Τα πράγματα στη ζωή είναι απλά, τι δεν καταλαβαίνεις;

Έπεσα πάνω σε μια εικόνα που έλεγε τα γνωστά, πόσο εύκολα είναι όλα, αν έχουμε καλή προαίρεση, εμπιστοσύνη στους άλλους και στη ζωή, αισιοδοξία, θετική σκέψη και καλή καρδιά.

Ναι, η ζωή είναι απλή και όλα τα εμπόδια ξεπερνιούνται, αρκεί εμείς να ακολουθήσουμε τις συμβουλές της εικόνας. Και έτσι ξαφνικά ο κόσμος θα γίνει βατός, καμιά στενοχώρια, καμιά θλίψη ή αμηχανία, όλα θα είναι πλέον εύκολα και θα τη βγάλουμε αυτή τη ζωή τη ρημάδα απαλά και πολύ γλυκά.

Για να δούμε:

Συμβουλή πρώτη

Όταν σου λείπει κάποιος, τηλεφώνησε.

-Έλα, Τάκη, τι κάνεις;

-Εσύ είσαι πάλι;

-Πήρα, να δω τι κάνεις.

-Καλά είμαι.

(Κενό ολίγων δευτερολέπτων)

-Θα ήθελα να τα λέγαμε λιγάκι από κοντά. Έχεις χρόνο για ένα καφέ;

-Όχι.

-Δεν λέω για σήμερα... αύριο, μεθαύριο, όποτε μπορείς...

-Δεν έχω χρόνο.

-Καλά. Να σε πάρω από βδομάδα τότε, μήπως είσαι ελεύθερος;

-Όχι, να μη με πάρεις.

-Γιατί, ρε Τάκη; Τι σου ζητάω τέλος πάντων;

-Βαρβάρα, τα είπαμε, τα ξαναείπαμε. Πού θα πάει αυτό το βιολί;

-Μου λείπεις, Τάκη...

-Εμένα δε μου λείπεις. Πήγαινε βρες κανέναν άλλον. Μ’ έχεις ζαλίσει πια.

-Τάκη...

-Άντε γεια.

Τέλος της τηλεφωνικής συνδιάλεξης.

Μην έχετε παράπονο. Ακούσατε τουλάχιστον τη φωνή του. Βολευτείτε τώρα μ’ αυτήν.

Συμβουλή δεύτερη

Όταν θέλεις να σε καταλάβουν, εξήγησε.

-Τι εννοείς δεν είσαι ρατσιστής; Αν δεν ήσουν, δεν θα μιλούσες για γύφτους.

-Μα αφού είναι γύφτοι.

-Ρομά είναι, όχι γύφτοι.

-Δεν είναι το ίδιο;

-Όχι, δεν είναι. Άμα τους λες γύφτους, τους υποτιμάς. Έχεις ρατσισμό μέσα σου.

-Τους λέω και Ρομά. Όπως μου έρθει τους λέω. Τους λέω και τσιγγάνους, ανάλογα ποια λέξη θα μου έρθει πρώτη στο μυαλό.

-Ρομά να τους λες.

-Πάντως δεν είμαι ρατσιστής, με αδικείς τώρα.

-Είσαι, απλά δεν το έχεις συνειδητοποιήσει.

-Δεν έχω ρε τίποτα με τους γύφτους, γιατί δεν το καταλαβαίνεις;

-Νάτο, το ξαναείπες! Είσαι ρατσιστής.

-Βρε, άντε παράτα με που θα με πεις ρατσιστή! Πώς κολλάς έτσι στις λέξεις;

-Έχει σημασία τι λέξεις χρησιμοποιείς. Θέλεις εγώ τώρα να σε πω κοντό;

-Γιατί να με πεις κοντό;

-Γιατί είσαι κοντός.

-Δεν είμαι κοντός. Κανονικός είμαι.

-Και κοντός είσαι και τραυλίζεις πότε-πότε.

-Εγώ ρε τρ... τραυλίζω;

-Άμα συγχύζεσαι, τραυλίζεις.

