Ο Ορφέας στον Άδη (διήγημα)

Είμαι ο Ορφέας, ο μουσικός.

Όλος ο κόσμος ξέρει την περιπέτειά μου. Πώς κατέβηκα στον Άδη ζωντανός για να φέρω πίσω την αγαπημένη μου Ευρυδίκη και πώς από μια άστοχή μου κίνηση την  έχασα για δεύτερη φορά. Έγινε θρύλος η ιστορία  αυτή, πέρασε στη μνήμη των ανθρώπων και η μια γενιά την αφηγείται στην επόμενη σαν παραμύθι. Αλλά  δεν είναι παραμύθι, είναι μια ιστορία πέρα για πέρα αληθινή.

Πρέπει όμως να διευκρινίσω μια λεπτομέρεια: η κίνηση που έκανα, δεν ήταν άστοχη, δεν έγινε  από ανοησία μου. Ούτε παρασύρθηκα από την  ορμή του έρωτά μου. Όταν γύρισα να κοιτάξω την Ευρυδίκη…αλλά καλύτερα να ξεκινήσω από την αρχή.

"Αυτός ο Άρρητος..."

Αυτός

πώς πλησιάζεται;

Κάποτε τον είδα δίπλα στη μητέρα μου,

πιο πριν δίπλα στον πατέρα μου.

Δυο τρεις φορές

τον ένιωσα να ορθώνεται

πίσω απ’ την πλάτη μου,

ήταν κάτι ακατανόητο,

η ψυχή μου πάλεψε άγρια,

δεν ήθελε να τον δει,

Αυτός έκανε πίσω.

Όμως κάθε μέρα

βρίσκεται παντού

πάνω σε ξένα σώματα,

σε σφαγμένα αρνιά,

σε νεκρά, παγωμένα ψάρια,

σε λουλούδια στα βάζα

-ω, αυτά και η επιθανάτια αγωνία τους-

είναι πάντα ο ίδιος,

είναι Αυτός,

το βρίσκω σχεδόν φυσικό

που πλανιέται στην ατμόσφαιρα

κι ανακατεύεται με μας τους ζωντανούς.

Όμως Αυτός δεν εξηγείται,

δεν κατανοείται,

είναι ο Άρρητος,

είναι ο Ανείπωτος,

η φοβερή σκιά

που μας ακολουθεί,

ο αδελφός τής κάθε μας ανάσας.

Ολίγα τινά περί ελληνικής γλώσσας και γραφής

Δεν ανήκω σε εκείνους που ανησυχούν για την εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας και βλέπουν κινδύνους από την αδέξια χρήση της εκ μέρους ημιμαθών συμπατριωτών μας ή επιπόλαιων νεαρών κυρίως ατόμων που χρησιμοποιούν τα γκρίκλις στη γραπτή μεταξύ τους επικοινωνία.

Είναι αλήθεια ότι με την παγκοσμιοποίηση όλες οι γλώσσες σήμερα δέχονται επιρροές κυρίως από την αγγλική που κυριαρχεί αλλά και από άλλες γλώσσες. (Πχ η λέξη «τσουνάμι» είναι ιαπωνική και έχει περάσει σε όλες σχεδόν τις γλώσσες εκτοπίζοντας και από την ελληνική τον όρο «παλιρροϊκό κύμα»).

Η ελληνική γλώσσα πέρασε από ισχυρή κρίση την εποχή της ρωμαιοκρατίας και στη συνέχεια την εποχή της  βυζαντινής αυτοκρατορίας με τις επιμέρους περιόδους της φραγκοκρατίας και ενετοκρατίας και στη συνέχεια με την τουρκοκρατία.

Οι αμφισβητίες (διήγημα)

Καθόμαστε  και κουβεντιάζαμε για την κατάσταση, τρώγαμε πίτσα και πίναμε μπίρες και βλέπαμε στην τηλεόραση όλα αυτά τα σκουπίδια και λέει σε μια στιγμή ο Λουκάς, «δεν πάει άλλο, εδώ χρειάζονται ριζικές λύσεις», «τι λύσεις;» ρώτησε ο Πέτρος καταπίνοντας ένα κομμάτι πίτσα, «να βγούμε έξω και να τους πετροβολάμε;» , «Όχι», του λέει ο Λουκάς, «τίποτα δεν γίνεται με τις πέτρες, άλλες λύσεις πιο δραστικές χρειάζονται».

Έκλεισα την τηλεόραση κι έβαλα μπίρα στα ποτήρια.  «Για πες μας, Λουκά, τι έχεις στο μυαλό σου». «Δεν έχω τίποτα συγκεκριμένο, αλλά πρέπει να κάνουμε κάτι, να ξυπνήσουμε τον κόσμο, έχουν όλοι αποβλακωθεί, κανείς δεν αντιδρά». «Εμείς είμαστε ποιητές», είπε ο Πέτρος, «τα όπλα μας είναι τα ποιήματά μας». «Και τα τραγούδια μας», πρόσθεσε η Μαρία κι έπιασε την κιθάρα.

Μαζική παιδεία

Η μαζική παιδεία είναι αποτέλεσμα του εκδημοκρατισμού της κοινωνίας που απαιτεί, και δικαίως, να μορφώνονται όλοι οι πολίτες της σε σχολεία που ιδρύει η Πολιτεία ή που έχει τη γενική εποπτεία τους.

Όμως για να στελεχωθούν τα αμέτρητα σχολεία μιας χώρας με το απαραίτητο διδακτικό προσωπικό, πρέπει αναγκαστικά η επιλογή των δασκάλων να μην είναι ιδιαίτερα αυστηρή. Όποιος διαθέτει τα τυπικά προσόντα και είναι υγιής μπορεί θαυμάσια να γίνει δάσκαλος σε ένα δημόσιο σχολείο. Το ίδιο πάνω κάτω ισχύει και για τα ιδιωτικά σχολεία, αν και εκεί, ένας τελείως ακατάλληλος δάσκαλος μάλλον δεν θα προσληφθεί ή θα απολυθεί μετά από λίγο. Επομένως η μαζική παιδεία απαιτεί μαζικούς διορισμούς δασκάλων που δεν είναι απαραίτητα καλοί δάσκαλοι.

Μπαράκ Ομπάμα - Φρανσουά Ολάντ: τα προτεινόμενα μοντέλα

Το μοντέλο που μας έρχεται από την Αμερική δεν είναι πρωτότυπο, αντίθετα μας είναι πολύ γνωστό και οικείο. Έχουμε εδώ την ευτυχισμένη οικογένεια με ένα σύζυγο που αγαπά και τιμά τη σύζυγό του, μια σύζυγο που αγαπά και στηρίζει το σύζυγό της και με δυο, τρία, τέσσερα παιδιά που δείχνουν φυσιολογικά και χαρούμενα ανάμεσα στους γονείς τους.

Είναι το παραδοσιακό μοντέλο της οικογένειας προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της εποχής μας, όπου η σύζυγος δεν είναι μια μουγκή φιγούρα και όπου ο σύζυγος σε κάθε ευκαιρία δείχνει πόσο ψηλά την έχει στην υπόληψή του, τα δε παιδιά τους μεγαλώνουν ευτυχισμένα περιβαλλόμενα από την υγιή αγάπη των γονιών τους.

"Θέλω να σβήσει κάθε ήχος..."

Θέλω να σβήσει κάθε ήχος

και μια σιγή από άλλους ουρανούς

να επικαθήσει πάνω στο κορμί μας,

να διηθηθεί,

να αλλάξει την πορεία του αίματός μας.

Άπλωσα τα καρφιά μου στο τραπέζι.

Έχω απελπιστεί.

Τίποτα δεν θα γίνει, τίποτα.

Έτσι αιώνια θα στέκεσαι απέναντί μου.

Τουλάχιστον να βρω τη σύνδεση,

γιατί να σ’ αγαπώ μαζί με τα καρφιά.

Θέλω να σου πω λόγια αγάπης,

αλλά μπερδεύονται στη γλώσσα  μου μαχαίρια.

 Θέλω να σου χαρίσω τόσα ωραία πράγματα,

αλλά φοβάμαι μην τρομάξεις, όταν θα τα δεις.

Πενήντα πέντε καμπάνες

ηχούν στ’ αφτιά μου βροντερές

και κάτω απλώνεται

ένα ανεξήγητο τοπίο

εκτός νευτώνειας φυσικής.

 Πού να πατήσω εκεί το πόδι μου…

Από στη συλλογή μου «Αγαπημένε μου ψυχίατρε, πες μου…», εκδ. Μανδραγόρας.

Τα ποιήματα δημοσιεύτηκαν στη Βιβλιοθήκη:

http://bibliotheque.gr/?p=33590

Οι εξευτελισμένοι της κατανάλωσης

Πόσο εξευτελισμένος, κακομοίρης, ηλίθιος πρέπει να είσαι για να σταθείς στην ουρά στο δρόμο μέσα στην παγωμένη νύχτα περιμένοντας να ξημερώσει, να τουρτουρίζεις από το κρύο και να δέχεσαι σαν ζητιάνος σάντουιτς και καφέ από τους υπαλλήλους του πολυκαταστήματος που  θα ανοίξει το πρωί τις πόρτες του για να σου επιτρέψει να μπεις μέσα και να αγοράσεις φτηνότερα τα καταναλωτικά αγαθά που σου πουλά και που εσύ δεν τα χρειάζεσαι;

Πόσο μωρός πρέπει να είσαι, πόσο ανεγκέφαλος και πόσο ανάξιος της ελευθερίας που σου παρέχει η εποχή σου, όταν καταδέχεσαι να γίνεις σκουπίδι για να αγοράσεις φτηνότερα τα τελευταία μοντελάκια της μεγάλης φίρμας, τα τελευταία τεχνολογικά προϊόντα των μεγάλων εταιρειών που και χωρίς αυτά η ζωή σου παραμένει η ίδια ακριβώς,  μπουφάν, παντελόνια, παπούτσια, τσάντες, αηδίες που θα τα στοιβάξεις κι αυτά μαζί με τα άπειρα άλλα που έχεις συσσωρεύσει στη ντουλάπα σου;

Το προφίλ του ανθρωποκτόνου δια της εις άτοπον απαγωγής

Στο σχολείο εμμέσως πλην σαφώς μας έμαθαν ότι το να σκοτώνει κανείς τον εχθρό της πατρίδας σε καιρό πολέμου δεν είναι κακό, αντίθετα είναι πολύ καλό. Αν με μια γενναία προσπάθεια εντάξουμε αυτό το φόνο στην αυτοάμυνα, μπορούμε τέλος πάντων να τον δικαιολογήσουμε: "Δεν φταίω εγώ, φταίει αυτός που μου επιτέθηκε και απείλησε τη ζωή μου".

Πράγματι, η μόνη περίπτωση που μπορεί η ανθρωποκτονία να έχει επαρκή δικαιολογία είναι, όταν απειλείται άμεσα η ζωή και η σωματική μας ακεραιότητα. Σε καμιά άλλη περίπτωση δεν δικαιολογείται. Υπάρχει βέβαια και ο φόνος εν βρασμώ ψυχής που δεν δικαιολογείται, είναι όμως κατανοητός. Για τον φόνο εν ψυχρώ δεν υπάρχει καμιά απολύτως δικαιολογία.

Τι λογής άνθρωποι είναι λοιπόν αυτοί που προχωρούν σε μια τόσο ακραία πράξη;

Το Κενό (διήγημα)

Αγαπητοί μου συνεργάτες,

σας καλωσορίζω στην έκτακτη αυτή συνεδρίαση της εταιρίας μας και σας ευχαριστώ που είσαστε όλοι παρόντες, παρά το ότι, καθώς είμαι σε θέση να γνωρίζω, είστε πολύ απασχολημένοι με τα καθήκοντά σας, τα οποία, οφείλω να ομολογήσω, εκτελείτε με ευσυνειδησία, εντιμότητα και πολλή προθυμία.

Ας έλθω όμως στο προκείμενο χωρίς άλλες εισαγωγές, καθόσον ο χρόνος είναι πολύτιμος, όλοι το καταλαβαίνουμε αυτό, και οι ανταγωνιστές μας φαίνεται να τον εκμεταλλεύονται αδίσταχτα και μάλιστα εις βάρος μας.

Βίοι και θάνατοι παράλληλοι

Μέσα στο 2013 γεννήθηκαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι. Και πολλά επίσης εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν. Από αυτούς εμείς ελάχιστους  γνωρίσαμε προσωπικά και κάποιους τους ξέρουμε μόνο από τα ΜΜΕ:  διάσημοι που αποχώρησαν από το μάταιο κόσμο μας και μωρά διασήμων που ήρθαν στο μάταιο κόσμο μας. Για τους υπόλοιπους δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα. Είτε γεννήθηκαν είτε πέθαναν δεν πρόκειται να ακούσουμε  γι’ αυτούς απολύτως τίποτα.

Ειδικά οι άσημοι μακαρίτες ήρθαν κι έφυγαν και κανείς έξω από το στενό κοινωνικό τους περιβάλλον δεν έμαθε τίποτα γι’ αυτούς, για τη ζωή τους και τα έργα τους.

Έτσι άσημος προώριστο να ζήσει και να πεθάνει και ο  David Lee Edwards από το Κεντάκι των ΗΠΑ, αν η τύχη δεν του έπαιζε ένα παράξενο παιχνίδι. Ο άνθρωπος αυτός έγινε διάσημος για μια μέρα, πριν δώδεκα χρόνια, και για άλλη μία ακόμα, φέτος που οι εφημερίδες ανέφεραν το θάνατό του. Σύντομα βέβαια θα ξεχαστεί εντελώς και θα περάσει στα δισεκατομμύρια των συνανθρώπων μας που η μοίρα τους είναι η λήθη.