40. Πώς κατουρήθηκα μέσα στην τάξη ("Ένα παιδί μεγαλώνει στα Ταμπακαριά")

 

 

 

 

Κι εγώ θυμάμαι πως την πρώτη μέρα μου στο σχολείο ήμουν  φοβισμένη, αλλά δεν έκλαιγα.

 

Τα γράμματα της πρώτης δημοτικού τα είχα μάθει πιο πριν, γιατί οι γονείς μου με είχαν στείλει στην κυρία Παγώνα που είναι μια γριά χήρα και παλιά δασκάλα που βοηθά τα παιδιά του δημοτικού και την πληρώνουν οι γονείς τους.

 

Αυτή μένει μακριά, κοντά στον φούρνο που με στέλνει η μαμά μου με τις λαμαρίνες. Αλλά είχα μάθει τον δρόμο και πήγαινα μόνη μου. Ήταν κι άλλα παιδιά εκεί και μαθαίναμε τα γράμματα και μετά μάθαμε να διαβάζουμε από το βιβλίο της πρώτης δημοτικού και να κάνουμε και αριθμητικές πράξεις.

 

Και όταν ήρθε η ώρα να πάω κανονικά στο δημοτικό, με πήρε η μαμά μου και πήγαμε στον διευθυντή που ήταν τότε ένας άλλος, όχι αυτός που έχουμε τώρα, και του είπε ότι εγώ ξέρω τα γράμματα της πρώτης τάξης και μπορώ να πάω κατευθείαν στη δευτέρα. Και αυτός τότε με ρώτησε πόσα πόδια έχει μια κότα. «Δύο» του είπα. «Και οι δυο κότες πόσα πόδια έχουν;» Το σκέφτηκα λίγο και μετά του είπα «τέσσερα». Μου έκανε και μερικές άλλες ερωτήσεις και μετά είπε στη μαμά μου πως μπορώ να πάω στη δευτέρα τάξη.

 

Έτσι βρέθηκα στη δευτέρα τάξη, χωρίς να έχω πάει στην πρώτη. Αλλά δεν ήξερα κανένα παιδί εκεί κι ένιωθα άσχημα και η δασκάλα που ήταν μια άλλη, όχι η κυρία Άννα, αυτήν την είχαμε την επόμενη χρονιά,  είπε στα παιδιά «δεν θέλω κανείς να μου ξαναζητήσει να βγει έξω, θα μείνετε μέσα και θα πάτε στο αποχωρητήριο, όταν γίνει διάλειμμα, γιατί το έχετε παρακάνει».

 

Εγώ κάθισα σε ένα θρανίο μόνη μου και κατουριόμουν, αλλά αφού είχε πει έτσι η δασκάλα, έκανα υπομονή. Κατουριόμουν όμως πολύ και σφιγγόμουν, ώσπου στο τέλος δεν άντεξα άλλο και κατουρήθηκα πάνω μου. Και στο διάλειμμα είδαν τα άλλα παιδιά το θρανίο μου λερωμένο και φώναξαν τη δασκάλα κι εγώ ντράπηκα πολύ.

 

Μετά όμως έκανα φίλη τη Βαρβάρα και τα άλλα κορίτσια και τώρα περνώ ωραία στο σχολείο και μου έφυγε ο φόβος. Μόνο το φετινό μας δάσκαλο φοβάμαι, αλλά αυτόν τον φοβούνται όλα τα παιδιά.

***

Στη φωτογραφία ακριβώς απέναντι από το σχολείο μας:

Ο ναός της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής. Βρίσκεται στη συνοικία της Χαλέπας Χανίων. Άρχισε να κτίζεται το 1901 με την οικονομική ενίσχυση του Μεγάλου Δούκα της Ρωσίας Γεωργίου σε ανάμνηση της διαμονής της συζύγου του Μαρίας στα Χανιά. Πρόκειται για έναν ρωσικής αρχιτεκτονικής και τεχνοτροπίας ναό με διακοσμητικό τρούλο, το τέμπλο του οποίου φέρει εικόνες του γνωστού ζωγράφου Φώτη Κόντογλου. Τα θυρανοίξια του ναού τελέστηκαν το 1903, ενώ τον Μάιο του 1909 παραχωρήθηκε στο Δήμο Χανίων.

(Από τη Βικιπαίδεια).

(Συνεχίζεται)