Εκτός από ποιήματα γράφω και
αισθηματικά διηγήματα σαν κι εκείνα που διαβάζω στο Ρομάντσο. Ένα διήγημα άρεσε
στον μπαμπά που το δαχτυλογράφησε και
μου το έδωσε. Μιλά για τη Ρουθ και τον Ντο που αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν. Όταν
μεγαλώσω, θα γράφω διηγήματα, μου αρέσει αυτή η δουλειά. Αλλά μπορεί να γίνω
και ηθοποιός, δεν ξέρω. Δικηγόρος πάντως δεν θα γίνω. Κι ας με ειρωνεύονται οι
γονείς μου πως θα με κάνουν δικηγόρο, επειδή τους αντιμιλώ.
Μπορεί να γίνω τραγουδίστρια.
Ξέρω απέξω όλα τα τραγούδια που ακούω στο ραδιόφωνο και τα τραγουδώ ωραία. Και
η Κική της κυρίας Σοφίας από δίπλα τραγουδά πολύ ωραία. Και η Βαρβάρα στο
σχολείο τραγουδά ωραία. Στα διαλείμματα καμιά φορά τραγουδάμε μαζί.
Στην αρχή της φετινής χρονιάς
είχαν έρθει και τα μικρά που θα πήγαιναν στην πρώτη τάξη κι εμείς που ήμασταν
μεγάλες τα χαζεύαμε. Ένα μικρό κοριτσάκι όμως που το είχε φέρει ο μπαμπάς
του έκλαιγε συνέχεια και δεν ήθελε να
μείνει μόνο του, ήθελε να το πάρει ο μπαμπάς του και να φύγουν. Αυτός το
χάιδευε και του έλεγε να μην κλαίει και ότι θα συνηθίσει, αλλά αυτό έκλαιγε
δυνατά και όποτε έκανε ο μπαμπάς του να φύγει, ούρλιαζε σπαραχτικά. Είχαμε
μαζευτεί και το κοιτάζαμε, το λυπόμασταν λιγάκι έτσι όπως σπάραζε στο κλάμα και
ο μπαμπάς του έκανε ό,τι μπορούσε για να το ηρεμήσει, αυτό όμως δεν ηρεμούσε.
Τότε κι αυτός έχασε την υπομονή του και το άρχισε στο ξύλο. Αυτό συνέχισε να
ουρλιάζει και στο τέλος ο μπαμπάς του το παράτησε κι έφυγε.
(Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου