Ανιστόρητοι Έλληνες

Όπως φαίνεται, αυτή τη βαριά κληρονομιά  που μας άφησαν οι μεγάλοι μας πρόγονοι δεν είναι εύκολο να τη διαχειριστούμε οι νεότεροι Έλληνες.

Αν ήμασταν ένας ώριμος λαός, θα είχαμε και την ανάλογη ψυχραιμία υποθέτω και θα διαχειριζόμασταν αυτή την κληρονομιά με σοβαρότητα και ευθύνη. Αλλά δεν είμαστε. Οι κλασικές σπουδές στην Ελλάδα είναι ανάξιες λόγου και οι απόφοιτοι των αντίστοιχων σχολών, ειδικά τα τελευταία χρόνια που η παιδεία γενικώς έχει εκπέσει, ούτε το όνομά τους δεν ξέρουν να γράψουν σωστά.

Όσο για τους υπόλοιπους, αυτοί έχουν μια ομιχλώδη ιδέα περί του ιστορικού παρελθόντος μας, γνωρίζουν μερικά ονόματα και κάποιες σπουδαίες μάχες που πότε ακριβώς έγιναν αγνοούν και για ένα μόνο πράγμα είναι απολύτως σίγουροι,  ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε ένας λαός μοναδικός στην Ιστορία που  έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στον υπόλοιπο καθυστερημένο κόσμο.

Γυναίκες για ανδρική χρήση

Ένα πρόβλημα που έχουν οι άνδρες και που οι γυναίκες δεν το έχουμε κι ίσως και γι’ αυτό δεν το πολυκαταλαβαίνουμε είναι ότι  πρέπει κάθε τρεις και λίγο να κάνουν σεξ οπωσδήποτε.

Η φύση θέλει το αρσενικό να περιφέρεται και να σκορπίζει το σπέρμα του εδώ κι εκεί εν αφθονία, ενώ το θηλυκό το φυλάει για την εγκυμοσύνη και γι’ αυτό το θέλει πιο ήσυχο. Στο θηλυκό είναι αρκετός – κατά κανόνα – ένας επιβήτορας που θα το γονιμοποιήσει. Μετά τη γονιμοποίηση δεν του είναι απαραίτητο το σεξ, διότι τώρα πρέπει να ετοιμαστεί για ένα άλλο πιο δύσκολο ρόλο, αυτόν της μητέρας.

Το αρσενικό όμως που δεν έχει ανάλογο ρόλο στη φύση – στην κοινωνία άλλαξαν βέβαια τα πράγματα, αλλά η φύση δεν το έχει πληροφορηθεί – το αρσενικό λοιπόν συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει: να προσπαθεί να γονιμοποιήσει όσο γίνεται περισσότερα θηλυκά.

Απλά πράγματα δηλαδή.

Η αρραβωνιαστικιά (διήγημα)

Η παραλία ήταν έρημη. Μόνο τις Κυριακές μάζευε λίγο κόσμο.

Πίσω απ’ την παραλία απλώνονταν χωράφια με βούρλα και  γούβες γεμάτες λάσπη. Πιο πίσω άρχιζαν τα σπίτια του χωριού.

Κάθε απομεσήμερο που γύριζε από τη θάλασσα και περίμενε το λεωφορείο στην πλατεία, χάζευε τις κότες που σεργιάνιζαν τριγύρω και τσιμπολογούσαν το χώμα.  Οι άνθρωποι άφαντοι. Σαν ακατοίκητο έδειχνε το μέρος.

Και στην παραλία το ίδιο, απόλυτη ερημιά. Της άρεσε να παίζει με το κύμα, έκανε έπειτα βόλτες πάνω κάτω, χάραζε σχέδια στην άμμο, φράσεις. Κανείς δεν τα έβλεπε. Την άλλη μέρα που ερχόταν, τα είχε σβήσει όλα το νερό.

"Μου λένε πως δεν πρέπει..."

Μου λένε πως δεν πρέπει

 ν’ αγαπώ τη μοναξιά,

πως προκαλεί βλάβη ανήκεστο

στην ψυχική μου υγεία.

Είναι πιο υγιές,

αυτό εννοούν,

να τριγυρίζω εδώ κι εκεί

και να πλασάρομαι.

Μη φροντιστηριακή ανάπτυξη του θέματος έκθεσης που δόθηκε στους υποψήφιους στις πανελλαδικές εξετάσεις.

Εδώ το θέμα:

http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/panelladikes-thema.pdf

Η βαθύτερη υπαρξιακή μοναξιά που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος είναι αυτή που έρχεται από το Σύμπαν και τη σιωπή του.

Όσο περισσότερο  εισχωρεί το μάτι του στα βάθη της Δημιουργίας, τόσο πιο έντονα αισθάνεται αυτή την παράξενη μοναξιά, τη μοναξιά του είδους του και τη μοναξιά της ζωής που συντηρεί ο πλανήτης που τον γέννησε.

