Ο σωσίας

Έρχεται κάθε μήνα συνεπής και της πληρώνει τα κοινόχρηστα.   

Λαϊκός άνθρωπος, συνεσταλμένος. 

Όμως  κάτι  οσμίζεται. 

Τα μάτια της που απότομα σκουραίνουν, οι ουσίες της που εκκρίνονται εκείνη τη στιγμή, κάτι οσμίζεται και στέκει αναποφάσιστος για λίγα δευτερόλεπτα. 

Φεύγει έπειτα σιωπηλός και  αμήχανος.

 Εκείνη κλείνει πίσω του την πόρτα εξουθενωμένη. 

Κάθε φορά η ίδια ιστορία: μια σκοτεινή ορμή που την ταράζει,  μια φευγαλέα αίσθηση ηδυπάθειας, μια ξαφνική εκφυλότητα, μόνο και μόνο επειδή αυτός ο ξένος μοιάζει με Κείνον. 

Με Κείνον τον Άλλον.