Εκείνοι που ποτέ δεν θα υπάρξουν

Εκείνοι που ποτέ δεν θα υπάρξουν

στέκονται σαν σκιές σε τόπους,

όπου δεν φυσά ο αέρας,

σε τόπους χωρίς φως,

είναι ακίνητοι

χωρίς αισθήματα

και χωρίς σκέψεις,

προ – πλάσματα,

με ένα περίγραμμα ασαφές.

 

Περνούν οι αιώνες

και κάποτε σωριάζονται οι σκιές τους,

κατακρημνίζονται σε βάραθρα,

γίνονται σκόνη,

ύστερα εξαφανίζονται εντελώς.

 

Χάθηκαν έτσι αυτοκράτορες

και στρατηλάτες,

χάθηκαν ποιητές,

άγιοι που δεν αξιώθηκαν τους ουρανούς

και στρατιώτες

που δεν σκοτώθηκαν στο πεδίο της τιμής,

χάθηκαν κλέφτες και κακούργοι,

πόρνες, φονιάδες και ληστές

και πολλοί άνθρωποι ασήμαντοι,

άσχημοι, όμορφοι,

πολλοί κουτοί, πολλοί ευφυείς.

 

Αυτοί που δεν υπήρξαν,

που δεν θα υπάρξουν,

αυτοί που δεν γεννήθηκαν,

που δεν θα γεννηθούν

-το έχετε σκεφτεί;-

δεν είναι σαν κι εμάς

τους μελλοθάνατους.