"Αυτός ο Άρρητος..."

Αυτός

πώς πλησιάζεται;

Κάποτε τον είδα δίπλα στη μητέρα μου,

πιο πριν δίπλα στον πατέρα μου.

Δυο τρεις φορές

τον ένιωσα να ορθώνεται

πίσω απ’ την πλάτη μου,

ήταν κάτι ακατανόητο,

η ψυχή μου πάλεψε άγρια,

δεν ήθελε να τον δει,

Αυτός έκανε πίσω.

Όμως κάθε μέρα

βρίσκεται παντού

πάνω σε ξένα σώματα,

σε σφαγμένα αρνιά,

σε νεκρά, παγωμένα ψάρια,

σε λουλούδια στα βάζα

-ω, αυτά και η επιθανάτια αγωνία τους-

είναι πάντα ο ίδιος,

είναι Αυτός,

το βρίσκω σχεδόν φυσικό

που πλανιέται στην ατμόσφαιρα

κι ανακατεύεται με μας τους ζωντανούς.

Όμως Αυτός δεν εξηγείται,

δεν κατανοείται,

είναι ο Άρρητος,

είναι ο Ανείπωτος,

η φοβερή σκιά

που μας ακολουθεί,

ο αδελφός τής κάθε μας ανάσας.