Ένας δειλός άνθρωπος (και οι γκάφες του)

Είμαι ένα δειλό άτομο. Θα έλεγα ένα δειλό υποκείμενο, αλλά ας μην υποτιμήσω τόσο πολύ τον εαυτό μου.

Για να αποφεύγω τυχόν προστριβές με τους άλλους, προστριβές  που θα με έφερναν σε πολύ δύσκολη θέση, προτιμώ να είμαι αφανής, δηλαδή να υπάρχω σε ένα χώρο τόσο διακριτικά, ώστε σχεδόν να γίνομαι αόρατος.  Παρ’ όλα αυτά κάποιοι με βλέπουν και αυτό μού προκαλεί μεγάλη ταραχή.  Προσπαθώ να φαίνομαι άνετος, όμως όσο προσπαθώ, τόσο χειρότερα κάνω τα πράγματα. Παίρνω μια αφύσικη έκφραση, μια αφύσικη στάση και τελικά αυτοί που με κοιτάζουν αδιάφορα, καρφώνουν πάνω μου το βλέμμα τους και με παρατηρούν προσεχτικά.  Είναι μια δύσκολη στιγμή αυτή. Ευτυχώς περνά σύντομα, γιατί μπορεί να δείχνω αφύσικος, δείχνω όμως συγχρόνως και ασήμαντος.

Κροκοδείλια δάκρυα και ψευτοσυγγνώμες

                                                             1990

Μια μόδα των τελευταίων ετών είναι να ζητάμε οι μεγαλύτεροι συγγνώμη από τη νέα γενιά για τον κόσμο που τους παραδίδουμε.

Υποκριτικότατη βέβαια και ψεύτικη συγγνώμη, γιατί αν κάποιος νεαρός αντιγυρίσει στους γονείς του: « Γιατί κάνατε λοιπόν αυτόν κόσμο τόσο ανυπόφορο;»,  εκείνοι θα του απαντήσουν ότι δεν φταίνε ακριβώς αυτοί, αλλά οι Άλλοι, οι ισχυροί, οι κακοί, οι παράνομοι, οι άπληστοι, οι πολιτικάντηδες, τα τραστ, ο ιμπεριαλισμός, το διεθνές κεφάλαιο και πολλά άλλα και ότι αυτοί, άνθρωποι αδύναμοι και άσημοι, ό,τι μπορούσαν έκαναν, διαμαρτύρονταν, απεργούσαν, ψήφιζαν αναλόγως, τι άλλο να έκαναν δηλαδή;

Ο νεαρός όμως που έχει πολύ κολακευτεί από τις συγγνώμες των μεγάλων και πιστεύει ότι όλα τα δίκια είναι με το μέρος του, θα τους πει με τη νεανική του αφέλεια: «Να κάνατε επανάσταση! Αυτό ακριβώς που θα κάνουμε εμείς η αμόλυντη γενιά». 

Ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών αύξησε τους χρήστες

Υπάρχει μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στο «Απαγορεύεται να κλέψεις» και στο «Απαγορεύεται να πάρεις ναρκωτικά». Στην πρώτη περίπτωση η απαγόρευση προστατεύει την περιουσία του πολίτη, στη δεύτερη επεμβαίνει στις προσωπικές επιλογές του.

Θεωρητικά με την απαγόρευση των ναρκωτικών οι πολίτες προστατεύονται από πολλούς και συχνά θανάσιμους κινδύνους. Στην πραγματικότητα όμως μια τέτοια απαγόρευση προστατεύει μόνο όσους  δεν πρόκειται να πάρουν ποτέ ναρκωτικά και αφήνει έκθετους σε μεγάλους κινδύνους όσους έχουν την ατυχία να εθιστούν σ’ αυτά.

Για να το καταλάβουμε καλύτερα αυτό, ας κάνουμε μια αναδρομή στα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική (1920-1933).

Παιδιά που μεγαλώνουν μόνα τους

Δευτέρα, 13 Φεβρουαρίου, 2012. Καμένο το κέντρο της Αθήνας για άλλη μια φορά, περπατούν οι περαστικοί κατηφείς, οι υπάλληλοι του δήμου μαζεύουν κομμάτια και θρύψαλα, σπασμένα μάρμαρα, πέτρες και άλλο πολεμικό υλικό. Τα αδέσποτα σκυλιά περιφέρονται εδώ κι εκεί και αναρωτιούνται τι έπαθαν πάλι τα αφεντικά οι άνθρωποι, κάθε τόσο αυτή η ιστορία, αηδία καταντήσαμε πια.  Πίσω από τις βιτρίνες που έμειναν σώες κάποιοι γνώριμοι τύποι στην τηλεόραση ωρύονται κατά το ειωθός.  

Έχει πέσει το σκοτάδι, κάνει ψύχρα.