Δεν σωπαίνει όμως μόνο το Σύμπαν. Σωπαίνει και ο Δημιουργός του. Έξω από τη Γη μια απέραντη σιγή βασιλεύει, ενώ δισεκατομμύρια Γαλαξίες περιστρέφονται με ταχύτητα περί τον εαυτό τους και παράλληλα με ταχύτητα απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον. Μια αχανής δημιουργία λειτουργεί με τους νόμους της φυσικής, λειτουργεί μηχανικά, αυτόματα, βουβά και το ανθρώπινο μάτι που τις νύχτες παρατηρεί τον ουρανό μένει έκπληκτο, έκθαμβο, σαστισμένο με αυτόν τον Κόσμο, το κόσμημα που αιωρείται πάνω από τα χάη, ένα στολίδι ανεξήγητο, ανερμήνευτο, χωρίς σκοπό και νόημα.

Μεγάλοι άνδρες με μικρές ζωές

Πόσα χρόνια έζησαν άραγε εκείνοι οι μεγάλοι άνδρες που άφησαν το αποτύπωμά τους στην Ιστορία είτε ως ηγεμόνες είτε ως σοφοί είτε ως καλλιτέχνες;

Σε μια ηλικία που εμείς ακόμα πασχίζουμε να φτιάξουμε πράγματα, εκείνοι είχαν ήδη τελειώσει με τις υποχρεώσεις τους απέναντι στον Κόσμο και τη Ζωή  και είχαν αποχωρήσει. Το προσδόκιμο ζωής σήμερα έχει επιμηκυνθεί και αυτό είναι καλό. Στο παρελθόν όμως,  ό,τι είχε να κάνει κανείς, έπρεπε να το κάνει γρήγορα, γιατί μετά τα πενήντα, τα εξήντα ήταν έτοιμος για τον άλλο κόσμο.

Παρ’ όλα αυτά οι αρχαίοι Έλληνες ζούσαν φαίνεται λίγο περισσότερο από τους μεταγενέστερους Ρωμαίους και τους πιο κατοπινούς του Μεσαίωνα. Στα χρόνια της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού πέθαιναν ακόμα πιο νέοι. Αν δεν είναι το DNA των μεσογειακών καλύτερο από αυτό των βόρειων, τότε μάλλον θα φταίνε οι ανθυγιεινές συνθήκες των νεότερων πόλεων της Ευρώπης.

Η δεσποινίς Περγιάμπιν (διήγημα)

Η δεσποινίς Περγιάμπιν χτύπησε διακριτικά το κουδούνι και περίμενε.

Ο διάδρομος ήταν σκοτεινός και έρημος. Κανείς ήχος, τίποτα. Λες και ήταν ακατοίκητο το κτήριο. Σκέφτηκε να κάνει στροφή και να εξαφανιστεί, μετά άλλαξε γνώμη. Ξαναχτύπησε το κουδούνι, αυτή τη φορά πιο επίμονα. Μια παράλογη ιδέα τής καρφώθηκε στο μυαλό, ότι όλοι όσοι έμεναν πίσω από τις πόρτες του διαδρόμου είχαν έρθει στο ματάκι και την παρακολουθούσαν. Ένιωσε εξευτελισμένη χωρίς λόγο. Χτύπησε για τρίτη φορά το κουδούνι. Επί τέλους κάτι άκουσε να σέρνεται πίσω από την πόρτα. Στάθηκε μπροστά στο ματάκι για να δουν αυτοί από μέσα ποια ήταν. Η πόρτα άνοιξε με μια μικρή καθυστέρηση και εμφανίστηκε μια ψηλή σωματώδης γυναίκα γύρω στα σαράντα.

-Η κυρία Φρίξτροσον; Ρώτησε δειλά η δεσποινίς Περγιάμπιν.

-Μάλιστα, εγώ είμαι.

-Μπορώ να σας απασχολήσω για λίγο;

-Τι θέλετε; Ρώτησε η άλλη και την παρατήρησε καχύποπτα.

- Έχω να σας αποκαλύψω ένα τρομερό μυστικό. Αφορά εμένα και το σύζυγό σας.

" Η μητέρα σήμερα δεν είναι θυμωμένη..."

Η μητέρα σήμερα δεν είναι θυμωμένη,

είναι μόνο αφηρημένη,

τραγουδά και πλέκει,

σκέφτεται διάφορα,

μα δεν τα λέει στο παιδί.

Ύστερα έρχεται ο μπαμπάς

και του κρατά μια σοκολάτα.

Βραδιάζει έξω

και μέσα είναι όλα

ήσυχα.

Στον ύπνο του μετά

το παιδί ονειρεύεται

τον αριθμό τρία.

Δεν υπάρχει πιο όμορφος αριθμός

από αυτόν.