-Κι άμα τώρα σου δώσω μια γροθιά στα... στα.. στα... μούτρα, εγώ θα φτ... φταίω; Ποιος είναι τώρα ο... ο... ο... ρατσιστής;

Χάσατε ένα φίλο, αλλά δεν πειράζει. Ξεφορτωθήκατε ένα ρατσιστή. Και δεν είστε κοντός. Κανονικός είστε.

Συμβουλή τρίτη

Αν έχεις απορία, ρώτα.

-Δάσκαλε, δυσκολεύομαι να αποτιμήσω τον ζωγραφικό αυτό πίνακα. Θα ήθελα να μου εξηγήσετε μερικά πράγματα.

-Η χρονικότητα εδώ, αγαπητέ μου, είναι ψευδαίσθηση, απάτη, διάσπαση, εξαλλαγή, διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου, κατακερματισμός και αλλοτρίωση, γι' αυτό κύριο μέλημα του δημιουργού είναι να την εξοστρακίσει αναζητώντας την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας, μιας ιδιωματικής μορφής, που θα του επιτρέψει την αναδόμηση ενός κόσμου όπου μέσα του, ερωτικά συγκλίνουν τα πάντα, ικανοποιούνται, αποκαθίσταται. Κατάλαβες;

-Χμ... κάτι κατάλαβα, αλλά μήπως μπορείτε όλο αυτό να μου το πείτε πιο απλά;

-Μα δεν είναι κάτι δυσνόητο, αγαπητέ μου. Υποκείμενο και αντικείμενο εξαπατούν δια της χρονικότητας που είναι απλώς μια ψευδαίσθηση. Και οι δύο πόλοι διασπώνται, διαστέλλονται και εξαλλάσσονται, κατακερματίζονται και αλλοτριώνονται. Κύριο μέλημα του καλλιτέχνη είναι να εξοστρακίσει τη χρονικότητα αναζητώντας μια πρωτογενή νέα ονοματοθεσία, μια ιδιωματική μορφή, με την οποία θα μπορέσει να αναδομήσει ένα κόσμο, όπου τα πάντα θα συγκλίνουν ερωτικά εντός του, θα ικανοποιούνται και θα αποκαθίστανται. Κατάλαβες τώρα;

-Λίγο πιο απλά, αν μπορείτε;

-Μα πόσο πιο απλά τέλος πάντων; Υποκείμενο και αντικείμενο είναι μια απάτη του χρόνου, δηλαδή μια ψευδαίσθηση. Και τα δύο υφίστανται εδώ διασπάσεις, διαστολές, εξαλλαγές, κατακερματίσεις και αλλοτριώσεις. Ο ζωγράφος αγωνίζεται να πετάξει έξω από το τελάρο του την απάτη του χρόνου και ψάχνει μια νέα πρωτόγνωρη ονοματοθεσία ιδιωματικού τύπου για να μας δώσει έναν αναδομημένο κόσμο, του οποίου όλα τα στοιχεία θα συγκλίνουν ερωτικά και θα αποκαθίστανται με ικανοποίηση. Ελπίζω τώρα να έγινα σαφής.

-Σαφέστατος, Δάσκαλε.

Πάντως μην απογοητεύεστε, δεν είστε ηλίθιος. Λίγο καθυστερημένος είστε βέβαια, αλλά κι εσείς τι θέλατε και μπλέξατε με την υψηλή κουλτούρα; Αφήστε την ήσυχη, να βρείτε κι εσείς τη δική σας ησυχία.

(Η κριτική από κείμενο του Ντίνου Χριστιανόπουλου «Αλαμπουρνέζικα, η γλώσσα των κουλτουριάρηδων»:

http://www.thessalonikiartsandculture.gr/blog/epilegmena-arthra/alampournezika-i-glossa-ton-koultouriaridon#.WAndR4-LTs0 )

Συμβουλή τέταρτη

Αν δεν συμφωνείς, πες το ευγενικά.

-Συγγνώμη, αλλά δεν συμφωνώ. Ήδη ο παγκόσμιος πληθυσμός έχει ξεπεράσει τα εφτά δισεκατομμύρια. Ως πού θα φτάσουμε;

-Τι εννοείς; Ότι πρέπει να βάλουμε φραγμό στις γεννήσεις;

-Ναι, αυτό εννοώ.

-Αντισύλληψη, εκτρώσεις και τέτοια;

-Ναι.

-Αυτά είναι ανήθικα πράγματα.

-Μα όχι, δεν είναι!

-Δεν είναι ανήθικες οι εκτρώσεις;

-Γιατί είναι ανήθικες;

-Αφαιρούμε μια ζωή, είναι φόνος.

-Και η θανατική ποινή είναι φόνος.

-Άλλο η θανατική ποινή.

-Γιατί είναι άλλο; Εδώ σκοτώνουμε ένα κανονικό άνθρωπο.

-Πρόκειται για ειδεχθή εγκληματία. Όχι για μια αθώα ψυχή.

-Έχει ψυχή μια συγκέντρωση κυττάρων μερικών εβδομάδων;

-Βεβαίως.

-Ποιος σας το είπε;

-Το λέει η Εκκλησία.

-Ποιος της το είπε;

-Τώρα την κολοκυθιά θα παίξουμε;

-Δεν μου απαντήσατε.

-Άθεη είσαι; Για να ξέρω δηλαδή.

-Δεν χρειάζεται να ξέρετε.

-Κάτι τέτοιοι σαν και σένα χαλάνε την κοινωνία.

-Με προσβάλλετε, κύριε. Εγώ σας μιλώ ευγενικά.

-Κι εγώ ευγενικά σου απαντώ.

-Ευγενικά το λέτε εσείς αυτό;

-Θες να το ακούσεις και αλλιώς;

-Πώς δηλαδή;

-Άντε χάσου αποκεί πέρα,  μην πω τίποτε χειρότερο.

-Κύριε, συγκρατηθείτε! Συζήτηση κάνουμε!

-Βρε δεν πας στο διάολο που θα κάθομαι να σε ακούω να μου μιλάς για εκτρώσεις. Φαίνεται το ποιόν σου από μακριά.

-Εσείς να πάτε στο διάβολο, κύριε. Που τον πιστεύετε κιόλας.

-Πώς μου μιλάς έτσι, μωρή πατσαβούρα;

-Εμένα λες πατσαβούρα, ρε χαμένε;

-Εσένα, μωρή. Γιατί, δεν είσαι;

-Ρε ηλίθιε, εγώ φταίω που άνοιξα συζήτηση μαζί σου. Από μακριά φαίνεσαι τι βλάκας είσαι.

Δεν θα το προχωρήσω άλλο. Όπως είδατε έχει και η ευγένεια τα όριά της. Πάντως έπεσε ξύλο, αν θέλετε να ξέρετε.

Συμβουλή πέμπτη

Αν θέλεις κάτι, ζήτα το.

-Καλημέρα σας, κύριε, μπορώ να σας απασχολήσω μισό λεπτό; ...... Μη φεύγετε, κύριε!...... Μα πώς κάνετε έτσι; Σταθείτε να σας πω!

-Ορίστε, τι θέλετε;

-Θα ήθελα το πορτοφόλι σας.

-Τρελός είσαι, άνθρωπέ μου;

-Όχι, αλλά θέλω το πορτοφόλι σας.

-Φύγε από μπροστά μου, παλιοαλήτη!

-Μα πώς κάνετε έτσι για ένα πορτοφόλι;

-Θα φωνάξω την αστυνομία! Πάρε δρόμο!

-Το πορτοφόλι σας ζήτησα, σιγά πια, δεν σας ζήτησα τον ουρανό με τ’ άστρα!

-Να πας να δουλέψεις, ρε, όχι να κλέβεις πορτοφόλια.

-Δεν είμαι κλέφτης, κύριε.

-Αλήτης είσαι, άντε χάσου από μπροστά μου.

-Μα εγώ θέλω το πορτοφόλι σας, πώς θα γίνει τώρα...

-Βοήθεια, κλέφτης! Κλέφτης!

-Γιατί φωνάζετε, κύριε;

-Κλέφτης, βοήθεια!

Άντε να εξηγήσετε μετά στην αστυνομία το σκεπτικό σας.

Συμβουλή έκτη

Ό,τι σε κάνει να χαμογελάς, κράτα το.

-Πάλι τρως;

-Πάλι.

-Προ ολίγου δεν καταβρόχθισες μια τυρόπιτα;

-Ναι, και ήταν εξαιρετική.

-Και τώρα τι το θες το κρουασάν;

-Είναι εξαιρετικό κι αυτό.

-Τι θα γίνει με σένα, μπορείς να μου πεις;

-Τι θες να γίνει;

-Όλη μέρα τρως, δεν κάνεις και τίποτ’ άλλο.

-Ε και;

-Τι ε και... δεν βλέπεις πώς κατάντησες;

-Πώς κατάντησα;

-Δεν σε χωράνε τα ρούχα σου πια!

-Ναι, αλλά για κοίτα με πώς χαμογελώ!

-Και λοιπόν;

-Όταν τρώω, χαμογελώ, είμαι ευχαριστημένος.

-Λόγω κτηνωδίας χαμογελάς.

-Δεν έχει σημασία. Χαμογελώ. Αυτό προέχει. Ό,τι με κάνει να χαμογελώ, το κρατώ.

-Να βρεις άλλα πράγματα για να χαμογελάς.

-Δεν βρίσκω.

Δεν σας καταλαβαίνουν οι άλλοι, πάρτε το απόφαση. Να τρώτε εσείς και να χαμογελάτε και έτσι χαμογελαστό θα σας βρουν τέζα στο κρεβάτι σας μια μέρα.

Συμβουλή έβδομη

Αν έχεις άγχος, χαλάρωσε.

-Ήρθε ο λογαριασμός του ηλεκτρικού.

-Πόσο είναι; ... Όχι, μη μου πεις, μη μου πεις!

-860 ευρώ.

-Ωχ, Παναγία μου!

-Και το τηλέφωνο ήρθε.

-Μη μου πεις!

-345, 65 ευρώ.

-Θες να με πεθάνεις; Με τρόπο τα λένε αυτά.

-Και με το νοίκι τι θα γίνει; Πέρασε πάλι ο σπιτονοικοκύρης και φώναζε. Τρία νοίκια του χρωστάμε.

-Ωχ, Παναγία μου, δε θα τη βγάλω σήμερα.

-Χαλάρωσε, άνθρωπέ μου, μη μου μείνεις στον τόπο!

-Λεξοτανίλ... φέρε μου ένα λεξοτανίλ!

-Δεν έχουμε λεξοτανίλ. Τα κατάπιες όλα με το άγχος που σε δέρνει. Θα σου φτιάξω ένα χαμόμηλο. Και κοίτα να χαλαρώσεις, τι άγχος είναι αυτό, δεν βλέπεις εμένα πόσο ψύχραιμη είμαι;

-Αναίσθητη είσαι!

-Χαλάρωσε σου λέω! Μπαα! Α, και με την ευκαιρία, να ανανεώσεις την πιστωτική σου, έκανα κάτι ψώνια τελευταία.

-Ψώνια; Τι ψώνια;

-Ψώνια γυναικεία, δεν ξέρεις εσύ από αυτά.

-Ρε θα με τρελάνεις εσύ; Δεν βλέπεις που καιγόμαστε, πας και κάνεις γυναικεία ψώνια;

-Τι θέλεις, να γυρίζω με παλιόρουχα σαν και σένα το λέτσο;

-Έγινα και λέτσος τώρα;

-Λέτσος ήσουνα από τότε που σε πήρα.

-Γ@@@ώ το @@@@ μα@@@@ παλιο@@@ !!!

-Παναγιώτη, τι κάνεις; Παναγιώτη! Βοήθεια! Βοήθεια, γείτονες! Βοήθειααα!

Η γυναίκα σας τώρα γυρίζει εδώ κι εκεί και λέει πως πήγατε να τη στραγγαλίσετε. Εσείς πάντως χαλαρώσατε.

Συμβουλή όγδοη

Αν έκανες λάθος, διόρθωσε.

