Εκείνοι που ποτέ δεν θα υπάρξουν

Εκείνοι που ποτέ δεν θα υπάρξουν

στέκονται σαν σκιές σε τόπους,

όπου δεν φυσά ο αέρας,

σε τόπους χωρίς φως,

είναι ακίνητοι

χωρίς αισθήματα

και χωρίς σκέψεις,

προ – πλάσματα,

με ένα περίγραμμα ασαφές.

 

Περνούν οι αιώνες

και κάποτε σωριάζονται οι σκιές τους,

κατακρημνίζονται σε βάραθρα,

γίνονται σκόνη,

ύστερα εξαφανίζονται εντελώς.

 

Χάθηκαν έτσι αυτοκράτορες

και στρατηλάτες,

χάθηκαν ποιητές,

άγιοι που δεν αξιώθηκαν τους ουρανούς

και στρατιώτες

που δεν σκοτώθηκαν στο πεδίο της τιμής,

χάθηκαν κλέφτες και κακούργοι,

πόρνες, φονιάδες και ληστές

και πολλοί άνθρωποι ασήμαντοι,

άσχημοι, όμορφοι,

πολλοί κουτοί, πολλοί ευφυείς.

 

Αυτοί που δεν υπήρξαν,

που δεν θα υπάρξουν,

αυτοί που δεν γεννήθηκαν,

που δεν θα γεννηθούν

-το έχετε σκεφτεί;-

δεν είναι σαν κι εμάς

τους μελλοθάνατους.

 

Το κίνημα 4Β

 

 

Το κίνημα αυτό ξεκίνησε αρχικά από τη Νότιο Κορέα ως κίνημα διαμαρτυρίας κατά της επιδημίας spycam, κατά την οποία οι δράστες βιντεοσκοπούσαν γυναίκες κατά τη διάρκεια του σεξ ή ενώ ουρούσαν χωρίς τη γνώση ή τη συγκατάθεσή τους.

 

Τέσσερις είναι οι βασικές και αδιαπραγμάτευτες αρχές του 4Β:

 

1. Bihon: Όχι στον γάμο με άνδρες.

2. Bichulsan: Όχι στην τεκνοποίηση.

3. Biyeonae: Όχι στα ραντεβού/φλερτ με άνδρες.

4. Bisekseu: Όχι στις σεξουαλικές σχέσεις με άνδρες.

Το κίνημα 4Β εξαπλώνεται, ως φαίνεται, και σε άλλες χώρες με πρώτη και καλύτερη τις ΗΠΑ. Εννοείται αυτό.

 

Ο Αριστοφάνης στη «Λυσιστράτη» του κάνει την πλάκα του με ένα παρόμοιο θέμα, ώστε να συνετίσει τους συμπολίτες του που είχαν αφηνιάσει με τον πόλεμο, και κάνοντάς τους παράλληλα να σκάσουν από τα γέλια με την απόφαση των γυναικών να απαγορέψουν το σεξ στους συζύγους τους.

 

Μάλλον κι εμείς πρέπει να σκάσουμε στα γέλια από τις σύγχρονες Λυσιστράτες που δεν βρήκαν άλλο τρόπο να εξισωθούν με τους άνδρες παρά μόνο να κάθονται μοναχές, στερημένες, άγαμες, άτεκνες και να τιμωρούν τον εαυτό τους για να μάθουν οι άνδρες να τις σέβονται.

 

Είναι σαν να σου ρίχνει τον φράχτη ο γείτονάς σου κι εσύ για να τον εκδικηθείς ρίχνεις όλο τον φράχτη του σπιτιού σου.

 

Οι άνδρες δεν έχουν πρόβλημα: υπάρχει το σεξ επ’ αμοιβή. Κάποιοι θα γίνουν ομοφυλόφιλοι, ενώ δεν το είχαν σκοπό. Κι αν θέλουν παιδί, υπάρχουν και εκείνες που  θα τους εξυπηρετήσουν πρόθυμα, αν πληρωθούν. Όσο για τις κυρίες του 4Β, ας κάθονται στη μοναξιά τους βράζοντας στο ζουμί τους.

 

Με άλλους τρόπους θα φτάσουμε στην ισότητα των δύο φύλων, κυρίες του 4Β, αλλά δεν έχετε μυαλό να τους σκεφτείτε.

 

Ας γελάσουμε λοιπόν με τα καμώματά σας, όπως γελούσαν οι Αθηναίοι παρακολουθώντας τη φανταστική Λυσιστράτη.

 

Αυτόχειρες ποιητές

 

Οι ποιητές που αυτοκτόνησαν

πονούσαν πολύ,

η ψυχή τους παράδερνε στα βράχια,

ο κόσμος που έβλεπαν τα μάτια τους

ήταν γεμάτος κόκαλα νεκρών.

Δεν είχαν πού να ακουμπήσουν,

στέκονταν χρόνια όρθιοι

σαν δέντρα με ρίζες βαθιές

που ανέβαζαν στο στόμα τους

πικρά φαρμάκια.