Στην οδό Σταδίου τρόλεϊ και αυτοκίνητα ανηφορίζουν προς την πλατεία Συντάγματος κι οι επιβάτες κοιτάζουν με περιέργεια από τα παράθυρα τους πολίτες που είναι συγκεντρωμένοι στο πεζοδρόμιο και κρατούν κεριά στα χέρια. Τι είναι πάλι τούτοι, αναρωτιούνται, όμως το φανάρι ανοίγει και τα αυτοκίνητα ξεχύνονται προς τα εμπρός, οι πολίτες με τα κεριά μένουν πίσω. 
Στέκονται αυτοί εκεί, απέναντι από τον κινηματογράφο "Αττικόν" που η πρόσοψή του είναι αποκαΐδια, και διαμαρτύρονται βουβά. Διαμαρτύρονται για την καταστροφή των ιστορικών κτηρίων της πρωτεύουσας, για τους βανδαλισμούς, για την αγριότητα των καιρών, για την κοινωνική βία που έχει διαβρώσει τον τόπο.

Ποιος ήταν αυτός ο προδότης;

ΑΝΑΞΙΟΣ  ΤΗΣ  ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ  ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Όπου αν διήλθεν ο κ. Β. από των Πατρών εις Αθήνας ηκούσθησαν φωναί διαμαρτυρίας κατά της καταστάσεως και της αντεθνικής πολιτικής του κ. Β. Τόσον δε έχει ριζωθεί πλέον εις την συνείδησιν του λαού ότι ο κ πρωθυπουργός εγένετο τυφλόν όργανον των ξένων και ότι επί των ημερών αυτού η Ελλάς δεν έχει εθνικήν πολιτικήν υποδουλωθείσα κτηνωδώς εις ξένας θελήσεις, ώστε η λέξις ξένος και αι φωναί έξω οι ξένοι είνε το γενικόν σύνθημα όπερ ακούεται πανταχού. Η αποστροφή δε του θαρραλέου εκείνου Μεγαρέως, όστις κατά την άφιξιν του κ. Β. διακόπτων τας ατόνους και στερεοτύπους υποσχέσεις του εφώναξε: Βγάλε την Αγγλική σημαία, την έχεις στην τσέπη σου,  η αποστροφή λέγομεν αύτη είνε η ευγλωττοτέρα διαμαρτυρία η ερμηνεύουσα τον πόνον και την αγανάκτησιν όλου του Ελληνικού λαού δια την αντεθνικήν και προδοτικήν πολιτείαν του κ. Β., ήτις παρέδωκε την Ελλάδα δεσμίαν εις τας χείρας των ισχυρών,...

Καταλάβατε για ποιον πρόκειται; Όχι; Αν συμπληρώσω την προηγούμενη φράση, θα τον βρείτε;

... ευτελή δούλην εις τας αγριότητας και την κτηνωδίαν των Τούρκων.

Ακόμη δεν τον βρήκατε; Δεν πειράζει.  Συνεχίζω εγώ και εν τω μεταξύ εσείς προσπαθήστε να μαντέψετε ποιος είναι.

Αγάπη (διήγημα)

Τι γίνεται, όταν καταστρέφονται όλες οι αγάπες και δεν καταστρέφεται η ρίζα της αγάπης;

Ο Α. που το πέρασε, έχει την απάντηση.

-Πολύ επικίνδυνο πράγμα, μας λέει. Ξέρετε τι μπορεί να πάθετε; Μπορεί να τρελαθείτε, αυτό είναι το πιο συνηθισμένο. Ή  να αυτοκτονήσετε. Κι αυτό είναι συνηθισμένο.

-Τι άλλο μπορεί να πάθουμε;

Ο Α. σκύβει το κεφάλι και δεν μιλά. Μετά κοιτάζει  από το παράθυρο τον κήπο με τις πρασινάδες. Δείχνει σαν να διστάζει, σαν να ντρέπεται να μας το πει. Έπειτα λέει σιγανά:

-Μπορεί να αγαπήσετε το Τίποτα.

Για λίγο μένουμε όλοι σιωπηλοί. Ο Α. εξακολουθεί να κοιτάζει έξω από το παράθυρο κι εμείς διστάζουμε να προχωρήσουμε σε πολύ προσωπικές ερωτήσεις. Ξέρουμε πως είναι ένας άνθρωπος  ευάλωτος.

-Είναι πολύ επικίνδυνο αυτό; ρωτά τέλος κάποιος από μας.

Ο Α. γυρίζει προς το μέρος του, λέει κάπως αφηρημένα:

-Εξαρτάται.

Μπράβο μας, γίναμε πολυπολιτισμικοί!

Πώς να αναφερθεί κανείς στο θέμα των μεταναστών και λαθρομεταναστών, χωρίς να δεχτεί οργισμένες επιθέσεις από μια μερίδα Συνελλήνων;

Αν θελήσει να υποστηρίξει αυτούς τους νέους άθλιους των Αθηνών, θα δεχτεί τα πυρά αυτών που ανησυχούν για το μεγάλο αριθμό των αλλοδαπών στη χώρα  με τα συνακόλουθα προβλήματα (παραβατικότητα, άρνηση ενσωμάτωσης, διαφορετικό επίπεδο πολιτισμού και άλλα).

Αν πάλι θελήσει να καταφερθεί εναντίον τους, τότε θα υποστεί τη μήνη άλλης μερίδας Συνελλήνων που θα τον κατηγορήσουν ως ρατσιστή και φασίστα και οπωσδήποτε άσπλαχνο άνθρωπο που δεν συγκινείται από το δράμα αυτών των δύστυχων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

Πόση διπλωματία άραγε χρειάζεται κανείς για να μιλήσει γι αυτό το θέμα και να μην ξεσηκώσει εναντίον του άναρθρες κραυγές;