιτεία, έρχεται και αφαιρεί την επιμέλεια από τους ακατάλληλους γονείς – παρά το φυσικό και απαραβίαστο δικαίωμά τους. Και το παιδί αρχίζει να περιφέρεται σε ιδρύματα και σε ανάδοχες οικογένειες με το στίγμα πάντα και με την ισόβια δυστυχία του.

Στο θέμα λοιπόν αυτό δεν είναι δυνατόν να εξαντλείται η υπερευαισθησία μας στα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών που υποτίθεται ότι θα είναι οπωσδήποτε δυστυχή, και παράλληλα να παραμένουμε αναίσθητοι στη γέννηση παιδιών από ετερόφυλους μεν αλλά εντελώς ακατάλληλους γονείς.

Αν κάποιοι θέλουν να απαγορεύσουν την απόχτηση παιδιών στις ομόφυλες οικογένειες, ας την απαγορεύσουν πρώτα στους επικίνδυνους και ακατάλληλους ετεροφυλόφιλους και σε αυτούς που χρήζουν ιατρικής φροντίδας, επειδή είναι ανίκανοι να αυτοεξυπηρετηθούν και μετά βλέπουμε τι θα γίνει και με τους ομόφυλους γονείς.

Κατά τα άλλα, ας ζήσει ο καθένας, όπως θέλει, και ας κάνει σύμφωνο συμβίωσης με όποιον θέλει. Ακόμα και με τον αγαπημένο του κροκόδειλο.

(Το τελευταίο μου σχόλιο είναι σατιρικό και δεν έχει καμιά σχέση με την κτηνοβασία που τη θεωρώ αισχρή και πρόστυχη).