-Μ’ αγαπάς, αγαπούλα μου;

-Σ’ αγαπώ, αγαπούλη μου.

-Μ’ αγαπάς τόσο πολύ που θα μου συχωρέσεις ένα λάθος μου;

-Τι λάθος έκανες, αγαπούλη μου;

-Σου είπα ψέματα. Αλλά τώρα θέλω να επανορθώσω, αγαπούλα μου.

-Τι ψέματα μού είπες, αγαπούλη;

-Να, προχθές που γύρισα αργά από τη δουλειά... δεν ήμουν στη δουλειά.

-Και πού ήσουν, αγαπούλη;

-Σ’ ένα μπαρ με κάτι φίλους και τα πίναμε. Αλλά έχω τύψεις που σου είπα ψέματα. Θα με συχωρέσεις, αγαπούλα μου;

-Μήπως είχε και γκόμενες η παρέα, Στράτο;

-Ναι... όχι... δηλαδή είχε κάτι παρδαλές που τις κεράσαμε ένα ποτό εκεί πέρα.

-Και μήπως μετά φύγατε μαζί με τις γκόμενες, Στράτο;

-Όχι... δηλαδή ναι, ήρθε μία μαζί μας και την πετάξαμε ως το σπίτι της.

-Και μήπως μπήκατε κι εσείς μέσα στο σπίτι, Στράτο;

-Όχι... ναι... δηλαδή όχι όλοι, ένας μπήκε.

-Ποιος μπήκε στο σπίτι της γκόμενας, ρε κάθαρμα;

Θέλετε και τη συνέχεια; Ποια ακριβώς; Αυτή που μπήκε ο Στράτος στο σπίτι της γκόμενας ή αυτή που η αγαπούλα έσπασε το κεφάλι του αγαπούλη της;

Συμβουλή ένατη

Όταν αγαπάς, να το λες.

-Καλημέρα, κυρία Μαίρη, σας έφερα το καφεδάκι σας.

-Βάλε τον στο γραφείο μου, Σωτηράκη.

-Πώς είστε σήμερα, κυρία Μαίρη;

-Καλά είμαι, Σωτηράκη.

-Πολύ ωραίο το φόρεμά σας.

-....

-....

-Θέλεις κάτι, Σωτηράκη;

-Θέλω να σας πω κάτι, αλλά δεν ξέρω πώς να σας το πω.

-Συμβαίνει τίποτε;

-Να, ξέρετε εγώ... πω πω, ντρέπομαι πολύ γι’ αυτό που θα σας πω, αλλά πρέπει να κάνουμε απλή τη ζωή μας, να λέμε αυτό που νιώθουμε, όπως διάβασα κάπου.

-Πολύ σωστά. Τι σε απασχολεί, Σωτηράκη;

-Με απασχολεί ότι... τέλος πάντων... αγαπώ.

-Αγαπάς;

-Ναι.

-Και;

(Χτυπά το τηλέφωνο. Η κυρία Μαίρη το σηκώνει και μιλά για λίγο, ενώ ο Σωτηράκης στέκεται μπροστά της ψηλός και άχαρος με το δίσκο του καφενείου στο χέρι. Η κυρία Μαίρη κατεβάζει το ακουστικό).

-Τι μου έλεγες, Σωτηράκη;

-Ναι, χμ... σας έλεγα ότι αγαπώ.

-Μπράβο, αυτό είναι πολύ ωραίο. Θέλεις να μου πεις τίποτε άλλο;

-Μπα, όχι, αυτό μόνο.

-Εντάξει. Κλείσε την πόρτα φεύγοντας.

Και ευτυχώς ο Σωτηράκης γλίτωσε από έναν άνευ προηγουμένου εξευτελισμό. Μα δε βρήκε κι αυτός να αγαπήσει καμιάν άλλη, την κυρία Μαίρη βρήκε που τον βλέπει σαν μύγα;

Συμπέρασμα: Καλές είναι οι συμβουλές που απλοποιούν τη ζωή μας, αλλά να έχουμε και συνείδηση της πραγματικότητας, πριν κάνουμε την κίνησή μας.