Πορεία ζωής

Δέκα χρονών

Πω πω, τι απέραντος που είναι ο κόσμος και πόσα όμορφα πράγματα έχει! Θέλω να μεγαλώσω γρήγορα, να κάνω ό,τι κάνουν οι μεγάλοι, να φορώ ωραία φουστάνια και γόβες με ψηλά τακούνια, να βάφομαι και να είμαι όμορφη. Να είμαι πλούσια και να κάνω ταξίδια και να με ερωτεύονται οι άνδρες. Τι υπέροχος είναι αυτός ο κόσμος και τι χαρές με περιμένουν, όταν μεγαλώσω. Είναι τόσο ωραία όλα και θέλω όλα να τα ζήσω!

Είκοσι χρονών

Αυτός ο κόσμος είναι η κόλαση επί της Γης. Ποιο δαιμονικό, ανισόρροπο πνεύμα τον δημιούργησε; Αρνούμαι να πιστέψω σε ένα πανάγαθο Θεό, αυτά είναι παραμύθια για τους αφελείς. Δεν υπάρχει θεός, δεν υπάρχει τίποτα και η ζωή στη Γη είναι ένα μαρτύριο, η αδικία είναι ο κανόνας, πόλεμοι, πείνα, φτώχεια, σκληρότητα και βαρβαρότητα παντού. Και ανισότητα, άδικη, τρομαχτική ανισότητα. Και πόση αναλγησία, πόση αδιαφορία απέναντι στη δυστυχία. Δεν αντέχεται αυτός ο φριχτός κόσμος.

Υπάρχουν όμως άνθρωποι που το φωνάζουν, αγωνίζονται για μια δικαιότερη κοινωνία. Έχω ελπίδες.

Τριάντα χρονών

Τέλος πάντων, υπάρχουν και ωραίες στιγμές σ’ αυτή την ελεεινή ζωή. Υπάρχουν οι φίλοι που γλυκαίνουν τις μέρες μας, υπάρχει η Τέχνη που μαλακώνει τις αγωνίες μας και μας ευφραίνει, ένα ταξίδι που μας κάνει να ξεχνάμε τα δύσκολα. Ο κόσμος εξακολουθεί να είναι μια άθλια υπόθεση, όμως μπορούμε τουλάχιστον να περιφρουρήσουμε την προσωπική μας ζωή, να μην αφήσουμε, όσο μπορούμε, να εισχωρήσει εντός της ο φθόνος και το μίσος και η οργή. Υπάρχουν νησίδες χαράς.

Σαράντα χρονών

Ακόμα κάνουν κουμάντο οι γέροντες κι αυτό μ’ ενοχλεί. Αρνούνται να παραδεχτούν ότι άλλαξαν οι καιροί. Έχουν πιάσει τα πόστα και δεν ξεκουνιούνται. Κι αυτή η αναχρονιστική ηθική τους, οι ξεπερασμένες ιδέες τους ακόμα μας καταδυναστεύουν. Γι’ αυτό κόσμος πάει κατά διαόλου. Αν ήταν στο χέρι μου, θα τα άλλαζα όλα. Αλλά βλέπεις είμαστε λίγοι εμείς που βλέπουμε καθαρά τα πράγματα. Τουλάχιστον στην προσωπική ζωή μου  κάνω αυτό που πρέπει να κάνω. Αλλά ο κόσμος παραμένει τρισάθλιος. Μα καλά, τόσο μωροί είναι οι άνθρωποι; Λίγο να γίνει καλύτερος ρε γαμώτο αυτός κόσμος, λίγο μόνο να γίνει καλύτερος. Αλλά μπα. Μάζες. Α στο διάολο, βαρέθηκα.

Πενήντα χρονών

Πότε πήγα πενήντα και δεν το κατάλαβα; Ζω σ’ αυτόν τον κόσμο μισό αιώνα, όλα έχουν αλλάξει και όλα τα ίδια είναι. Δεν υπάρχει σωτηρία. Κάποια λίγα πράγματα έχουν βελτιωθεί, αλλά στην ουσία το δράμα συνεχίζεται. Πείνα, φτώχεια, πόλεμοι και ένας απέραντος υπόκοσμος που δρα ανεξέλεγκτος ανά την υφήλιο. Κόβεται ένα πλοκάμι του, άλλα δύο φυτρώνουν αμέσως. Δεν ελπίζω πια σε τίποτα, τουλάχιστον για όσο ζω. Αν ο κόσμος γίνει καλύτερος, αυτό θα συμβεί σε τρακόσια χρόνια. Άσε που υπάρχει πάντα ο κίνδυνος του πισωγυρίσματος. Γερνάω όμως κι αυτό δεν μ’ αρέσει.

