Οι πόρτες (διήγημα)

Ό,τι θυμάται είναι πως άνοιγε πόρτες.

Μια ακατάσχετη περιέργεια που  την αποδεχόταν ως ιδιαίτερο γνώρισμα του χαρακτήρα του, τον έσπρωχνε να ανοίγει τις πόρτες, τη μια μετά την άλλη, και να περνά κάθε φορά σε ένα νέο χώρο, όπου περιπλανιόταν με ευχαρίστηση μελετώντας τα σχήματα και τα μεγέθη που περιέχονταν σ’ αυτόν, συγκρίνοντάς τα μεταξύ τους και κάνοντας διάφορους συσχετισμούς, αφαιρέσεις, γενικεύσεις, βγάζοντας συμπεράσματα και μετά αποφθέγματα, δόγματα, αξιώματα.

Ό,τι θυμάται είναι αυτό.

Μια διασκεδαστική περιπλάνηση μέσα στον νέο χώρο των σχημάτων και των μεγεθών κι έπειτα η επόμενη πόρτα που έπρεπε να ανοιχτεί και ο καινούργιος χώρος που έπρεπε να εξετασθεί με την ίδια πάντα ατμόσφαιρα της σιωπής να αιωρείται ανάμεσα στα σχήματα και τα μεγέθη που περιείχε.

"Αυγουστιάτικο φεγγάρι, πες μου..."

Αυγουστιάτικο φεγγάρι,

πες μου,

πού είναι αυτός,

με ποιον,

με ποιαν,

πες μου,

πότε ανεβαίνουν οι χυμοί στο αίμα του,

πότε ετοιμάζεται,

πες μου,

να ετοιμαστώ κι εγώ,

να διασταυρωθούμε

στη σκοτεινή εκείνη χώρα των ενστίκτων

και πάνω στο πανάρχαιο έδαφος των ηδονών

να έχουμε

ένα ταυτόχρονο σπασμό.

Από τη συλλογή «Αγαπημένε μου ψυχίατρε, πες μου...», εκδόσεις Μανδραγόρας.

Αναρτήθηκε στην: http://bibliotheque.gr/?p=22484

Αγάπα το θεό σου περισσότερο από τα παιδιά σου

Στην εξελιγμένη αντίληψη που έχει ο σύγχρονος άνθρωπος για το θείο δεν υπάρχει κανείς ανταγωνισμός μεταξύ της αγάπης που οφείλει να νιώθει για το θεό και εκείνης που νιώθει για τα παιδιά του. Ο θεός φαίνεται να ευλογεί και να ενθαρρύνει τη γονεϊκή αγάπη, την οποία δεν θεωρεί ανταγωνιστική προς το πρόσωπό του.

Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο σε πολύ παλιότερες εποχές, τότε που ο άνθρωπος φανταζόταν το θεό ως ένα Ον σκληρό και εκδικητικό  που απαιτούσε από τα πλάσματά του δουλική υποταγή και ατελείωτες οδυνηρές θυσίες. Μια από αυτές, η πιο οδυνηρή, ήταν και η θυσία παιδιών. Όχι οποιωνδήποτε παιδιών, αλλά εκείνων που είχαν αποχτήσει οι γονείς και ιδιαίτερα των πρωτότοκων γιων τους. Με μια τέτοια τρομερή θυσία ο θεός βεβαιωνόταν για την πίστη των ανθρώπων και ησύχαζε προσωρινά.

Άνθρωποι και ζώα

Δυο νεαροί στη Νορβηγία σώζουν ένα πρόβατο που έχει πέσει στη θάλασσα και κινδυνεύει να πνιγεί.

"Ζεστό απόγευμα στο σπίτι"

Το απόγευμα,

στο σπίτι όλα κλειστά,

απαλό σκοτάδι τεχνητό

-έξω ακόμα ο ήλιος

έκαιγε τα τσιμέντα-

στο κρεβάτι μισόγυμνη,

ο ανεμιστήρας δούλευε αθόρυβα.

Είπα:

ας φανταστώ κάτι όμορφο

που να ταιριάζει

σε τούτη δω τη σιωπή,

κάτι  μισοσκότεινο

και με βαθιά οικειότητα,

ένα σώμα στο πλάι μου

που να έχει τη μορφή σου,

ύστερα

να ανασηκώνεται,

να με τραβά κοντά του.

Είδα

συμπλέγματα άηχα,

μισοσβησμένα χαρακτηριστικά,

λέξη καμία.

Ο ανεμιστήρας θρόιζε,

ημίφως,

σιωπή,

το μυαλό τεμπέλικο,

ο κόσμος μακρινός όσο κι η κόλαση.

Δεν μου έχει μείνει τίποτα,

σου ψιθύρισα,

μόνο αυτές οι οπτασίες τώρα πια,

ένας ψυχοπαθής έρωτας

και μια φωτογραφία σου

στον υπολογιστή μου.

 Το ποίημα δημοσιεύτηκε στην:  http://bibliotheque.gr/?p=25991