 

Πονούσαν πολύ oι αισθήσεις τους

και ήταν και κείνο το άγριο σφύριγμα του ανέμου

που όλα τα τσάκιζε

κι είπαν να φύγουν,

άλλο δεν αντεχόταν τόσος πόνος,

το σώμα εδώ

και η ψυχή τους ξεκολλημένη,

κομματιασμένη πάνω στα βράχια.

 

Μαρτιάλης, Χ.2 "Όταν η Ρώμη σε έδωσε σε μένα"

 

Το ποίημα αυτό του Μαρτιάλη που βρίσκεται στη συλλογή επιγραμμάτων του που εξέδωσα πρόσφατα μου είναι ιδιαίτερα αγαπητό και κάθε φορά που το διαβάζω συγκινούμαι με τους στίχους του.

Απευθύνεται στον άγνωστο αναγνώστη του με μια σύντομη εισαγωγή που εξηγεί, γιατί εκδίδει ξανά το δέκατο βιβλίο του. Και μετά του λέει:

 

…όταν η Ρώμη σε έδωσε σε μένα,

«τίποτα πιο σπουδαίο δεν έχω να σου δώσω», μου είπε.

«Μέσα από αυτόν (εννοεί τον αναγνώστη) θα αποφύγεις της Λήθης

τα πικρά ποτάμια της αχάριστης

και το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου θα επιβιώσει.

 

Αυτό είναι το πιο πολύτιμο δώρο που η Ρώμη χάρισε στον Μαρτιάλη. Πόσο δίκιο είχε ο ποιητής: ο πλούτος του είναι οι αναγνώστες του.

Με έγνοια βιαστική νωρίτερα

γλίστρησε απ’ τα δάχτυλά μου

το δέκατο βιβλίο μου.

Τώρα το ανακαλώ.

Κάποια γνωστά ποιήματα θα δεις,

αλλ’ όμως δουλεμένα με νέο ξυράφι.

Τα πιο πολλά καινούργια είναι.

 

Και για τα δυο δείξε την εύνοιά σου, αναγνώστη,

εσύ που είσαι, αναγνώστη, ο πλούτος μου,

που όταν η Ρώμη σε έδωσε σε μένα,

«τίποτα πιο σπουδαίο δεν έχω να σου δώσω», μου είπε.

«Μέσα από αυτόν θα αποφύγεις της Λήθης

τα πικρά ποτάμια της αχάριστης

και το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου θα επιβιώσει.

Η αγριοσυκιά σπάει τα μάρμαρα στον τάφο του Μεσσάλλα

κι ο μουλαράς γελά με θράσος βλέποντας

τα άλογα του Κρίσπου να έχουν κοπεί στα δυο.

Αλλ’ όμως τα ποιήματα δεν καταστρέφει η κλοπή

κι ο χρόνος τα ωφελεί.

Και τα μνημεία αυτά τα μόνα είναι

που δεν γνωρίζουν θάνατο».

 

 

Festinata prior decimi mihi cura libelli

elapsum manibus nunc revocavit opus.

Nota leges quaedam, sed lima rasa recenti;

pars nova maior erit: lector, utrique fave,

lector, opes nostrae: quem cum mihi Roma dedisset,

“nil tibi quod demus maius habemus”, ait.

“Pigra per hunc fugies ingratae flumina Lethes

et meliore tui parte superstes eris.

Marmora Messalae findit caprificus et audax

dimidios Crispi mulio ridet equos:

at chartis nec furta nocent et saecula prosunt,

solaque non norunt haec monumenta mori”.

 

X.2

Τα μηνύματα

 

 

Της έστελνε μηνύματα με έκφυλο περιεχόμενο, με βαθιά έκφυλο περιεχόμενο.

 

Εκείνη ταλαντεύτηκε, τον ήξερε για σοβαρό και ευαίσθητο άνθρωπο. Ύστερα υπέκυψε στη γοητεία των μηνυμάτων του. Του απάντησε το ίδιο έκφυλα.

 

Αντάλλαξαν πολλά μηνύματα. Προχώρησαν σε εξομολογήσεις, σε ανόσιες φαντασιώσεις.

 

Τα είπαν όλα, όλα όσα στριφογύριζαν δαιμονισμένα στο μυαλό τους, όργια πραγματικά και όργια φανταστικά. Επιθυμίες απαγορευμένες, πόθους, πάθη με όσο πιο πρόστυχα λόγια μπορούσαν.

 

Άδειασαν επιτέλους και ησύχασαν.

 

Τώρα εκείνη ξαναδιαβάζει τα μηνύματα και βλέπει πόσο αθώα είναι, πόσο άκακα. Δυο ψυχές αμόλυντες, απαλλαγμένες από κάθε τι πραγματικά κακό, δυο παιδικές ψυχές μιλούσαν για την ομορφιά της ηδονής.

(Μικρές ιστορίες)