Εξήντα χρονών

Βλέπω τους νέους αφηνιασμένους να ουρλιάζουν για μια αυτόματη δικαιοσύνη και τους λυπάμαι. Θα περάσετε καλά, σκέφτομαι. Νομίζουν πως με ένα δυο απλά πραγματάκια ο κόσμος τούτος θα γίνει παράδεισος. Καλά, περιμένετε λίγο και θα δείτε. Τελικά το μόνο που μπορεί κανείς να κάνει είναι να ανακουφίζει τον πόνο του άλλου, όταν μπορεί. Αλλά ο κόσμος συνεχίζει να είναι μια Λερναία Ύδρα. Δεν παλεύεται με τίποτα. Ας προστατέψω τουλάχιστον τη ζωή μου από το κακό.

Εβδομήντα χρονών

Ακούω τους πολιτικούς, χρόνια τώρα τους ακούω, όλο τα ίδια λένε, ο καθείς και το κόμμα του και όχι μόνο εδώ, παντού στον κόσμο. Απίστευτη διαφθορά δεξιών και αριστερών, αποσιωπήσεις, διαστρέβλωση γεγονότων από τον Τύπο, οι λαοί ηλίθια αρνιά, θυμώνουν, χαίρονται, αναλόγως πώς τους θέλουν οι υψηλά ιστάμενοι - άλλοι ηλίθιοι αυτοί που ξεχνούν ότι τους περιμένει κι εκείνους ένα λάκκος στο χώμα. Οι άνθρωποι γενικώς είναι ηλίθιοι. Οι μεν καταναλώνουν τους δε και αντιστρόφως. Και πεθαίνουν. Σαν τις μύγες πεθαίνουν κάθε μέρα. Τίποτε δεν έχουν καταλάβει. Άει σιχτίρ!

Ογδόντα χρονών

Αυτό που προέχει τώρα είναι η υγεία μου και γαία πυρί μιχθήτω. Ας πάνε να πνιγούν όλοι τους. Καραγκιοζάκια, μυρωδιά δεν έχετε πάρει τι είναι η ζωή.

Ενενήντα χρονών

Καλά είναι εδώ. Ήσυχα, καθαρά. Δεν έχω παράπονο. Και ο γιατρός περνά κάθε μέρα και με εξετάζει. Μια χαρά είστε, μου λέει. Και οι κοπέλες με φροντίζουν, δεν μπορώ να πω. Μου έδωσε ο Θεός χρόνια τελικά. Δε βαριέσαι! Όλα είναι μια ιδέα. Τσακώνονται οι πολιτικοί στην τηλεόραση κι εγώ χαζεύω. Τι ανδρείκελα αλήθεια! Έξω η Λερναία Ύδρα κατασπαράζει τα πάντα. Εγώ γλίτωσα. Για πόσο όμως ακόμα; Ας είναι, δεν πρέπει να παραπονιέμαι, κουτσά στραβά την έζησα τη ζωή μου.

-Πέθανε η γιαγιά;

-Πάει αυτή, μας άφησε χρόνους.

-Θεός σχωρέσ’ την τότε.

-Μακάρι να φτάσουμε κι εμείς τα χρόνια της… Τι θα κάνεις απόψε; Πάμε για κανένα ποτό;

-Και δεν πάμε; Μήπως και ξεφύγω λίγο από την κατάθλιψή μου.

-Εσύ, τόσο ωραία γυναίκα κι έχεις κατάθλιψη;

-Τι έγινε τώρα, μου την πέφτεις;

-Μου αρέσεις, δεν το έχεις καταλάβει;

-Κι εμένα μου αρέσεις.

-Θέλω να σε φιλήσω.

-Εδώ, μπροστά στο πτώμα;

-Η ζωή συνεχίζεται, γλυκιά μου.