Το πείραμα Μίλγκραμ

Το πείραμα υπακοής (Μίλγκραμ)  επαναλαμβάνει ένα ανάλογο πείραμα που είχε γίνει παλιότερα, το 1961,  από τον καθηγητή Στάνλεϊ Μίλγκραμ, νεαρό καθηγητή τότε του Πανεπιστημίου του Γέιλ.

Το πείραμα ξεκίνησε τρεις μήνες μετά την έναρξη της δίκης του ναζιστή Άντολφ Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ. Ο Μίλγκραμ ήθελε να αποδείξει ότι οι θηριωδίες που διέπραξαν τα εκατομμύρια των απλών Γερμανών που είχαν εμπλακεί στο δίχτυ του ναζισμού δεν οφείλονταν στις εγκληματικές διαθέσεις τους ή στην αυστηρή  αγωγή που πήραν, όταν ήταν ακόμα παιδιά, αλλά στο γεγονός ότι ακολουθούσαν απλώς εντολές ανωτέρων, άσχετα αν ένιωθαν να παραβιάζονται οι βαθύτερες ηθικές αρχές τους.

Βία και υποτέλεια εν υπνώσει: το πείραμα του Στάνφορντ

 Επικρατούσε παλιότερα η άποψη (και ακόμα σήμερα πολλοί την ασπάζονται) ότι ο άνθρωπος γεννιέται καλός, αλλά ότι στη συνέχεια χαλάει, επειδή μεγαλώνει σε ένα κόσμο άδικο και κακό. Αφελέστατη άποψη βέβαια, διότι δεν εξηγείται πώς, αφού κατά βάση είναι καλός, δημιούργησε αυτόν τον άδικο και κακό κόσμο.

Η αντίθετη άποψη που υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος γεννιέται κακός (ας πούμε αμαρτωλός) είναι η επίσημη θέση της Εκκλησίας και, μολονότι δεν τα έχω καλά με τις Εκκλησίες, νομίζω ότι αυτή η άποψη είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα.

Βέβαια, δεν γεννιέται κανείς αμαρτωλός ή κακός, γεννιέται ενστικτώδης, που σημαίνει ότι, αν δεν πάρει την κατάλληλη αγωγή, θα αφεθεί στα φυσικά του ένστικτα και θα γίνει κάτι σαν ζώο. Το ζώο δεν είναι κακό ούτε αμαρτωλό, βρίσκεται εκτός της ανθρώπινης ηθικής και ακολουθεί τα ένστικτά του για να επιβιώσει και να αναπαραχθεί με επιτυχία. Το ίδιο έκαναν και οι άγριοι μακρινοί μας πρόγονοι. Επομένως, όταν αλληλοσκοτώνονταν για τον έλεγχο μιας περιοχής ή για ένα ψόφιο βουβάλι, δεν ήταν αμαρτωλοί, δεν ήταν κακοί, ήταν ενστικτωδώς σκληροί.

"Τα Μη Αισθητά"

Τα Αόρατα, τα Μεγάλα,

τα μη Αισθητά, τα μη Νοητά,

τα Διαισθητικά , τα Ενοραματικά,

τα Κυριαρχούντα και Διαποτίζοντα το Σύμπαν,

τα Δημιουργούντα και Αποσυνθέτοντα,

τα Ζωογόνα και Θανατηφόρα,

τα Αναγεννώντα και Φθείροντα,

τα Δίδοντα και Αφαιρούντα,

τα Διαμορφούντα και Διαλύοντα,

τα Διαπερώντα την ύλη,

τα Ορίζοντα, τα Χαρακτηρίζοντα,

τα Σημειούντα, τα Αποφασίζοντα,

τα Υποπτευτά και μη Αποκαλύπτοντα,

τα Δωρίζοντα και Κατανεύοντα,

τα Κατευθύνοντα,

τα Αναφαινόμενα και τα Αποκρυπτόμενα,

τα πάντοτε Υπάρχοντα,

τα Άχρονα, τα Άχωρα,

τα δια της ύλης Υπαινισσόμενα,

τα Πλέοντα,

τα Εναρμονίζοντα,

τα Διανέμοντα,

τα Περιβάλλοντα και Σχηματίζοντα,

τα Οδηγούντα,

τα Μηδενίζοντα και τα Υλοποιούντα,

τα Ωθούντα και τα Πραγματώνοντα,

τα Ταράσσοντα και τα Ευλογούντα,

τα Ελπιδοφόρα,

τα Θέτοντα,

τα Κινούντα,

τα Βοηθούντα,

τα αήχως και αοράτως Παρέχοντα,

τα μη Απαιτούντα και Απαιτούντα,

τα Δεχόμενα,

τα Επήκοα και Ευήκοα,

τα Συμπίπτοντα και μη Συμπτωματικά,

τα Σκόπιμα και μη Τυχαία,

τα Τάσσοντα,

τα Πεπρωμένα,

τα Ολοκληρώνοντα,

τα αενάως Μεταλλασσόμενα,

τα Απρόσιτα.

1987